het sterven

duurt hem

een eeuwigheid

wanneer hij daar

afbladderend

staat te staan

bezwaard

door ruwe kerven

van verleden tijd

tegen een achtergrond

die zich in de wereld

vestigt

het niet laat

op te eisen

wat van hem overblijft

als zaad terug rijpt

in oorspronkelijkheid

open bloeit als

een rode wasem

waar ze eerder

als zeldzaam schaars

zich lieten opmerken

tussen ’t kortgemaaide

hoe graag wil ik dan

tussen blad

knop en bloem

onbevangen gaan stoeien

in het raadselachtige

van het landschap behoef ik

enkel de verborgen plekken

te ontdekken

waar bloemen zodanig

kleur geven aan leven

om te ervaren dat verrassingen

zo mooi kunnen zijn

dat in het verder verkennen

zelfs de fase

van sensatie en extase

heel dicht wordt benadert

hoe gevoelvol

wanneer men in de macht

van het zwijgen

ademloos lang

als zielsverwanten

elkaars hartenklop weet

en het waagt te leven van

aangezicht tot aangezicht

het  verlangen

naar nog meer tijd samen

in elkaars ogen zienderogen

ziet toenemen

met dat vleugje meer tederheid

dat het openbloeien

me biedt

raak ik verslaafd aan leven

zoek ik blozend rood

tussen verleiding

de weg naar voltooiing

zonder eigenaardig te zijn

Uitgegeven bij Write History
zie boekenwinkel www.writehistory.be

De Streekkrant

als een zachte windstroom

kleurspelend groen

in de kroon

van mijn boom tovert

wil ik mij

door de spiegeling

vleugels laten aanmeten

in dezelfde kleur

om in zijn

ruisende dromen

als deelgenoot

te worden opgenomen

wanneer het weer

zich met Sinksen keert

zal regen de zomer

blijvend betomen

 

(Sinksen = Pinksteren)

het lijkt te sollen

met wolkensluiers

breekt stenen uit de grond

die ik niet kan tillen

neemt wat genomen kan worden

in zijn bestormen

ontkracht met gretigheid

verder verloop van tijd

tot het niet te vatten

in de breekbaarheid

van weerkaatsing

roerloos samenkrimpt

je bent er niet

wanneer de lente

zege zuchtend

uit haar klamme slaap

opstaat

me in geurend zoet

laat wegdoezelen

met het stille verlangen

jou in het diepe ademhalen

terug te vinden

In de stilte van ‘t verzinnen

ging ik me

op de horizon richtten

waar de ondergaande zon

mijn gedachten meenam

naar onzichtbare verten

tot ik verdronk in ‘t dromend

donker van de nacht

waar ze verondersteld werden

aangedaan geraas

keert zich traag

naar stil bestaan

waar het

terneergeslagen

verloren tijd beschreit

in  jaren

van wassende groei

hief hij zijn kroon hemelshoog

sloot vele zomers lang

een gastvriendschap

met vogels en hun kroost

tot jaarringen later

door nestblijvers ontzet

het einde vond

wanneer

het verlangen

zich roert

energie voel

die erin

besloten ligt

dan hoop ik

dat jij

er zal zijn

me omarmd en bemind

tot  liefde

mijn hart doordringt

maakt lente

weer alles groen

dan ga ik op zoek

naar hem

die druk fladderend

zijn vleugels openvouwt

nog even zichzelf

in bescherming neemt

door hoog

boven een wolk

van bloesems

te gaan zweven

tot hij klaar is om zich

aan zomerbloeiers

over te geven

in hun schoonheid

eigen ego zelfs vergeet

geen zweemsel meer

dat schaduwbeelden

laat vallen

op de groene

open beemden

enkel donker

rafelige wolken

die te snel

voorbijdrijven

met de tijd

om realiteit schreit

terwijl voorjaarsstormen

me betuttelen

met herfstig

zelfs mijn vrijheid

aan banden legt

groeien zij

sterk geworteld verder

laten zich

ongeschonden gelden

met rijke bloei

het diepe gewemel

dat schaduwspelend

een donkere hemel aankleedt

wil ik

zonder nachteenzaamheid

in ogenschouw nemen

tot de morgen rijst

nuchterheid terug

de bovenhand krijgt