Donderdag 16 december 2010 stond er weer een heel stuk over babysterfte in dagblad BNDeStem.nl.
De specialisten en vroedvrouwen spelen elkaar de zwarte Piet toe, doch 50 jaar geleden was het aantal babysterfte ook al zo, doch nu maken ze er meer bekendheid over.
Ze hebben dus in 50 jaar niets bijgeleerd, en ik schrijf hier uit ondervinding.
Als nu ieder eerst eens bij zichzelf te rade zou gaan:
Geef ik de a.s. moeder tijdens de bevalling niet onnodig een injectie, waardoor het kindje een hersenbloeding krijgt?
Zijn we alert genoeg op kleine geluidjes die aantonen dat het kind op sterven ligt, of een tekort aan zuurstof heeft, of omdat zelfs de bloedsomloop niet op gang kan/wilt komen?
Zijn we niet te nonchalant, en denken we niet te gemakkelijk, dat alles vanzelf wel goed komt?
Staat de bedje nog wel bij de moeder overdag, zodat die alarm kan slaan indien nodig, of misschien als ze zelf angstig is dat er iets met haar kindje is?
Zo kun je maar doorgaan, want met thuisbevallen is echt niets mis mee, ik kom uit een gezin van negen kinderen, allen zijn in de vroegere moeilijke omstandigheden ter wereld gekomen, zonder warm water uit een put of pomp, zonder centrale verwarming, alleen in de huiskamer een plattebuiskachel, van voren sta je in brand en achter bevries je bij wijze van spreken.
Zelf heb ik 5 kindjes op de wereld gebracht, waarvan ik er nog slechts 2 in leven heb.
Ons eerste was een achtmaands zoontje en is thuis geboren, toen was je nog 10 dagen kraamvrouw, maar nu moet alles vlug, vlug, vlug.
Daar ik practisch zelf geen voeding had, en de verpleegkundigen het niet wilden geloven was hij uitgedroogd, doch alles is thuis in orde gekomen door hem ook 's nachts een extra voeding te geven.
Ons tweede kind was een 7 maands zoontje en is in een kliniek geboren, doch na 12 uur overleden, omdat zijn longetjes niet voldoende ontwikkeld waren, volgens de verloskundige en die moest als doodgeboren opgegeven worden, iets wat ik nooit begrepen heb, maar ja het is niet anders.
Ons derde kind was denk ik 2 weken te vroeg, doch ik kreeg niet mijn eigen verloskundige en het was bovendien op zondag, die verloskundige wilde snel zijn en kwam met een spuit, die ik niet wilde, doch die zat er al in voordat ik het tegen kon houden.
Bij een kennis had de baby een hersenbloeding gekregen, dus ik was gewaarschuwd, dat kind heeft 35 jaar in een tehuis vertoefd, die moeder had gelijk, want ook ons zoontje had een hersenbloeding. Ik vroeg dit zodra hij ter wereld was, doch de vervangster-vroedvrouw ontkende, maar 's avonds werd ons zoontje naar de kliniek bij ons aan de overkant gebracht en bleek het wel degelijk een hersenbloeding te zijn, na 30 uur is hij overleden.
Ons vierde kindje was een dochtertje en is in de kliniek geboren, doch ze deed de 10e dag pas haar oogjes open, ze woog 6 pond met de geboorte en was 570 gram afgevallen, ze spuwde erg veel, dus na 12 dagen (ik had 2 dagen langer moeten blijven) durfde ik haar niet mee naar huis te nemen, ik mocht haar daar laten, doch enkele dagen nadien werd ik al gebeld of ze naar een groot ziekenhuis mocht, want ze dachten aan de uitgang van de maag, nou ja, dan heb je echt geen keus.
Ze werd daar gelijk op 10 voedingen gezet,( in de kliniek had de verpleegkundige daar geen toestemming voor gekregen) en toen ging het heel goed.
Toen ze 10 weken was zou ze de week erop naar huis mogen, doch ze is juist in die week gestorven omdat ze een dubbele longontsteking gekregen had. (Dit bleek nadat we sectie hadden laten verrichten).
Ons vijfde kind was een zoontje en is in de kliniek geboren, alles bleek goed en hij wopog 7 pond, doch gelukkig stond zijn bedje aan het voeteneind en ik had natuurlijk geen rust, ik hoorde hem ook een beetje kreunen, vroeger zeiden we als iemand op sterven lag, hij heeft de reutel in de keel, en daar leek het bij hem ook op.
Toen de andere kindjes eten kregen mocht ik hem, nadat ik het gevraagd had, even vasthouden, ik zei gelijk: "hij is niet goed", och dat denk je maar kreeg ik als antwoord, doch ik zei gewoon: "ik zie het toch zelf, zijn neus is blauw, ik wil de huisdokter of mijn man" .
De verpleegkundige ging weg, maar binnen een half uur kwam ze terug en nam ons zoontje met bedje en al mee.
Het bleek dat zijn bloedsomloop niet op gang wilde komen, bij het hartje moet er een nieuwe verbinding ontstaan en dat lukte gelukkig met een injectie, wel moest hij zes dagen in de coufeuse, dat was niet een coufeuse zoals je die jezelf nu kunt voorstellen, maar ja het was een geel andere tijd, nu zou een moeder niet wachten, doch zelf bellen met een mobiel, toen had bijna niemand telefoon, laat staan een mobieltje.
Conclusie: 2 kinderen thuis geboren, 3 in de kliniek, overlevende zoons: 1 thuis geborene en 1 in de kliniek.
Tonnie
|
Ik ben Tonnie van Riel
