Inhoud blog
  • Ziezo!
  • 730. nachtvlinder
  • 729. samenwerking
  • 728. stout & straffen
  • 727. hij zat te lezen
  • 726. de praatmaat
  • 725. none = geen
  • 724. de vaat & de bvba
  • 723. op 't hoekje
  • 722. beschouwelijk
  • 721. droge koude
  • 720. de aha-erlebnis
  • 719. quasi tegendraads
  • 718. vervolgontmoeting
  • 717. er weze licht
  • 716. buurman Jan
  • 715. twéé moeiallen ?
  • 714. boom die sprak
  • 713. een zielige smoes
  • 712. wachtkamer, 1957
  • 711. schrijfantennes
  • 710. littekens
  • 709. grapje op 't bord
  • 708. maan, muis, mug
  • 707. straatnieuws
  • 706. groepsdruk
  • 705. stuur' Knorrepot
  • 704. destructief - II
  • 703. drie suizen
  • 702. destructief - I
  • 701. ín de zon lopen
  • 700. mambo - Swayze
  • 699. steakmes
  • 698. ze meent het
  • 697. de reis van MML
  • 696. lippenstiften
  • 695. schaduw
  • 694. 00°- 000°
  • 693. matabiche
  • 692. efkes denken ...
  • 691. gouden momentje
  • 689. voor slapelozen
  • 690. liefdesverdriet
  • 688. een hond II / II
  • 687. vertrouwen
  • 686. met maten
  • 685. de non, 1971
  • 684. sfeervol ?
  • 683. een hond I / II
  • 682. een vleugje boom
  • 681. uit '96
  • 680. kerkbezoek
  • 679. soep & tekst
  • 678. voor niks
  • 677. de inbreker
  • 676. namen geven
  • 675. heldere koppekes
  • 674. eerste schooldag
  • 673. kindervriendschap
  • 672. van Rika & Leiden
  • 671. tuinpad
  • ------ majesteitelijk
  • 670. wie doet zoiets?
  • 669. alle baten helpen
  • ------ stel ...
  • 668. eerst afwerken ?
  • 667. onkunde >< onwil
  • ------ stokstijf-stil
  • 666. leren zwemmen
  • 665. ruitjespapier
  • ------ op de stoep
  • 664. de modelmoeder
  • 663. die giechel II / II
  • ------ aangehouden
  • 662. winkelding
  • 661. die giechel I / II
  • ------ 't geeft moed
  • 660. foto II / II
  • 659. foto I / II
  • ------ de buis van -
  • 658. flets
  • 657. de Drie Gratiën
  • ------ hoogstam, toen
  • 656. kolen in potten
  • 655. rode kool
  • ------ WTF
  • 654. trullo, trulli
  • 653. boer zoekt volk
  • ------ pech & chance
  • 652. een telefoonlarf
  • 651. match & mismatch
  • ------ wat een kwal !
  • 650. de D-T affaire
  • 649. compliment
  • ------ eendagsvlieg
  • 648. hij stopt ermee
  • 647. een voettocht
  • ------ kinderlogika
  • 646. handtekening
  • 645. horror vacui
  • ------ in Canada
  • 644. schrijven
  • 643. radio Oostende
  • ------ het 4de gebod
  • 642. neurofysiodinges
  • 641. afwezig - III/III
  • ------ de afwezigheid
  • 640. 't is weg
  • 639. afwezig - II / III
  • ------ actrices & tranen
  • 638. beiaard
  • 637. afwezig - I / III
  • ------ humor à la Ma
  • 636. verzonnen verhaal
  • 635. pannekoekendag
  • ------ wat wasser ?
  • 634. een duo-werking
  • 633. kruisbestuiving
  • ------ speciaal moment
  • 632. nog over goud 2v2
  • 631. nog over goud 1v2
  • ------ sterke hond
  • 630. keukenplezier
  • 629. over uitvindingen
  • ------ spiegelen
  • 628. gevonden II / II
  • 627. gevonden I / II
  • ------ schermbeveiliging
  • 626 mondeling
  • 625. zwijnerij
  • ------ fruit is
  • 624. kattemenoeltje
  • 623. Brugse kant
  • ------ boemerang
  • 622. dans der parasols
  • 621. weinig woorden
  • ------ over regen
  • 620. kat & personeel
  • 619. een kattenkijk
  • ------ een vergadering
  • 618. in trance
  • 617. een blij momentje
  • ------ een katte-bak
  • 616. te koop in Urk ?
  • 615. ongerustheid
  • ------ tafelmanieren
  • 614. Oeselgem II/II
  • 613. Oeselgem I/II
  • ------ succesje
  • 612. de lijst
  • 611. kartonnen dozen
  • ------ drie beren
  • 610. ontbijt
  • 609. de kat Viktor
  • ------ mensen
  • 608. een bromance?
  • 607. kretek aroma
  • ------ heilige grond ...
  • 606. kappertjes
  • 605. allebei gevlekt
  • ------ biljarten
  • 604. op late leeftijd
  • 603. dat boek ~ 1946
  • ------ interpretaties
  • 602. potje breekt, ...
  • 601. de Toer
  • ------ zeilcursus
  • 600. ik ben een GG
  • 599. warm & koud
  • ------- alsof
  • 598. hitte & roerloos
  • 597. de perelaar
  • ------ luid & duidelijk
  • 596. hondje op strand
  • 595. wakker worden
  • ------ zonder stem
  • 594. een nieuw boek
  • 593. commotie alom
  • ------ zonder poten
  • 592. camouflage
  • 591. zomerochtenden
  • ------ gespiegel
  • 590. Belgische Oscar
  • 589. luifel & gordijn
  • ------ puur chantage
  • 588. een nieuwe start
  • 587. kussen vergeten
  • ------ een bekommernis
  • 586. hondsdagen
  • 585. wapens aan tafel
  • ------ het wit scherm
  • 584. klasgenoten
  • 583. computerstoel
  • ------ een 'kiebel'
  • 582. zorgzaamheid
  • 581. lidgeld
  • ------ hondenluik
  • 580. niet vals spelen
  • 579. chouchou
    'een heel jaar maart?'
    schrijfvloer 02 ~ afgerond, klaar
    17-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.156. charmant

