BOTTECCHIA (Italië)

Bottecchia --- Teodoro Carnielli---- Vittorio Veneto --- Italië

Teodoro Carnielli, voorzitter van de wielerbond Vittorio Veneto, was een ambachtsman die fietsen repareerde en bouwde en die de jonge Ottavio Bottecchia meteen opmerkte als een uitzonderlijk wielertalent. Na Bottecchia's ongelooflijke zege in zijn eerste Tour de France van 1924 stelde Carnielli, die een groot zakelijk inzicht had, om dit moment te benutten door de eerste fiets van het merk Bottecchia in productie te nemen. Bottecchia was een fietsenbedrijf dat begon als een kleine fietsenmakerij van Teodoro Carnielli en in 1924 bekend  werd door Ottavio Bottecchia. Na de dood van Ottavio Bottecchia in 1927 werd een nieuw bedrijf met de nieuwe naam "Bottecchia" geboren.

1940: In de loop der jaren groeide de kleine werkplaats in Carnielli, waar Bottecchia-fietsen werden geproduceerd, uit tot een industrie met zo'n honderd werknemers. De Bottecchia-fiets werd in grote aantallen en in verschillende uitvoeringen geproduceerd, de koersfiets gaf echter de meeste voldoening. Teodoro Carnielli, die steeds fanatieker werd  in wedstrijden op twee wielen, begon wielerteams te sponsoren die Bottecchia-fietsen gebruikten.

In 1951 bouwde Guido Carnielli, een zoon van de medeoprichter, een fiets die niet om kon vallen, een fiets die je kon gebruiken tijdens je verblijf op locatie, een fiets die  de revalidatie van mensen met loopproblemen moest vergemakkelijken:  namelijk de hometrainer. Hij bracht het op de markt onder de naam Cyclette.

Begin jaren zestig (1963) had Guido nog een revolutionaire ingeving. In Italië waren dit de jaren van economische bloei en het aantal Italianen dat zich een auto kon veroorloven nam toe; dus waarom geen vouwfiets met kleine wielen maken die geschikt was om mee te nemen in de auto? Zo ontstond de GRAZIELLA, die zijn naam ontleende aan het Mondadori-tijdschrift dat er als eerste reclame voor maakte. Het ontwerp was van Rinaldo Donzelli, de eerste in massa geproduceerde vouwfiets die een wereldwijd succes werd.

In 1989 won de Amerikaan Greg LeMond de Tour de France met Bottecchia. Dit is hun enige overwinning in de Tour, aangezien Ottavio voor zijn overwinningen met een ander merk reed. Ze hebben ook vier overwinningen in de Giro d'Italia.

In de loop der jaren heeft het bedrijf Bottecchia zich ontwikkeld tot een van de grotere fabrikanten van toer- en racefietsen. Het bedrijf was eigendom van de familie Carnielli tot 1999, toen het werd verkocht aan Fantic Motor. Het merk is nog steeds actief in de verkoop van fantastische fietsen. In 2006 werden er in Europa meer dan 50.000 Bottechia-fietsen verkocht.

De eerste fietsen waren voornamelijk racefietsen, maar ze verkopen nu een complete lijn fietsen. De meeste van hun eerste fietsen hebben een goede reputatie qua kwaliteit, maar sommigen vinden dat ze een stap achterliepen op Italiaanse topmerken zoals Bianchi en Cinelli. Anderen vinden dat ze net zo goed zijn als andere Italiaanse merken.

2023, EEN NIEUW BEGIN: Na een rampzalige brand in een van de fabrieken van Cavarzere verhuisde Bottecchia naar de provincie Padua en keerde terug naar Piove di Sacco. Het nieuwe hoofdkantoor, met 1000 m² aan kantoren en een oppervlakte van 6000 m² bestemd voor productie en opslag, streeft naar het perfectioneren van alle productie- en commerciële processen, mede dankzij de verbetering van de ruimtes en faciliteiten die beschikbaar zijn voor de werknemers. Alle ontwerpen, technische studies en de assemblage van de producten worden nog steeds intern en uitsluitend beheerd door het personeel van Bottecchia in de fabriek van Piove di Sacco.

