Inhoud blog
  • Ziezo!
  • 730. nachtvlinder
  • 729. samenwerking
  • 728. stout & straffen
  • 727. hij zat te lezen
  • 726. de praatmaat
  • 725. none = geen
  • 724. de vaat & de bvba
  • 723. op 't hoekje
  • 722. beschouwelijk
  • 721. droge koude
  • 720. de aha-erlebnis
  • 719. quasi tegendraads
  • 718. vervolgontmoeting
  • 717. er weze licht
  • 716. buurman Jan
  • 715. twéé moeiallen ?
  • 714. boom die sprak
  • 713. een zielige smoes
  • 712. wachtkamer, 1957
  • 711. schrijfantennes
  • 710. littekens
  • 709. grapje op 't bord
  • 708. maan, muis, mug
  • 707. straatnieuws
  • 706. groepsdruk
  • 705. stuur' Knorrepot
  • 704. destructief - II
  • 703. drie suizen
  • 702. destructief - I
  • 701. ín de zon lopen
  • 700. mambo - Swayze
  • 699. steakmes
  • 698. ze meent het
  • 697. de reis van MML
  • 696. lippenstiften
  • 695. schaduw
  • 694. 00°- 000°
  • 693. matabiche
  • 692. efkes denken ...
  • 691. gouden momentje
  • 689. voor slapelozen
  • 690. liefdesverdriet
  • 688. een hond II / II
  • 687. vertrouwen
  • 686. met maten
  • 685. de non, 1971
  • 684. sfeervol ?
  • 683. een hond I / II
  • 682. een vleugje boom
  • 681. uit '96
  • 680. kerkbezoek
  • 679. soep & tekst
  • 678. voor niks
  • 677. de inbreker
  • 676. namen geven
  • 675. heldere koppekes
  • 674. eerste schooldag
  • 673. kindervriendschap
  • 672. van Rika & Leiden
  • 671. tuinpad
  • ------ majesteitelijk
  • 670. wie doet zoiets?
  • 669. alle baten helpen
  • ------ stel ...
  • 668. eerst afwerken ?
  • 667. onkunde >< onwil
  • ------ stokstijf-stil
  • 666. leren zwemmen
  • 665. ruitjespapier
  • ------ op de stoep
  • 664. de modelmoeder
  • 663. die giechel II / II
  • ------ aangehouden
  • 662. winkelding
  • 661. die giechel I / II
  • ------ 't geeft moed
  • 660. foto II / II
  • 659. foto I / II
  • ------ de buis van -
  • 658. flets
  • 657. de Drie Gratiën
  • ------ hoogstam, toen
  • 656. kolen in potten
  • 655. rode kool
  • ------ WTF
  • 654. trullo, trulli
  • 653. boer zoekt volk
  • ------ pech & chance
  • 652. een telefoonlarf
  • 651. match & mismatch
  • ------ wat een kwal !
  • 650. de D-T affaire
  • 649. compliment
  • ------ eendagsvlieg
  • 648. hij stopt ermee
  • 647. een voettocht
  • ------ kinderlogika
  • 646. handtekening
  • 645. horror vacui
  • ------ in Canada
  • 644. schrijven
  • 643. radio Oostende
  • ------ het 4de gebod
  • 642. neurofysiodinges
  • 641. afwezig - III/III
  • ------ de afwezigheid
  • 640. 't is weg
  • 639. afwezig - II / III
  • ------ actrices & tranen
  • 638. beiaard
  • 637. afwezig - I / III
  • ------ humor à la Ma
  • 636. verzonnen verhaal
  • 635. pannekoekendag
  • ------ wat wasser ?
  • 634. een duo-werking
  • 633. kruisbestuiving
  • ------ speciaal moment
  • 632. nog over goud 2v2
  • 631. nog over goud 1v2
  • ------ sterke hond
  • 630. keukenplezier
  • 629. over uitvindingen
  • ------ spiegelen
  • 628. gevonden II / II
  • 627. gevonden I / II
  • ------ schermbeveiliging
  • 626 mondeling
  • 625. zwijnerij
  • ------ fruit is
  • 624. kattemenoeltje
  • 623. Brugse kant
  • ------ boemerang
  • 622. dans der parasols
  • 621. weinig woorden
  • ------ over regen
  • 620. kat & personeel
  • 619. een kattenkijk
  • ------ een vergadering
  • 618. in trance
  • 617. een blij momentje
  • ------ een katte-bak
  • 616. te koop in Urk ?
  • 615. ongerustheid
  • ------ tafelmanieren
  • 614. Oeselgem II/II
  • 613. Oeselgem I/II
  • ------ succesje
  • 612. de lijst
  • 611. kartonnen dozen
  • ------ drie beren
  • 610. ontbijt
  • 609. de kat Viktor
  • ------ mensen
  • 608. een bromance?
  • 607. kretek aroma
  • ------ heilige grond ...
  • 606. kappertjes
  • 605. allebei gevlekt
  • ------ biljarten
  • 604. op late leeftijd
  • 603. dat boek ~ 1946
  • ------ interpretaties
  • 602. potje breekt, ...
  • 601. de Toer
  • ------ zeilcursus
  • 600. ik ben een GG
  • 599. warm & koud
  • ------- alsof
  • 598. hitte & roerloos
  • 597. de perelaar
  • ------ luid & duidelijk
  • 596. hondje op strand
  • 595. wakker worden
  • ------ zonder stem
  • 594. een nieuw boek
  • 593. commotie alom
  • ------ zonder poten
  • 592. camouflage
  • 591. zomerochtenden
  • ------ gespiegel
  • 590. Belgische Oscar
  • 589. luifel & gordijn
  • ------ puur chantage
  • 588. een nieuwe start
  • 587. kussen vergeten
  • ------ een bekommernis
  • 586. hondsdagen
  • 585. wapens aan tafel
  • ------ het wit scherm
  • 584. klasgenoten
  • 583. computerstoel
  • ------ een 'kiebel'
  • 582. zorgzaamheid
  • 581. lidgeld
  • ------ hondenluik
  • 580. niet vals spelen
  • 579. chouchou
    'een heel jaar maart?'
    schrijfvloer 02 ~ afgerond, klaar
    20-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.161. W. Vermandere

    te gast bij Wim Helsen, Willem Vermandere met een gedicht van Guido Gezelle


           't L A A T S T E - AAN DEN ONBEKENDEN LEZER
     
           Hoe zoet is ‘t om te peizen dat, terwijl ik rust misschien,
           een ander, ver van hier, mij on-bekend en nooit gezien,
           u lezen kan, mijn dichten, mijn geliefde, en niet en weet
           van al de droeve falen van uw vader den Poëet!
           Hoe blij en is ‘t gedacht niet, als ik neêrzitte ende peis,
           u volgend waar gij loopt op uw gezwinde wereldreis,
           dat, zondig en allendig als ik ben; geliefde kroost,
           uw stem, waarin geen zonde ‘n zit, misschien een ander troost;
           uw stemme kan verblijden, schoon hij droef zij die u miek;
           uw stemme kan genezen, zij uw Dichter nog zoo ziek;
           uw stem misschien doet bidden, wijl ik zuchte en, biddensmoê,
           versteend zitte en mijn herte noch mijne ogen opendoe!
           o Dichten, die ‘k gedregen, die ‘k gebaard hebbe, in pijn
           des dichtens, en gevoesterd aan dit arem herte mijn;
           mijn dichten, die ‘k zoo dikwijls hercastijd heb, hergekleed,
          
    bedauwend met mijn tranen en besproeiend met mijn zweet.