    een mooie opmerking van kleine gentleman

    Op bezoek bij de buurvrouw wandelde de kleinzoon binnen.
    Hij bekeek mij plots met belangstelling en besloot : "Gij zijt ook een oma."

    Oké, ik heb er de leeftijd voor maar ik ben geen oma.
    Dit kon een moeilijk gesprek worden want hoe moest ik hem uitleggen
    dat men niet zomaar oma wordt. Daar gaat een heel parcours aan vooraf.
    Men maakt een kind, men brengt dat kind groot, dat kind maakt een kind en dan pas wordt men oma.
    Het is een project van jaren.
    Begin er maar aan. Aan die uitleg, bedoel ik.

    De buurvrouw heeft helemaal geen last van mijn soort bedenkingen want
    zij heeft ervaring met kinderlijke redeneringen en opmerkingen,
    zij is een geroutineerde oma. Een echte.
    Ze vroeg rustig : "Waarom denkt ge dat, jongen?"

    En hij deelde vlot zijn bevinding mee:
    "Zij heeft óók zonnestraaltjes aan haar ogen, daar en daar. Gelijk gij."

    Dus dames, ge weet het hé, als ge in de spiegel kijkt ziet ge bij uw ogen geen kraaiepootjes,
    -lachrimpels is een vriendelijker woord- maar zonnestraaltjes !
    Omdat Lowieke het gezegd heeft.

    En zie, voor die charmante opmerking van jonge Louis was ik zowaar dankbaar,
    al was het maar omdat ik er een tekstje kon van maken.

    m - naar een idee van RD – HiH-12/2016, bijgewerkt

    17-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    16-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.154. turnen I / II

    ontgoocheling ~ van Jacqueline 

    "In turnen was ik niet zo'n krak en tijdens mijn handelsopleiding van 4 jaar zat er twee jaar turnen bij,
    verplicht aan mee te doen. En wij moesten zelfs examen doen van turnen.
    Op een bepaald moment, bij het springen op de bok en het terug afspringen
    was ik met mijn achterste nogal onzacht terecht gekomen op die bok.
    En van toen af zat de schrik er goed in.
    Ik sprong op de bok en opzij er terug af wat niet de bedoeling was natuurlijk.
    En bij het examen stond de sprong over de bok op het programma.

    Ik weet nog goed dat wij allemaal 3 keer mochten springen.
    En ja de eerste keer, er op springen en dan opzij er af gesprongen omdat ik niet durfde.
    De tweede keer, hetzelfde.
    En toen dacht ik, raap al je moed bijeen en spring over die bok op de juiste manier.
    En ja hoor het lukte en ik was zo fier als een gieter.

    De dag erna kregen wij de uitslag van turnen en ik was gebuisd over heel de lijn,
    met als uitleg van de lerares als dat ik telkens met opzet niet over de bok sprong,
    terwijl dat ik het heel goed kon, omdat ik de derde keer het wel had gedaan.
    Die ontgoocheling toen bij mij is een hele tijd blijven hangen.

    Ik had zo mijn best gedaan, ik had al mijn moed moeten bijeen rapen,
    het was voor mij alsof ik over mijn grens was gegaan. En dan die buis.
    Ik was toen een kind met een serieus minderwaardigheidscomplex, en ik durfde niet de lerares zeggen
    hoezeer ik mezelf gedwongen had om dat te doen, hoe ik mij ingespannen had.
    Gelukkig kregen wij het volgende schooljaar geen turnen meer, want ik was heel ontgoocheld over die lerares turnen.
    De bokkensprong is mij altijd bijgebleven.

    Maar die lerares is mij nog het meest bijgebleven, een lerares die niet begreep dat een kind,
    of liever een tiener, want ik was toen 14, zo haar best had gedaan. En het was nog niet afgelopen,
    want in het derde leerjaar was de lerares van wiskunde niet meer present en kregen wij wiskunde
    van die lerares van turnen. Verdorie dacht ik.
    Ik had toen het geluk dat ik heel knap was in wiskunde en altijd goede cijfers behaalde,
    maar ik voelde altijd haar weerzin tegenover mij.
    En als ze de resultaten bekend  maakte na een toets of examen was het blijkbaar met tegenzin,
    dat ze als eerste mijn naam moest vernoemen.
    En de triomf binnen in mij, maakte veel goed over de bokkensprong,
    het was alsof ik telkens weer revanche kon nemen, wanneer ze met minachting  mijn naam moest noemen,
    dat ik de beste was in algebra, meetkunde …

