het zijn de flitsen

die indruk maken

wanneer isobaren

van gelijke druk

elkaar bijna raken

terwijl gedachten

zacht meedeinden

met de wind

die in fluistering

langs me heen waaide

bleek de herfst

tijdens mijn blindkijken

te zijn opgestaan

geef mij

mijn zomer terug

te heftig het gewirwar

van duizend gedachten

die gegroeid zijn

in warme zwijgzaamheid

al lijkt het

of de wereld

een beetje vergaat

wanneer een weifelende winter

herfst laat zwaaien

met wind en regenvlagen

de aarde

niet meer lijkt te ademen

onder ’t afgevallen blad

twijfel niet

dat wat men nu

verloren waant

door de zomer

met geur en kleur

terug wordt binnengehaald

dat het enge

een band schepte

ging ik beseffen

toen holgebogen gewelven

mijn manier van leven

gingen beheersen

meer ruimte

het naar buiten

treden van mezelf

zodanig bemoeilijkte

dat ik onthecht raakte

aan ’t leven

terwijl ik

je denk

als mijn werkelijkheid

ken je mij

als één van je

geheimen

dat noch vandaag

noch later het verdient

een eigen leven te leiden

hoe graag

gooi ik het landschap

van mijn jeugd ertegenaan

creëer open ruimte

waar nodig en verruim

mijn horizon

om in expressie

van emotie

mijn hoogtepunt te vinden

terwijl ik het stil

wil laten bezinken

vanuit eigen onzekerheid

hebben schemerkleuren

alle schimmigheden

uit de lucht verdreven

om mijn verliefdheid

als affectief geladen tendens

over de wereld te verspreiden

bezwangerd met geur

van drogende kruiden

lijkt de glazen serre

mij een zomerswarm nest

waar ik kan zitten nadenken

over de essentie van bewegend leven

zelfs wanneer de wind chagrijnig

met afgevallen bladeren gooit

bij een licht

nog donker vaag

lijkt het geklater

dat gedragen wordt

door windvlagen

de nacht vast te houden

mij te bedreigen

om blind verloren

te gaan staan

midden somberheid

al blijf ik

glashard ontkennen

dat ijle cirkels

zonder schittering

gedachten te diep

doen gaan

tussen ’t grijze vastgezet

lijken de raggen

vol donkere schaduwen

te hangen

die het zomers leven

wegvreten

pas wanneer de herfstzon

ze laat glinsteren

beseffen we dat

toonbeelden van kunst

door alle seizoenen heen

met ons mee zweven

zonder de beelden

die zomerse werkelijkheid dragen

gebaar na gebaar

met een andere rijkdom

kwamen aandraven

lijkt ze nu

zo eindeloos stil

in haar overleven

dat ik haar wil toedekken

met kristalheldere weelde

nadat hij mij jaren

met zijn naam heeft belaagd

wordt hij eindelijk

door ’t kortmos ingebed

kan ik loslaten

terwijl hij

ten gronde ondergaat

het terugblikken

niet meer bestaat

de hemel mokt grijzig

spartelt tegen

wanneer de zon

door de wolken

wil breken

gunt een

onschuldige dromer

geen kleurrijk verhaal

wil dat hij zichzelf verliest

in het schrale

tussen bloeien en vergaan

overwinteren ze warm

in hun schaduwen

tot ‘t glanzende valt

om verloren weelde

wordt geweend

in hun voorbijgaan

lijken ze

te worden aangehaald

door de diepe rimpelingen

in de aarde

die boordevol modder staan

en al adem ik

de weeë geur van rottend blad

wanneer laaghangende zweem

zich om me heen sluit

doch ben ik nieuwsgierig naar meer

in deze wereld verder gegaan

hoe harder

ik er naar

ging zoeken

des te verwarder

ik mij

ging voelen

tot ik

uiteindelijk terug

bij mezelf kwam

de noodzaak begreep

te luisteren

naar eigen instincten

laat me ophouden

liefde te verzinnen

wil  ogen zien

die mij toespreken

verlangen in mij vrijmaken

en me strelend uitkleden

met een  gebaar

dat mij laat genieten

in gedeelde tijd

van ademloze ogenblikken

bij het doorbladeren

van haar levensverhaal

zullen ingekrulde hoeken

me laten zien

in welke weke momenten

het kind zich heeft verstopt

zo kan ik haar meenemen

langsheen de verstarrende

beelden uit haar verleden

om haar het open einde

te tonen waar ze

eigen inbreng heeft

in het voor mezelf zorgen

ben ik gaan dromen

over een leven

waar wezenlijke vlinders

in een zee van tijd

het zoete verlangen dragen

lentegevoel

en een vleugje zomer

me nabij blijft