met een vluchtige welterusten kus

hielp hij haar

de hele nacht wakker

ontmoette ze de stilte

die over

verlangen sprak

nog voor hij wakker werd

heeft ze de deur

achter haar gesloten

op zoek naar liefde

schipperen tussen emoties

zonder stem

zoekend naar de grens

waar afscheid nemen kan

zonder dat twijfel knaagt

mijn kwetsbaarheid

toelaat om te gaan

wij nestelen ons

midden dromen

waar sprookjes ontstaan

weg van een wereld

waar gewoel dreigt

genieten

dicht in aanraking

van hartstocht

laten toe

waar een schuchter beven

toe leidt

in alle vrijheid

bij elkaar

verbeelding

heeft vannacht

ontheemd en in de war

een onheilzwangere maan

aan de hemel opgehangen

een schijnsel

dat de horizon ondermijnt

waarbij donker wegvluchtende vogels

welke ooit in rustig voortbestaan

midden dromen hebben geslapen

afwezig

in een nachtmerrie verdwijnen

lijkt het of mist

het waarnemen hindert

toch wil ik verder

om te zien

of binnen beslotenheid

schoonheid zich handhaaft

verzwijg mij

diep in je aarde

tot een droom

die door de lente

wordt meegenomen

naar waar ik

nooit meer

zonder jou besta

draag me

in de stroom van leven mee

naar die andere wereld

schraap

weg de aarde

op zoek naar mijn sporen

toren ze hoog

want ik wil niet

dat je zonder mij oogt

enkel rimpelingen

in de tijd

eenzaamheid

die zich donker aftekenden

aan de hemel

tot ze haar gedachten

overboord gooide

gevoelens

aan de kant schoof

van binnenuit een oplichtende

droomwereld liet geboren worden

die haar waarheid niet langer

aan het huilen bracht

als ziels verlenging

naar de sterren bracht

over de beemden

strooit volle maan 

beelden uit

die verhalen geven

zodat zij niet langer

nevel nodig hebben

om indrukwekkend te zijn

bij winterse waarheid

ontspringt

leeft en beweegt

raapt stenen

zoekt en wroet

onophoudelijk kronkelend

haar weg naar beneden

om in parelend

grijze schoonheid

zorgeloos verder te drijven

naar daar waar

ze zichzelf verliest

in de onmetelijkheid

van haar streven

al lijkt het

of de wereld

een beetje vergaat

wanneer een weifelende winter

herfst laat zwaaien

met wind- en regenvlagen

de aarde

niet meer lijkt te ademen

onder ’t afgevallen blad

twijfel niet

dat wat men nu

verloren waant

door de zomer

met geur en kleur

terug wordt binnengehaald

weet je wat er erger zou zijn…….

dat ik nooit zou hebben liefgehad

als het licht krimpt

zoek ik blind

naar de naaktheid

van jouw lijf

tot wakkere geur

jou herkent

tastende ervaring

mij passie vertelt

als geschiedenis zich laat kennen

in transparant versteende extensie

waar dood geen kans krijgt

de tijd te laten barsten

dan licht leven op

in onthullende eeuwigheid

mijn droom

is geen droom

is een weg

die ik moet gaan

midden een landschap

dat zich als wondere

waarachtigheid naar

alle kanten uitstrekt

beweegt ze zich

van rups naar vlinder

op snelle vleugels

bezig

haar als blijvende

herinnering te verzuchten

geen fantasie

geen toevlucht

of uitweg

enkel een grijs gebied

vol van

onafgewerkte zinnen

een onbegrijpen

een vaagheid

die om opheldering vraagt

omdat loslaten

pijn doet

verkoesterde ik het

in mijn handen

vergat dat juist

beroering ons

een verademing gaf

nieuw leven bracht

Zweef en speel een wolkenspel

wentel mij
in zilveren stralen

reik naar
bleke sterrenpracht

geniet ongrijpbare
maanvulkanen

voel en zie
in ijle vlucht

hoe mooi het leven is

nog steeds

verlaat ik me

op de schaduwen

van de populieren

die mij

onder hun hoede

namen

mijn verlangen

bevangen ontvlamden

tot een voortduren

waaruit liefde

werd geboren