Al wat me bezighoud/dagboek

Hallo lieve mensen, 4 okt.2011

Zoals meestal dinsdags, weer met mijn zus Coby vanuit de verpleegafdeling naar de handwerkafdeling.

Ze is half verlamd en handwerkt nog met een hand, echt niet te geloven. Ze zit gevangen in haar eigen rolstoel, sinds haar 78e en is nu 85, maar de optimist zelve.

Ze moest eigenlijk aan de nierdialyse, maar ze zei, dat ga ik niet doen hoor! Ze moet met een liftje in en uit bed, dus zag ze het niet zitten volgens mij. Ondanks alles, gaat het nog steeds ( we zijn nu al wel 9 maanden verder) redelijk, ik zit als een kloek achter haar dat ze wel 2 glazen thee drinkt tijdens het handwerken, want ze zeggen dat ze te weinig drinkt.

Met het terugbrengen had ik tijd over, omdat de taxi er nog niet was, en heb ik alles eens even in me opgenomen, hoe en wat het daar aan toegaat.

Eerst zet ik haar in de huiskamer op haar vaste plek, dan naar de kamer van mijn zus, want het handwerk leg ik dan daar neer en er sond een in stukjes gesneden peer voor haar klaar (een van haar dochters was nog geweest), dat meegenomen naar de "huiskamer", ze at er van maar ongeziens deelde ze toch wat met haar buurvrouw, en omdat het toch wel teveel was, heb ik de rest ingepakt voor vanavond bij de TV op haar kamer.

In een hoek zat een mevrouw die steeds iets vroeg, waarop ik maar antwoordde, ze deed onverwachts het licht uit, want ze zat bij de knoppen, een ander riep, hè, het is donker hoor, zo zie ik niets. Een ander pakte een hondje uit haar handtas en hield het als een baby vast en zei: "mooi hè?", ja zei ik maar, toen zette ze het hondje op tafel, en wilde aandacht van haar overbuurvrouw, hetgeen niet lukte met haar poging door steeds het hondje iets verder naar die mevrouw te verplaatsen, zoals je bij een klein kind doet.

Een andere mevrouw met een heel klein mondjezonder gebit, riep altijd constant ja, ja..., maar nu knikt ze tegenwoordig alleen maar.

Er komt een vrouw voorbij die haar hond uitlaat, en die zwaait. Er is water met daarin eenden, dus dat is hun uitzicht.

Even later komt een mevrouw binnen die geestelijk goed is, doch in rolstoel en verlamde arm, die heeft een staande plankje voor een leesboek, zodat het boek op de pagina waar ze is gebleven open blijft staan. Ze komt van Prinsenbeek, waar ik oorspronkelijk ook vandaan kom, dus kent ze mijn zussen, en ik ga even een praatje met haar maken, ja ze leest, af en toe, maar ja het is moeilijk, ik kan niks met die arm en heeft dikke vingers aan die kant, dus die standaard brengt wel uitkomst.

Dan gaat mijn mobiel af, omdat de taxi in aantocht is, ik ga mijn zus goedendag zeggen en ga naar buiten, met allerhande gedachten in mijn hoofd, vooral dat het niet te begrijpen is, dat er mensen bij zijn die nog zo positief kunnen zijn.

Lieve mensen misschien geen leuk verhaal, maar dan mogen de meesten van ons nog niet mopperen, want ik denk wel, dat we allen nog op ons zelf wonen, er komt geen verpleeghuis aan te pas.

Op de foto Coby, met links op de stoep een dochter en achter de rolstoel. Avond 4 daagse.

Liefs tonnie