      

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Vermandere in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a28/ 
    09min43

    Over Willem Vermandere : https://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Vermandere ,
    een héél interessant gesprek :
    http://intervista.be/2015/06/10/willem-vermandere-ik-ben-een-sukkelaar-met-af-en-toe-een-helder-moment/ 
    Afbeeldingen van willem vermandere
    Over Guido Gezelle : https://nl.wikipedia.org/wiki/Guido_Gezelle

    20-12-2018 om 01:16 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    19-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.160. krijgsgevangene

    Krijgsgevangene ~ door Rocor, 12/2015 

    Onlangs zag ik een man een vest aanpassen die naast de container lag.
    Hij liet zijn eigen vest ter plekke liggen en liep opgewekt verder, zichzelf tevreden bekijkend.
    Raar om te zien want wie draagt nu nog kledij van iemand anders?
    Iemand zei : Ik heb dit kleed nog maar 2 keer gedragen maar ik zie het niet graag meer, iedereen draagt het.
    In de container ermee! Verwende trut dacht ik. 

    Nog zoiets : bij de groene glasbak zag ik dat er een doos stond met een pot mayonaise nog half gevuld,
    ook een pot chocopasta nog goed gevuld, confituur en pickles, allemaal zo weggesmeten met deksels erop.
    De ophaaldienst liet de bak staan met een briefje erbij : deksels eraf en uitspoelen a.u.b.
    Teveel weelde? Niet makkelijk om dragen …

    Midden in de Tweede Wereldoorlog was ik 6 jaar. Een ei moest worden verdeeld onder twee mensen,
    er was honger bij de mensen. Sokken moesten hersteld worden en toen bestonden er geen containers om
    gedragen spullen in te doen.

    Onze vader was krijgsgevangene. Hij kwam thuis en woog nog amper 38 kilo.
    Hij was voorheen een man van 78 kilo. Hij was precies een geraamte. Hij vertelde er niet veel over.
    Soms kleine anekdotes. Ze moesten alle dagen 14 uren werken.
    Ze kregen enkel een beetje soep en werden beschimpt en geslagen als het te traag vooruit ging.
    Ze konden zich amper wassen en zaten onder de vlooien. Ze scheerden zich met een scherf glas, als dat er was.

    Het toilet was een balk boven een gat in de grond. Allemaal naast elkaar. Dat was afschuwelijk, zei onze pa.
    Precies allemaal levende lijken die probeerden hun behoefte te doen.
    Toen één van de gevangenen achterover viel van uitputting in die shit, zeiden de Duitsers,
    (ik schrijf het zoals mijn vader het zei) : “oenderheisen” …. De gevangenen konden het niet.
    Ze hebben hem uit de stront getrokken en begraven. Toen liep er een traan langs onze pa zijn gezicht.
    Hij heeft nooit nog iets verteld over die verschrikkelijke tijd. Soms was hij heel stil en staarde hij voor zich uit.
    Hij trok me dan tegen zich aan. Voor mij iets om nooit te vergeten. Wat ging er toen allemaal door zijn hoofd?  

    door Rocor, 12/2015 - http://blog.seniorennet.be/rocor/archief.php?startdatum=1448924400&stopdatum=1451602800 

    19-12-2018 om 02:04 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.159. Bas Birker

    te gast bij Wim Helsen, Bas Birker met een tekst van Rick de Leeuw

            Zou je niettegenstaande
            de recente gebeurtenissen
            toch nog een verblijf
            op amoureus gebied
            in overweging willen nemen,
            alsjeblief


       Afbeeldingsresultaat voor bas birker

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Birker in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a27/ 
    08min08

    Over Bas Birker : https://www.basbirker.be/#bas , http://nl.wikisage.org/wiki/Bas_Birker
    Over Rik De Leeuw : https://nl.wikipedia.org/wiki/Rick_de_Leeuw 

    19-12-2018 om 02:03 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    18-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.158. LED-kaarsen

    kerst met batterijen van MML

    "Ik had me laten verleiden om snoerloze LED-kaarsen te kopen. Tot grote vreugde van
    de kleine mannekes die de afstandsbediening in beslag hadden genomen : Rood! Néé blauw! Dat is mijn kleur!
    Je kan ze ook roze en groen en wisselend kleuren. De huiskamer leek eerder een disco dan een knus oord in kerstsfeer.
    En dan moest de jaarlijkse traditie van kerstverhaal vertellen en Kindje Jezus in de kribbe leggen nog beginnen.
    Het jongste aanwezige lid van de familie mag het kerstverhaal vertellen of lezen.
    Dan mag hij het Jezuskindje naar de kribbe brengen en de kaarsen errond aansteken.
    Dat jaar was Seluj de uitverkorene.

    Hij begon met Maria die haar nicht (was ze een jongen geweest dan was hij haar neef geweest) ging bezoeken
    om te vertellen dat ze zwanger was. God was de vader en Jozef de pluspapa.
    Ze moesten het kind Jezus noemen, want dat had de engel zo gezegd.
    Dan moesten ze naar Bethlehem voor hun paspoorten, want de slechte koning wou die controleren.
    Maria moest haar kindje krijgen, maar alle hotels waren vol en ze waren arm.
    In een stal was er nog plaats met een os en een ezel. Ze legden Jezus in een kribbe.
    De herders werden verwittigd dat er iets gebeurd was en ook de drie wijzen uit het oosten.
    Iedereen ging op zoek en nam een kadootje mee.

    Hier wilden we zijn relaas stoppen, maar hij was op dreef, en eigenlijk werd het voor hem (6) nu pas spannend.

    De boze koning wou alle kleine jongetjes vermoorden en daarom gingen ze op de ezel op de vlucht.
    Jezus doet heel veel trukjes met brood en vissen en wijn en zo
    en dan wordt hij gevangen genomen en hangen ze hem aan het kruis.

    Breed gesticulerend, de kruisiging imiterend keek hij ons ernstig aan : ja, zo is het gegaan.
    Snel zegden we als afgesproken allen samen Amen. Tot volgend jaar.
    Het beeldje werd op zijn plaats gelegd en hij mocht echte kaarsen aansteken samen met Moemie.   
    Toen kon het belangrijkste voor hem beginnen. De pakjes."  MML

    'k Zie het zo voor me, dat de kleinzoon zijn élan niet liet afremmen. 
    Als men een verhaal mag vertellen, dan stopt men niet zomaar wanneer de vaart er in komt.
    Als men een publiek te onderhouden heeft, dan serveert men drama, met een paar mirakels
    en een kruisiging als toemaatje. Of wat had ge gedacht.

