zonder de beelden

die zomerse werkelijkheid dragen

gebaar na gebaar

met een andere rijkdom

kwamen aandraven

lijkt ze nu

zo eindeloos stil

in haar overleven

dat ik haar wil toedekken

met kristalheldere weelde

nadat hij mij jaren

met zijn naam heeft belaagd

wordt hij eindelijk

door ’t kortmos ingebed

kan ik loslaten

terwijl hij

ten gronde ondergaat

het terugblikken

niet meer bestaat

de hemel mokt grijzig

spartelt tegen

wanneer de zon

door de wolken

wil breken

gunt een

onschuldige dromer

geen kleurrijk verhaal

wil dat hij zichzelf verliest

in het schrale

tussen bloeien en vergaan

overwinteren ze warm

in hun schaduwen

tot ‘t glanzende valt

om verloren weelde

wordt geweend

in hun voorbijgaan

lijken ze

te worden aangehaald

door de diepe rimpelingen

in de aarde

die boordevol modder staan

en al adem ik

de weeë geur van rottend blad

wanneer laaghangende zweem

zich om me heen sluit

doch ben ik nieuwsgierig naar meer

in deze wereld verder gegaan

hoe harder

ik er naar

ging zoeken

des te verwarder

ik mij

ging voelen

tot ik

uiteindelijk terug

bij mezelf kwam

de noodzaak begreep

te luisteren

naar eigen instincten

laat me ophouden

liefde te verzinnen

wil  ogen zien

die mij toespreken

verlangen in mij vrijmaken

en me strelend uitkleden

met een  gebaar

dat mij laat genieten

in gedeelde tijd

van ademloze ogenblikken

bij het doorbladeren

van haar levensverhaal

zullen ingekrulde hoeken

me laten zien

in welke weke momenten

het kind zich heeft verstopt

zo kan ik haar meenemen

langsheen de verstarrende

beelden uit haar verleden

om haar het open einde

te tonen waar ze

eigen inbreng heeft

in het voor mezelf zorgen

ben ik gaan dromen

over een leven

waar wezenlijke vlinders

in een zee van tijd

het zoete verlangen dragen

lentegevoel

en een vleugje zomer

me nabij blijft

een wadende uitbraak

van mist

onder ’t rode ochtendschijnsel

gunt mij

nog even respijt

om resterende maïskolven

te gaan oprapen

voor gakkende kraaien

ze in ’t licht van bestaan

weggraaien

toen ik in de kracht

van verbeelding

jouw knuffelkusjes

terug vond

ontdekte ik

het verlangen

dat vraagt

om herhaling

als demonen komen

mij in verdrukte

herinnering tonen

dat ik een vergissing ben

een zwakke schakel

in de menselijke ketting

die men moest elimineren

hoe kan ik dan verder leven

zonder het patroon

van  haat en pijn

 te doorbreken

om eindelijk mezelf te weten

door de natuur

niet langer meer geleid

lijkt hij

in bestendige rust

vol afgunst

te kijken

naar hen die

groene uitlopers

krijgen

alleen in mijn nacht

durf ik nog te dwalen

om zoekend

in een hartedroom

te ontwaken

waar warme tonen

nog liefde verwoorden

want in realiteit

spreekt enkel

nog eenzaamheid

het schaduwrijke

bracht rust

liet liefde gedijen

in vele nuances

tot lichtdronken schichten

inderhaast overkwamen

bezeten de leegte vulden

met wat verbeelding tartte

Zelfs in hun schaarse

momenten samen

heeft ze de behoefte

aan genegenheid gevoeld

werd halsoverkop verliefd

op de liefde

hoogmachtig reikend

in wolken van damp

spreidt het zich

om mensheid

om hen even later

mee te slepen

naar een laagte

waar onkunde kwelmt

hij die mij in de lente

knisperende liefdestaal

toefluisterde

mijn zwoele

zomernachten

wit omlijstte

waait nu

droef gestemd

met me mee

wanneer ik

ga mijmeren

over het voorbije leven

met gedachten

bij voorbije tijd

waar het rijpe

in rijke overvloed

op de velden lag

overkijk ik

in een oogwenk

het wijdse

dat schraal

verloren staat

en zoek

een onderkomen

om droomslapend

de winter ’t overleven

tot de wereld herontwaakt

heb me lief

in onze zee

van tijd

laat me zien

wat ik

ooit was

een wilde extase

gerijpt

in wezenlijke geborgenheid