2024, BOTTECCHIA EEUWFEEST: Bottecchia Cicli vierde de 100e verjaardag van Ottavio Bottecchia's eerste overwinning in de Tour de France met het Centenario Bottecchia-logo. Honderd jaar na de epische overwinning blijven de fietsen die de naam van de historische kampioen dragen wielrenners over de hele wereld dromen.

Bottecchia Cicli Srl is nu een fietsenfabrikant met hoofdkantoor in Cavarzere , Italië. Ze bieden ongeveer 70 modellen aan, waaronder racefietsen , mountainbikes, trekkingfietsen, stadsfietsen, BMX-fietsen, vouwfietsen, cyclocrossfietsen en elektrische fietsen . Sommige high-end frames worden in Italië geproduceerd, de rest in Azië en alle fietsen worden in Italië geassembleerd. Ze hebben distributie in Europa, Australië, Japan en de Verenigde Staten. Ze zijn de technische sponsor van het professionele Italiaanse team Androni-Sidermec-Bottecchia ,

Tot nu toe maakte Bottecchia veel koersframes. Het bedrijf produceert ook fietsen voor dagelijks gebruik en fietsonderdelen met de naam "BTC", die alleen intern worden gebruikt. Het raceprofiel van het bedrijf is onlangs geïmporteerd in de trekkinglijn ("tempo libero") door een carbon trekkingfiets voor dagelijks gebruik aan te bieden.

            WIE WAS OTTAVIO BOTTECCHIA?

Ottavio Bottecchia  werd geboren op 1 augustus 1894 te San Martino di Colle Umberto en overleed te Gemona del Friuli op 15 juni 1927. Ottavio was een Italiaanse wielrenner en de eerste Italiaanse winnaar van de Tour de France .

Ottavia Bottecchia werd geboren als achtste kind in een arm gezin van negen kinderen. Hij ging slechts een jaar naar school. Zijn vader vertrok naar Duitsland om werk te zoeken. Ottavio begon te werken als schoenmaker en daarna als arbeider-metser op kleine bouwplaatsen, vervolgens werkte hij als transporteur en trok drie jaar lang met zware karren en paarden op en neer door de bossen van Cansiglio om boomstammen te laden en naar de dichtstbijzijnde treinstations te vervoeren. Zo nu en dan leende hij voor de lol de fiets van zijn broer Giovanni , die hem een gelukkig en vrij gevoel gaf. Hij was zwijgzaam en onopvallend, en had nog nooit een straat voorbij de Alpen gezien. Toch zou hij een groot kampioen worden.

Ottavia Bottecchia trouwde en kreeg drie kinderen. Hij was een overtuigd socialist.  Maar de rustige harmonie van de familie Bottecchia duurde niet lang: in 1914 brak de verschrikkelijke oorlog uit die Europa in lichterlaaie zette. Toen ook Italië zich in het conflict mengde, vorderde de regering de wagens, paarden en al de mannelijke kinderen van de Bottecchia's op. Het was bij deze gelegenheid dat Ottavio zijn moed en gemak op de fiets toonde. Na een korte training werd hij ingelijfd bij het speciale korps van verkenners de Bersaglieri, die waren uitgerust met militaire vouwfietsen. Octavia fietste aan het Oostenrijks-Italiaanse front heen en weer met berichten en voorraden. Tijdens het conflict liep hij malaria op. Hij wist ook meerdere keren uit gevangenschap te ontsnappen. Bottecchia  kwam op 3 november 1917, na de slag bij Caporetto, in een gasaanval terecht dat terwijl hij dekking gaf aan terugtrekkende troepen. Bij Sequals werd hij gevangengenomen, maar ontsnapte toen hij 's nachts in gevangenschap werd gevoerd. Na zijn terugkeer naar de Italiaanse linies voerde hij twee verkenningsopdrachten uit naar door Oostenrijk bezette gebieden, waartoe inmiddels ook zijn thuisregio Colle Umberto behoorde. Bottecchia werd later onderscheiden met een bronzen medaille voor dapperheid.

