Een balhoofdplaatje is een logo van de fabrikant of het merk dat is aangebracht op de balhoofdbuis van een fietsframe. Balhoofdplaatjes werden al eind 19e eeuw toegepast en waren vaak gemaakt van metaal. Ter bevestiging aan de balhoofdbuis kunnen daarin nagels of schroeven zijn gebruikt. Bij moderne(re) fietsen kunnen tevens, al dan niet met lijm, balhoofdplaatjes van kunststof zijn aangebracht. Ook kan een balhoofdbuis voorzien zijn van een transfer/sticker.
Monark ….Cykelfabriken Monark AB & Monark AB…… Varberg…….. Zweden
“ Al meer dan 100 jaar bouwen zij fietsen aan de Zweedse westkust, in Varberg”
Monark , ook bekend als Cykelfabriken Monark AB en Monark AB, is een Zweedse fabrikant van fietsen, bromfietsen en motorfietsen.In 1883 op 5 april werd voor de westkust van Halland, in Varberg, een jongentje geboren en heette Sten Otto Birger Svensson. Svensson was de zoon van Augusta Svensdotter in Grimmared in een relatie met de landbouwer Otto Andersson, maar werd als pleegkind geadopteerd in Båtsberg in de parochie van Gödestad . Birger werd geadopteerd door de liefhebbende Emma en David, die kinderloos waren. Het waren moeilijke tijden, het pleeggezin had financiële problemen. 1901: Birger droomde om weg te komen uit de armoede en de landbouw. Het enige wat hij wou was leren tellen en schrijven. Zodra hij meerderjarig werd, opende hij als 18-jarige een plattelandswinkel in Hunnestad, hij had grote ambities.
Na een periode van experimenteren zag Birger de goede resultaten in zijn verkoop en ook de toegenomen vraag naar vélocipèdes.
In 1908 besloot Birger Svensson om te investeren in de verkoop van vélocipèdes en begon losse onderdelen te kopen en zijn eigen fietsen te bouwen. Een kwaliteitsrijtuig dat iedereen zich kon veroorloven om te berijden. Monark werd dus in 1908 in Varberg opgericht , toen Birger Svensson het bedrijf "Svenska Cykeldepoten" registreerde. Voordat het de naam Monark kreeg, heette het Svenska Cykeldepoten (De Zweedse fietsenstalling). Aanvankelijk telde de fabriek acht medewerkers. Birger Svensson zou bekend worden als "De arme jongen die de Zweedse wielermonarch werd".
Svensson trouwde in 1909 met Alida Skulander en hun zonen namen de achternaam Warborn aan. Op kleine schaal werd in het voorjaar van 1909 een consignatiewinkel voor fietsen gestart, dat gebeurde met arbeider Carl Bartholdsson en een leerjongen. Hoewel er een werkplaats was, kwam er pas in 1912–1913 een echte werkplaats, toen met ongeveer twintig werknemers.
De successen tijdens en na de Eerste Wereldoorlog vulden het pand in de winkelstraat dat in 1916 werd gekocht. Er hing echter weerstand in de lucht in het kleine stadje aan de westkust. De mensen van Varberg en de banken keken fronsend naar de zaken van Birger Svensson en er waren weinig lovende woorden. Het waren waarschijnlijk die negatieve impulsen die hem ertoe aanzetten om uiteindelijk zijn eigen fietsenfabriek te openen, ja eigenlijk dezelfde fabriek van vandaag de dag. In 1925 breidde het bedrijf dus uit met een nieuwe fabriek buiten Varberg. De naam en het frontmerk Monark kwamen voor het eerst in gebruik in 1917 (opgenomen in de catalogus in 1916).
In 1934 vierde het bedrijf zijn 25-jarig jubileum door de naam te veranderen in Svenska Cykelfabriken Monark, dat in 1939 werd veranderd in AB Cykelfabriken Monark. Het bedrijf groeide in Zweden uit tot een van de grootste bedrijven in zijn sector, samen met Nymans Verkstäder en Husqvarna .
De Cykelfabriken mag niet verward worden met de Monark-Silver King , Inc., Chicago , IL, een fabrikant van klassieke fietsen van 1934 tot 1957, (voorheen de Monark Battery Company). Ook mag het niet verward worden met de Monarch Cycle Manufacturing Company , 1892–1899, Chicago, New York, San Francisco en Toronto, opgericht door John William Kiser .
Om het bedrijf te ontwikkelen kocht Birger in 1937 de rubberfabriek in Värnamo, waar banden, slangen en andere rubberen onderdelen werden vervaardigd. In hetzelfde jaar ontving hij een brief van een arts in Uppland's Bergslag, die de teloorgang van de plaatselijke molen beschreef en daarmee de totale werkloosheid en armoede. Birger reisde naar het noorden om er de mogelijkheden te bekijken om de raderen van deze kleine gemeenschap weer aan het draaien te krijgen en zag er de Tobo-molen. Als aanvulling op de fietsenproductie begon de Monark-fabriek in Tobo met de productie van ski's, radio's en tv-toestellen.
