binnen het alleen zijn dweept

het nachtelijk duister

met droombeelden

die zielsverbonden

verder stromen

bij ’t ontwaken

naar de wereld

waar bloeiend leven

emotie streelt

zelfs al blijft ze verstoken

van wat de essentie

van leven heet

doch wortelt ze

in haar kracht verder

om diep door te dringen

tot haar werkelijkheid

van laatbloeier

zij die jong

samen

warmte ademden

schaduwden elkaar

in pijnlijke omhelzing

verder

tot ze in de smoor

van eenzaamheid

het geluk trachtten te hervinden

omgeven door heldere schijn

de hun nog gegunde tijd

eindelijk wolkeloos ontdekten

ook in zijn weggaan

heb ik lief gehad

het gaat nooit gepaard

met verlies

laat blijvend

vrouw zijn zien

wanneer eeuwige jeugd

je biedt

als ploegscharen

bij ’t keren van de aarde

de mest laat ruiken

die onder de grond

wordt vermengd

dan tracht de boer

naar ’t opengaan

van ’t voorjaar

om met zaaien

te beginnen

het is de geur

van lentebloemen

die ik in winters

denken zoek

zij zullen met hun

doordringend zwoele

mij laten openbloeien

in eigen verlangen

wanneer

durft het neergezonken

donker opvliegen

zal ik weten

hoe ontvederde

velden er uitzien

of zullen schaduwen

verder groeien

bij ’t keren van tij

omdat ‘t gebroed

geen groen

onderdak vindt

ik ben bang

dat ik mezelf

terug zal kwijtraken

wanneer ik speel

met herinneringen die enkel

mooie dromen bleken

daarom wil ik leren

voluit te leven

in de voortgang van de tijd

tot mijn wereld zich keert

hoe lang reeds vergeet ik

in mijn haast

te kijken naar

de opgaande dageraad

stil te staan

in zuivere klaarte

waar ik

rust kan ademhalen

dat men

in het vervlagen

de zwaarte van

eigen realiteit treft

jouw woorden

als zoete wijn

tot ik ontdek

dat de geest

is uit de fles

de inhoud

ver uitvergist blijkt

nadat ze

open wonden

hadden geslagen

in zuiver ongeschonden

trachtte ze

in haar overleven

het verdringen

als wapen hanteren

wanneer

bij heldere hemel

licht wordt gebroken

beelden als

klaarblijkelijk spreken

knipper dan de schijn

uit de werkelijkheid

laat je niet verleiden

door wat slechts

tijdelijk blijkt

knuffel

de oude knoken

warm

verwijder spinrag

uit haar hoofd

haast je

zodat ze

het einde

als herboren ervaart

als ik in grijs ontwaak

wind waait

koud over me heen

waarom zou ik dan

in mijn wakker worden

naar de dag trachten

dan wacht ik liever

diep verscholen

in mijn verlangen

tot rode gloed

me in al zijn

warmte begroet

wanneer ik

na een diepe slaap

het breekbaar mooie

van mijn droom

in het ontwaken

verder draag

de klaarte

van de dag

mij de vleugels

van de vlinder laat

dan is dat

omdat levensvreugde

ligt vervat

in de naaktheid

van de gestalte

die mij wakker tracht

als honger tussen

schraalheid opdaagt

kringen ze samen

tot een wollige schaduw

lopen door de poort heen

waar uitdaging

en kennis hen naar

de voorraadschuur troont

waar ze zich dood vreten

toen donker

haar aardse kijk

van de wereld verdrong

trachtte

ze zich te keren

naar het helderzachte

om in resterende tijd

te verzinken

in oplichtend

mijn lief

nog kronkelt

het pad zich

van donker

naar schilderachtig mooi

ontdek ik de bloemenwei

waar wij

in schijn van schoonheid

gehecht raakten

aan elkaars aanwezigheid

ieder jaar ontdek ik

in de kortstondige

roze werveling

van bloemblaadjes

dat leven

het verlangen kent

om in eeuwige stroom

verder te groeien

elk voorbij moment

ons een verder ademen schenkt

wanneer een vergetelheid

terug gaat leven

loert op realiteit

is het aan mij

om niet te bezwijken

het te bestrijden

met een gedrevenheid

die me vroeger

onmogelijk leek

want zolang men de kracht

van het verleden

niet breekt

blijft het

zich herhalen

telkens weer