het vege

sluipt narrig

over ’t wezen heen

klaagt met

gejaagde adem

het drukkende neer

laat slechts los

wanneer men

om hondsdagen weent

want jij

bent liefde

houdt van mij

zoals ik ben

laat mij

zorgeloos leven

zonder wanklank

scherpe kantjes

zonder schroom

hartstochtelijk liefhebben

genieten van de vlinders

in mijn buik

hou van mij

glimlach om mijn onwetendheid

leer me reizen

naar eigen waarheid kijken

laat me mijn lichaam weten

vergeten in de tijd

In een oase

van wonderlijke verwezenlijking

waar de ziel

het hart over reikt

met de verste verte

van leven

binnen handbereik

ontdekt men zijn regenboog

vindt me

midden een vlucht

onvatbare vlinders

de geur van bloemen

een blauwe stille lucht

waarin vogels een blijvend duren sjilpen

gun me je dromen

dan geef ik jou

de mijne

kunnen we samen

een werkelijkheid ontdekken

die vleugels geeft

Alleen

de nacht bracht

de stilte nog dieper

alle woorden vervaagden

verward in een lege droom

achtergebleven tijd dwong me

tegen een muur van vergetelheid

Blijf me zien

zelfs al is de dood

me nu nader

dan het leven

zal ik morgen

niet meer aards

wezen

blijf me zien als

de schakel die jullie

met elkaar verbindt

verstil met mij

de wereld

verhef me

in jullie armen

naar de hemel

mijn leven

is dankzij jullie

mooi geweest

woorden

zinnen speelden

zich uit

tot doordroomde gedachten

onmooi bloeiende

wervelingen

die nooit

de aarde zullen raken

midden juichend

wit bloeiende uitbundigheid

weet ik eindigheid

te ontkennen

laat ik toe

dat ware weelde

me de adem

beneemt

gelukkig en niet bang

mijn hemel op aarde verken

blijf gedurig kijken

zien

hoe zij zich

als compleet

zichtbare waarheid

naar ’t licht uitplooit

een schoonheid

die me aanspoort om

binnen het raakvlak

van beleven

op zoek te gaan

naar haar geur

vol van innerlijke innigheid

volkomenheid

weet neer te schrijven

wanneer stilte stiller lijkt dan
de herinnering die ik van haar heb
dan duik ik dieper weg in mezelf
om morgen te horen kloppen

Diepe woede kwam dromen
in mijn vaagheid
deed wijd geeuwende gevoelens stromen
midden ledigheid

ik lijk er niet aan te ontkomen
ze ebt, vloedt en leidt 
is niet meer in te tomen
mijn wrange onstuimigheid

ze wil voorkomen
dat ik klagend neer zeig
voor ik wraak heb genomen
op mijn eerdere roerloosheid 

Verbondenheid

ik eigen me je wereld toe

treed in je voetsporen

om te ontdekken

wat je boeit

tracht het vol passie

neer te schrijven

tot ik jouw dromen

ook de mijne noem

het is die droomval

in ochtendglans

vol flitsende adempauzes

waarrond

mijn leven draait

uitzonderlijkheden

waarin stilte

de hoofdrol speelt

wijl hij

vol verwachting

haastig op weg gaat

is zij stil blijven staan

zijn hand losgelaten

om wat zij samen

hebben geplant

te zien bloeien

een verkoestering

van herinneringen

hou me vast
in het gevoel
dat niet
tot bedaren komt

rek de tijd
van het blijvende
laat me
telkens weer genieten

zelfs wanneer we moe
naar elkaars handen tastend
de slaap 
voelen komen 

Als liefde is

voorbij

de grenzen van gemis

slaap ik me weg

uit dromerij

word ik wakker

gekust

door een realiteit

die mij zijn waarheid heet

Met open hart

hoe je ook

over mij denkt

trouw aan

mijn eigen verhaal

blijf ik dansen

op blote voeten

honger ik naar

een hoofdstuk verder

wild en hartstochtelijk