Storm

in warme habitat
van omstrengelde armen
verhoop ik
de donkere hemel open

om niet in verhevigde
ogenblikken van storm
terecht te komen
die tederheid benijdt

morgen verbiedt te zijn

welkom in een wereld

waar magie zich roert

een onderkomen

beoogt

voor liefde

in al haar vormen

en heel veel hoop

fijn eindejaar allemaal

xxxx

wijl wij onze

weg samen vinden

hebben wij geen antwoorden

maar heel veel vragen

over anderen

die als woelwaters

onze wereld verkennen

geen moeite doen om met passie

zich als koesteringen te verliezen

tussen schoonheid

door de stilte

na te bootsen

Gemis

omdat ik niet meer opkan

tegen het gemis

laat ik je vrij om

een wereld te verkennen

die ik met bloemen

heb verwend

bij vervulling

gaan nadenken

over leven

dat om geloof draait

met handen vol hoop

en genegenheid

kent een droom

zijn werkelijkheid

Fijne Kerst iedereen xxx

samen hebben wij

duizenden dagenraden gezien

iedere dag een nieuwe wereld

met uitdagingen zonder woorden

die twijfel verbergt

het ouder worden

zo’n glans van voldoening geeft

dat we op zoek gaan naar

het eeuwigdurend zicht

van geluk

verder dan het einde

steunt
daagt uit
ergert me

houdt vast
haalt uit
sowieso krachtig

maakt leven
boeiend
kwetsbaar

bereidt me voor
op een toekomst
met standvastigheid

bloeiend uitzicht
vandaag en morgen
overmorgen

waarbij je mij
verder draagt
als bijzonderheid

op een pad
bezaaid
met keien

volkomen
door liefde
ingesloten

Lotsbestemming

dat de dood

het leven beroert

zo zacht als een veertje

tranen ten spijt

(titelpagina van een bundel die wacht op een begin zonder einde)

is het de dag

met zijn belevenissen

dat leven en dood dichter

naar elkaar toehaalt

ja het is

geneigd

om mensen te begraven

tot één grote

gore troep ellende

nog voor ze dood zijn

tracht ik me recht

richt me

op wat vooruit streeft

zelfs al kent verandering tijd

geen afstand blijkt nog hinder

(eigen werkje)

midden de stilte

ontmoet ik

de dood

die me vertelt

over een ziel

vol van leven

welke als een werveling

naar aanwezigheid

van lente tracht

eeuwig bloesemend

waarin het hart

vervloeien mag

zelfs al mag dan

alles anders lijken

er is niks veranderd

nadat ik je de vrijheid

heb gegeven om wat

ooit ons leven heeft beheerst

los te laten

midden tal van nuances

ontdek ik nog steeds

jouw behoefte om net zoals ik

zo innig lief te hebben

dat het hoop en dromen voedt

Mijn hart laat kloppen

ben nooit bij mezelf thuisgekomen

spendeerde te veel tijd aan het verkennen

van een wereld

waar rumoer mijn dromen verontrustte

tot tumultueuze nachtmerries

die gevoelens geprangd houden

leven naar beneden haalde

hoog tijd dat ik zonder streven

verstild en onthecht

de zege van eenzaamheid verken

innerlijke geborgenheid

als gekend genot en

wervelende verrukking

mijn hart laat kloppen

Weerbaarheid

midden drieste uitdagingen

ontmoet ik wat niet

in de lijn van verwachtingen lag

een weerbaarheid

die in het zijn van nu me aanspoort

om midden eigen ruimte met

improvisatie te gaan spelen

sterrenlicht dat

ziel met ziel verbindt

van de hemel te stelen

om naar de aarde mee te nemen

waar ze als hoopjes

smeulend sterrenstof

op grond van waarheid

vrijuit zullen opflakkeren

tot een gezamenlijkheid

die liefde voedt

lange tijd zocht ik

in zijn zacht ruisen

naar mijn eigen geluid

tot ik zwanger van zijn hartklop

hem daadwerkelijk

ging bewonen

ziels bewogen van

het uitzicht zonder einder

dat hij mij met al zijn passie bood

het vergeefse beminnen

leidt tot schemeringen

die zichzelf met stoffige

dromen ingraven

tot een vergetelheid die

geen grafsteen beoogt

waarop namen

zijn gebeiteld

Samen

met kirrende geluidjes

en innemende lachjes

tracht ze me dichterbij

tot ik met

een even ware glimlach

mijn aanwezigheid beaam

binnen onze kring van twee

zonder woorden enkel met gevoel

over verbinding spreken

enige ene

eenzame ziel

met gave

van vergetelheid

jou geef ik

de open vlakte

met desolate groei

vage vormen

die nog net

geen duister zijn

wazige momenten

met de weifelende gloed

van een ondergaande zon

omdat ik houd

van bruisende intensiteit

die levendig

door bomen stoeit

wanneer ik mijn gevoelens

in jouw hartenklop herken

verlies ik me gewillig

in jouw liefde

als een wervelende verrukking

die jouw passie spreekt

meer en meer

steeds weer

mijn lief

mijn doorkomen

ziet dreigende schaduwen

vervagen

tot een broos

aftastende zachtheid

waarin afwachting sluimert

die zich tenslotte als een blizzard

van herfstig dwepen

zal weten te ontpoppen

waarbij talloos dwarrelde kleuren

een ontzaglijk beleven openwerpt

waar ik met graagte in verdrink