als gladgestreken plooien

in het glooiende

een grote oogst verwoorden

sluit de nood

naar rust

de poort

wanneer zonnestralen

door het bladerdek heen

het licht aan praten

beheerst zijn uitgerekte schaduw

als onomstotelijk de dag

terwijl hij  eigenlijk

liever onbevangen trillend

in de vrijheid

van een nieuwe maan

zichzelf  wil vertellen

schraal geel

doet me hongeren

naar het dorsen

waar de taal der vlegels

het trimmelen en trezelen

van de wanmolen

me tussen

’t kaf en ’t koren

een rijke oogst beloven

staar niet

uit het donker

naar een rood

ondergaande zomer

maar verhaal me

over leven

je zoektocht

naar een eigen wereld

soms zo ver weg

af en toe

vanzelfsprekend

dicht nabij

pas wanneer je

het grijze

niet als leegte

maar vol leven ziet

zal je weten

dat het menselijke

in tijdloos

vervat ligt

toch schreven sporen

in het landschap

het beulsrood verder

al werd het verweerde

door de tijdstroom heen

de schrale diepte ingedreven

wanneer jij

het breken van mijn kindzijn

tot doel stelt

weet dan gil

ik mezelf

naar een veilige wereld

zal vergeten

de vlucht erheen

enkel het aankomen herbeleven

tussen gedogen woorden

op zoek

naar zichzelf

raakt ze verdwaald

in de zin

van bestaan

vergrijsd

enig eigen

de schaduwzijde

in een schouwtoneel

van  licht en spel

speelt ze

 uitgelatenheid mee

weiger toe te geven

dat warme schijn

niet haar  werkelijkheid

blijkt te zijn

binnen de grenzen

van gevoel

waar schaduwen bezwangerd

van het intieme

een glimp van hoop

stralen

geniet het hart

tijdloos

het vege

sluipt narrig

over ’t wezen heen

klaagt met

gejaagde adem

het drukkende neer

laat slechts los

wanneer men

om hondsdagen weent

blijf jij maar

in je bunker

gemakzuchtig

hunkeren

naar frisheid

ik ga

dit jaar

onder strakblauw

lauw

pootje baden

zo broodnodig

eindelijk

hoogzomer

in mijn leven

te weten

toen je niet meer

wou spelen

me verfromfraaid

hebt weggesmeten

word ik

zonder eigen inbreng

door andere handen

een nieuw kleed aangemeten

telkens weer tot ik

boven het oud beperkte uitstijg

eindelijk beslis niet langer

als marionet te worden geleefd

wanneer in leven

winter zich te vlug laat voelen

zal men halverwege

op weg moeten gaan

omdat achterblijvers

nu éénmaal gedoemd zijn

nooit in zomers rood

uitgestoeid te raken

wanneer windvlagen

de korenaren

in zijn geel laat dollen

ver geroffel

ons plots

oorverdovend overrompelt

terwijl bliksemschichten

het landschap spookachtig

laat oplichten

vrees dan

geen aanslag

op ‘t zomers beeld

het is enkel een onweer

dat de natuur

verkoeling geeft

zelfs daar

waar rijpe vruchten

van de kerselaar

me bloedrood vragen

om ze in manden

weg te dragen

vind ik

moe van ’t drukke een plaats

waar de avond traag

over me heen kan gaan

aangedaan door de stilte

mijn kracht kan hervinden

wanneer ik bij zon

donker droom

het hoogoplaaiende

niet intoom

dan zal ‘t tempeest

met schoon leven

op de loop gaan

even

dan meteen

weer uit zicht

gaf

een lichtspoor

me zijn vluchtige

tekort

om het als vertrouwd

boven eigen wereld te weten

als alle wouden

worden geveld

alleen sprokkelhout

ons nog vertelt

hoe bomen vol groene weelde

leven geurden

de wind

verwijtend klaagt

hoe hij

in het ongerepte landschap

geen grenzen of bakens

meer vindt

slechts één schamele bloem

in een troostend aanschijn vertelt

dat niks meer is zoals weleer

dan sla ik de ogen neer

in mijn overleven

alsmaar kringen tekenend

dwarrelt ze

vlinderlicht omhoog

zoekt verdwalend

in het blauw

haar roos

omdat aards

haar wezen

steeds heeft verzwegen