In 1938 behoorde hij tot de hoogst belaste mensen van het land. Op 19 oktober 1944 ging Birger naar huis voor zijn gebruikelijke lunchpauze, maar tijdens zijn dutje kreeg hij een beroerte en klopte het hart van de Zweedse wielermonarch plotseling zijn laatste slag. Zijn zoon Tage Warborn nam de leiding over.
De fabriek ontwikkelde zich tot een van Noord-Europa's grootste fabrikanten van tweewielers, fietsen, bromfietsen en motorfietsen met een capaciteit van circa 1.000 eenheden per dag. In 1956 had Monark een omzet van SEK 102 miljoen en had het 2.000 mensen in dienst in Zweden en ongeveer 1.000 mensen in Zuid-Amerika. In Sao Paulo werden maandelijks 8.000 fietsen geproduceerd.
In de jaren zestig zou Monark getroffen worden door financiële crises. De verschillende activiteiten buiten de fietsenproductie werden geleidelijk afgestoten. De Tobo-fabriek werd in 1967 gesloten.
In 1960 kocht de Monark-groep Crescent op en nam later de naam Monark Crescent AB (MCB) aan. Monark Crescent AB sloot zich ook aan bij de activiteiten van Monark in Tobo , waar onder meer radio's en ski's werden vervaardigd. De ski's van Monark droegen de merknaam Limex , maar zouden vanaf 1967 bij Edsbyverken vervaardigd worden. Monark produceerde motorfietsen vanaf de jaren twintig en won vele medailles in motorcross en enduro. In 1968 werd met een bedrijf in Peru een overeenkomst getekend voor de licentiefabricage van fietsen De productie werd geschat op 30.000 fietsen per jaar, wat overeenkwam met de helft van de fietsenmarkt in Peru dat jaar. In 1971 kocht financier Kaj Källqvist een groot deel van de aandelen in Monark op.
In mei 1971 koerste Gösta "Fåglum" Pettersson mee in de drie weken durende etappekoers de Giro d'Italia, (Ronde van Italië) en op zijn Monark werd hij de eerste Zweed die de race won.
De fabriek in Uppsala werd in 1973 verkocht aan Volvo. Stikkan Andersons Polar kocht Monark Crescent in 1978, waarna Investmentbolaget Kuben werd opgericht. In 1979 werden de fabrieken in Zuid-Amerika afgestoten. Ook de sportafdeling, de elektronica afdeling en de botenafdeling werden afgestoten.
Monark Crescent werd vervolgens onderdeel van Monark Stiga sinds Kuben ook Stiga kocht. Monark Stiga werd op zijn beurt in 1995 gekocht door Salvatore Grimaldi en na de afstoting van Stiga omgevormd tot Cycleeurope. Monark is ook een merk van Braziliaanse fietsen, verwant aan het oorspronkelijke Zweedse Monark AB.
Lagere verkopen en de import van Aziatische fietsen en onderdelen zorgden ervoor dat de interne productie werd uitgeschakeld. De fabriek in Varberg heeft nu alleen maar montage- en verkooppersoneel in dienst, in totaal ongeveer 100 mensen. De fietsmerken Monark en Crescent behoren nog steeds tot de toonaangevende in Zweden.
Zelfs vandaag de dag zijn de geschiedenis en het erfgoed uit het verleden voelbaar in het fabrieksterrein in Varberg, en door de jaren heen zijn precisie, warmte en grondigheid de sleutelwoorden geworden voor de manier waarop deze fietsen worden gebouwd. Het ruige weer aan de westkust heeft de basis gelegd voor de goede kwaliteit en generaties lang heeft de liefde voor vakmanschap de fietsen gevormd. Er is veel gebeurd sinds het allemaal begon, tijd en ontwikkeling hebben nieuwe omstandigheden gecreëerd waarin fabrieksstromen zijn geautomatiseerd en getransformeerd in een interactie tussen menselijk vakmanschap en slimme machines. Veel blijft hetzelfde, de spaken van fietswielen worden door ervaren handen gevlochten en schilderwerk en emblemen worden slechts met voldoende precisie aangebracht door een geoefend oog.
De fietsen worden gebouwd en ontwikkeld in de fabriek in Varberg. Zij beschikken over een groot netwerk van dealers door het hele land die de distributie, het onderhoud en de service van de fietsen verzorgen.
APOLLO-----N. BERLIN & Co. A.B. ------ Värnamo ---- Zweden
Apollo was een bromfiets- , motorfiets- en fietsmerk, geproduceerd door M. Berlin & Co in Värnamo . Het bedrijf werd opgericht in 1934 en was een van de vele bedrijven die na de invoering van de Bromfietswet in 1952 begon met de productie van bromfietsen. In 1956 werd het bedrijf gekocht door Nymanbolagen. Het merk Apollo bleef na de overname bestaan, maar werd al snel alleen nog een handelsmerk voor de producten van Nymanbolagen. Slechts vier jaar later, in 1960, werd NV overgenomen door de Monark Group en werden de oude merken geleidelijk uit gefaseerd.