    Toen ik afgestudeerd was kwam ik haar nog vaak tegen op straat, want ze woonde niet zo ver bij ons vandaan.
    Haar weerzin om even te knikken naar mij was toen geen ontgoocheling meer, eerder een triomf voor mij,
    dat ze een heel jaar lang met mij had opgescheept gezeten, tegen haar goesting."  Jacqueline   

    m – HiH-12/2016, bijgewerkt - bovenstaande tekst is geplaatst met de toestemming van Jacqueline 

    16-12-2018 om 05:34 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.153. in de wachtzaal

    co-grootmoederschap

    Een tijd geleden zat ik in de wachtzaal bij de huisarts en daar waren ook een peuter met zijn oma.
    De peuter had het moeilijk met iets en was lastig. De oma leek me moe en ontredderd.

    Er is een leeftijd voor alles. Zieke peuters zijn voor de mama's.
    De (jonge) oma's houden zich met hún moeders bezig, met de bomma's.
    Er is zo al werk genoeg in de wereld, met een zieke kleinzoon kan men niet gaan helpen bij de bomma
    en dat moet óók gedaan worden, elke dag gaat oma naar de bomma.

    Ze raakte in gesprek met iemand naast mij en ik liet mijn tijdschrift zakken.
    Ze vertelde over het co-ouderschap en wat dat in de praktijk betekende.
    Waar het op neerkwam : de peuter was vaker bij een van de oma's dan bij de papa of bij de mama.

    - Co-ouderschap? Het is vooral co-grootmoederschap …
      Gelukkig komen zij en ik wél overeen, liet ze er stil op volgen. 

    In één zucht worden in de wachtzaal van een huisarts soms heelder levens beschreven.

    m - HiH-12/2015, bijgewerkt

    16-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    15-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.152. pap & poëzie

    over liefde voor de poëzie en over een kabouter 
    de kabouter, de student, de kruidenier

    Er was eens een echte student, hij woonde op zolder en hij bezat niets.
    Er was ook een echte kruidenier, hij woonde op de bel-etage en hij bezat het hele huis,
    en bij hem woonde de kabouter, want hij kreeg op kerstavond altijd
    een schaal pap met een hele klont boter erin!  
    Dat kon de kruidenier best missen; en de kabouter bleef in de winkel en dat was heel leerzaam.

                                                                 

     Op een avond kwam de student door de achterdeur binnen om kaarsen en kaas te kopen.
    Hij had niemand om dat voor hem te doen en dus ging hij zelf.
    Hij kreeg wat hij nodig had, hij betaalde ervoor en de kruidenier en zijn vrouw knikten hem toe: "Goedenavond."
    En die vrouw kon meer dan knikken, die kon haar mondje roeren –
    en de student knikte terug en bleef toen staan,
    midden onder het lezen van het papier dat om de kaas zat.
    Het was een bladzijde die uit een oud boek was gescheurd,
    een boek dat niet verscheurd hoorde te worden, een boek met gedichten.
    "Er liggen er nog meer!" zei de kruidenier.
    "Ik heb er een oud vrouwtje wat koffiebonen voor gegeven. Voor acht stuivers krijgt u de rest."

    "Graag," zei de student. "Ik neem het wel in plaats van de kaas, ik kan wel droog brood eten.
    Het zou zonde zijn als dat boek helemaal in stukken werd gescheurd.
    U bent een fantastische man, een praktische man, maar van poëzie hebt u evenveel verstand als die ton daar."
    Dat was onaardig gezegd, vooral tegenover de ton, maar de kruidenier lachte en de student lachte.
    Het was ook meer als grapje bedoeld.

    Maar de kabouter irriteerde het dat je zoiets kon zeggen tegen
    een kruidenier die huiseigenaar was en de beste boter verkocht.

    Toen het nacht was, de winkel was gesloten en iedereen in bed lag, op de student na,
    ging de kabouter de tong van de vrouw halen. Die had ze niet nodig als ze sliep.
    En ieder ding in de kamer waar hij hem op zette,
    kon zijn mondje roeren en kon zijn gedachten en gevoelens net zo goed uitdrukken als mevrouw.
    Maar dat ging maar met eentje tegelijk en dat was een geluk,
    want anders hadden ze allemaal door elkaar gepraat.

    De kabouter zette de tong op de ton waar de oude kranten in lagen:
    "Is het echt waar," vroeg hij, "dat u niet weet wat poëzie is?" 
    "Dat weet ik best," zei de ton.
    "Dat is wat onderaan in de krant staat en wat je uit kunt knippen.
    Ik dacht eigenlijk dat ik daar meer van in me heb dan de student
    en ik ben maar een eenvoudige ton, bij de kruidenier vergeleken."
    De kabouter zette de tong op de koffiemolen, en die ging toch tekeer!
    En hij zette hem op de boterton en op de geldla.
    Allemaal waren ze het met de ton eens en de algemene opinie moet je respecteren.
    "Nou zal ik die student toch eens!" 

    De kabouter sloop stilletjes de keukentrap op, naar de zolder, waar de student woonde.
    Er brandde licht en de kabouter keek door het sleutelgat
    en zag dat de student in het voddige boek uit de winkel zat te lezen.

