het overwelfde

dempte

buitelde speels

dekte in

het volmaakte

onvergankelijke waarde

onbezoedeld beleven

tot het een vermoeden werd

een vermoeden

met mijn hoop in zich

dat het zal terugkeren

allemachtig

legt schemer
de dag
traag open

dan wakker jij
met je hartslag
avontuur aan

dat ons naar het toppunt
van leven draagt

midden een oase

van koesterend verlangen

waarin liefde als zacht

golvende werkelijkheid gedijt

wil ik als een druppel hoop

dat nimmer

het keren van tij kent

herboren worden

omdat ze veel te verliezen had

wou ze gisteren niet nadenken

over dat wat haar vandaag

is overkomen een verloop

naar morgen kent

waar ze met spijt zal beseffen

dat ze alles is kwijtgeraakt

door met vuur te spelen

en toch zou alles haar vreemd

gebleven zijn had ze de hitte van

het ogenblik niet aangeraakt

eindelijk de kracht binnen zichzelf

wist te ontdekken

zonder ketens

gedachten of overtuigingen

ongeschreven regels

die me aan de grond houden

ga ik midden vrijheid

vrij

één met mijn wezen

haar mijn liefde geven

doorheen de seizoenen

voorgoed in mijn hart

vereeuwigen

al kom ik van onderaan de heuvel

ook hierboven herken ik

het gouden licht dat tussen

de bomen duister inhaalt

met een gevoel van thuiskomen

in reden van aards bestaan

het hart van de berg zie praten

zelfs met de hemel

binnen handbereik

niet ophoudt me te verbazen

steunt

daagt uit

ergert me

houdt vast

haalt uit

sowieso krachtig

maakt leven

boeiend

kwetsbaar

bereidt me voor

op een toekomst

met standvastigheid

bloeiend uitzicht

vandaag en morgen

overmorgen

waarbij je mij

verder draagt

als bijzonderheid

op een pad

bezaaid

met keien

volkomen

door liefde

ingesloten

hij kende de kracht

mijn stilte te doorbreken

met aanwezigheid

(15 jaar lang)

midden het verwachte

wil ik verdergaan

zien hoe de wereld zich

van rood in geel kleurt

ritseling van bladeren me

in een volmaakt gebaar toedekt

samen met de verademing

van een verhaal

die een toekomst verdicht

waarin nog steeds

de passie van ons verlangen

ligt verweven

brak rotsen open

nam in voortdurende verandering

alles als mysterie met zich mee

een oerbeweging

van levend water

hield mijn stilte

binnen zijn bereik

bracht me naar een einde

mijn oude leven voorbij

binnen glinsterend contourende

realiteit van de moezel

vrij met hem

vrij in mezelf

donkere wolken

haasten zich

vandaag voorbij

naar een open morgen

waar wij tussen de

dicht over elkaar

afgevallen bladeren

durven verdwalen

als een verheven

ritseling

naar ’t licht

van latere dagen

in vrije groei

één en al onszelf

intimiteit meedragend

in ’t groeien

bloeien en vergaan

blijven wij dromen delen

geboren eens

gestorven samen

één ademhaling

zo schokkend

het moment voorbij

dat ik stil water

en ruimte nodig heb

om na te denken

over goed en kwaad

bereikbaarheid storend is

me een eiland weet

met enkel zij

die me liefhebben

dicht bij mij

(bloemstukje op weg naar 1 november zomaar verdwenen)

als regen plaatsmaakt

voor een hard

toeslaande noordwester

krimp ik niet weg

in een verwaaien

draag met sterke schouders

de last van afscheid mee

zodat ik ook liefde kan behouden

want hoe minder voelt

doodgaan dan aan

van bij onze eerste ontmoeting

heb ik het gevoel

dat ik vlieg

wanneer je me zoent

door wolken

omhoog omlaag

als in een stroomversnelling

op zoek ga naar een gedicht

vol liefde

vanwege liefde voor jou

waarin ik waarheid

die barst van

passie en wilskracht

neerschrijf

mijn leven lang

voel in de trillingen

van d’aarde

de diepte van mijn zee

haar immens

golvende aanwezigheid

in het licht

dat schijnt door

iedere venster

zie ik

haar waarheid

het opent mijn hart

zodat ik wil

verder spelen

met haar

met mezelf

en de liefde

zonder vergankelijkheid

vol leven

dat je zo verdient

binnen omheining

met eindeloze rand

worden we ondergedompeld

in een bad van kleuren

samenspel van licht en schaduw

in afwachting van de zon

om onder een blauwe hemel

ons eigen te maken aan omgeving

te mogen ontdekken dat

binnen beperktheid ook leven bruist

toekomst adembenemend maakt

wij met graagte laten omvatten

door de nacht die met intieme

gebaren van de maan op onze

verstrengelde lichamen

overgave binnen handbereik houden

etmalen lang

weg van oorlog op straat

raak ik verdwaald

langs de kantlijn van leven

midden het hoog opwaaiende

dwingt eng bewegen me

moedeloos trekvogels na te kijken

tot inborst me opwekt

om op veranderende

luchtstromen mee te reizen

een eigen toekomst tegemoet

zij in een witte jurk

hij op de vlucht

elk op een wolk met

uiteendrijvende gedachten

immuun voor wat

levensbelangrijk is

de ene als dromer

de ander als ontsnapte volwassene

weg van zonsopgang

weg van de weg

bezaaid met

avontuur samen

de hoop en het vertrouwen

een leven met elkaar op te bouwen

sluiten ze de luiken

liefde buiten

gitzwart

langs onderbroken lijnen

stoepranden veel te hoog

om in rust te verblijden

vlucht ze haastig

bang te worden ingehaald

voor wat leven tekent

naar die splitsing

van enige eenzaamheid zoekend

naar barende stervensnood

waar haar verleden en waarheid

samen wordten begraven