Tegenwoordig is het merk eigendom van Bike Action AB. De typen die tegenwoordig geproduceerd worden zijn: hybride-, standaard-, junior- en kinderfietsen.
Apollo is een van de Olympische godheden in de oude Griekse en Romeinse religie en de Griekse en Romeinse mythologie. Apollo is erkend als een god van boogschieten, muziek en dans, waarheid en profetie, genezing en ziekten, de zon en het licht, poëzie en meer. Een van de belangrijkste en meest complexe van de Griekse goden, hij is de zoon van Zeus en Leto, en de tweelingbroer van Artemis , godin van de jacht. Hij wordt beschouwd als de mooiste god en wordt voorgesteld als het ideaal van de kouros (ephebe, of een baardloze, atletische jongeling). Apollo is in de door Griekenland beïnvloede Etruskische mythologie bekend als Apulu.
Kronan ("De Kroon") is een Zweeds fietsenmerk dat in 1997 werd opgezet door drie studenten in Uppsala. De Kronan-fiets is losjes gebaseerd op een model dat werd ontwikkeld voor het Zweedse leger, de Husqvarna m/42. Deze fiets werd door verschillende grote Zweedse fabrikanten gemaakt van 1942 tot halverwege de jaren '50. Door het veelvuldig gebruik van zwaar staal weegt de fiets 26 kg, in tegenstelling tot een gemiddelde fiets van 10 tot 15 kg.
Toen het Zweedse leger in de jaren '70 de fietsen in de verkoop deed, werd de robuuste fiets ook buiten het leger populair en ontstond er (vooral onder studenten) een levendige handel in tweedehands legerfietsen. De oorspronkelijke kleuren waren mat groen en grijs. Vooral vanwege de gebrekkige onderdelenvoorziening verdwenen de militaire fietsen in de jaren '90 langzaam uit het straatbeeld in Zweden. De replica die het merk Kronan daarna op de markt zette, had, behalve voor wat betreft het model, verder niets met de oorspronkelijke legerfiets te maken.
Toen de replica van de legerfiets in 1997 in productie werd gebracht, was dit enkel nog voor commerciële doeleinden. De Kronan-fiets wordt in Taiwan gemaakt en heeft in technisch opzicht niets met de oorspronkelijke militaire fiets van doen. De fiets is leverbaar als heren- en damesmodel, in meerdere (opvallende) kleuren. Het uiterlijk van de fiets bleef grotendeels behouden, inclusief kenmerkende elementen als ballonbanden, half open kettingkast en een metalen koker voor een kleine fietspomp (vast gelast onder de stevige bagagedrager). Eveneens bestaat de mogelijkheid tot de installatie van een (optionele) voordrager (draagvermogen max. 25 kg). Als knipoog naar het militaire verleden, is iedere fiets uitgerust met een unieke nummerplaat met het serienummer. De brede RVS wielen worden ook gelakt, in tegenstelling tot de meeste fietsen waarbij de velgen onbehandeld zijn. Aanvankelijk gebeurde dit in dezelfde kleur als het frame, maar bij latere edities werden ook fietsen aangeboden waarbij de velgen in een andere, vaak opvallende, kleur waren gelakt. De eerste fietsen met een afwijkende velgkleur werden geproduceerd in 1999; zilvergrijze Kronans met blauwe velgen (en kettingkast).
De eerste Kronan-fietsen werden in Nederland enkel verkocht via een bestelling op het internet, waarna aan de leverende postbode het aankoopbedrag werd voldaan. Zelf moest men dan het stuur en de eventuele voordrager nog monteren. Voor korte tijd was er tevens bezichtiging van en een proefrit op een Kronan mogelijk, waarvoor een voormalige parenclub in Amsterdam als showroom diende. Kort daarna opende het bedrijf een winkel nabij het Leidseplein.
Tot ongeveer 2000 waren Kronan-fietsen alleen verkrijgbaar met één enkele versnelling en een terugtraprem, in een beperkt aantal kleuren. Meer recente edities zijn verkrijgbaar met 3 SRAM-versnellingen en trommelremmen. Ook worden nu meerdere modellen aangeboden: een kinderfiets (Kiddo), een opoefiets (Kranny) en een bijzonder soort bakfiets (Kargo, naar het Filibus ontwerp van Michael Kemper). Deze fietsen zijn allemaal voorzien van meegelakte wielen, de kenmerkende bagagedrager met pomphouder en de nummerplaat.