    Gellie zei amen. LM & ik geven applaus voor ulle huisentertainer.

    m – HiH-12/2015, herwerkt - boverstaande tekst is geplaatst met toestemming van MML 

     

    18-12-2018 om 01:49 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.157. Lieven Van Gils

    te gast bij Wim Helsen, Lieven Van Gils met een tekst van Cormac McCarthy

    De Weg

    Hij werd door iets gewekt. Hij draaide zich op zijn zij en lag te luisteren.
    Hij hief langzaam zijn hoofd op, met de revolver in zijn hand.
    Hij keek omlaag naar de jongen en toen hij weer naar de weg keek kwamen de eersten al in zicht.
    Mijn God, fluisterde hij. Hij reikte opzij en schudde de jongen heen en weer terwijl hij naar de weg bleef kijken.
    Ze kwamen door de as schuifelend naderbij,
    met verhulde hoofden die steeds van de ene naar de andere kant keken. [...]
    Vlug, fluisterde hij. Vlug. De jongen was verstijfd van angst. Hij drukte hem tegen zich aan.
    Het gaat wel goed zei hij. We moeten rennen. Niet omkijken. Kom!

      Afbeeldingsresultaat voor Lieven van Gils

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.

    Van Gils in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a26/ 
    10min33

    Over Lieven Van Gils : https://nl.wikipedia.org/wiki/Lieven_Van_Gils, https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20180902_03697829 
    Over Cormac McCarthy : https://nl.wikipedia.org/wiki/Cormac_McCarthy, https://en.wikipedia.org/wiki/Cormac_McCarthy 
    Over De Weg : https://en.wikipedia.org/wiki/The_Road, 2006

    18-12-2018 om 01:47 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    17-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.155. turnen II / II

    van ontgoocheling in stilte naar stille triomf 
    vervolg op tekst 154 van Jacqueline 

    'k Denk niet dat die van turnen zomaar toevallig plots moest wiskunde geven, Jacqueline.
    Er was karma mee gemoeid, of iets gelijkaardigs, een Goede Fee, bvb. 
    Dat zit zo.
    Goede Feeën houden zich bezig met van alles en nog wat.
    Zo zijn er de Goede Feeën met een bril.
    Die houden zich bezig met voorlezen, en helpen bij het graag-lezen.
    Ze houden zich ook bezig met scholieren en hun resultaten. 
    Nu had die Schoolfee gelezen dat er iets niet klopte met het cijfer voor turnen.
    Boven haar hoofd deed ze in een wolkje een replay van dat turn-examen
    en ze voelde bij elke aanloop uw hartje bonzen.
    En bij derde aanloop, na de sprong, verscheen er een vreemd soort glimlach op haar gelaat.
    Haar ogen werden spleetjes, haar mond was nog een streepje.

    "Zo, dacht ze, dat mens van turnen meent dus iets te weten over kinderen.
    En over cijfers. We zullen haar eens léren cijferen."

    Ze verliet haar salon en schuifelde naar het magazijn want ze had Goe Poeier nodig. 
    Dat deed haar telkens niezen, maar dat had ze er voor over.

    In het magazijn koos de Fee zorgvuldig een toverstokje, niet te groot, maar wel stevig
    en nam wat ze verder nodig had, een perkamentje met de juiste toverspreuken en
    een lepel van 't Goe Poeier. Ze nam de variant Capriccioso Vivace, die is zo wat sterker, wat straffer.
                                                           doosje Goe Poeier Tibetan Vintage Cattle Bone Jewelry Box Handmade Nepal Organizer Box 5.8x4cm Capriccioso Vivace


    Ze had een voorkeur voor die samenstelling, omdat zijzelf Caprice heette en
    ze een tamelijk vief temperament had.

    Verder was die naam gewoon een Speling van het Lot hoor.

    Ze strooide de poeier omhoog in een wolkje, maakte een klein gebaar met het uitgelezen toverstokje,
    prevelde iets dat geheim moet blijven, et voilà !
    Op twee tellen tijd lag het nieuw lessenrooster voor dat mens van turnen vast : 

                                    WISKUNDE, ALLE VAKKEN, EEN JAAR LANG

    En niet in gelijk welke klas, vooral in de klas van dat dapper meisje.
    En toen ging de fee uitgebreid zitten niezen tot haar ogen ervan traanden.
    Ze had het efkes geregeld, zo uit de losse pols, van uit het magazijn,
    tussen de rekken en de kisten met toverspul. Zonder veel show.


    Het mens van turnen was gestraft, dat was het voornaamste.
    Bij elke ondervraging, bij elk examen zou ze u knarsetandend de hoogste cijfers moeten geven
    én bij elke bekendmaking van de resultaten zou zij luidop uw naam als eerste vermelden.
    Het mens zal zich die onvoldoende voor de bokkesprong nog dikwijls beklaagd hebben.
    Ze noemde het misschien een speling van het lot, dat ze uw klas moest wiskunde geven,
    maar eigenlijk had ze zich zelf in die situatie gewerkt. 
    Mits een kleine tussenkomst van Caprice natuurlijk.

    m – HiH-12/2016, bijgewerkt -

    17-12-2018 om 02:23 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.156. charmant

    een mooie opmerking van kleine gentleman

    Op bezoek bij de buurvrouw wandelde de kleinzoon binnen.
    Hij bekeek mij plots met belangstelling en besloot : "Gij zijt ook een oma."

    Oké, ik heb er de leeftijd voor maar ik ben geen oma.
    Dit kon een moeilijk gesprek worden want hoe moest ik hem uitleggen
    dat men niet zomaar oma wordt. Daar gaat een heel parcours aan vooraf.
    Men maakt een kind, men brengt dat kind groot, dat kind maakt een kind en dan pas wordt men oma.
    Het is een project van jaren.
    Begin er maar aan. Aan die uitleg, bedoel ik.

    De buurvrouw heeft helemaal geen last van mijn soort bedenkingen want
    zij heeft ervaring met kinderlijke redeneringen en opmerkingen,
    zij is een geroutineerde oma. Een echte.
    Ze vroeg rustig : "Waarom denkt ge dat, jongen?"

    En hij deelde vlot zijn bevinding mee:
    "Zij heeft óók zonnestraaltjes aan haar ogen, daar en daar. Gelijk gij."

    Dus dames, ge weet het hé, als ge in de spiegel kijkt ziet ge bij uw ogen geen kraaiepootjes,
    -lachrimpels is een vriendelijker woord- maar zonnestraaltjes !
    Omdat Lowieke het gezegd heeft.

    En zie, voor die charmante opmerking van jonge Louis was ik zowaar dankbaar,
    al was het maar omdat ik er een tekstje kon van maken.

    m - naar een idee van RD – HiH-12/2016, bijgewerkt

    17-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    16-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.154. turnen I / II

    ontgoocheling ~ van Jacqueline 

    "In turnen was ik niet zo'n krak en tijdens mijn handelsopleiding van 4 jaar zat er twee jaar turnen bij,
    verplicht aan mee te doen. En wij moesten zelfs examen doen van turnen.
    Op een bepaald moment, bij het springen op de bok en het terug afspringen
    was ik met mijn achterste nogal onzacht terecht gekomen op die bok.
    En van toen af zat de schrik er goed in.
    Ik sprong op de bok en opzij er terug af wat niet de bedoeling was natuurlijk.
    En bij het examen stond de sprong over de bok op het programma.

    Ik weet nog goed dat wij allemaal 3 keer mochten springen.
    En ja de eerste keer, er op springen en dan opzij er af gesprongen omdat ik niet durfde.
    De tweede keer, hetzelfde.
    En toen dacht ik, raap al je moed bijeen en spring over die bok op de juiste manier.
    En ja hoor het lukte en ik was zo fier als een gieter.