                                                

    Maar het was zo licht op zolder. Er scheen een heldere straal uit dat boek
    en die veranderde in een stam, in een reusachtige boom,
    die heel hoog oprees en zijn takken boven de student uitspreidde.
    Ieder blaadje was mooi groen en iedere bloem werd een lief meisjesgezicht,
    sommige met donkere, stralende ogen, andere met fantastisch felblauwe.
    Iedere vrucht aan de boom was een schitterende ster en alles zong en klonk wonderbaarlijk mooi.

    Zo'n heerlijkheid had de kabouter zich nooit kunnen indenken,
    laat staan dat hij ooit zoiets had gezien of had kunnen vermoeden dat het bestond.
    Hij bleef op zijn tenen staan kijken en kijken totdat het licht uitging.
    De student blies zeker zijn lamp uit omdat hij naar bed ging.
    Maar het kaboutertje bleef staan, want er klonk nog steeds heel zacht, prachtig gezang,
    een lieflijk wiegelied voor de student die zich ter ruste begaf.

    "Wat ongelooflijk!" zei de kabouter. "Dat had ik niet verwacht. Ik geloof dat ik maar bij de student blijf wonen."
    En hij dacht en hij dacht nog eens na, en toen zuchtte hij: "De student heeft geen pap!"
    En toen ging hij weg - tja, toen ging hij weer naar de kruidenier –
    en het was maar goed ook dat hij kwam,
    want de ton had de tong van mevrouw bijna versleten door alles wat hij in zich had
    van één kant te vertellen en nu stond hij juist op het punt om zich om te draaien
    om hetzelfde weer van een andere kant te zeggen,
    toen de kabouter kwam en de tong naar mevrouw terugbracht.
    Maar de hele winkel, van de geldla tot de aanmaakhoutjes, deelde van die dag af de mening van de ton
    en ze hadden zo'n respect voor hem dat ze voortaan,
    als de kruidenier de "kunst- en toneelrecensies" uit het Dagblad voorlas, dachten dat het van de ton kwam.

    Maar het kaboutertje kon niet meer zo rustig naar al die wijsheid en al die verstandige praat in de winkel zitten luisteren,
    want zodra er licht van zolder kwam, leek het wel of de stralen sterke ankerkettingen waren die hem omhoogtrokken.
    En dan moest hij erheen om door het sleutelgat te gaan kijken en daar werd hij overspoeld door een groots gevoel,
    zoals wij dat hebben bij de aanrollende golven, als God een storm over de zee laat gaan.
    En hij barstte in tranen uit, hij wist zelf niet waarom hij huilde, maar het was eigenlijk heel prettig om zo te huilen.
    Wat moest het toch ongelooflijk heerlijk zijn om met de student onder die boom te zitten
    - maar dat ging niet, hij was al blij met het sleutelgat. 

    Hij stond nog op die koude gang toen de najaarswind door het luik blies en het heel koud werd, echt koud.
    Maar dat voelde de kleine kabouter pas als het licht op de zolderkamer uitging en de klanken wegstierven in de wind.
    Brrr, dan had hij het koud en dan kroop hij weer in zijn warme hoekje.
    Daar was het lekker warm!
    En toen de kerstpap kwam met een grote klont boter - toen was de kruidenier weer de baas.

    Maar midden in de nacht werd de kabouter wakker door een vreselijk gebeuk op de luiken.
    De mensen bonkten er buiten op. De nachtwaker blies op zijn fluit.
    Er was een grote brand uitgebroken. De hele straat stond in lichterlaaie.
    Was het bij hen of bij de buren? Waar? Wat een schrik!
    De vrouw van de kruidenier was zó van haar stuk dat ze haar gouden oorbellen uit haar oren haalde
    en ze in haar zak stak, want dan had ze tenminste iets gered.
    De kruidenier rende weg om zijn effecten te halen
    en het dienstmeisje om haar zijden kapmanteltje te halen, want zoiets duurs had ze.
    Iedereen wilde het beste redden wat hij bezat en dat wilde het kaboutertje ook. 

    In een paar sprongen was hij de trap op en stond hij in de kamer van de student,
    die heel rustig aan zijn open raam naar het vuur in het huis van de buren stond te kijken.
    Het kaboutertje greep het schitterende boek van de tafel,
    stopte het in zijn rode muts en hield het met beide handen vast.
    De grootste schat van het huis was gered en hij vloog weg, het dak op, de schoorsteen op,
    en daar zat hij in het schijnsel van het brandende huis aan de overkant
    en hij hield met beide handen zijn rode muts vast waar de schat in zat.
    Nu wist hij waar zijn hart lag, bij wie hij eigenlijk hoorde.
    Maar toen de brand weer geblust was en hij weer tot rust was gekomen
    - tja, toen zei hij: "Ik zal me tussen die twee verdelen!
    Ik kan de kruidenier niet helemaal laten vallen, vanwege de pap!"

    En dat is heel menselijk! Wij gaan toch ook naar de kruidenier - voor de pap.