Het Amerikaanse bedrijf Western Wheel Works in Chicago was in 189 4een grote fabrikant met een jaarlijkse productie van 50.000 fietsen. Adolph Schoeninger, de oprichter, kwam uit Duitsland. Hij had het idee om "Crescent" -fietsen betaalbaar te maken voor werkende mensen en om de markt te verbreden door massale export. Hij gebruikte plaatwerk en andere productiemethoden die waren erop gericht om de kosten te verlagen. In veel opzichten was hij een voorloper van Henry Ford en de massaproductie. Als gevolg daarvan verlaagde de export uit de Verenigde Staten over het algemeen de prijzen in Europa. En de fietsboom was een feit. In Zweden waren er halverwege de jaren negentig van de negentiende eeuw weinig fabrikanten voorhanden. Omdat de vraag groot was - de belangstelling voor de nieuwe transportmethode nam enorm toe - werd er in 1896 een aandeelhoudersbedrijf opgericht genaamd Aktiebolaget Amerikansk Cycle Import, Eli Pettersson & August Lindblad. August & Eli besloten onder meer de volgende merken te importeren en te verkopen: de Crescent- en Miami-fietsen, en ze importeerden ook fietsaccessoires van verschillende agentschappen. Het waren twee jonge mannen, maar toch waren ze geen beginnelingen in het va,. August (geboren 1864) importeerde onder andere fietsen het Amerikaanse merk Eclipse en enkele Engelse merken. Zijn bouwmarkt in Stockholm verkocht als nevenactiviteit fietsen. Eli (geboren in 1868) was een gerenommeerd racer en leidde een kleine fietsenwinkel die de Humber uit Engeland verkocht en ook fietsen repareerde.
In 1896 importeerden August en Eli 6.000 Crescent-fietsen. Stockholm was destijds een vrij kleine stad met 200.000 inwoners. In slechts een half jaar tijd waren alle fietsen verkocht, op het platteland of in de eigen winkel. Bij aankoop van een fiets volgde er een gratis les in een fietsenschool (Östbergs Velocipedskola). Het jaar daarop hadden ze 38 medewerkers en kregen ze het agentschap voor Dunlop in Scandinavië. Crescent Amerikansk Cycleimport verkocht ook de Amerikaanse Snell in het zwart of groen, en de Duitse fiets Allright met Dunlop banden en gele spatborden van hout.
Rond de jaren 1907-1908 begon AB Amerikansk Cycleimport in hun eigen fabriek fietsen te produceren met de naam Crescent. Hoe ze de eerder zo bekende Amerikaanse naam konden gebruiken, is onduidelijk. Ter vergelijking: de naam van Gormully Jeffery, Rambler, werd rond deze tijd geregistreerd door Albert Öhman en werd lange tijd gebruikt op fietsen van Zweedse makelij. De fabriek leek eigenlijk meer op een grote smederij, waar 10 mannen werkten met soorten gereedschappen en machines van ouderwetse kwaliteit. De frames werden gemaakt in de herfst en winter en gemonteerd in de lente en zomer. Een gewone werkdag was tussen 8.00 en 20.00 uur, behalve tijdens het hoogseizoen (april-oktober) toen er tot middernacht werd gewerkt. Jaarlijks werden er tussen de 1500 en 2000 fietsen gemaakt. Zoals mode-invloeden uit het buitenland het dicteerden, hadden de fietsen een lang basisframe met een hoogte van 24(60cm) inch maar ook 22(55cm) of 26(65cm) inch waren mogelijk. Voor de uitzonderlijk lange heren konden ze op speciale bestelling een frame van 28(70cm) inch maken. In de primitieve opslagruimte bevonden zich voorraden voor de Amerikaanse Crescent en Rambler, de Engelse BSA, de Duitse Dürkopp en de Oostenrijkse Stiermarken.
De vraag naar steeds meer fietsen en frames maakte het noodzakelijk om de productie naar een grotere ruimte te verplaatsen. In de herfst van 1910 verhuisde het bedrijf naar Tunnelgatan 10 en veranderde de naam in Velocipedaktiebolaget Lindblad. Om onbekende redenen gingen de partners Eli Pettersson en August Lindblad uit elkaar. Eli Pettersson verhuisde en begon in 1914 een bedrijf aan de Birger Jarlsgatan 9. Hij verkocht de New-Hudson-motorfiets. Het bedrijf Lindblads Velocipedfabrik had een aantal gebruikers onder de competitieve mannen in Zweden. De lange en veeleisende wegraces waren het populairst omdat wielerbanen schaars waren. Eén rijder die Crescent gebruikte tijdens de Olympische Spelen op 7 juli 1912 in Stockholm was Henrik Morén. Er werd verwacht dat hij de beste Zweedse renner zou zijn gezien hij op die afstand al tien keer had gewonnen. Tegen de zwaarste concurrentie won het Zweedse team wel de gouden medaille. Maar het individuele goud ging naar de totaal onbekende Rudolph Lewis uit Zuid-Afrika, die zijn grootste overwinning behaalde. De race had een individuele start en Lewis reed vanaf de start tweede. Henrik Morén en vele anderen leden in de ochtendhitte en hij arriveerde pas als vijfde Zweed ver verwijderd van de medailles. Toch hadden Zweden en Morén hoop voor de volgende Olympische Spelen. Doch de Eerste Wereldoorlog veranderde veel dingen en de Olympische Spelen waren daarop geen uitzondering. Hoewel Zweden niet aan de oorlog deelnam, had het toch zijn effect: banden en andere fietsonderdelen waren extreem moeilijk te verkrijgen.