    De dag erna kregen wij de uitslag van turnen en ik was gebuisd over heel de lijn,
    met als uitleg van de lerares als dat ik telkens met opzet niet over de bok sprong,
    terwijl dat ik het heel goed kon, omdat ik de derde keer het wel had gedaan.
    Die ontgoocheling toen bij mij is een hele tijd blijven hangen.

    Ik had zo mijn best gedaan, ik had al mijn moed moeten bijeen rapen,
    het was voor mij alsof ik over mijn grens was gegaan. En dan die buis.
    Ik was toen een kind met een serieus minderwaardigheidscomplex, en ik durfde niet de lerares zeggen
    hoezeer ik mezelf gedwongen had om dat te doen, hoe ik mij ingespannen had.
    Gelukkig kregen wij het volgende schooljaar geen turnen meer, want ik was heel ontgoocheld over die lerares turnen.
    De bokkensprong is mij altijd bijgebleven.

    Maar die lerares is mij nog het meest bijgebleven, een lerares die niet begreep dat een kind,
    of liever een tiener, want ik was toen 14, zo haar best had gedaan. En het was nog niet afgelopen,
    want in het derde leerjaar was de lerares van wiskunde niet meer present en kregen wij wiskunde
    van die lerares van turnen. Verdorie dacht ik.
    Ik had toen het geluk dat ik heel knap was in wiskunde en altijd goede cijfers behaalde,
    maar ik voelde altijd haar weerzin tegenover mij.
    En als ze de resultaten bekend  maakte na een toets of examen was het blijkbaar met tegenzin,
    dat ze als eerste mijn naam moest vernoemen.
    En de triomf binnen in mij, maakte veel goed over de bokkensprong,
    het was alsof ik telkens weer revanche kon nemen, wanneer ze met minachting  mijn naam moest noemen,
    dat ik de beste was in algebra, meetkunde …

    Toen ik afgestudeerd was kwam ik haar nog vaak tegen op straat, want ze woonde niet zo ver bij ons vandaan.
    Haar weerzin om even te knikken naar mij was toen geen ontgoocheling meer, eerder een triomf voor mij,
    dat ze een heel jaar lang met mij had opgescheept gezeten, tegen haar goesting."  Jacqueline   

    m – HiH-12/2016, bijgewerkt - bovenstaande tekst is geplaatst met de toestemming van Jacqueline 

    16-12-2018 om 05:34 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.153. in de wachtzaal

    co-grootmoederschap

    Een tijd geleden zat ik in de wachtzaal bij de huisarts en daar waren ook een peuter met zijn oma.
    De peuter had het moeilijk met iets en was lastig. De oma leek me moe en ontredderd.

    Er is een leeftijd voor alles. Zieke peuters zijn voor de mama's.
    De (jonge) oma's houden zich met hún moeders bezig, met de bomma's.
    Er is zo al werk genoeg in de wereld, met een zieke kleinzoon kan men niet gaan helpen bij de bomma
    en dat moet óók gedaan worden, elke dag gaat oma naar de bomma.

    Ze raakte in gesprek met iemand naast mij en ik liet mijn tijdschrift zakken.
    Ze vertelde over het co-ouderschap en wat dat in de praktijk betekende.
    Waar het op neerkwam : de peuter was vaker bij een van de oma's dan bij de papa of bij de mama.

    - Co-ouderschap? Het is vooral co-grootmoederschap …
      Gelukkig komen zij en ik wél overeen, liet ze er stil op volgen. 

    In één zucht worden in de wachtzaal van een huisarts soms heelder levens beschreven.

    m - HiH-12/2015, bijgewerkt

    16-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    15-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.152. pap & poëzie

    over liefde voor de poëzie en over een kabouter 
    de kabouter, de student, de kruidenier

    Er was eens een echte student, hij woonde op zolder en hij bezat niets.
    Er was ook een echte kruidenier, hij woonde op de bel-etage en hij bezat het hele huis,
    en bij hem woonde de kabouter, want hij kreeg op kerstavond altijd
    een schaal pap met een hele klont boter erin!  
    Dat kon de kruidenier best missen; en de kabouter bleef in de winkel en dat was heel leerzaam.

                                                                 

     Op een avond kwam de student door de achterdeur binnen om kaarsen en kaas te kopen.
    Hij had niemand om dat voor hem te doen en dus ging hij zelf.
    Hij kreeg wat hij nodig had, hij betaalde ervoor en de kruidenier en zijn vrouw knikten hem toe: "Goedenavond."
    En die vrouw kon meer dan knikken, die kon haar mondje roeren –
    en de student knikte terug en bleef toen staan,
    midden onder het lezen van het papier dat om de kaas zat.
    Het was een bladzijde die uit een oud boek was gescheurd,
    een boek dat niet verscheurd hoorde te worden, een boek met gedichten.
    "Er liggen er nog meer!" zei de kruidenier.
    "Ik heb er een oud vrouwtje wat koffiebonen voor gegeven. Voor acht stuivers krijgt u de rest."

    "Graag," zei de student. "Ik neem het wel in plaats van de kaas, ik kan wel droog brood eten.
    Het zou zonde zijn als dat boek helemaal in stukken werd gescheurd.
    U bent een fantastische man, een praktische man, maar van poëzie hebt u evenveel verstand als die ton daar."
    Dat was onaardig gezegd, vooral tegenover de ton, maar de kruidenier lachte en de student lachte.
    Het was ook meer als grapje bedoeld.

    Maar de kabouter irriteerde het dat je zoiets kon zeggen tegen
    een kruidenier die huiseigenaar was en de beste boter verkocht.

    Toen het nacht was, de winkel was gesloten en iedereen in bed lag, op de student na,
    ging de kabouter de tong van de vrouw halen. Die had ze niet nodig als ze sliep.
    En ieder ding in de kamer waar hij hem op zette,
    kon zijn mondje roeren en kon zijn gedachten en gevoelens net zo goed uitdrukken als mevrouw.
    Maar dat ging maar met eentje tegelijk en dat was een geluk,
    want anders hadden ze allemaal door elkaar gepraat.

    De kabouter zette de tong op de ton waar de oude kranten in lagen:
    "Is het echt waar," vroeg hij, "dat u niet weet wat poëzie is?" 
    "Dat weet ik best," zei de ton.
    "Dat is wat onderaan in de krant staat en wat je uit kunt knippen.
    Ik dacht eigenlijk dat ik daar meer van in me heb dan de student
    en ik ben maar een eenvoudige ton, bij de kruidenier vergeleken."
    De kabouter zette de tong op de koffiemolen, en die ging toch tekeer!
    En hij zette hem op de boterton en op de geldla.
    Allemaal waren ze het met de ton eens en de algemene opinie moet je respecteren.
    "Nou zal ik die student toch eens!" 

    De kabouter sloop stilletjes de keukentrap op, naar de zolder, waar de student woonde.
    Er brandde licht en de kabouter keek door het sleutelgat
    en zag dat de student in het voddige boek uit de winkel zat te lezen.