    Bron: "Hans Christian Andersen - Sprookjes en verhalen" opnieuw uit het Deens vertaald door Dr. Annelies van Hees.
    Uitgeverij Lemniscaat, Rotterdam, 1992. ISBN: 90-6069-840-1, http://www.beleven.org/verhaal/de_kabouter_bij_de_kruidenier  
    m - HiH-12/2015

    15-12-2018 om 04:45 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.151. over vergiffenis

    We willen onszelf en anderen wel vergeven maar laten er soms teveel tijd over gaan
    en plots … is er geen Tijd meer. van P²

    Vergevingsgezind ben ik niet. Ik voel me ook niet meer geroepen om dat te kunnen. 
    Vergeven is een voorrecht van opperwezens.
    Eén almachtige heeft daar zelfs een trits grondpersoneel voor nodig.

    Vergeten

    Vergeten probeer ik wel, maar daar werkt mijn memorie dan tegen:
    soms springt er een schuifke open en dan denk ik
    'verdorie, dat is hier het zelfde spelleke als zes jaar geleden'
    Of zestien jaar geleden, of zesentwintig.
    En dat duurt maar een fractie van een seconde hé, dat gebeurt in een flits.
    Ineens zie ik analogieën en verbanden. Ineens ben ik bij de pinken.
     

    Memorie is een rare beest.
    Memorie heeft me al behoedt om me geen derde keer aan dezelfde steen te stoten.

    Volgens mij is het onthouden van kwaadwilligheden een vorm van zelfbehoud.
    Een oeroude vorm. Vijandigheden betekenen gevaar en die onthoudt men maar best.
    'k Klasseer wel rap iets als een abuus of als een misverstand, wanneer ik weet of vermoed
    dat er geen opzet of geen kortzichtigheid mee gemoeid is.

    Vergeven


    Over sommige situaties zwijgen kan ik wel, tot zover dat ik me zelfs van de domme houd
    over sommige konkelfoezerijen en gesjoemel uit het verleden. 
    Zo dacht eens iemand dat 'het' toch al lang vergeven was omdat ik er niet meer over sprak.
    Mis dus. Indien de situatie er naar is, doe ik ineens mijn mond open.
    En dan weet ik me zeer plots vervelende dingen te herinneren, soms ergerlijk gedetailleerd.
    Dan is het betreffend schuifke ineens open geflitst.

    Vergeten, vergeven, ...
    Ik zal over iets zwijgen, dat wel, en lang ook, misschien wel tot het einde van haar, zijn of mijn dagen,
    maar meer ligt niet in mijn vermogen.

    m - EZW-07/2014, HiH-12/2015 - herwerkt

    15-12-2018 om 04:44 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    14-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.150. parkeerperikelen

    "Die parkeerplaatsen voor gehandicapten vind ik niet eerlijk.
    Als je een parkeerkaart voor mindervaliden hebt en alle parkeerplaatsenzijn bezet,
    wel dan mag je als gehandicapte parkeren op de niet gebruikte plaatsen voor valide personen.
    Maar het is evenwel niet zo dat wanneer je als valide persoon geen parkeerplaats vindt,
    je alsnog mag parkeren op onbezette plaatsen voor gehandicapten.
    Dit geachte lezer vind ik niet eerlijk. Oneerlijk, zeg ik.

    Ik pleit dus voor een tweede kaart voor de mindervaliden waarop staat:
    Ik ben een mindervalide persoon en dankzij deze kaart heb ik het recht te parkeren op een plaats voor validen
    omdat alle parkeerplaatsen voor mindervaliden personen volzet waren (+handtekening).

    Evenzo vind ik dus, dat als alle parkeerplaatsen voor validen bezet zijn,
    dan mag een valide persoon ook parkeren op een niet bezette plaats voor gehandicapten.
    Ik pleit dus eveneens voor een parkeerkaart voor de valide personen!
    Op deze kaart staat dan :
    Ik ben een valide persoon en dankzij deze kaart heb ik het recht te parkeren op een vrije plaats voor mindervaliden
    omdat alle plaatsen voor valide personen volzet waren (+handtekening).

    Mocht deze nieuwe regel uitgevoerd worden dan bevinden wij ons
    als valide persoon of als mindervalide evenwel alsnog in een ongemakkelijke positie.
    Van zodra een plaats voor valide personen vrijkomt, dien ik onmiddellijk mijn auto alsnog te verplaatsen
    wanneer ik mijn auto geparkeerd heb op een plaats voor mindervaliden omdat de parkeerplaatsen voor validen volzet waren.
    Ik raad je dus om je als valide persoon te laten vergezellen door een tweede persoon die tijdens jouw afwezigheid
    jouw auto kan verplaatsen indien een plaats voor validen vrijkomt.
    Deze persoon kan vervolgens voor het resterende gedeelte van de dag vrijaf nemen of
    het boodschappenkarretje voor je uit duwen indien je je in een supermarktachtige ruimte bevindt.
    Hij kan zich evenwel uit pure verveling ook bezatten tot je terugkomt.

    Aangezien er op dat ogenblik een plaats voor mindervaliden vrijkomt(zie een van bovenstaande zinnen)
    dient een gehandicapte eveneens vergezeld te zijn van een tweede persoon,
    die zijn auto die geparkeerd staat op een plaats voor valide personen,
    te verplaatsen naar de vrijgekomen plaats voor mindervaliden.
    Ook deze persoon kan nu hetzelfde doen als bovenstaande persoon.
    U denkt toch niet dat ik bovenstaande zin aangaande de bezigheden van de tweede persoon
    hier alsnog eens uitvoerig ga beschrijven.

