hoe wantrouw ik

een wereld

vol van vertrouwen

omdat ik

nog steeds

zoekend ben

naar een werkelijkheid

waar cirkelende gedachten

gevoelens kenbaar maken

onbevangen

schaamteloos gelukkig

ieder meizoentje in het gras

een onverbloemde terugblik naar

’t zacht geritsel van vorig voorjaar

waarbij innigheid op zoek ging naar de zon

de mooiste zomer in ons leven bracht

die ene stap verder

het onbekende tegemoet

ontdek ik een wereld

die de tijd ontvlucht

oprecht

naar innerlijke rust tracht

met de herinnering mee

het uitzonderlijke verdergaan

samen edoch alleen

alsnog liefdevol meedraag

de vertekening

van een landschap

in de regen

ligt ons aan te kijken

als een afspiegeling

van het onrustige zijn

de klaaglijke klank van heimwee

om gisteren weer te zien

waar licht en warmte

als een dwarreling van

bloesemende gedachten

verlangen vervult

en toch vraag ik je om

niet weg te lopen van vandaag

de druppels te horen vallen

stil wachten en ervaren

hoe Gods gaven weelderig groeien

als ik bij de waarheid

van de zee

mezelf verdroom

tussen vergeten groen

verwijl in

onbegrepen ogenblikken

niet weet

wat stilte wil

laat me niet alleen

op weg naar

waar dan ook

(gedicht over dementie – niet autobiografisch)

hecht je

aan mijn wereld

sterf in jezelf

beleef

mijn uitbundige

als onstuimigheid

wees één met mij

zij die opbloeit

uit het niets

kleur in mijn leven legt

alsof het nooit

winter is geweest

waarom zou ik

haar zijn plukken

zien als kortstondigheid

wanneer ze dag na dag

als wondere waarheid

tijd in handen neemt

hoe verlang ik

naar zachte deining

die het zielsdiepe

weerspiegelt

te midden van een hoogtij

golvende beweging

welke me op zuchten

doet roeien

over hen valt schittering
wanneer ze
als licht uit licht
onze bewogenheid
helpen mee uitdragen

in je schaduw

ontdek ik de zin

om schepping

als uniek te zien

zelfs wanneer de maan zich beweegt

als niet meer dan een rimpeling

naar zijn vroegere ondergang

en de stilte mij in een donkere

bestemming dwingt

dan nog raak ik

niet overmand door angst

acht ik het hele gebeuren

als een voorlopigheid

denk ik de zon dichterbij

net zo lang tot de dag

weerbarstig en ongeschonden

midden tomeloos licht opstaat

zacht

weerloos naakt

hebben wij elkaar

meegemaakt

bereikbaar

bereidt

om ademloos

liefde te verhalen

midden vertedering

naar leven tastend

onze passie

nooit moe gestreeld raakt

alleen

helemaal alleen

zijn wij uiteindelijk

allemaal

ergens

nergens

met een blik

naar oneindigheid

wanneer de wind

zijn adem mengt

in een regen van verlangen

en een zee van sterren

de nachtelijke hemel

spiegelend overheerst

dan laat ik mij dromend

meedrijven in de saamhorigheid

van een mooie werkelijkheid

tussen twijgen en afgevallen takken

rottende bladeren

geknetter van uiteenspattende

holle stammen

blijf ik wachten tot schemering

plaatsmaakt voor stille helderheid

waar vlinders als beroering fladderen

lijk in een door hen gewilde eenzaamheid

waarbij ze me de zin van

leven op aarde openbaren

niet langer blind en onwetend

maar volop het licht beleven

Met pijn in ons hart

morgen zullen onze gedachten

reeds aan je zwijgen wennen

wetende dat zij jou

bij de hand heeft genomen

niet heeft laten verdwalen

op weg naar een oud verhaal

dat jullie samen hebben gedeeld

onnavolgbaar blijven delen

één en al glimlach

te vroeg om op te geven

te laat om iets anders te doen

klampen we ons vast

aan dromen

gaan we vliegen

tot net voorbij de horizon

om met lente weer te keren

het is de titel van het boek

die me uitdaagt om

me te verdiepen

in het verhaal

langs bladzijden heen

me toelaat dat ik

hoofdstuk na hoofdstuk

mijn eigen gedachten

laat uitgroeien tot een hartstocht

die betovering over mijn wereld schept

in een open einde

de kunst van het mogelijke

en jou naast mij

vol genot het boek sluit

bewust van de schittering

in zijn ogen

beantwoordt zij zijn blik

met een verkoesteren

zo intiem

dat warme hartstocht

door hun lijven vloeit

waarbij toenemende hevigheid

hen tot nog dichterbij

dwingt

zonder ook maar een gebaar

van verlegenheid

elkaar uitnodigen

tot zoveel  meer

alhoewel de lucht

nog gloeide van avondrood

bereikte schemering

haar pad

als zachte rouwfloers

in algehele stilte

nam ze de duisternis

moe

in zich op

het bracht haar

naar een leegte

van onvervuld verlangen

het besef dat er zonder hem

enkel eenzaamheid was