Na de oorlog kende Lindblads een goede tijd, er werden nieuwe machines gekocht en in Malmö en Göteborg werden filialen geopend.
De Deense wielrenner Henry Hansen trok in 1924 naar Zweden en gedurende de jaren twintig koerste hij lange tijd meer in Zweden dan in Denemarken. Hij slaagde erin om in 1928 in Amsterdam het Olympisch goud te pakken op een Crescent en werd in 1931 wereldkampioen in Kopenhagen. Die overwinningen toonden de capaciteiten van het fietsenmerk Crescent. Hoewel het merk Crescent succesvol was in de competitie en de tijden goed waren, werd er toch gesproken over een samenwerking tussen Lindblads in Stockholm en Nymans in Uppsala. Lindblads verkocht begin de jaren ’30 de fabriek aan Nymans, destijds de grootste Zweedse fietsenmaker.
In het najaar van 1931 ging de productie naar AB Nymans Verkstäder in Uppsala, Lindblads fungeerde als detailhandelaar. Nymans bleef de fiets volgens de specificaties van Lindblad fabriceren. Deze deal kwam vooral tot stand omdat de fabriek in Stockholm over oude machines beschikte en er geen mogelijkheid was om uit te breiden. Al datzelfde jaar verhuisde de productie van Crescent en Drott naar Nymans Verkstäder en ook naar het agentschap voor de Torpedo-hub. Gustaf Grahn, die sinds 1910 in dienst was bij Lindblads en zijn vaardigheid had getoond, kreeg een hoofdpositie in Nymans Velocipedfabrik. Later werd hij president en werkte voor het bedrijf totdat Monark Nymans in 1960 kocht.
De fabriek van Crescent is gevestigd in Varberg, Zweden. Er is ook een fietsmuseum. In de late jaren 1990 maakte Crescent deel uit van Cycleurope, ook Monark en Bianchi.
Jesper Sølling nam rond 1978 in Kopenhagen de kaderbouw van het fietsmodel uit 1893, van de Deen M. Pedersen, op zich. Van circa 1991 in Duitsland verhandelt door Fahrradhandlung Kalle (Manfred) Kalkhoff in Cloppenburg.
Sedert 1995: Bedrijfsnaam in Cloppenburg als: Kalkhoff, Sölling & Pedersen.
Sedert 2002 Kaderbouw voor Kalkhoff – Pedersen in Tsjetsjenië. Jaarproductie circa 100 a 300 stuks.
Sedert 2010 Kalkhoff GbR. Pedersen Manufaktur.
Bron: Frank Papperitz
Heb je ooit zo'n fiets gezien?
Een atypisch frame met 21 driehoeken, een zadel dat als een hangmat hangt: dat zijn de kenmerken van een Pedersen-fiets, vernoemd naar zijn Deense ontwerper.
Mikael Pedersen, geboren in Denemarken in 1855, bekleedt een obscure plaats in de wielergeschiedenis. Hij was een man met een zeldzame mix van creativiteit, verbeeldingskracht, talent en gedrevenheid, en zijn inzicht in mechanica gecombineerd met zijn technische vaardigheden, stelde hem in staat zijn talloze ideeën werkelijkheid te laten worden. Tegelijkertijd veroorzaakte zijn ietwat koppige en onvoorspelbare gedrag hem af en toe financiële en juridische problemen, wat resulteerde in gemiste kansen op breder commercieel succes. Dit is misschien de reden waarom hij een vergeten voetnoot is geworden in plaats van een meer bekende naam in de wielergeschiedenis.
Landbouwmachines waren aan het einde van de 19e eeuw een grote business en Pedersen had patenten verkregen voor diverse verbeteringen aan zuivelapparatuur. De verkoop van productierechten leverde hem royalty's op, wat hem naar huidige maatstaven een rijk man zou hebben gemaakt. Maar toen de royaltybetalingen zeldzaam werden, ging hij op zoek naar andere mogelijkheden.
Pedersen werd in 1893 verleid om naar Dursley, Engeland, te verhuizen. Hij vestigde zich in de stad, woonde in Kingsley House in Long Street en werd een van de oprichters van R.A. Lister & Company. Het was rond deze tijd dat hij begon met de ontwikkeling van een innovatieve methode voor zijn fietsconstructie. Hij kreeg in 1894 een patent op zijn fietsontwerp, maar blijkbaar had hij de fiets met het houten frame al jaren eerder gebouwd. De fiets had een vaste versnelling en de patentaanvraag vermeldt dat het originele, laag gemonteerde stuur van "koehoorn" bedoeld was om de voeten op te laten rusten! De Pedersen-fiets werd ook wel de Dursley Pedersen-fiets genoemd omdat hij geproduceerd werd in het Engelse stadje Dursley.
