in een rode gloed ontwakend

laat de passie van de nacht

het bed terug

 hevig kraken

en zelfs al wordt er na

nooit meer in geslapen

toch zal men nog zwichten

voor oogverblindende gezichten

toen uit mistig zicht

het sluimerend rood verscheen

trachtte ze tevergeefs

deze vanzelfsprekendheid

af te weren

zoveel liever had ze zich

blijvend verschanst

daar waar zijn

en eigen hartslag

het verlangen samenbracht

ik ben niet goed

in ophouden

telkens weer

de grens voorbij

zal ik trachten

te hervinden

wat zo snel verloren ging

in onverwachte wending

tot de tijd

mij laat ademen

snelt het leven

langs me heen

zal het

tomeloos vertellen

hoe kwetsbaar mooi

het vroeger leek

weg van ondergang

en verderf

zal zij zichzelf

in onderlinge samenhang

leren verkennen

zien en voelen

dat in leven

liefde en intimiteit

een aanzet tot

intense verbondenheid blijkt

naast het zoeken en weten

vindt men datgene

wat niet te vatten is

maar desondanks

deel uitmaakt

van ons besef

langs mijn oude

vertrouwde bomen

die mij reeds jaren hun

 wanstaltige tonen

zweef ik

op de hartenklop van leven

met nevelslierten

hoger mee

naar daar waar tijd

geen vat meer op me heeft

ik een speldenkop

van een sterretje heet

zwart tumult

en gespannen sfeer

boven een omgewoelde wereld

dompelt haar

in sombere gedachten

die gevoed met de waanzin

van een herinnering

voor een hele tijd

als onherbergzaam

laat kwijnen

wanneer men

in neerliggend gras

enkel spoorloos weervindt

dan is ze

aangedaan weggegaan

van zogenaamde betrokkenheid

alsof ze nu pas

in hun groei zijn ontwaakt

te laat om het zoete

van de zomer mee te nemen

houden ze zich

met hun onrijpe

zo stevig vast

aan de ranken

dat ze de herfst

met enig respijt

nog welstellend rijk

zullen maken

kei neig

rimpelt het

aan de oppervlakte

verdwijnt

na overgave

geruisloos diep

(neig: heel hard – Herzeels dialect)

hij omknelt

elk leven

en snelt er

onafgebroken gesloten

eindwaards mee

waar stilte

het van de tijd

overneemt

lange rijen meidoorn

vullen het landschap

zo warm op

men vergeet

dat een rijke oogst

ons een strenge winter belooft

waar niet langer het rode

maar een grillig spoor

koud door de tijd trekt

ragfijne zilverdraden

parelen schoonheid

om me heen

nemen me

warm innestelend

steeds hoger mee

waar leven

schoonheid mediteert

zo intens

dat ik mezelf

durf leiden

naar een nieuw begin

als het grijze

mij bedreigt

de wind

me naakt dwingt

verlies ik elke dag

een beetje meer

tot ik uitgebloeid

voorgoed mezelf verzwijg

uit chaos strijdt ze

roodvlammend naar boven

oogt met haar uitbundigheid

zoveel kracht en warmte

dat zij hem

uit een grijs verleden weet te tillen

en samen liefdeslingerend

de kracht van passie

hoog oplaaiend beleven

wanneer bij ’t slinken

van de dagen de zon

de hemel blauw straalt

het zachte ruisen

van de bomen

de stilte niet verstoort

dan verzwijg ik

nog even herfst

en veins volop zomer

alleen jouw woorden

heb ik meegenomen

jou ben ik

in ‘ gewoel van leven verloren

ze helpen mij

het pad van gemis

te doorlopen

waar herinneringen blijven stromen

wetende verder dan ooit

kom ik je weer tegen

zullen wij samen

rust beleven

zelfs toen ze bij

het zingen van haar lied

telkens uit de toon viel

de dirigent haar verliet

als een geslagen hond

met gebogen hoofd

het schouwtoneel afdroop

weet ze achter de coulissen

dat ze met open geest

en voor een heel ander publiek

nogmaals zal spelen

als we nu niet oogsten

zullen we

na de storm hongerig

ondergronds worden gedwongen

nemen we

enkel de geur

van een verdroomde zomer

als herinnering mee