wanneer jij

het breken van mijn kindzijn

tot doel stelt

weet dan gil

ik mezelf

naar een veilige wereld

zal vergeten

de vlucht erheen

enkel het aankomen herbeleven

tussen gedogen woorden

op zoek

naar zichzelf

raakt ze verdwaald

in de zin

van bestaan

vergrijsd

enig eigen

de schaduwzijde

in een schouwtoneel

van  licht en spel

speelt ze

 uitgelatenheid mee

weiger toe te geven

dat warme schijn

niet haar  werkelijkheid

blijkt te zijn

binnen de grenzen

van gevoel

waar schaduwen bezwangerd

van het intieme

een glimp van hoop

stralen

geniet het hart

tijdloos

het vege

sluipt narrig

over ’t wezen heen

klaagt met

gejaagde adem

het drukkende neer

laat slechts los

wanneer men

om hondsdagen weent

blijf jij maar

in je bunker

gemakzuchtig

hunkeren

naar frisheid

ik ga

dit jaar

onder strakblauw

lauw

pootje baden

zo broodnodig

eindelijk

hoogzomer

in mijn leven

te weten

toen je niet meer

wou spelen

me verfromfraaid

hebt weggesmeten

word ik

zonder eigen inbreng

door andere handen

een nieuw kleed aangemeten

telkens weer tot ik

boven het oud beperkte uitstijg

eindelijk beslis niet langer

als marionet te worden geleefd

wanneer in leven

winter zich te vlug laat voelen

zal men halverwege

op weg moeten gaan

omdat achterblijvers

nu éénmaal gedoemd zijn

nooit in zomers rood

uitgestoeid te raken

wanneer windvlagen

de korenaren

in zijn geel laat dollen

ver geroffel

ons plots

oorverdovend overrompelt

terwijl bliksemschichten

het landschap spookachtig

laat oplichten

vrees dan

geen aanslag

op ‘t zomers beeld

het is enkel een onweer

dat de natuur

verkoeling geeft

zelfs daar

waar rijpe vruchten

van de kerselaar

me bloedrood vragen

om ze in manden

weg te dragen

vind ik

moe van ’t drukke een plaats

waar de avond traag

over me heen kan gaan

aangedaan door de stilte

mijn kracht kan hervinden

wanneer ik bij zon

donker droom

het hoogoplaaiende

niet intoom

dan zal ‘t tempeest

met schoon leven

op de loop gaan

even

dan meteen

weer uit zicht

gaf

een lichtspoor

me zijn vluchtige

tekort

om het als vertrouwd

boven eigen wereld te weten

als alle wouden

worden geveld

alleen sprokkelhout

ons nog vertelt

hoe bomen vol groene weelde

leven geurden

de wind

verwijtend klaagt

hoe hij

in het ongerepte landschap

geen grenzen of bakens

meer vindt

slechts één schamele bloem

in een troostend aanschijn vertelt

dat niks meer is zoals weleer

dan sla ik de ogen neer

in mijn overleven

alsmaar kringen tekenend

dwarrelt ze

vlinderlicht omhoog

zoekt verdwalend

in het blauw

haar roos

omdat aards

haar wezen

steeds heeft verzwegen

nadat  het losmaken

van een bovenste knoop

ervoor zorgde dat kwetsbaarheid

werd blootgegeven

zocht hij beschroomd

verstrooiing

in het doorbladeren

van dode tijd

in plaats van

te genieten van het fysieke

dat zicht

hem bood

terwijl hij

als spraakwaterval

bij hoogtij

en volle wind

in geschiedenis uitmondt

laat zij zich

in stil water verliezen

hopend dat men

in het ruisen haar diepte

weet te vinden

zodat zij

in eigen reflectie

naar open zee

kan drijven

deze nacht zal niet

als een uitgeplooid doodskleed

over haar warrige

wereld hangen

maar gaandeweg

 zal ze in het licht

van een wassende maan

werkelijkheid zien oplichten

wanneer in zijn warm hijgen

goudgele korenaren deinen

hun groeiende schaduwen

zomer laten ontwaken

kent de tijd mijn honger

tot zeisen zullen zingen

en ik hem in schoven

moet samenbinden

als bewegend zicht

zich vasthoudt

in een koelte

van steriele volkomenheid

zal arm leven regeren

behoed je

voor hoopoplaaiende emoties

die in het heetst van de strijd

vreten aan haar eigenheid

pas wanneer intensiteit smeult

zwartgeblakerde sintels in de as

van verbolgenheid achterblijven

zal ze terug zichzelf zijn