Pedersen schreef dat hij als eerste de hangmat-stijl zadel had ontwikkeld. Deze bood betere vering bij oneffenheden in de weg. Pedersen ontwikkelde vervolgens een frame, een spant samengesteld uit verschillende dunne buizen, rond zijn nieuwe zadelontwerp. Hij schreef zijn inspiratie toe aan de Whipple - Murphy brugspant. Het ontwerp ondersteunde aanvankelijk geen zithoogteverstelling en zelfs nadat er enige verstelbaarheid was toegevoegd, was de productie van acht verschillende maten vereist. Het niet-standaard frameontwerp zou geen traditionele voorvork kunnen bevatten. In plaats daarvan ontwikkelde Pedersen een vork die ook bestond uit dunne buizen die tot een spant waren samengevoegd, dat met lagers op twee verschillende punten aan het frame was bevestigd, in plaats van via een traditionele balhoofdbuis. Pedersen ontving ook patenten voor een kettingblad- en trapascombinatie en lichtgewicht pedalen
Mikael Pedersen richtte de Pedersen Cycle Frame Co. Ltd op met de financiële steun van een rijke Amerikaan, Ernest Hooley, en verhuisde naar een fabriek in Water Street (de oude Pin Mill, gerenoveerd in 2002) van waaruit hij in 1897 zijn nieuwe fietsen begon te produceren. In 1898 verhuisde Pedersen naar Raglan House in Long Street, in de tuin legde hij een fietspad aan dat hij gebruikte om te oefenen en zijn machines te testen. Helaas werd Hooley later dat jaar failliet verklaard, waardoor Pedersen elders op zoek moest gaan naar financiering. Dit kwam in de vorm van RA Lister die het patent voor de fiets verwierf en een nieuw bedrijf oprichtte, de Dursley Pedersen Cycle Co. om de fietsen te bouwen onder licentie van de Pedersen Cycle Frame Co. Ltd. Dit bedrijf wordt het meest geassocieerd met Pedersens unieke fiets. Toen de fiets races begon te winnen en talloze records vestigde, richtte de wielerpers er haar aandacht op. Pedersen bouwde zelfs een superlichte racefiets, hij gebruikte extreem dunwandige buizen, 24 inch houten velgen en uitgeboorde onderdelen om gewicht te besparen. Deze fiets bestaat nog steeds en weegt naar verluidt minder dan 4,5 kilo! De positieve pers wekte de interesse van klanten en de verkoop van de Dursley Pedersen-fiets bleef stijgen. Op het hoogtepunt had het bedrijf 50 mensen in dienst die meer dan 30 fietsen per week produceerden.
De productie kwam in de eerste jaren van de 20e eeuw dus in een stroomversnelling en Pedersen spreidde zijn inventieve vleugels nog verder uit, dit deed hij met het bedenken van militaire versies, damesversies en goedkope varianten, maar hij maakte ook raceversies en tandems. Er werden ook toebehoren beschikbaar gesteld, naast diverse tassen waren ook een golftashouder en een wapenhouder enkele van de beschikbare accessoires. Het bedrijf verkocht zelfs een door Pedersen ontworpen splitrok tot op de enkels, zodat vrouwen met een bescheiden houding konden fietsen. Pedersen concentreerde zijn energie op productieprocessen en voerde technische verbeteringen door in de productiecycli, zoals een balhoofd met kogellagers en een verstelbaar stuur.
Doch het ging echter niet allemaal zo goed, de verkoop was niet zoals verwacht en er was van sommige kanten kritiek op het ontwerp. De nieuwe uitvinding van Pedersen, een naafversnelling, die concurreerde met een naafversnelling van Sturmey-Archer, bleek aanvankelijk onbetrouwbaar, wat onrust veroorzaakte tussen de RA Lister Co. en het fietsbedrijf. De verkoop daalde verder, de verliezen begonnen op te lopen en in 1905 werd de Dursley Pedersen Cycle Company geliquideerd en overgenomen door R.A. Lister and Co. Ltd. Na de overdracht van activa en passiva aan R.A. Lister, met een opnieuw ontworpen tandwielmechanisme en een nieuw leiderschap begonnen de Dursley Pedersen-cycli weer geproduceerd te worden en steeg de verkoop opnieuw. Mikael Pedersen nam echter weinig deel aan de onderneming en concentreerde zich op andere dingen, waaronder een nieuwe motorfiets met behulp van de geometrie van zijn fietsframe, maar dat was geen succes. Pedersen bleef zich ook op andere domeinen inzetten en bleef een productief uitvinder. Zijn naam wordt onder andere geassocieerd met het ontwerpen van magneto's, nauwkeurige meetinstrumenten en munitie. Hij was een begenadigd muzikant die zijn eigen instrumenten bouwde, zijn eigen bier brouwde en dol was op grappen. Tot aan het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werden ongeveer 8.000 Dursley-Pedersen-fietsen geproduceerd
Tegen 1917 was de smaak veranderd, de wereld was verder gegaan en het einde van de oorlog was in zicht en de verkoop van rijwielen door R.A. Lister stopte. Vier jaar later werden alle voorraden onderdelen verkocht aan een Londense firma die de fiets nog een paar jaar bleef verkopen. Het ontwerp werd ook aan andere fabrikanten in licentie gegeven, en er werden begin jaren twintig ongeveer 30.000 exemplaren geproduceerd, maar het ontwerp sloeg nooit echt aan.