Na het einde van de vijandelijkheden verhuisde Bottecchia in 1919 naar Frankrijk om er als bouwvakker te werken. Hij werd er beticht dat hij geen echte Italiaan was, die beledigingen werden dan nog eens versterkt door zijn sterke regionale dialect. Bottecchia's familie bleef worstelen met de armoede, zijn jongste dochter stierf in 1921 op zevenjarige leeftijd.

Bottecchia keerde terug naar Italië, waar hij terug begon met wielrennen. Het waren korte wedstrijden die hij reed, maar hij blonk altijd uit dankzij zijn fysieke kwaliteiten. Teodoro Carnielli, eigenaar van een kleine fietsenfabriek en voorzitter van de Sportbond Vittorio Veneto, was de eerste die hem een racefiets gaf en hem naar de directie van de Sportbond van Pordenone stuurde, waar hij zijn eerste successen begon te boeken. Hij won de Giro del Piave, de Coppa della Vittoria en de Duca D'Aosta in 1920 en de Coppe Gallo an Osimo, het Circuito del Piave en de Giro del Friuli in 1921. Bottecchia werd beroepswielrenner in 1920. 

In 1923 werd Bottecchia vijfde in de 11e Giro d'Italia (gewonnen door Costante Girardengo), dit was de hoogste behaalde plaats die  door een 'isolate' (renner zonder team) in het algemeen eindklassement werd behaald. Hij eindigde als eerste in de individuele klassementen en de junioren. De Giro leverde hem dan ook de eretitel van de pers op:"beste man van de koers".

Zijn vijfde plek behaald in de 11e Giro d'Italia, in zijn derde jaar als prof, werd ook opgemerkt door Aldo Borella van het Franse bedrijf Automoto, die hem voorstelde om zich bij de ploeg aan te sluiten en samen met de geduchte Pélissier-broers de Tour de France te rijden. Zijn prestatie had ook al de aandacht van de  Franse renner, Henri Pélissier getrokken die wou ook dat Bottecchia bij hem zou komen rijden  bij Automoto-Hutchinson. Pélissier had net, na een interne ruzie, het JB Louvet-team verlaten en had een al andere renner, Honoré Barthélemy , meegenomen. Automoto was een Frans motorfietsbedrijf dat zijn producten ook in Italië verkocht. Automoto zag de kans om niet alleen de Tour de France te winnen, maar ook om er een extra Italiaanse renner bij te hebben om zo de buitenlandse verkoop te stimuleren. Henri Pélissier zei dat hij Bottecchia de Giro di Lombardia en Milaan-San Remo had zien rijden en een meerwaarde voor de ploeg zou zijn, het team contracteerde hem.

De nieuwe rekruut meldde zich aan bij zijn nieuwe ploeg in Frankrijk. Dat deed hij met een huid die gebruind was als een oud leren zadel en met rimpels in zijn gezicht die diep genoeg waren om littekens te zijn. Zijn kleding was rafelig en zijn schoenen zo oud dat ze geen vorm meer hadden. Zijn oren stonden zo ver uit dat de organisator van de Tour, Henri Desgrange, hem "vlinder" noemde. De enige woorden Frans die hij kon uitspreken waren: "Geen bananen, veel koffie, dank u wel." Bottecchia leerde ook lezen, hij werd onderwezen door zijn vriend en trainingspartner Alfonso Piccin. Samen lazen ze de Italiaanse sportkrant Gazzetta dello Sport en schreven ze clandestiene antifascistische pamfletten waarin ze protesteerden tegen het bewind van Benito Mussolini .

Vanaf de eerste etappe in de Tour de France van 1923 was het duidelijk dat Ottavio Bottecchia een unieke en grote kampioen was: aan het einde van de eerste etappe van Parijs naar Le Havre, 381 km, kwam Ottavio als tweede over de finish van de meer dan 200 deelnemers. De Franse fans omarmden hem, zijn naam lag al snel op ieders lippen: "Bottescià! Bottescià!". Maar de echte verrassing kwam pas in de volgende etappe, toen hij de eerste plaats en de prestigieuze gele trui veroverde. Hij leidde de Tour na de tweede etappe vanuit Cherbourg en droeg de gele leiderstrui tot aan Nice. Daar gaf hij de gele trui door aan Pélissier, die won met de voorspelling: "Bottecchia volgt me volgend jaar op!"

