met gedachten

bij voorbije tijd

waar het rijpe

in rijke overvloed

op de velden lag

overkijk ik

in een oogwenk

het wijdse

dat schraal

verloren staat

en zoek

een onderkomen

om droomslapend

de winter ’t overleven

tot de wereld herontwaakt

heb me lief

in onze zee

van tijd

laat me zien

wat ik

ooit was

een wilde extase

gerijpt

in wezenlijke geborgenheid

met het hart reeds stil

laat een vermoeide vlinder

zijn ziel door de laatbloeier

toedekken

om in het diep

geborgen onderkomen

eindelijk de zoete droom

te slapen

in de eerste jaren

van je bestaan

leek jij het dromerige

mee te dragen

schijn zo bleek

want toen reeds

ging je op zoek

naar de diepste zin

van je bestaan

de kracht van dragen

die ons vertelde

of we in het komende

harde noten moeten kraken

toen ik in vage punten

van herkenning mezelf

als kind herontdekte

dat vrij stoeiend

in zompig groene velden

zo heerlijk naar regen rook

doorzag ik

dat toeval

mijn leven herrijkte

al lang

begraven

in de kleur

van grote diepte

die nimmer vervaagt

uitgestrekter

dan werkelijkheid lijkt

is ze gisteren

met ingekeerde gedachten

stil gestorven

ik loop het aan te zien

hoe ’t verborgen verdriet

zich in duizend kleuren schildert

in afwachting dat

hun stil gelaat

het “niet mezelf” meedraagt

het broeiende

liet me reeds

ontwrichting voelen

edoch kwam

de verwarring zo hard

dat ik blind

ging zitten wachten

bang betrokken

te raken bij ‘t razend

openbreken

Na afwachten

en kijken

hoe ’t gezaaide

groeide en gedijde

vertelde de geur

en warme kleur mij

dat het tijd werd het heft

in eigen handen te nemen

snelhandelend het verworvene

rijp binnen te halen

om loon naar werken

te krijgen

midden somberheid

bloeit hij

bloedrood uit

staat warm

te leven

omgeven door vogels

die zich

weten te plezieren

in ’t herfstig zicht

weet dat

wanneer de wind

gaat liggen

nevel over mistige

intimiteit spreekt

dan nog zal ik

de vage rondingen

der lijnen

als verpakte

romantiek zien

toen ik in mijn streven

je eindelijk eigen kleuren

had gegeven

bleef ik jou vasthouden

bang om bij de minste wind

je te verliezen

in plaats van los te laten

en de grootte van geluk

te ervaren

pas toen ik

het gebroken

transparante glas

in eigen trilling

ging zien

ontdekte dat

uit verwonding

opnieuw schoonheid

kon geboren worden

groeide mijn creativiteit

ging ik tevreden

over mezelf

mijn waardigheid

en trots

beetje bij beetje terugvinden

waarom toch

bleef de einder gisteren

apathisch klaarkijken

toen gebroken werkelijkheid

in verwarring

om hem heen waaide

teerhartig hoe jij

in doorschijnend

onomlijnd grijs

tussenin  vlinderende

vlokjes onweerswolken

jouw zachte warmte

tracht weg te geven

vooraleer te worden weggeduwd

door eigenzinnig donker

dat bliksemschichten spuwt

Een kamer die droomkijkt

door de aromatische geur

van netgeplukte karwij

wimpelt woorden weg

laat me spelen

met de beelden

uit een ver verleden

waar wij tijdens hoogzomer

naarstig zaden

gingen uitkloppen

om tijdens ’t hooifeest

eigen likeur te kunnen smaken

de nacht nabij

zoek ik in de schijnen

van het donker

een onderkomen

waar ik hem

met mijn ogen

kan volgen

tot hij mijn bedoeling

doorgrondt

dicht bij mij

komt liggen

om samen

naar later

te zweven

hoe graag

wil ik de totaliteit

van ’t beleven neerschrijven

nadat ik

in het voorbijgaan

licht werd aangeraakt

door een vlaag

van  verhevigde gevoeligheden

die de liefde belichaamd

laat leven

in stroomversnelling

de stilte

klatert zilver

sprankelt vage

onbestemde trillingen

tot een nomadisch bewegen

van diepe beroering

al kent ieder seizoen

zijn vaste taken

het valt me zwaar

daarmee verder te gaan

omdat onweer en regen

uitzicht op leegte geeft

zelfs de geur van ’t hooi

doet vergeten