toen mijn emoties
werden overspoeld
door warme gedachten

ontstonden er gevoelens

waarover ik niet alleen wou
praten ook intens ervaren

want zij betrachtten
een leven met liefde

in eindeloos perspectief

midden winterse eentonigheid

gaan mijn gedachten zingen

omdat er na elke bocht

mooie herinneringen liggen

voorbij de kerk rechtsaf

een ommetje

langs de burcht waar

passie mij heeft verrast

verder naar de linde die reeds in

zijn winterse omwenteling naar lente

volmaakt geurende hunkering

van destijds laat herbeleven

mee met de zon

in de schaduw van jonge populieren

het bos dat eens is geweest

terug voel bewegen

als een zee van tere koestering

onze lichamen heeft gestreeld

liefde heeft vereeuwigd

gaan we sterren
ontdekken, exploreren
en leren te overleven

gewichtloos vrijheid smaken
zielen raken en mekaar met
hartveroverende doelwitten raken

chaos scheppen en creëren
om op de juiste manier
verhaal aan ons leven te geven

om daarna kijkend naar de zon
te genieten van onze levenskracht
en na te denken over hoe het begon

omdat ik niet weet

waarover ik ga dromen

neem ik een verhaal mee

warm van verlangen

met gensters vol passie

momenten die oplichten

van intimiteit

uit eigen beweging

hartstochtelijk ontwaak

naast een waarheid die mij

in zijn armen verkoesterd

tot een lentebloesem

midden winter

mijn wachten

een pijnlijke

ervaring

tot ik mezelf

te slapen leg

in een ontkomen

zonder ook maar

een gerucht

van ongedurigheid

met enkel opgebloeide stilte

en innerlijke innigheid

ik een sluimering wordt

naar de hemel

weer naar de aarde

voorbestemd om

de nacht te overleven

zon in ogenschouw

te nemen

de tijd met mij

zonder haast

morgen weer

een wiebelkontje

zo wordt zij door hem genoemd

wil zij blijvend zijn

van dichtbij voelen

hoe zijn passie haar verleidt

tot intensiteit

hun dicht bijeen zijn

een donker dreigen

om mijn wereld er als

onheilspellend te laten uitzien

tot ik met één stap voorwaarts

erin slaag hen

als donkere wolk

te laten vandoor gaan

helemaal vrij weet te genieten

van een uitgelaten zon die

mijn tuin openwerpt als een

wondergegeven door leven getekend

omdat je

onder mijn huid zat

valt het zwaar

dat jij je eigen weg

wil gaan

lopend naar huis

schud ik

eenzaamheid van me af

sluit de deur

wijl ik mezelf verbied

nog op de vlucht te gaan

reeds bezig met herinneren

neem ik je

in mezelf mee

nazinderend van genot

tot jouw gezicht

terug het mijne raakt

verlangen weer

wordt aangewakkerd

samen met het besef dat

onze liefde tijdloosheid onderschrijft

reeds bezig met herinneren

neem ik je

in mezelf mee

nazinderend van genot

tot jouw gezicht

terug het mijne raakt

verlangen weer

wordt aangewakkerd

samen met het besef dat

onze liefde tijdloosheid onderschrijft

heb me vannacht

laten leiden door een licht

dat dwaalt

verdwijnt en terugkeert

in het duister

linksaf

de hoofdstraat door

onware beemden in

heel ver

met het alleen zijn mee

tot ik door je aanraking

weer thuiskom

van heel dichtbij

warme fluister

mijn lichaam leven doet

je handen

ze zijn zoals

je helemaal bent

laten mij

jouw bedoeling

voelen

beroeren

sneldenkend

teder zacht

al willen ze

de tijd

ontbinden

wanneer ik rillend

van verlangen

je naam noem

wanneer hij

paraderend in bewegingsvrijheid

aast  naar prooi

als hebzuchtig despoot

in een ommezien beslist

over leven of dood

zijn nog naar adem

snakkende buit aanvreet

in bezitterige klem

laat hij mij kennen

dat zijn kwelling slechts

de zwakste treft

hij hoort me maar luistert niet

zo leer ik

aan het zwijgen wennen

begraaf me

in een dode droom

met randen van onmacht

volkomen onbereikbaar

naar binnen starend

eenzaamheid beklagend

maakt leven

een onverhoedse beweging

waarbij jij en ik

met improvisatie

geluk op de vreemdste plekken

moeten zoeken

eens komen wij weer aan

waar wij horen te zijn

omdat liefde ons

in die tijd

steeds heeft vergezeld

begrijp de waarde

van het duister

ontdek hoe wij

ermee vergroeiend

stilte ingaan

er ontdekken waar

onze verlangens wonen

zo volmaakt naakt

voor elkaar

liefde verheerlijken

Samen, immer samen

hij die mij in lente

knisperende liefdestaal

toefluisterde

mijn zwoele

zomernachten

wit omlijstte

waait nu

droef gestemd

met me mee

wanneer ik

ga mijmeren

over het voorbije leven

er is meer nodig

dan een goed geheugen

om herinneringen te hebben

wat zou je

zonder speels

kloppend hart

dat vastbesloten is

ervaringen met ademruimte

op te bergen

midden romantiek geworteld

houdt hij zomer

zo lang mogelijk vast

opdat ik in een zee

van dromend geel

met de floers van mysterie

geborgen zal weten

als ongedurig leven

zich koud schreiend

rondom mij opdringt