Vandaag dinsdag 22 november weer met de deeltaxi naar mijn zus Coby.
De Sinterklaasspullen meegenomen en voor de handwerkafdeling, ieder een cadeautje en voor de verpleegafdeling kruidnootjes en schuimpjes.
Bij binnenkomst een vriendelijke groet van een verzorgster.
Mijn zus eerst even de solo omgehangen, omdat ze oh zo zacht spreekt, even aan de verpleegster gevraagd of mijn zus klaar was om mee te gaan, maar nee eerst nog even naar toilet, ik hoorde zeggen wat is dit? ik snel er naar toe, maar mijn zus gaf gelukkig al antwoord, ik zei dan kan ik haar beter verstaan.
Mw. Smits moest nog naar de therapie en wij gingen naar het handwerken, nadat ik mijn zus al ingelicht had dat ik Sinterklaas zou spelen, maar dat zij maar een heel klein cadeautje zou krijgen, omdat haar kamer al te vol staat.
Ik zette mijn zus met de rolstoel eerst bij het handwerken en ging me nadien verkleden, bij binnenkomst lagen ze zowat in een deuk, en begonnen te zingen, nadien even het gedicht voorgelezen:
(Tonnie gaat Sinterklaasje spelen) Het complex heet Heksenwiel, vandaar,
Lieve heksen meisjes,
Het zal jullie harten strelen,
Ik tracteer niet op snoep of koek (ik was jarig geweest)
Want daar is het einde dan van zoek,
Een klein presentje doet ook wel deugd, En geeft ook zeker wel wat vreugd,
Onze meisjes Ineke, Jeanneke en Toos,
Die zijn voor mij de Bolleboos!
Nadien ging ik de grote tafel langs om ieder een cadeautje te geven, zoals: ronde pannenlappen en vierkante pannenlappen gehaakt, een tasje voor de mobiel, of een stukje zeep dat in een haakwerkje zit, een gehaakt tafelkleedje zowel rond als vierkant, en jawel er was nog een grijze muts bij en een klein sjaaltje gebreid, ook enkele hoedjes, als speldenkussentje. en een schildpad gehaakt en een klein hondje gebreid, dat was voor mijn zus, het is werkelijk een mini hoor.
Nadien weer verkleed en weer allen aan het handwerken.
Na het handwerken ben ik met mijn zus weer tijdig naar de verpleegafdeling gegaan.
Eerst mijn tas met verkleedspullen in haar kamer gezet en toen mijn zus in de huiskamer op haar vaste plek gezet.
Nadat ik me verkleed had, ging ik naar de huiskamer en de dame bij de knoppen begon te zingen
en had er duidelijk plezier in. Ik had een knapzakje met kruidnoten en schuimpjes en bracht het bij de mensen aan tafel. Ik miste Mw. Tonnie Pemen, ik schrok liever gezegd, want dacht al ze is toch zeker niet overleden? Toen ik het aan de verpleegster vroeg, zei ze: Ze heeft een heup gebroken en ligt in haar kamer. Ze was afgelopen zaterdag gevallen en geopereerd, en nu al weer in het verpleeghuis. Ze weet dat ik Tonnie heet en zei ik ben Sinter Tonnie (zo noemen ze me bij de KBO ook) en ze herkende me weer wel. ik heb haar wat in haar hand gegeven en de rest op haar nachtkastje, want ze heeft ook nog Parkinson, heel erg.
Toen ik me weer verkleed had, kwam ik er achter dat ernaast, waar ik nooit kom ook een huiskamer is, dus die ook wat gegeven en die MW op de gang, en ze sprak even met me, dat ze dacht dat ik haar vergat, dus ze wil er toch wel graag bijhoren.
Mw. Smits was aan het lezen , maar ze wist nog niet of het een mooi boek was, als het niks is breng ik het gewoon terug. De gil mevrouw was redelijk rustig, ze schijnt uit Iran te komen, en kan wel Nederlands spreken, maar waarschijnlijk haalt ze alles nu door elkaar, ze is nog maar goed 60 jaar.
Op de hoek van de tafel naast mijn zus was nu stokdoof, aan eeen kant helemaal doof en nu een ontsteking an de andere kant, ze kan een heel kleinbeetje liplezen of spraakafzien zoals ze dat tegenwoordig noemen, maar je moet alles opschrijven zei ze, en had een bloknootje bij zich.
16.10 uur begonnen ze al met de tafel te dekken, want er zou vanavond een vergadering zijn i.v.m. verbouwing, de dove Mw. zei ik ga er niet naar toe want ik hoor toch niet, ik schreef dat de verpleegster gezegd had dat ze allemaal moesten en dat je folders kreeg. Nou zei ze, dan hoef ik helemaal niet te gaan, die kan ik lezen. Als ik toch hier weg moet wil ik naar Dongen, want daar woont mijn familie.
De forse dame in de rolstoel, die vorige keer ook bij het handwerken was, die lag op bed, zei haar buurvrouw, dat doet ze wel meer, ze zal het nodig hebben.
Het tafeldekken ging intussen door als volgt, die een kop en schotel, die een dlas, die een aangepast glas, en een meneer aan de ronde tafel een theeglas, dat op een hoge pot geplaatst werd.
Ondertussen kwam er een verzorgster boterhammen brengen en opsmeren en er werd gevraagd hoeveel en wat erop moest. Het schijnt dat de mensen om beurten eerst aan de beurt zijn, wel een gedoe dus. De thee, koffie en melk werd ingeschonken bij degene die al boterhammen hadden, en die meneer aan de ronde tafel had koffie met melk en had een rietje gekregen, en hij probeerde het in zijn mond te mikken, want zijn handen trilden erg, uiteindelijk gelukt en eerst blies hij in de koffie, volgens mij om de melk door de koffie te krijgen, toen bleef het rietje in de koffie en als hij een slokje wilde hebben moest hij in zijn rolstoel zich naar voren buigen.
Wat een ellende zeg! Zijn boterham had hij maar dubbelgevouwen om zo er steeds wat van af te bijten.
Alle mensen hadden nog geen boterhammen, toen een verzorgster riep: "Uw taxi", dank je wel, en ik weg.
Nou ben ik blij met mijn eigen tekortkomingen.
Tonnie
|
Ik ben Tonnie van Riel