                                                

    Maar het was zo licht op zolder. Er scheen een heldere straal uit dat boek
    en die veranderde in een stam, in een reusachtige boom,
    die heel hoog oprees en zijn takken boven de student uitspreidde.
    Ieder blaadje was mooi groen en iedere bloem werd een lief meisjesgezicht,
    sommige met donkere, stralende ogen, andere met fantastisch felblauwe.
    Iedere vrucht aan de boom was een schitterende ster en alles zong en klonk wonderbaarlijk mooi.

    Zo'n heerlijkheid had de kabouter zich nooit kunnen indenken,
    laat staan dat hij ooit zoiets had gezien of had kunnen vermoeden dat het bestond.
    Hij bleef op zijn tenen staan kijken en kijken totdat het licht uitging.
    De student blies zeker zijn lamp uit omdat hij naar bed ging.
    Maar het kaboutertje bleef staan, want er klonk nog steeds heel zacht, prachtig gezang,
    een lieflijk wiegelied voor de student die zich ter ruste begaf.

    "Wat ongelooflijk!" zei de kabouter. "Dat had ik niet verwacht. Ik geloof dat ik maar bij de student blijf wonen."
    En hij dacht en hij dacht nog eens na, en toen zuchtte hij: "De student heeft geen pap!"
    En toen ging hij weg - tja, toen ging hij weer naar de kruidenier –
    en het was maar goed ook dat hij kwam,
    want de ton had de tong van mevrouw bijna versleten door alles wat hij in zich had
    van één kant te vertellen en nu stond hij juist op het punt om zich om te draaien
    om hetzelfde weer van een andere kant te zeggen,
    toen de kabouter kwam en de tong naar mevrouw terugbracht.
    Maar de hele winkel, van de geldla tot de aanmaakhoutjes, deelde van die dag af de mening van de ton
    en ze hadden zo'n respect voor hem dat ze voortaan,
    als de kruidenier de "kunst- en toneelrecensies" uit het Dagblad voorlas, dachten dat het van de ton kwam.

    Maar het kaboutertje kon niet meer zo rustig naar al die wijsheid en al die verstandige praat in de winkel zitten luisteren,
    want zodra er licht van zolder kwam, leek het wel of de stralen sterke ankerkettingen waren die hem omhoogtrokken.
    En dan moest hij erheen om door het sleutelgat te gaan kijken en daar werd hij overspoeld door een groots gevoel,
    zoals wij dat hebben bij de aanrollende golven, als God een storm over de zee laat gaan.
    En hij barstte in tranen uit, hij wist zelf niet waarom hij huilde, maar het was eigenlijk heel prettig om zo te huilen.
    Wat moest het toch ongelooflijk heerlijk zijn om met de student onder die boom te zitten
    - maar dat ging niet, hij was al blij met het sleutelgat. 

    Hij stond nog op die koude gang toen de najaarswind door het luik blies en het heel koud werd, echt koud.
    Maar dat voelde de kleine kabouter pas als het licht op de zolderkamer uitging en de klanken wegstierven in de wind.
    Brrr, dan had hij het koud en dan kroop hij weer in zijn warme hoekje.
    Daar was het lekker warm!
    En toen de kerstpap kwam met een grote klont boter - toen was de kruidenier weer de baas.

    Maar midden in de nacht werd de kabouter wakker door een vreselijk gebeuk op de luiken.
    De mensen bonkten er buiten op. De nachtwaker blies op zijn fluit.
    Er was een grote brand uitgebroken. De hele straat stond in lichterlaaie.
    Was het bij hen of bij de buren? Waar? Wat een schrik!
    De vrouw van de kruidenier was zó van haar stuk dat ze haar gouden oorbellen uit haar oren haalde
    en ze in haar zak stak, want dan had ze tenminste iets gered.
    De kruidenier rende weg om zijn effecten te halen
    en het dienstmeisje om haar zijden kapmanteltje te halen, want zoiets duurs had ze.
    Iedereen wilde het beste redden wat hij bezat en dat wilde het kaboutertje ook. 

    In een paar sprongen was hij de trap op en stond hij in de kamer van de student,
    die heel rustig aan zijn open raam naar het vuur in het huis van de buren stond te kijken.
    Het kaboutertje greep het schitterende boek van de tafel,
    stopte het in zijn rode muts en hield het met beide handen vast.
    De grootste schat van het huis was gered en hij vloog weg, het dak op, de schoorsteen op,
    en daar zat hij in het schijnsel van het brandende huis aan de overkant
    en hij hield met beide handen zijn rode muts vast waar de schat in zat.
    Nu wist hij waar zijn hart lag, bij wie hij eigenlijk hoorde.
    Maar toen de brand weer geblust was en hij weer tot rust was gekomen
    - tja, toen zei hij: "Ik zal me tussen die twee verdelen!
    Ik kan de kruidenier niet helemaal laten vallen, vanwege de pap!"

    En dat is heel menselijk! Wij gaan toch ook naar de kruidenier - voor de pap.

    Bron: "Hans Christian Andersen - Sprookjes en verhalen" opnieuw uit het Deens vertaald door Dr. Annelies van Hees.
    Uitgeverij Lemniscaat, Rotterdam, 1992. ISBN: 90-6069-840-1, http://www.beleven.org/verhaal/de_kabouter_bij_de_kruidenier  
    m - HiH-12/2015

    15-12-2018 om 04:45 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.151. over vergiffenis

    We willen onszelf en anderen wel vergeven maar laten er soms teveel tijd over gaan
    en plots … is er geen Tijd meer. van P²

    Vergevingsgezind ben ik niet. Ik voel me ook niet meer geroepen om dat te kunnen. 
    Vergeven is een voorrecht van opperwezens.
    Eén almachtige heeft daar zelfs een trits grondpersoneel voor nodig.

    Vergeten

    Vergeten probeer ik wel, maar daar werkt mijn memorie dan tegen:
    soms springt er een schuifke open en dan denk ik
    'verdorie, dat is hier het zelfde spelleke als zes jaar geleden'
    Of zestien jaar geleden, of zesentwintig.
    En dat duurt maar een fractie van een seconde hé, dat gebeurt in een flits.
    Ineens zie ik analogieën en verbanden. Ineens ben ik bij de pinken.
     

    Memorie is een rare beest.
    Memorie heeft me al behoedt om me geen derde keer aan dezelfde steen te stoten.

    Volgens mij is het onthouden van kwaadwilligheden een vorm van zelfbehoud.
    Een oeroude vorm. Vijandigheden betekenen gevaar en die onthoudt men maar best.
    'k Klasseer wel rap iets als een abuus of als een misverstand, wanneer ik weet of vermoed
    dat er geen opzet of geen kortzichtigheid mee gemoeid is.

    Vergeven


    Over sommige situaties zwijgen kan ik wel, tot zover dat ik me zelfs van de domme houd
    over sommige konkelfoezerijen en gesjoemel uit het verleden. 
    Zo dacht eens iemand dat 'het' toch al lang vergeven was omdat ik er niet meer over sprak.
    Mis dus. Indien de situatie er naar is, doe ik ineens mijn mond open.
    En dan weet ik me zeer plots vervelende dingen te herinneren, soms ergerlijk gedetailleerd.
    Dan is het betreffend schuifke ineens open geflitst.