De Franse journalisten prezen de Italiaanse prestatie dagelijks. De eerste Tour de France van de Italiaanse kampioen, die de harten en steun van alle Italianen had gewonnen, eindigde met een fantastische tweede plaats.

De reactie in Italië was zo groot dat de Gazetta dello Sport van elke lezer een lire vroeg als beloning. Mussolini was de eerste die zich aanmeldde.  

In juni 1924 was Bottecchia in topvorm, hij trapte moeiteloos op elke helling, zijn ademhaling was perfect en zijn moraal was zeer hoog. De onthullende atleet van de vorige editie verraste alle deelnemers door in de eerste etappe als eerste over de finish te komen en de felbegeerde gele trui te winnen. Er was dat jaar geen wedstrijd, geen geschiedenis voor wie dan ook: Bottecchia trok de gele trui aan in de eerste etappe en trok hem pas weer uit in Parijs. Hij kroonde zichzelf tot kampioen vóór Frantz en vestigde het record om als eerste atleet de gele trui van de eerste tot de laatste etappe te dragen . Op 22 juli stond er in hoofdletters op de voorpagina van de Gazzetta dello Sport: "Bottecchia wint triomfantelijk de Ronde van Frankrijk en bereikt het doel dat de sterkste Italiaanse wielrenners al 20 jaar tevergeefs nastreefden". Bottecchia is niet alleen de eerste Italiaan die de prestigieuze Franse wedstrijd wint, maar ook de eerste renner in de geschiedenis van de Tour die van de eerste tot de laatste etappe de gele trui heeft gedragen”.

Toen hij huiswaarts keerde droeg hij in de trein naar Milaan zijn gele trui de hele weg, hij reisde derde klas om geld te besparen.

Tegen die tijd was zijn Frans verbeterd tot: "Niet moe, Fransen en Belgen goede vrienden, goed gedaan met fietsen."

Na de absolute triomf van 1924 won hij de Tour de France ook het jaar daarop, in 1925: aan het einde van de twintigste Tour de France keerden slechts 49 van de 130 renners terug naar het Parc des Princes. Ottavio, die al sinds de eerste etappe de gele trui droeg, beklom ook de eerste trede van het podium in de zesde, zevende en laatste etappe van de Tour, waarbij hij de trui van de negende tot en met de achttiende etappe droeg. Aan de finish in Parijs won Ottavio, waarmee hij zijn eerste plaats in het algemeen klassement van het voorgaande jaar bevestigde, hij eindigde vóór Lucien Buysse die 54 minuten en 20 seconden achter lag, en Bartolomeo Aimo die eindigde op 56 minuten en 17 seconden.

Bottecchia won  de Tour van 1925 met de hulp van Lucien Buysse , die de eerste knecht in de geschiedenis van de Tour was.

De ontvangst voor Bottecchia was triomfantelijk en de Italiaanse sport rustte op zijn lauweren.

Daarna was hij nooit meer dezelfde in de  Tour, tijdens een onweersbui in 1926 viel hij  "huilend als een kind" uit!  Buysse kwam als winnaar uit de bus. De schrijver Bernard Chambaz zei:  “De onaangename hand van het lot viel op zijn schouders.” Het was alsof de ellende van zijn afkomst hem had ingehaald. Sombere gedachten en een voorgevoel van de toekomst achtervolgden hem. Hij gaf op in de Tour van 1926, dat gebeurde in een etappe die door de aanwezigen als apocalyptisch werd omschreven vanwege de kou en de hevige wind. Doodongelukkig trok hij naar huis. Hij had geen zin meer om te trainen. Hij vreesde dat hij 'door een ernstige ziekte was geveld'. Hij hoestte en had pijn in zijn rug en luchtwegen.

