bewust van de schittering

in zijn ogen

beantwoordt zij zijn blik

met een verkoesteren

zo intiem

dat warme hartstocht

door hun lijven vloeit

waarbij toenemende hevigheid

hen tot nog dichterbij

dwingt

zonder ook maar een gebaar

van verlegenheid

elkaar uitnodigen

tot zoveel  meer

alhoewel de lucht

nog gloeide van avondrood

bereikte schemering

haar pad

als zachte rouwfloers

in algehele stilte

nam ze de duisternis

moe

in zich op

het bracht haar

naar een leegte

van onvervuld verlangen

het besef dat er zonder hem

enkel eenzaamheid was

wanneer de ondergaande zon

de hemel omtovert

tot een orgie van

flitsend rood en oranje

verliezen ze zichzelf

in het dromen

van eindeloze avonturen

niet van plan

ze haastig te verliezen

sluiten ze de ogen

om de stilte van verwachting

intens verlangend te omarmen

waarbij liefde

het hoogste woord voert

pas toen de maan

heel kwetsbaar

en breekbaar

boven de toppen

van de bomen

stille uren aangeeft

ontdek ik

onder jouw aanrakingen

het geven en nemen

liefde en leven

de roes van

algehele overgave

mijn gelukkig wezen

in jouw ademhaling

hoe tracht ik er naar

dat jij je ziet zoals ik je zie

iemand die heeft beleefd

herinneringen overleefd

vol van ongedurig leven

mijn liefde toezwaait

bereikbaar

bereid tot stoeien

schaduwen

achter zich latend

wanneer dat

wat zich heeft geopenbaard

sporen van verfijning achterlaat

hoe wil ik

vanuit de diepte

haar eenvoud ontrafelen

strevende vorm

wetenswaardig

in toekomst zien

als zichtbaar

geworden schoonheid

die liefde gestalte geeft

tot in der eeuwigheid

stoeis warrelend

met de wind mee

komen ze uit de hemel vallen

om de aarde

als witte fascinatie

toe te bedekken

welke me met stilte

aan het zwijgen

leert wennen

te genieten

van een sfeer

die ik vredig heet

in aanwezigheid

van beweging

ontdoe ik mij

van wat is geweest

om met

wat zal zijn

aarzelend naakt

begerig speels

schaamteloos

verwachting te beleven

wijl liefde

zich gegrondvest weet

eindeloos aanwezig

maak ik haar mee

als een nachtelijk wenken

welke doet leven

het donker

uit mijn hoofd flonkert

lichtwoorden geeft

waarmee ik mijn lief verleid

om samen te gaan liggen

van koestering te genieten

weg van ongedurig leven

vrij

hak met woorden

buitensporigheid los

tot drift verbleekt

roekeloos gebazel

gebroken lijnen trekt

naar een schaduwrijke einder

waar sluimering

zijn onvolmaaktheid

woelt

zoekt naar

een oase van rust

een ruiseling

die me de verpozing biedt

één te worden

met stilte

zonder haast

mijn dag pluk

wijl je uit

eigen beweging

jezelf verdwenen geeft

zwijg me dan neer

als fluisterende wemeling

die je ook dan nabij blijft

hoe graag kies ik

de kleur van mijn vleugels

mijn lotsbestemming

midden een zachte deining

verlicht met strepen

winters zicht

waar alles uiteindelijk eindigt

met een vermoedelijkheid

die zich blauw uitkristalliseert

door gekoosd tegenlicht

soms heb ik meer

dan je woorden nodig

wil ik dat het sensuele

lijf en leden dirigeert

in cirkels boven

samenzijn zweeft

in een moment van leven

me volledig aan jou overgeef

als de stilte

ons inhaalt

ga ik met mijn hoofd

op je borst liggen

om je hart

te horen bonken

als stroomgebied

van verlangen

welke ik zozeer begeer

omdat ik van je houdt

altijd al

leeft mijn bestaan

zich uit

geef ik toe

aan verlangen

dat ik in

jouw glimlach ontmoet

beleef stil

innerlijke innigheid

dat uitgroeit tot een droom

waaruit ik nooit wil ontwaken

toen mijn emoties
werden overspoeld
door warme gedachten

ontstonden er gevoelens

waarover ik niet alleen wou
praten ook intens ervaren

want zij betrachtten
een leven met liefde

in eindeloos perspectief

midden winterse eentonigheid

gaan mijn gedachten zingen

omdat er na elke bocht

mooie herinneringen liggen

voorbij de kerk rechtsaf

een ommetje

langs de burcht waar

passie mij heeft verrast

verder naar de linde die reeds in

zijn winterse omwenteling naar lente

volmaakt geurende hunkering

van destijds laat herbeleven

mee met de zon

in de schaduw van jonge populieren

het bos dat eens is geweest

terug voel bewegen

als een zee van tere koestering

onze lichamen heeft gestreeld

liefde heeft vereeuwigd

gaan we sterren
ontdekken, exploreren
en leren te overleven

gewichtloos vrijheid smaken
zielen raken en mekaar met
hartveroverende doelwitten raken

chaos scheppen en creëren
om op de juiste manier
verhaal aan ons leven te geven

om daarna kijkend naar de zon
te genieten van onze levenskracht
en na te denken over hoe het begon

omdat ik niet weet

waarover ik ga dromen

neem ik een verhaal mee

warm van verlangen

met gensters vol passie

momenten die oplichten

van intimiteit

uit eigen beweging

hartstochtelijk ontwaak

naast een waarheid die mij

in zijn armen verkoesterd

tot een lentebloesem

midden winter

mijn wachten

een pijnlijke

ervaring

tot ik mezelf

te slapen leg

in een ontkomen

zonder ook maar

een gerucht

van ongedurigheid

met enkel opgebloeide stilte

en innerlijke innigheid

ik een sluimering wordt