    Vergeten, vergeven, ...
    Ik zal over iets zwijgen, dat wel, en lang ook, misschien wel tot het einde van haar, zijn of mijn dagen,
    maar meer ligt niet in mijn vermogen.

    m - EZW-07/2014, HiH-12/2015 - herwerkt

    15-12-2018 om 04:44 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    14-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.150. parkeerperikelen

    "Die parkeerplaatsen voor gehandicapten vind ik niet eerlijk.
    Als je een parkeerkaart voor mindervaliden hebt en alle parkeerplaatsenzijn bezet,
    wel dan mag je als gehandicapte parkeren op de niet gebruikte plaatsen voor valide personen.
    Maar het is evenwel niet zo dat wanneer je als valide persoon geen parkeerplaats vindt,
    je alsnog mag parkeren op onbezette plaatsen voor gehandicapten.
    Dit geachte lezer vind ik niet eerlijk. Oneerlijk, zeg ik.

    Ik pleit dus voor een tweede kaart voor de mindervaliden waarop staat:
    Ik ben een mindervalide persoon en dankzij deze kaart heb ik het recht te parkeren op een plaats voor validen
    omdat alle parkeerplaatsen voor mindervaliden personen volzet waren (+handtekening).

    Evenzo vind ik dus, dat als alle parkeerplaatsen voor validen bezet zijn,
    dan mag een valide persoon ook parkeren op een niet bezette plaats voor gehandicapten.
    Ik pleit dus eveneens voor een parkeerkaart voor de valide personen!
    Op deze kaart staat dan :
    Ik ben een valide persoon en dankzij deze kaart heb ik het recht te parkeren op een vrije plaats voor mindervaliden
    omdat alle plaatsen voor valide personen volzet waren (+handtekening).

    Mocht deze nieuwe regel uitgevoerd worden dan bevinden wij ons
    als valide persoon of als mindervalide evenwel alsnog in een ongemakkelijke positie.
    Van zodra een plaats voor valide personen vrijkomt, dien ik onmiddellijk mijn auto alsnog te verplaatsen
    wanneer ik mijn auto geparkeerd heb op een plaats voor mindervaliden omdat de parkeerplaatsen voor validen volzet waren.
    Ik raad je dus om je als valide persoon te laten vergezellen door een tweede persoon die tijdens jouw afwezigheid
    jouw auto kan verplaatsen indien een plaats voor validen vrijkomt.
    Deze persoon kan vervolgens voor het resterende gedeelte van de dag vrijaf nemen of
    het boodschappenkarretje voor je uit duwen indien je je in een supermarktachtige ruimte bevindt.
    Hij kan zich evenwel uit pure verveling ook bezatten tot je terugkomt.

    Aangezien er op dat ogenblik een plaats voor mindervaliden vrijkomt(zie een van bovenstaande zinnen)
    dient een gehandicapte eveneens vergezeld te zijn van een tweede persoon,
    die zijn auto die geparkeerd staat op een plaats voor valide personen,
    te verplaatsen naar de vrijgekomen plaats voor mindervaliden.
    Ook deze persoon kan nu hetzelfde doen als bovenstaande persoon.
    U denkt toch niet dat ik bovenstaande zin aangaande de bezigheden van de tweede persoon
    hier alsnog eens uitvoerig ga beschrijven.

    Mocht zich tijdens deze tijdrovende bezigheid ondertussen al een pas aangekomen persoon
    zijn auto geparkeerd hebben of zijnde bezig te parkeren zowel op een plaats voor validen of mindervaliden,
    zou ik je aanraden om naar huis te rijden. Geef het op. Parkeer 's nachts! 
    Ik heb gezegd. MAJUMAU

    P.S. Ik voel mij niet verantwoordelijk voor eventueel gemaakte fouten in deze redenering. Althans nu niet."

    Dit soort volgehouden onzin vind ik gran-di-oos. Zoudt gij niet eens gaan solliciteren als adviseur bij DIW ?
    En ik zie geen fouten in de redenering. Althans vandaag niet.

    m - EZW-12/2013, bijgewerkt - bovenstaande tekst werd geplaatst met de toestemming van MajuMau

     

    14-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.149. sféér !

    gezelligheid volgens de Boekskes ~ in naam van de sfeer maar weer

    Alles was georganiseerd en geregeld, de mama en de oma waren
    fier en opgetogen over wat het zou worden en
    zij waren alvast zeer ingenomen met zichzelf.
    De fototoestellen lagen klaar voor Lachende Gezichtjes en Twinkelende Lichtjes. 

    Met één ding hadden ze geen rekening gehouden, de kinderen waren er nog te jong voor.
    Wat de dames voor de lens kregen was Onbehagen en Angst.

                       

    Op dat moment kon Opa zijn hartebloedjes niet troosten,
    hij zat gevangen in het kostuum, in dat personage waarvoor ze juist zo bang waren.
    Dat hij zijn baard afnam maakte de zaak nog erger.
    Geschrokken namen de vrouwen de kinderen over.

    Hij ging de kamer uit en trok de vodden van zijn lijf.
    Zijn schoonzoon schonk hem een borrel.
    Het angstgeschrei ging over in snikken en ook dat geluid nam af.
    Opa gooide het kerstkostuum in een hoek en goot zijn borrel binnen.

    "Ik heb het hen nog gezegd, de kinderen zijn te jong. Ze zijn nog te jong!
    Maar nee! Van dat stom vrouwmens moest het volgens de boekskes.
    'Ze zijn toch zo rap groot' deed hij zijn vrouw na. Geleuter! Geleuter van een sentimenteel onnozel mens.
    En zij is al niet veel beter, zuchtte hij, doelend op zijn dochter. Ook zo'n boekskes-trien.
    Dat ze eens zelf leren nadenken : de kinderen zijn nog te jong, zeg ik hen.
    Hebt ge ze horen krijsen? Hebt ge dat geschreeuw gehoord?
    Van de schrik. Pure schrik was dat. Ik. Ik heb mijn kleinkinderen schrik aangejaagd.
    Door die vrouwen met hun stomme boekskes."

    En hij nam nog een borrel. De schoonzoon knikte en zweeg.
    Hij had ook bedenkingen gehad en hij had zijn bedenkingen wel geopperd,
    slechts halfluid, omwille van de lieve vrede.

    In de woonkamer was nu alles stil. De vrouwen hadden de kinderen naar bed gebracht.
    De kinderen waren rustig nu. En moe. Na zo’n uitbarsting van emoties. Pompaf. Ze sliepen.
    Ik ga naar huis, zei de opa, en hij haalde zijn jas.
    De Oma trok grote ogen, haar jas had hij niet meegebracht ?
    Ik ben er mee weg, zei de opa. En hij stapte de deur uit. Zonder haar.
    Zonder die met haar stomme boekskes. 

    m– blog-12/2018 -

    14-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    13-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.148. maandenlang

    'k Weet niet wat ik het ergste zou vinden,
    maandenlang donkerte of maandenlang daglicht.