    Mocht zich tijdens deze tijdrovende bezigheid ondertussen al een pas aangekomen persoon
    zijn auto geparkeerd hebben of zijnde bezig te parkeren zowel op een plaats voor validen of mindervaliden,
    zou ik je aanraden om naar huis te rijden. Geef het op. Parkeer 's nachts! 
    Ik heb gezegd. MAJUMAU

    P.S. Ik voel mij niet verantwoordelijk voor eventueel gemaakte fouten in deze redenering. Althans nu niet."

    Dit soort volgehouden onzin vind ik gran-di-oos. Zoudt gij niet eens gaan solliciteren als adviseur bij DIW ?
    En ik zie geen fouten in de redenering. Althans vandaag niet.

    m - EZW-12/2013, bijgewerkt - bovenstaande tekst werd geplaatst met de toestemming van MajuMau

     

    14-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.149. sféér !

    gezelligheid volgens de Boekskes ~ in naam van de sfeer maar weer

    Alles was georganiseerd en geregeld, de mama en de oma waren
    fier en opgetogen over wat het zou worden en
    zij waren alvast zeer ingenomen met zichzelf.
    De fototoestellen lagen klaar voor Lachende Gezichtjes en Twinkelende Lichtjes. 

    Met één ding hadden ze geen rekening gehouden, de kinderen waren er nog te jong voor.
    Wat de dames voor de lens kregen was Onbehagen en Angst.

                       

    Op dat moment kon Opa zijn hartebloedjes niet troosten,
    hij zat gevangen in het kostuum, in dat personage waarvoor ze juist zo bang waren.
    Dat hij zijn baard afnam maakte de zaak nog erger.
    Geschrokken namen de vrouwen de kinderen over.

    Hij ging de kamer uit en trok de vodden van zijn lijf.
    Zijn schoonzoon schonk hem een borrel.
    Het angstgeschrei ging over in snikken en ook dat geluid nam af.
    Opa gooide het kerstkostuum in een hoek en goot zijn borrel binnen.

    "Ik heb het hen nog gezegd, de kinderen zijn te jong. Ze zijn nog te jong!
    Maar nee! Van dat stom vrouwmens moest het volgens de boekskes.
    'Ze zijn toch zo rap groot' deed hij zijn vrouw na. Geleuter! Geleuter van een sentimenteel onnozel mens.
    En zij is al niet veel beter, zuchtte hij, doelend op zijn dochter. Ook zo'n boekskes-trien.
    Dat ze eens zelf leren nadenken : de kinderen zijn nog te jong, zeg ik hen.
    Hebt ge ze horen krijsen? Hebt ge dat geschreeuw gehoord?
    Van de schrik. Pure schrik was dat. Ik. Ik heb mijn kleinkinderen schrik aangejaagd.
    Door die vrouwen met hun stomme boekskes."

    En hij nam nog een borrel. De schoonzoon knikte en zweeg.
    Hij had ook bedenkingen gehad en hij had zijn bedenkingen wel geopperd,
    slechts halfluid, omwille van de lieve vrede.

    In de woonkamer was nu alles stil. De vrouwen hadden de kinderen naar bed gebracht.
    De kinderen waren rustig nu. En moe. Na zo’n uitbarsting van emoties. Pompaf. Ze sliepen.
    Ik ga naar huis, zei de opa, en hij haalde zijn jas.
    De Oma trok grote ogen, haar jas had hij niet meegebracht ?
    Ik ben er mee weg, zei de opa. En hij stapte de deur uit. Zonder haar.
    Zonder die met haar stomme boekskes. 

    m– blog-12/2018 -

    14-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    13-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.148. maandenlang

    'k Weet niet wat ik het ergste zou vinden,
    maandenlang donkerte of maandenlang daglicht.

    In 1986, in de pre-LM periode was ik gemonsterd op een schip dat ijzererts ging laden in Narvik, Noorwegen.
    De exacte datum kan ik niet achterhalen, maar het was er koud. En donker.
    Na ongeveer drie dagen was het schip geladen en konden we daar weg.
    Dat was hoog tijd, want ik werd ongeveer kierewiet van die somberte.
    Rond 10h kwam er wat schemerlicht aan de horizon en om 15h was het al weer donker.
    Hoe de Noren dat uithielden/uithouden weet ik niet. Met sloten drank, heb ik me laten vertellen.

    In 2003, waren LM en ik gemonsterd op een schip dat ammonia ging lossen in havens van de Baltische Zee.
    En ook een keer in de Botnische Golf, tussen Zweden en Finland.
    Wij gingen lossen aan Finse zijde. Kokkola, heet de haven.
    Heet de terminal, want het leek een terminal met een woonwijk er aan vast. 
    Verder het land in lag het stadje. 

    Het moet late lente of vroege zomer geweest zijn, want het was er ijsvrij. En het was er licht. 

    Een lege lucht vol licht. Geen wolk te zien in de rondte.
    Geen vogel te zien. Nog te vroeg op het jaar waarschijnlijk.
    Heel sterk daglicht zonder rechtstreeks zonlicht.
    Een zeer vreemde gewaarwording. Een lege lucht, zo helder blauw dat het pijn aan de ogen deed. 

    Gelukkig was de cabine er op voorzien om te verduisteren zodat we konden slapen. 
    's Nachts rond 03h werd ik wakker en ik was zo dom om efkes mijn hoofd onder het gordijntje te steken
    en naar buiten te kijken.
    Wat een licht! Mooi! Feeëriek! En domweg bleef ik maar kijken.  