Tegen 1920 begonnen de creatieve vaardigheden van Mikael Pedersen te verzwakken en keerde hij gedesillusioneerd, door het mislukken van zijn uitvindingen of het uiteenvallen van zijn derde huwelijk, terug naar Denemarken, waar hij tot aan zijn dood in 1929 in relatieve armoede bleef leven. Hij overleed in een bejaardentehuis te Kopenhagen hij was onbekend en vergeten.
Het verhaal was echter nog niet ten einde. In 1995, na een campagne en inzameling voor fondsen, werden de stoffelijke resten van Mikael Pedersen opgegraven uit hun ongemarkeerde graf in Denemarken en herbegraven op de begraafplaats van Dursley. Meer dan 300 mensen waren aanwezig, waaronder afstammelingen van de familie, lokale hoogwaardigheidsbekleders en liefhebbers van de unieke fiets die nog steeds zijn aanhangers heeft.
Hoewel de fietsen nooit enorm populair zijn geweest, genieten ze een toegewijde aanhang en worden ze vandaag de dag nog steeds geproduceerd. In 1978 herontdekte Jesper Sølling het ontwerp van Pedersen en begon hij met het bouwen van frames. Jesper Sølling produceert ondertussn zijn Pedersen niet meer. Sølling produceerde er 6000 tussen 1978 en 2002. De productie is nu voornamelijk verdeeld over Groot-Brittannië en kent een groeiend succes in Japan. De stijl is sinds het begin nauwelijks veranderd en is met moderne onderdelen tijdloos geworden. Het ontwerp word ook nog steeds in Duitsland gemaakt door Michael Kemper en ook door de Deense Copenhagen bike factory.
Na meer dan een eeuw blijft Pedersens ontwerp een voorbeeld van uniek vakmanschap in een wereld van massaproductieconventies. Pedersen-fietsen vormen een link naar het verleden, toen fietsen onafhankelijkheid en bewegingsvrijheid bracht, toen kwaliteit zichtbaar was, toen details ertoe deden, toen stijl mooi was.
Het Larry vs Harry Team, gevestigd in Kopenhagen en Taiwan, levert sinds 2008 bakfietsen.
Larry vs Harry zijn eigendom van en worden gerund door toegewijde en ervaren ontwikkelaars, Lars Malmborg en Hans Fogh, die worden geholpen door een toegewijd fiets- en fiets liefhebbend team. De basis van hun werkrelatie en voortdurende innovatie was, en is nog steeds, hun compromisloze toewijding aan kwaliteit en dit is wat hun producten succesvol maakt.
Het bedrijf heeft geen marketingbudget als zodanig, geen investeerders die eisen stellen aan winstmarges ten koste van kwaliteit; dat een van de eigenaren is verhuisd van Kopenhagen naar Taiwan om de controle over de productie te waarborgen, is alleen maar een bewijs van hun toewijding.
De Bullitt wordt voortdurend getest in zijn gebruik, van de kasseien van Vlaanderen en snelheidsrecords op verlaten landingsbanen, tot het voortdurende gebruik door logistieke monolieten DHL in Duitsland, de bakfiets blijft zijn waarde bewijzen in allerlei dagelijkse taken in landen over de hele wereld.
Het bedrijf startte in 2008 met de introductie van de revolutionaire Bullitt bakfiets. Kort daarna werd de wereld getroffen door de financiële crisis en banken, in hun oneindige wijsheid, waren niet erg happig om Larry en Harry economische steun te geven.
Desondanks, en met buiken die nauwelijks gevuld werden met soep en pap, slaagde het zuinige paar erin om hun prille project van de grond te krijgen. Waardevolle lessen werden geleerd in deze moeilijke tijden en financiële onafhankelijkheid bleek de ruggengraat van het bestaan van het bedrijf. Het succes van Larry vs Harry zal uitsluitend gebaseerd zijn op de compromisloze kwaliteit van hun producten. Niets meer, niets minder.
" Avon Cycles Limited" werd opgericht in 1951 en is een toonaangevende fabrikant van een breed scala aan E-bikes, E-riksja's en kinderfietsen. Het bedrijf is gevestigd in Ludhiana, Punjab.
Het bedrijf werd in 1956 opgericht in Ludhiana door de Munjal broers. Ludhiana is de meest bevolkte en grootste stad in de Indiase staat Punjab. In het jaar 1986 won Hero bicycle het Guinness wereldrecord van 's werelds grootste producent van fietsen in de wereld. Het levert een breed scala aan van fietsen voor verschillende doeleinden zoals racen, kinderspeelgoed en dit in een zowel jongens als meisjes assortiment.
Atlas Cycles begon in 1951 met de productie van vooral fietszadels en begon dan uiteindelijk, in 1952, ook met de productie van volwaardige fietsen. Het in Haryana gevestigde bedrijf werd opgericht door Janki Das Kumar, dat gebeurde in een geïmproviseerde schuur in Sonepat, Haryana. In 1951 werd in een recordperiode van 12 maanden het bedrijfje omgevormd tot een fabriekscomplex van 25 hectare. Atlas, voorheen bekend als Atlas Cycles Industries (ACIL), produceerde in het begin 120 fietsen per dag.