Op 23 mei 1927 was Ottavio's broer, Giovanni, aan het fietsen in de buurt van Conegliano toen hij werd aangereden door een auto en om het leven kwam. Vanwege dit overlijden keerde Ottavio vanuit Frankrijk terug naar Italië.

Op 3 juni 1927 stond Ottavio bij zonsopgang op en vroeg hij om een warm bad, zodat het over drie uur klaar zou staan voor zijn terugkeer. Hij reed naar het huis van zijn vriend Alfonso Piccini om samen te trainen, net als op andere dagen. Piccini besloot om niet mee te gaan en Bottecchia trok naar een andere vriend, Riccardo Zille, maar deze had echter andere dingen te doen, dus Bottecchia ging alleen op pad.

Later op de dag vond een boer hem langs de kant van de weg, iets buiten het dorp Peonis, vlakbij Bottecchia's huis. Zijn schedel was gebarsten, een sleutelbeen en andere botten waren gebroken. Zijn fiets lag een eindje verderop aan de kant en was onbeschadigd. Er waren geen remsporen die erop wezen dat een auto hem van de weg had gedrukt en er waren geen sporen op de pedalen of het stuurlint die erop wezen dat hij de controle was verloren.

Ottavio Bottecchia werd naar een herberg gedragen en daar op een tafel gelegd. Een priester diende hem de laatste sacramenten toe. Vandaar werd hij per kar naar het ziekenhuis in Gemona gebracht. Hij stierf daar, zonder het bewustzijn te herwinnen, op 15 juni, twaalf dagen later.

Er bestaan talloze theorieën over de omstandigheden van zijn dood. Bernard Chambaz van L'Humanité zei: Ongeluk of moord? De theorie van het ongeluk, die door justitie werd gesteund op basis van getuigenverklaringen en een medisch onderzoek dat ook melding maakte van diverse breuken, was gebaseerd op de veronderstelling van een ziekte, een zonnesteek en een val. In feite werd het onderzoek snel afgerond. De theorie beviel iedereen: het regime van de dictator Mussolini, de vermoedelijke moordenaar, en zelfs – het is triest om te zeggen – de familie, die nu zeker was van een grote verzekeringsuitkering.

Don Dantė Nigris, de priester die hem de laatste sacramenten toediende, zou de dood hebben toegeschreven aan fascisten die ontevreden waren over Bottecchia's meer liberale opvattingen. Een Italiaan die aan een waterkant in New York aan steekwonden was overleden, beweerde echter dat hij als huurmoordenaar was ingehuurd. Hij noemde een zogenaamde peetvader, hoewel er nooit iemand met die naam is gevonden.

Veel later zei de boer die Bottecchia had gevonden op zijn sterfbed: "Ik zag een man mijn druiven eten. Hij had de wijnranken doorboord en beschadigd. Ik gooide een steen om hem bang te maken, maar die raakte hem. Ik rende naar hem toe en besefte wie het was. Ik raakte in paniek, sleepte hem naar de kant van de weg en liet hem achter. God vergeef me!"

Bottecchia was niet alleen een beroemd wielerkampioen; hij was niet alleen een moedige held van de Eerste Wereldoorlog; hij was niet alleen een onvermoeibare werker, gehecht aan zijn familie en zijn land. De mythe van zijn leven vermengt zich met de werkelijkheid, en het raadsel dat rond zijn eenzame dood hangt, maakt de parabel van zijn aardse bestaan nog indrukwekkender. Het lot van de familie Bottecchia zou hem om werkredenen hebben doen emigreren. Het lot van Ottavio daarentegen wilde dat hij op twee wielen zou emigreren.

De carrière en het leven van Ottavio Bottecchia eindigden vroeg, op 15 juni 1927, in Gemona del Friuli, in de provincie Udine, dat in een context die nog steeds mysterieus blijft. Een vreemd ongeluk veroorzaakt door ….?... trof de 33-jarige Ottavio terwijl hij door de vertrouwde straten reed waar hij trainde, en tot op de dag van vandaag bestaat daarover geen zekerheid. Wat wel zeker is, is dat die dag een groot kampioen overleed!

https://fr.wikipedia.org/wiki/Tour_de_France_1924