de stilte

klatert zilver

sprankelt vage

onbestemde trillingen

tot een nomadisch bewegen

van diepe beroering

al kent ieder seizoen

zijn vaste taken

het valt me zwaar

daarmee verder te gaan

omdat onweer en regen

uitzicht op leegte geeft

zelfs de geur van ’t hooi

doet vergeten

mooie dagen wanneer

de tekenende weelde

der beemden

onze harten kleurt

in zijn vele nuances

het vederlichte

laat voelen

dat met leven stoeit

Ik die dacht

dat het enkel nog

te vinden was

in de kronen

van de doden

die als hopelozen

in hel verblijven

ontdekte de vuilgele

donkerpaars

geaderde bloem

tijdens hoogzomer

in zongloeiend zand

aan de rand van een

opgedroogde kreek

hoefde enkel nog

te wachten

op de nacht

om te ontdekken

of ze laat zweven

heftige begeerte

beleven

wist je dat ik in een vorig leven

pas een volle maan geleden

in eigen heksenkring

werd aangeklaagd

omdat ik ingesmeerd

met monnikskap

bilzenkruid en ijzerhard

te licht werd bevonden

om samen met

duivelse demonen

door de lucht te vliegen

op zoek naar fantasieën

hou op met vloeken

sfeer te verloederen

inboedel kort en klein te slaan

ben je vergeten

 hoe wij

jaren geleden

de woeligheid om ons heen

als luisterspel gingen zien

om te overleven

te druk bezig

laat je

de ondergaande zon

zomaar je wind stelen

terwijl ik reeds lang

mijn vleugels heb gespreid

hoog tussen de wolken

met dromen speel

haren van zeisen

doet bloeiende klaprozen

spakerig kijken

even gedesoriënteerd

door weerzin dat

uit de schaduw breekt

zoek ik

wijders

in de tijd

naar toevalligheden

die mij nieuwe

kansen geven

omdat onstuimigheid

mij temidden van schaduwen

groter dan werkelijkheid

met gedachten van angst

zal laten verloren staan

benut ik

de stilte voor de storm

om mijn waarheid

die volop bloeit

te voeden met dromen

stil verkerend

onder de volgroeide kronen

van hun oude

getrouwe bomen

bracht het geween

van de regen

hen terug

naar weleer

waar druppels

nog de stille wens

van het naar elkaar

toegroeien kenden

stil water

draagt

de sterren

als glinsterende

herinneringen

die nimmer

zullen zijn

omdat dageraad

door dromen

stroomt

zullen wij

lente zaaien

om als zomeroogst

binnen te halen

zodat wij warm omgeven

kunnen liggen te leven

hoe verlang ik

naar de ruimte

waar wij

in hoogst menselijke uiting

het hartstochtelijke nastreefden

zelfs het bloemetjesbehang

de gevoeligheden

van je handen

als intens schaduwbeeld

liet leven

een bonte verfijning

werd als

allerindividueelste impressie

naar boven toe bewogen

om er als volmaakte zege

van weelde

zich op te richtten

naar ’t zonzilveren licht

door lichtgolven heen

pakken wolken zich samen

als vereende luminatie

die woede aan tweent

in het duister van tegenwoordigheid

de hemel tekent

ik liet hen ondergronds kruipen

wijdverspreide kolonies

van rechtopstaande

scheuten krijgen

waarbij de violette bloemen

tot pluimtrossen

gingen groeien

voor de nectarzoekende bijen

die met hun noeste arbeid

hen als symbool

van weerbaarheid

in mijn tuin verspreidden

hoe durf je bij ’t ontwaken

palaveren over de neergang

van lyrische wanen

wanneer de opkomende zon

bijenkelken opent

zodat je op de bloembodem

een voorraad geurende dagdromen 
kunt oogsten

ochtenddauw

maskeerde kil

het volmaakte

omtreurde stil

het pas ontwaakte

in diepgrauw

ik laakte

het vergrijsde

droomde in blauw

een vergezicht

omzoomd met zonnelicht

nadat zon en maan

even samen

zalig baden

in onbegrensde koelte

na het zwoele

van een hoogzomerse dag

rekken schaduwen

zich zo lang uit

tot de wereld

donker sluit

en ik de nacht

voel komen