wanneer de aarde

zich schildert

in een zinderend

nieuw refrein

wij met de stroom mee

door een lachende zon

 in open bloeiend landschap

worden gedreven

kunnen wij niks anders

dan er ons als

  wit wolkende lentekinderen

in het klein bij tekenen

geef je over aan de wereld

die je voelt kloppen

laat jouw schoonheid

werkelijkheid worden

jouw leven bestaat niet

alleen uit schuchtere dromen

weet je aards

in je gedachten gedragen

hoe indrukwekkend

 mee te deinen

in  zijn ademhaling

voorbij het omheinde

van hunker bevrijd

toe te geven aan de verleiding

hij die even rust

en zijn veren schikt

blikt reeds

met de wind mee

langs duister zicht

naar schaduwloos wit

waar hij samen nestelend

haar zijn lied zal brengen

men heeft je aangewezen

als sterk geworteld

doelgericht heb ik

met vol vertrouwen

jou gesnoeid

zodat jij

bij zomertijd

in nieuwe uitmonstering

mij zoveel meer

vruchten zal geven

in de voortgang

van de tijd

heb je mij

traag uitgeademd

alleen zinledigheid

blijf over

van wat eens

onze liefde heeft verwoord

daarom laat ik je gaan

zonder traan

zal ik schaduwvrij

mijn eigen leven leiden

waar klank en kleur

me weelderig ontvangen

geur me de bekoorlijkheid

van intimiteit laat kennen

schoonheid van leven

me in verrukking brengt

daar wil ik de kunst

van minnen leren

in ongedwongen innigheid

mijn lichaam weten

in waanzin schuur ik mij

langs zware muren

struikel af en toe

in de gaten van het denken

raak bedolven onder ellende

tot ik me overgeef

aan chaos

van vergetelheid

de nacht donker en stil

voor altijd bij me blijft

wanneer mijn ogen ’s nachts

door het helklare

blind raken

er geen donkerte meer is

waar ik schaduw warm

in kan leven

sterrenluchten

niet langer mijn lichaam

stralend flemen

dan wordt het tijd

wij het kunstmatige

trachten in te dijken

geen onbehagen

maar zachte dromen

terug de nacht dragen

kist me niet

ben bang in het donker

maar strooi me uit

en laat me herademen

in de bloei van mijn boom

in een grijze morgen

lig ik te luisteren

hoe het zacht ademhalen

in mij schreit

zich wil bevrijden

in volkomenheid

een eigen bestaan leidt

vollediger volmaakter

dan dat het ooit

binnenkamers droomde

wanneer regen

het geploegde land

blank heeft gezet

zal hij blijven kijken

hoe maartse buien

traag verdwijnen

of gaat hij schuilen

bij dit tijdverlies

zichzelf nog even inkuilen

tot door het open raam

de zon hem laat verstaan

dat het zaaien kan beginnen

en vlaagt er humeurig grijs

in een verslapen ochtend

als je lusteloos alle vleugjes wit

uit een blauwe hemel

laat verdwijnen

dan haast ik mij

warmlachend de deur uit

want weet zelfs jij

houdt me niet meer vast

in grauwe ogenblikken

wanneer in betoverend grensgebied

Blodenuwedd

donker en licht

met elkaar verbindt

elfen en aardkinderen

in de vuurrode gloed

van een opkomende zon

samen spelen

dan zal de nieuwe tijd

vlug openbreken

wedergeboorte van leven

een feit zijn

zijn gebeeldhouwd gelaat

waarin gebroken ogen

mij zijn doodsangst laten verstaan

maskeert zijn vroegere persoonlijkheid

en toch vrees ik

het ontzield omhulsel niet

 kleed het teder zacht aan

met herinneringen

en juist dat stapje verdergaan

waar werkelijkheid

verbeeldingskracht raakt

laat me ervaren

ik troost kan vinden in verhalen

het zweven tussen

fascinatie en fantasie

me heelwat

levensvisie kan bieden

in helderblauw en stralend geel

kleedt de lente

zich warm aan

met prilgroen leven

dra zal zij lucht en aarde

in samensmeltende kleuren bezitten

ons in haar waarheid

naar zomer laten zweven

zoals een rups

zich in verstarde slaaphouding

ingesponnen heeft

zo heb jij je

van de wereld afgekeerd

het wordt tijd dat je

een gat in de cocon knaagt

als vlinder

in realiteit ontwaakt

ziet hoe hij bij zijn lek

een nest van

gras en strootjes maakt

met omstrelend gezang

pronkend baltsend

een wijfje tracht te imponeren

zelfs een worm aanbiedt

om daarna in perfectie

tot paring over te gaan

al leeft ze diep weggedoken

bij ijzige tijden

beweegt slechts af en toe

in haar treurigheid

breekt zelfs bij tussenpozen

telkens weet ze

haar terug op te rechten

om bij lente

in volle vrijheid zichzelf

bloeiend weg te schenken