    In 1986, in de pre-LM periode was ik gemonsterd op een schip dat ijzererts ging laden in Narvik, Noorwegen.
    De exacte datum kan ik niet achterhalen, maar het was er koud. En donker.
    Na ongeveer drie dagen was het schip geladen en konden we daar weg.
    Dat was hoog tijd, want ik werd ongeveer kierewiet van die somberte.
    Rond 10h kwam er wat schemerlicht aan de horizon en om 15h was het al weer donker.
    Hoe de Noren dat uithielden/uithouden weet ik niet. Met sloten drank, heb ik me laten vertellen.

    In 2003, waren LM en ik gemonsterd op een schip dat ammonia ging lossen in havens van de Baltische Zee.
    En ook een keer in de Botnische Golf, tussen Zweden en Finland.
    Wij gingen lossen aan Finse zijde. Kokkola, heet de haven.
    Heet de terminal, want het leek een terminal met een woonwijk er aan vast. 
    Verder het land in lag het stadje. 

    Het moet late lente of vroege zomer geweest zijn, want het was er ijsvrij. En het was er licht. 

    Een lege lucht vol licht. Geen wolk te zien in de rondte.
    Geen vogel te zien. Nog te vroeg op het jaar waarschijnlijk.
    Heel sterk daglicht zonder rechtstreeks zonlicht.
    Een zeer vreemde gewaarwording. Een lege lucht, zo helder blauw dat het pijn aan de ogen deed. 

    Gelukkig was de cabine er op voorzien om te verduisteren zodat we konden slapen. 
    's Nachts rond 03h werd ik wakker en ik was zo dom om efkes mijn hoofd onder het gordijntje te steken
    en naar buiten te kijken.
    Wat een licht! Mooi! Feeëriek! En domweg bleef ik maar kijken.  

    Toen ik weer ging liggen had ik een shot van dat speciaal licht gehad dat ik niet meer kon slapen.
    Compleet van slag. Zelfs met mijn ogen toe in een totaal verduisterde cabine
    scheen het daglicht nog tot achter tegen mijn schedelpan. 

    Enkele jaren later zag ik een fragment uit de film Insomnia.
    Die film speelt wel in Alaska, maar de situatie met het daglicht herkende ik. 

    'k Weet écht niet wat ik het moeilijkste zou vinden, maandenlang licht of maanden lang donker. 

    m – HiH-02/2016, herwerkt – film https://nl.wikipedia.org/wiki/Insomnia_(2002) 

    13-12-2018 om 01:15 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.147. Midas Dekkers

    te gast bij Wim Helsen, Midas Dekkers
    met een tekst uit het Bijbelse boek Prediker

    2  IJdelheid der ijdelheden, zegt de prediker; ijdelheid der ijdelheden, het is al ijdelheid.
    3  Wat voordeel heeft de mens van al zijn arbeid, dien hij arbeidt onder de zon? 

    5  Ook rijst de zon op, en de zon gaat onder, en zij hijgt naar haar plaats, waar zij oprees. 

    7  Al de beken gaan in de zee, nochtans wordt de zee niet vol; naar de
        plaats, waar de beken heengaan, derwaarts gaande keren zij weder.

    9  Hetgeen er geweest is, hetzelve zal er zijn, en hetgeen er gedaan is,
        hetzelve zal er gedaan worden; zodat er niets nieuws is onder de zon.

                      
         

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Dekkers in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a25/ 
    12min43

    Over Midas Dekkers : https://nl.wikipedia.org/wiki/Midas_Dekkers 
    Over Het Boek Prediker : https://nl.wikipedia.org/wiki/Prediker_(boek) 

    13-12-2018 om 01:14 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    12-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.146. Java & Brasil

    1940  ~ hoe komt dat vlees op ons bordje?

    “Het moet in die paar weken geweest zijn dat we al wel verhuisd waren naar ons derde huis,
    maar dat ik nog niet ziek was geweest, want daarna mocht ik niemand meerzien...

    Omdat ze de dochter was van nieuwe buren moest ik kennismaken met een jongedochter van mijn prille leeftijd.
    Ik vond er niet zo veel aan, maar ze had wel een in mijn ogen beeldschone zuster.
    Ongetwijfeld vond die zuster mij minder interessant, maar dat had ik als vijfjarige niet zo in de smiezen. 
    Op zekere namiddag was er een reden die me ontschoten is, waarom de twee jongedames met mijn moeder en mijzelf
    in zo'n dokar kwamen te zitten. Mijn aanbedene hield daar een fervent betoog tegen het eten van vlees,
    waarvoor immers dieren geslacht werden.
    Moederlief betoogde dat de beesten daar niets van voelden... een klein sneetje in de hals immers,
    en ze vielen zonder iets te merken binnen een minuutje bewusteloos om.
    De zomerblonde fee protesteerde dat die arme beesten toch vreselijk moesten lijden als ze ter dood werden gebracht.

    De met de nare rode vloeistof geheel vertrouwde verpleegster antwoordde dat ze er niks van zou voelen en
    dat ze mijn bewonderde dat best even wilde laten proberen. Ze stond zo klaar om even dat sneetje aan te brengen!
    Ik zat geheel ontsteld te zwijgen... ik had mijn moeder nooit verdacht van moordlustige neigingen,
    en dat ze daarmee nou net mijn toekomstperspectieven moest ruïneren...
    Natuurlijk is het er nooit van gekomen, mijn moeder was wel wijzer, maar ik niet...

    Ik herinner er even aan dat het rituele slachten voor het offerfeest op de zojuist beschreven manier plaats heeft,
    mogelijk zelfs waren we op weg naar een daarmee verband houdend ritueel?
    We zouden wel eens naar zo'n enorme pasar onderweg kunnen zijn geweest, waar in de daarvoor gereserveerde gang

    vele zeer bloederige stukken van klein en groter vee open en bloot te koop hangen.

    - HiH - 12/2015, tekst geplaatst met toestemming van de auteur - dokar = open paardenrijtuigje // pasar = (overdekte) markt

    In 2013, decennia later en aan de andere kant van de wereld,
    in een land waar Portugees gesproken wordt, komt een jongetje van drie tot de conclusie
    dat de vis en het vlees op ons bord, afkomstig is van dieren.

    Het begint met een octopus. De poten van een octopus eten. Is het hoofd dan nog in de zee? Nee? Waarom dan niet? 
    Van daar zien we een redenering groeien en we zien zachtjes een conclusie geboren worden.
    Er was heel veel activiteit in dat hoofdje, geen agitatie, maar wel heldere redenatie. (let op de opsomming)
    Boeiend, zoiets te mogen meemaken, een kind zien denken. 
    Met een bedachtzame kinderstem en natuurlijk met de woorden van een kind, de geboorte van een besef.

    klank aanzetten ~ Engelse ondertitels,
    https://www.youtube.com/watch?v=SrU03da2arE 
    02min30 

    Het filmpje werd natuurlijk geclaimd door activisten allerlei, voor doelen allerlei,
    maar mij is het om de zelfstandige redenering in dat jong kinderhoofdje te doen. Magnifiek.

    m – HiH-12/2015, herwerkt - https://javapost.nl/2011/04/28/de-kunst-van-het-becakrijden/ 

    12-12-2018 om 01:44 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.145. Soe Nsuki

    te gast bij Wim Helsen, Soe Nsuki met een fragment uit
    'Captain Estar Goes to Heaven' van Winston Rowntree

              So I always used to wonder:
           if you can get used to anything then how can there be a hell?
           No matter how awful hell was, eventually you'd just get used to it
           and then you'd simply be going through the motions.
           It wouldn't be Eternal Torment or whatever, it would be just really boring.

