het broeiende

liet me reeds

ontwrichting voelen

edoch kwam

de verwarring zo hard

dat ik blind

ging zitten wachten

bang betrokken

te raken bij ‘t razend

openbreken

Na afwachten

en kijken

hoe ’t gezaaide

groeide en gedijde

vertelde de geur

en warme kleur mij

dat het tijd werd het heft

in eigen handen te nemen

snelhandelend het verworvene

rijp binnen te halen

om loon naar werken

te krijgen

midden somberheid

bloeit hij

bloedrood uit

staat warm

te leven

omgeven door vogels

die zich

weten te plezieren

in ’t herfstig zicht

weet dat

wanneer de wind

gaat liggen

nevel over mistige

intimiteit spreekt

dan nog zal ik

de vage rondingen

der lijnen

als verpakte

romantiek zien

toen ik in mijn streven

je eindelijk eigen kleuren

had gegeven

bleef ik jou vasthouden

bang om bij de minste wind

je te verliezen

in plaats van los te laten

en de grootte van geluk

te ervaren

pas toen ik

het gebroken

transparante glas

in eigen trilling

ging zien

ontdekte dat

uit verwonding

opnieuw schoonheid

kon geboren worden

groeide mijn creativiteit

ging ik tevreden

over mezelf

mijn waardigheid

en trots

beetje bij beetje terugvinden

waarom toch

bleef de einder gisteren

apathisch klaarkijken

toen gebroken werkelijkheid

in verwarring

om hem heen waaide

teerhartig hoe jij

in doorschijnend

onomlijnd grijs

tussenin  vlinderende

vlokjes onweerswolken

jouw zachte warmte

tracht weg te geven

vooraleer te worden weggeduwd

door eigenzinnig donker

dat bliksemschichten spuwt

Een kamer die droomkijkt

door de aromatische geur

van netgeplukte karwij

wimpelt woorden weg

laat me spelen

met de beelden

uit een ver verleden

waar wij tijdens hoogzomer

naarstig zaden

gingen uitkloppen

om tijdens ’t hooifeest

eigen likeur te kunnen smaken

de nacht nabij

zoek ik in de schijnen

van het donker

een onderkomen

waar ik hem

met mijn ogen

kan volgen

tot hij mijn bedoeling

doorgrondt

dicht bij mij

komt liggen

om samen

naar later

te zweven

hoe graag

wil ik de totaliteit

van ’t beleven neerschrijven

nadat ik

in het voorbijgaan

licht werd aangeraakt

door een vlaag

van  verhevigde gevoeligheden

die de liefde belichaamd

laat leven

in stroomversnelling

de stilte

klatert zilver

sprankelt vage

onbestemde trillingen

tot een nomadisch bewegen

van diepe beroering

al kent ieder seizoen

zijn vaste taken

het valt me zwaar

daarmee verder te gaan

omdat onweer en regen

uitzicht op leegte geeft

zelfs de geur van ’t hooi

doet vergeten

mooie dagen wanneer

de tekenende weelde

der beemden

onze harten kleurt

in zijn vele nuances

het vederlichte

laat voelen

dat met leven stoeit

Ik die dacht

dat het enkel nog

te vinden was

in de kronen

van de doden

die als hopelozen

in hel verblijven

ontdekte de vuilgele

donkerpaars

geaderde bloem

tijdens hoogzomer

in zongloeiend zand

aan de rand van een

opgedroogde kreek

hoefde enkel nog

te wachten

op de nacht

om te ontdekken

of ze laat zweven

heftige begeerte

beleven

wist je dat ik in een vorig leven

pas een volle maan geleden

in eigen heksenkring

werd aangeklaagd

omdat ik ingesmeerd

met monnikskap

bilzenkruid en ijzerhard

te licht werd bevonden

om samen met

duivelse demonen

door de lucht te vliegen

op zoek naar fantasieën

hou op met vloeken

sfeer te verloederen

inboedel kort en klein te slaan

ben je vergeten

 hoe wij

jaren geleden

de woeligheid om ons heen

als luisterspel gingen zien

om te overleven

te druk bezig

laat je

de ondergaande zon

zomaar je wind stelen

terwijl ik reeds lang

mijn vleugels heb gespreid

hoog tussen de wolken

met dromen speel

haren van zeisen

doet bloeiende klaprozen

spakerig kijken

even gedesoriënteerd

door weerzin dat

uit de schaduw breekt

zoek ik

wijders

in de tijd

naar toevalligheden

die mij nieuwe

kansen geven