    Toen ik weer ging liggen had ik een shot van dat speciaal licht gehad dat ik niet meer kon slapen.
    Compleet van slag. Zelfs met mijn ogen toe in een totaal verduisterde cabine
    scheen het daglicht nog tot achter tegen mijn schedelpan. 

    Enkele jaren later zag ik een fragment uit de film Insomnia.
    Die film speelt wel in Alaska, maar de situatie met het daglicht herkende ik. 

    'k Weet écht niet wat ik het moeilijkste zou vinden, maandenlang licht of maanden lang donker. 

    m – HiH-02/2016, herwerkt – film https://nl.wikipedia.org/wiki/Insomnia_(2002) 

    13-12-2018 om 01:15 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.147. Midas Dekkers

    te gast bij Wim Helsen, Midas Dekkers
    met een tekst uit het Bijbelse boek Prediker

    2  IJdelheid der ijdelheden, zegt de prediker; ijdelheid der ijdelheden, het is al ijdelheid.
    3  Wat voordeel heeft de mens van al zijn arbeid, dien hij arbeidt onder de zon? 

    5  Ook rijst de zon op, en de zon gaat onder, en zij hijgt naar haar plaats, waar zij oprees. 

    7  Al de beken gaan in de zee, nochtans wordt de zee niet vol; naar de
        plaats, waar de beken heengaan, derwaarts gaande keren zij weder.

    9  Hetgeen er geweest is, hetzelve zal er zijn, en hetgeen er gedaan is,
        hetzelve zal er gedaan worden; zodat er niets nieuws is onder de zon.

                      
         

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Dekkers in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a25/ 
    12min43

    Over Midas Dekkers : https://nl.wikipedia.org/wiki/Midas_Dekkers 
    Over Het Boek Prediker : https://nl.wikipedia.org/wiki/Prediker_(boek) 

    13-12-2018 om 01:14 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    12-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.146. Java & Brasil

    1940  ~ hoe komt dat vlees op ons bordje?

    “Het moet in die paar weken geweest zijn dat we al wel verhuisd waren naar ons derde huis,
    maar dat ik nog niet ziek was geweest, want daarna mocht ik niemand meerzien...

    Omdat ze de dochter was van nieuwe buren moest ik kennismaken met een jongedochter van mijn prille leeftijd.
    Ik vond er niet zo veel aan, maar ze had wel een in mijn ogen beeldschone zuster.
    Ongetwijfeld vond die zuster mij minder interessant, maar dat had ik als vijfjarige niet zo in de smiezen. 
    Op zekere namiddag was er een reden die me ontschoten is, waarom de twee jongedames met mijn moeder en mijzelf
    in zo'n dokar kwamen te zitten. Mijn aanbedene hield daar een fervent betoog tegen het eten van vlees,
    waarvoor immers dieren geslacht werden.
    Moederlief betoogde dat de beesten daar niets van voelden... een klein sneetje in de hals immers,
    en ze vielen zonder iets te merken binnen een minuutje bewusteloos om.
    De zomerblonde fee protesteerde dat die arme beesten toch vreselijk moesten lijden als ze ter dood werden gebracht.

    De met de nare rode vloeistof geheel vertrouwde verpleegster antwoordde dat ze er niks van zou voelen en
    dat ze mijn bewonderde dat best even wilde laten proberen. Ze stond zo klaar om even dat sneetje aan te brengen!
    Ik zat geheel ontsteld te zwijgen... ik had mijn moeder nooit verdacht van moordlustige neigingen,
    en dat ze daarmee nou net mijn toekomstperspectieven moest ruïneren...
    Natuurlijk is het er nooit van gekomen, mijn moeder was wel wijzer, maar ik niet...

    Ik herinner er even aan dat het rituele slachten voor het offerfeest op de zojuist beschreven manier plaats heeft,
    mogelijk zelfs waren we op weg naar een daarmee verband houdend ritueel?
    We zouden wel eens naar zo'n enorme pasar onderweg kunnen zijn geweest, waar in de daarvoor gereserveerde gang

    vele zeer bloederige stukken van klein en groter vee open en bloot te koop hangen.

    - HiH - 12/2015, tekst geplaatst met toestemming van de auteur - dokar = open paardenrijtuigje // pasar = (overdekte) markt

    In 2013, decennia later en aan de andere kant van de wereld,
    in een land waar Portugees gesproken wordt, komt een jongetje van drie tot de conclusie
    dat de vis en het vlees op ons bord, afkomstig is van dieren.