In 1958 begon het bedrijf, vernoemd naar de Griekse Titan Atlas, met de export van fietsen en fietsonderdelen naar verschillende landen...
Met hard werken en doorzettingsvermogen werd Atlas de op één na grootste fietsfabrikant in India. Het merk produceerde ongeveer 3,1 miljoen fietsen per jaar. Volgens analisten was het de kwaliteit, aandacht voor detail, betaalbaarheid, constante upgrade van producten en klantgerichte aanpak die Atlas Cycles tot een wereldwijd geprezen merk hadden gemaakt. Sommige analisten schreven het succes van het bedrijf toe aan de grote productiecapaciteit en de innovatieve productieprocessen. Atlas Cycles verbeterde voortdurend zijn activiteiten en producten om te voldoen aan de steeds veranderende eisen van de wereldwijde markt zonder concessies te doen aan kwaliteit en normen. Naar verluidt wonnen de eindeloze inspanningen van het bedrijf om productuitmuntendheid na te streven en zijn verlangen om de verwachtingen van klanten te overtreffen, het bedrijf talloze prijzen voor exportuitmuntendheid.
Begin jaren 2000 zag de Indiase fietsenmarkt een dramatische stijging in de vraag naar premium segment fietsen, e-bikes, recreatiefietsen en sportfietsen – een markttrend die Atlas niet op tijd wist aan te boren. Bovendien was de uitbraak van COVID-19 een grote klap voor het bedrijf. In 2014 begon Atlas Cycles echter verlies te lijden en moest het in 2014 zijn productielocatie in Malanpur sluiten, gevolgd door zijn Sonepat-locatie in 2018, dit vanwege financiële beperkingen.
NEW DELHI: Het beroemde Indiase fietsmerk Atlas Cycles stopte al haar activiteiten op woensdag 3 juni 2020, dat viel op Wereldfietsdag.
Atlas Cycles (Haryana) Limited melde in een officiële verklaring dat het vanwege financiële beperkingen niet in staat was om de productieactiviteiten te hervatten. Daarom had het bedrijf besloten de fabriek in Haryana's Sahibabad te sluiten. Een bericht werd buiten de fabriek aangeplakt en kondigde het tijdelijke ontslag van zijn werknemers aan. Dit werd met schok ontvangen door de medewerkers die het bericht plotseling ontdekten. De vertegenwoordigers van het bedrijf hielden echter vol dat dit niet het einde was voor het iconische merk. Volgens hen was de sluiting van de fabriek in Sahibabad een tijdelijke fase en zou het bedrijf de productie hervatten zodra het 500 miljoen roepies kon ophalen door overtollig land te verkopen.
Balhoofdplaatje van fietsenhandelaar Atlas. Het metalen plaatje is opgebouwd uit een afbeelding en een tekstkader. Centraal staat de Griekse mythologische figuur Atlas op een donkerblauwe achtergrond afgebeeld, die een lichtblauwe wereldbol draagt. De benen van de figuur rusten in het tekstkader op de merknaam. Dit opschrift is in witte letters aangebracht. Onder de merknaam bevindt er zich nog een opschrift.
hoogte: 6.7 cm
breedte: 3 cm
diepte: 0.9 cm
materiaal: metaal
opschrift: ATLAS
opschrift: REGD. TRADE MARK INFO: KOERS. Museum van de Wielersport
DODSUN ---75 Huakang Street, Taoyuan City, ---,Taiwan
Onze missie, opgericht in 1972, is heel eenvoudig: "GREENER EARTH ONE BIKE AT TIME". Dodsun is een fietsenproductie- en servicebedrijf gericht op het aanbieden van hoogwaardige en milieuvriendelijke producten.
Giant is een Taiwanese constructeur van fietsen (racefietsen, stadsfietsen en mountainbikes). Giant werd in 1972 opgericht. In 2002 produceerde Giant wereldwijd 4,7 miljoen fietsen. Behalve in Taiwan, heeft Giant fietsfabrieken in de Volksrepubliek China en in Nederland (Lelystad). Giant is 's werelds toonaangevende merk van hoogwaardige fietsen en fietsuitrusting. Onderdeel van de Giant Group combineert het merk vakmanschap, technologie en innovatief design. Giant is al lang één van de belangrijkste spelers op het gebied van fietsen en fietsinnovaties. Bij Giant is een compleet ecosysteem van fietsen, uitrusting en service naadloos verbonden en altijd toegankelijk. Je kunt ze vinden in meer dan 12.000 winkels over heel de wereld.
In het wielrennen was Giant de officiële fietsenleverancier van diverse profploegen.
Ik ben Delameilleure Philippe
Ik ben een man en woon in Preshoekstraat 145 - 8510 Marke - België (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 27/09/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen - Verzamelen van fietsmerkenplaatjes (balhoofdplaatjes) .
Ik ben Delameilleure Philippe