           Ik vroeg me al dikwijls af:
           als men went aan alles, hoe kan er dan een hel zijn?
           Gelijk hoe afschuwelijk de hel zou zijn, uiteindelijk zou men er aan wennen
           en vanaf dan volgt men gewoon de loop van de gebeurtenissen.
           Het zou geen Eeuwigdurende Kwelling zijn of zo, het zou gewoon uitzichtloos vervelend/saai zijn.

     

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Nsuki in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a24/ 
    12min25 

    Over Soe Nsuki : https://nl.wikipedia.org/wiki/Soe_Nsuki ,
    Over Winston Rowntree : https://en.wikipedia.org/wiki/Subnormality , http://www.viruscomix.com/subnormality.html

    12-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    11-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.144. een winterscène

    Het is een vreemde combinatie, maar niet onaangenaam:
    staan rillen van de kou en tegelijk genieten van een sigaret.
    Genieten van een sigaret omdat ik toen nog rookte en rillen van de kou omdat ik buiten stond.
    Op verscheidene plaatsen werd al niet meer binnen gerookt.
    De jas efkes over de schouders en dan de kou in, nicotine gaan staan slurpen.
    Junkie-gedrag? Natuurlijk, maar 't is wel legaal.

    Het was een ritueel.
    Het geritsel van het zilverpapiertje, sigaret uit het pakje duwen, de klik van de aansteker,
    de eerste teug, uitademen, het aroma van de blonde tabak.
    Soms mis ik het wel eens. Vooral de geur van verse rook.

    Soms leek het of een sigaret buiten lekkerder was dan binnen. Dat kan kloppen.
    Er zijn wel meer dingen die buiten beter smaken dan binnen.

    's Winters stonden DiDi en ik, de laatste twee rokers van het zaterdags gezelschap,
    op het zij-terras van het tehuis waar hun Moeder ondergebracht was.
    Op dat terras was het rustig, barmhartig rustig en stil.
    Geen gekwek van verpleging & verzorging, geen gerammel met dienstkarren, geen harde TL-verlichting.

    Bij de deur was de sneeuw weggesmolten maar op de rand van het terras bleef hij liggen.
    In donzige diktes die geluiden dempen.
    Op de reling lag ook een gulle bies sneeuw. Een versierinkje van de natuur op een mensenbouwsel.
    Niet het mooiste mensenbouwsel. Het kon wat meer zorgzaamheid gebruiken. Vooral binnen dan.

    We zagen de kerktoren met de hoge torenspits met daaronder de verlichte wijzerplaten,
    rode spookogen onder een boze hoed.
    Een wezen dat het dorp controleerde en overal binnen keek behalve in het tehuis,
    want dat was van dezelfde club.

    Dat stonden we te overschouwen en te overdenken terwijl we rookten.
    Meestal stonden DiDi en ik daar te zwijgen.
    Als ik er op terug kijk vraag ik me af of we daar enkel stonden om te roken.
    Misschien stonden we daar ook voor de buitenlucht en de stilte, om efkes weg te zijn van daarbinnen.

    "Hier hebben we nu al vijf winters gestaan" zei ze. Ik knikte.
    Hun Moeder was voltijds bewoner geworden op 5 december 1998,
    gelukkig voor haar kwam er geen zesde jaar.

    m – HiH-12/2016 - peuk mee binnenbrengen natuurlijk, men laat geen rommel achter

    11-12-2018 om 03:57 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.143. S van Herreweghe

    te gast bij Wim Helsen, Steven Van Herreweghe met een tekst van Hugo Matthysen

           Wie schrijft die blijft

           De dichter riep ''k ga zonder overdrijven
           Nog gauw wat geniale verzen schrijven"
           Waarop hij fluks nog drie, vier pinten hees
           Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés

           Sonnetten waarin wanhoop zal weerklinken
           Berusting ook maar eerst even iets drinken
           Waarmee de dichter eens te meer bewees
           Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés

           Zowaar ik heden van m'n barkruk donder
           Het wordt een meesterwerk, een wereldwonder
           Hij schreeuwde toen men hem de deur uitwees
           Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés

       Steven Van Herreweghe is terug                                   

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Van Herreweghe in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a23/ 
    12min09

    Over Steven Van Herreweghe : https://nl.wikipedia.org/wiki/Steven_Van_Herreweghe 
    Over Hugo Matthysen : https://nl.wikipedia.org/wiki/Hugo_Matthysen

    11-12-2018 om 03:50 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    10-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.142. twee croissants

    gevouwen handjes ~ 1990

    Toen de tweede zoon van Laura en D twee jaar oud was kon hij zelf in zijn stoel klimmen.
    Dat deed hij met de vaart en de souplesse van een gedrilde F-16 piloot.
    Daarop piekte dan mijn bloeddruk waarschijnlijk want
    ik zag de kleine al met stoel en al door het raam achter hem tuimelen.
    Het was een ouderwetse zware beukenhouten stoel met een zeer brede basis,
    de kleine liep absoluut geen gevaar,
    maar daar moest Laura me eerst op wijzen want uit mezelf had ik dat niet door.

    Ze ging vóór hem zitten, plaatste een tuimelbeker op het tablet en legde een croissant erbij.
    Steven vouwde zijn handjes, hield ze tegen zijn lijfje en boog zich voorover.
    - Leert gij de kinderen bidden voor het eten? vroeg ik tamelijk verbaasd.
    - Nee, hij  'contempleert', zei Laura, een croissant vindt hij mooi en dan bekijkt hij die een tijdje. In stilte.
    Waarop wijzelf ook zwegen.
    Ik keek naar de oudste, die had zijn croissant al half op.
    Niks mooi of stille contemplatie, gewoon lekker, gewoon hier-met-de-koek!
    Er was nog werk aan de oudste.


    Maar Steven had al helemaal de aard van zijn vader wat eterij betreft, hij kéék naar zijn koek.
    Met de gevouwen handjes tegen zijn morsdoekje.
    Alsof hij dankbaar was voor zoveel moois in deze wereld.
    En hij zuchtte diep.
               Jessica M Dalrymple   Afbeeldingsresultaat voor croissant painting

    Dat was voor Laura het signaal dat ze de croissant in hapklare stukjes mocht scheuren.

    Elk stukje nam hij met zuinige vingertjes en bracht het zorgvuldig naar zijn mond.
    Met eten wordt niet gemorst.
    Nog maar twee jaar oud en hij had al helemaal de filosofie van zijn vader. Kan dat?

    Ik zie dat silhouetje nog in tegenlicht, een beetje voorover leunend, de handjes in mekaar gevouwen.
    Als dankbaar voor iets moois. En lekker.
    Dat ook natuurlijk. Lekker ook.

    m – HiH-12/2016, bijgewerkt -

    10-12-2018 om 02:06 geschreven door maart


    >> Reageer (0)




    E-mail

    klik op knop om me te mailen


    Zoeken in blog


    Archief per maand
  • 03-2020
  • 10-2019
  • 09-2019
  • 08-2019
  • 07-2019
  • 06-2019
  • 05-2019
  • 04-2019
  • 03-2019
  • 02-2019
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!