gedachten samen

wandelen reeds

in het voorbije

ontdekken gaandeweg

de plaats waar het hart heerst

geest schoonheid beleeft

eigen werkelijkheid

ons welkom heet

welk nut heeft het

steeds maar verder te trachten

haastig toekomst bereiken

zonder dat je

schoonheid onderweg ziet

niet geniet van

 zwevende nevels

 welke in avondschemer

sprookjes laten leven

duizenden sterren

die ons

zielveroverende lichtdromen

in donker rimpelend water tonen

de gouden gloed

die harten opent

en ons met een nieuw landschap

steeds herovert

waren het eerst

nog onzekere handen

die klei warm kneedden

toen ik vingertoppend

jouw zachte vormen

wist te verhalen

na oogholten duimend

in voorzichtig grijs de oneindigheid

van jouw blik modelleerde

laag na laag

de volle lippen

van je mond vormde

heb ik verder in eigen schrift

jouw emoties

naar mijn hart gegrift

terwijl het helder rode zonnelicht

met wolkenflarden speelt

weeft morgenkou

een glinsterend ijskleed

zacht om alles heen

doorschittert met

 de zuiverste diamanten mijn hart

zodat een heel andere winter

in verrukking

zijn lied zingt

lijm zovele scherven

met verve

tot ze als

onverbrekelijke eenheid

onze waarheid weten

het verleden

doet verrijken

en onze liefde

waarheid schrijven

soms lijkt mijn dag

één lange zoektocht

naar verloren woorden

die mijn schrijven

met inhoudelijke warmte

dienen te beklijven

om even later

ze in een rijkelijk bewegen

te zien fladderen

enkel hoef te grabbelen

om ze zielenbindend

te laten neerdwarrelen

wanneer emotie

zodanig het raken vertaalt

de kamer alleen maar

het zuchten

van twee mensen draagt

schaduwen

 zelfs de maan verleiden

wanneer ze samen neigen

dan zal het eeuwenoude spelen

’s morgens liefde weten

ik verwijt hem

 zijn monotone geluid

wanneer hij mij naar terug reist

verafschuw het krijsende

iedere keer

een station verder

wordt bereikt

zoveel liever

had ik onze dromen

door de zee laten dragen

golvend in haar kracht

samen verder gedreven

dan mij alleen

in die treincoupé te weten

wanneer witte wolken

in hun bewogenheid

de kracht van de wind

laten zien

hoe hij zelfs zonlicht

tevoorschijn tovert

dat mij in winter

een zomers landschap schildert

kan ik niet anders

 dan beseffen

hoe klein mijn rol

in het geheel is

dankbaar moet zijn

om ieder seizoen

zoveel schoonheid

te mogen beleven

wanneer gedachten

hellen donkeren

duivelse ondoordringbaarheid tonen

je beletten dichterbij te komen

luister dan

naar de fluister van je verborgen leven

durf haar zielenvindend

naar openheid te bewegen

niet wanhopen

onze toekomst is niet afgelopen

ik weet de weg

doe je ogen dicht

en voel mijn hand

dat naar tederheid leidt

laat leven op gevoel

stoeien in onze waarheid

we drijven

van het bestaande weg

in een stil verder leven

kijken in schemering

waar vernieling zich laat voelen

naar verder

welke ons een toekomst biedt

dat ons in voorspelbaar mooi

laat wonen

wanneer ik na jaren

het nest verlaat

geniet na een lange strijd

van mijn eerste stappen

in open vrijheid

moeiteloos

de heuvel oploop

terwijl ik de echo van leven

in mijn hart hoor

voel ik mij dolgelukkig

want jij hebt onderweg

mijn hart met liefde vertederd

de passie voor leven verstevigd

terwijl krampachtige handen

boven het witte laken

mij zeer tonen

tracht ik onrust

weg te sussen

al treurt mijn hart

over de onmacht

het zwijgen te doorbreken

hem de kracht van leven

terug te geven

wanneer het denken

wandelt door emoties

hun sterven streelt

ze leegte vreest

zoekt ze de horizon

waar overzij

nieuw avontuur

hun laat herleven

wanneer de witte stilte

me wakker rilt

wandelen gedachten

van winterkou

naar jouw warmte

groeit het verlangen

dat nachtelijke dromen

ooit realiteit zullen zijn

ik me waarlijk

tegen jou aanvlij

klankschalen

namen me mee

lieten mij

als schaduwlijkende drenkeling

in eigen emoties bewegen

steeds dieper zinken

in het deinend geluid

van mijn eenzaamheid

dwarrelend wit

wemelt in zijn bewegen

mijn volmaakte rust

toont het ritme

van mijn hartslag

laat het stille zien

wanneer ik waarachtig

 door een sprookjesachtig

landschap trek

wanneer onkruid

mijn pad overwoekert

geslotenheid

het verdergaan bemoeilijkt

wacht ik in de tijd

met de zekerheid

dat een kalende herfst

de weg vrijmaakt

naar winterse openheid

leek zij in eerste bloei

zo zuiver en puur

toch schaduwden er geheimen

tussen haar realiteit

die haar klein deden wegkwijnen

tot ze zichzelf beloofde

niet te zullen breken 

ondanks de littekens

in volle glorie

naar het licht te keren