blijf niet in mijn vleugels zitten

daar waar ik ook gisteren was

wacht niet langer

op steeds een nieuwe dag

maar laat kleuren zien

durf genieten op de wind

die stilaan haar eigen

lentepaadje vindt

wanneer zij

steeds maar verder

grijze dagen stapelt

de tijd kwelt

door dode ogenblikken

op te tellen

kiest zij

voor een te vroege slaap

die de wereld verbijsterd achterlaat

in de zachtheid

van ’t vergulde

breekt weemoed mij

glijdt de dag

naar een nacht

vol kilte en eenzaamheid

vertaalt duisternis

de winter in mijn

beklemmend hart

als dromen alleen maar

blijven ronddwalen

in gedachten

omdat ze niet

jouw wil belichamen

zullen ze

een stille dood sterven

nooit werkelijkheid kennen

heb ik het landschap

een winter lang

in zijn vermoeidheid gelezen

eindelijk heeft zij

het zwart afgelegd

zich in bruin verheven

om in vol uitgevouwen zon

me te verhalen dat zij

bereid is tot geven

ze schildert vandaag

voor de laatste maal

een wit rode dageraad

weldra bloost ze niet meer

maar liefkoost zo zachtjes

met teer geel dat de bomen

zich met lentebloesems aankleden

in een wirwar van gedachten

die naar rust verlangen

dek ik de dag toe

ben zo moe

wil dromen daar waar stilte

de grenzen van tijd overschrijdt

gevoel van liefde

ruimte en vrijheid zacht deint

uit beelden

heb ik het opgebouwd

een gedaante die haar omtrek

nooit behoudt

ze krimpt en groeit

omwentelt ondeelbaar zijn

met zoveel kracht dat immens gescharrel

en inwendig gebrabbel

de kamer beklijft

mijn leven heeft zich vastgeaderd

daar waar knotwilgen reeds met  zicht

naar ’t oosten gekeerd

in morgenlicht even spookje spelen

maar nooit hebben nagelaten

in scherp herkennen van elkaar

mij van kind

te laten dwalen naar later

wat betekent bloeien

 naar het licht toe openen

als niemand haar

langs de weg ziet staan

laat ze dan

maar in beschutting

van schaduwen

eigen dromen bewaren

wanneer hard kerven

verstorven wit

terug blootlegt

in het gehavende

mijn eerste leegte

herontdek

besef ik

dat het nooit meer

warm in te kleuren is

woel me wakker

in je schaduw

laat me weerloos zweven

een bed vol passie weten

tot vallend licht

zielsverbindend kijkt

hoe liefde

vaste vorm krijgt

bij gebrek aan woorden

streelt ze aarzelend leven

in de haar nog gegunde tijd

tot de dood

haar moede hoofd

rusten laat

tussen de bloemen

die haar  immer

zullen vernoemen

nadat ze

gebruik makend

van eigen kracht

nu zacht

met licht wordt omkleed

streeft ze verrijkend

haar weg verder over aarde

groeiend in haar waarde

open bloeiend als een wonder

dat wat uit de chaos

van vroeger leven

door de tijd

 wordt blootgegeven

zal in mijn huidige zon

tot as vergaan

als bron van kracht en creativiteit

tussen schoonheid  heropstaan

weet dat zij mij

 in haar aards zuchten

verder dan ooit

laat gaan

zoveel wereldrijker

in eigen sporen

naar mezelf

terugleidt

toen ik dreigde te verdwalen

wanneer volle maan

mij in elfenkring raakte

heeft jouw vaste hand

me naar de aarzelende dageraad gehaald

zodat ik niet in eigen sprookje verdwaal

het was op een dag

waarop de zon haar stralen

in duister

dicht beboste streek scheen

dat haar licht

mij in uw ogen

een spiegeling

van innig omvangen toonde

welke mij meetroonde

naar hartje zomer

waar wij ons

 in voorbestemde tijd verloren

zolang uitzichtloos

je koud

vanuit de spiegel aankijkt

de ziel misleidt

zodat ze blijft huiveren

in voorbije tijd

zal een hart nooit weten

wat liefde heet

wanneer we vertoeven

in warme wind

horen hoe zijn lach

passie vindt

weten wij weelde

kennen wij ’t graaien

in zuchten verdwalen

met zicht gericht

naar betovering

tot de gloed

onze open harten toedekt

en wij dagdromend

de nacht verder waaien