    Het begint met een octopus. De poten van een octopus eten. Is het hoofd dan nog in de zee? Nee? Waarom dan niet? 
    Van daar zien we een redenering groeien en we zien zachtjes een conclusie geboren worden.
    Er was heel veel activiteit in dat hoofdje, geen agitatie, maar wel heldere redenatie. (let op de opsomming)
    Boeiend, zoiets te mogen meemaken, een kind zien denken. 
    Met een bedachtzame kinderstem en natuurlijk met de woorden van een kind, de geboorte van een besef.

    klank aanzetten ~ Engelse ondertitels,
    https://www.youtube.com/watch?v=SrU03da2arE 
    02min30 

    Het filmpje werd natuurlijk geclaimd door activisten allerlei, voor doelen allerlei,
    maar mij is het om de zelfstandige redenering in dat jong kinderhoofdje te doen. Magnifiek.

    m – HiH-12/2015, herwerkt - https://javapost.nl/2011/04/28/de-kunst-van-het-becakrijden/ 

    12-12-2018 om 01:44 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.145. Soe Nsuki

    te gast bij Wim Helsen, Soe Nsuki met een fragment uit
    'Captain Estar Goes to Heaven' van Winston Rowntree

              So I always used to wonder:
           if you can get used to anything then how can there be a hell?
           No matter how awful hell was, eventually you'd just get used to it
           and then you'd simply be going through the motions.
           It wouldn't be Eternal Torment or whatever, it would be just really boring.

           Ik vroeg me al dikwijls af:
           als men went aan alles, hoe kan er dan een hel zijn?
           Gelijk hoe afschuwelijk de hel zou zijn, uiteindelijk zou men er aan wennen
           en vanaf dan volgt men gewoon de loop van de gebeurtenissen.
           Het zou geen Eeuwigdurende Kwelling zijn of zo, het zou gewoon uitzichtloos vervelend/saai zijn.

     

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Nsuki in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a24/ 
    12min25 

    Over Soe Nsuki : https://nl.wikipedia.org/wiki/Soe_Nsuki ,
    Over Winston Rowntree : https://en.wikipedia.org/wiki/Subnormality , http://www.viruscomix.com/subnormality.html

    12-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    11-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.144. een winterscène

    Het is een vreemde combinatie, maar niet onaangenaam:
    staan rillen van de kou en tegelijk genieten van een sigaret.
    Genieten van een sigaret omdat ik toen nog rookte en rillen van de kou omdat ik buiten stond.
    Op verscheidene plaatsen werd al niet meer binnen gerookt.
    De jas efkes over de schouders en dan de kou in, nicotine gaan staan slurpen.
    Junkie-gedrag? Natuurlijk, maar 't is wel legaal.

    Het was een ritueel.
    Het geritsel van het zilverpapiertje, sigaret uit het pakje duwen, de klik van de aansteker,
    de eerste teug, uitademen, het aroma van de blonde tabak.
    Soms mis ik het wel eens. Vooral de geur van verse rook.

    Soms leek het of een sigaret buiten lekkerder was dan binnen. Dat kan kloppen.
    Er zijn wel meer dingen die buiten beter smaken dan binnen.

    's Winters stonden DiDi en ik, de laatste twee rokers van het zaterdags gezelschap,
    op het zij-terras van het tehuis waar hun Moeder ondergebracht was.
    Op dat terras was het rustig, barmhartig rustig en stil.
    Geen gekwek van verpleging & verzorging, geen gerammel met dienstkarren, geen harde TL-verlichting.

    Bij de deur was de sneeuw weggesmolten maar op de rand van het terras bleef hij liggen.
    In donzige diktes die geluiden dempen.
    Op de reling lag ook een gulle bies sneeuw. Een versierinkje van de natuur op een mensenbouwsel.
    Niet het mooiste mensenbouwsel. Het kon wat meer zorgzaamheid gebruiken. Vooral binnen dan.

    We zagen de kerktoren met de hoge torenspits met daaronder de verlichte wijzerplaten,
    rode spookogen onder een boze hoed.
    Een wezen dat het dorp controleerde en overal binnen keek behalve in het tehuis,
    want dat was van dezelfde club.

    Dat stonden we te overschouwen en te overdenken terwijl we rookten.
    Meestal stonden DiDi en ik daar te zwijgen.
    Als ik er op terug kijk vraag ik me af of we daar enkel stonden om te roken.
    Misschien stonden we daar ook voor de buitenlucht en de stilte, om efkes weg te zijn van daarbinnen.

    "Hier hebben we nu al vijf winters gestaan" zei ze. Ik knikte.
    Hun Moeder was voltijds bewoner geworden op 5 december 1998,
    gelukkig voor haar kwam er geen zesde jaar.

    m – HiH-12/2016 - peuk mee binnenbrengen natuurlijk, men laat geen rommel achter

    11-12-2018 om 03:57 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.143. S van Herreweghe

    te gast bij Wim Helsen, Steven Van Herreweghe met een tekst van Hugo Matthysen

           Wie schrijft die blijft

           De dichter riep ''k ga zonder overdrijven
           Nog gauw wat geniale verzen schrijven"
           Waarop hij fluks nog drie, vier pinten hees
           Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés

           Sonnetten waarin wanhoop zal weerklinken
           Berusting ook maar eerst even iets drinken
           Waarmee de dichter eens te meer bewees
           Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés

           Zowaar ik heden van m'n barkruk donder
           Het wordt een meesterwerk, een wereldwonder
           Hij schreeuwde toen men hem de deur uitwees
           Wie schrijft die blijft graag hangen in cafés

       Steven Van Herreweghe is terug                                   

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Van Herreweghe in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a23/ 
    12min09

    Over Steven Van Herreweghe : https://nl.wikipedia.org/wiki/Steven_Van_Herreweghe 
    Over Hugo Matthysen : https://nl.wikipedia.org/wiki/Hugo_Matthysen

    11-12-2018 om 03:50 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    10-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.142. twee croissants

    gevouwen handjes ~ 1990

    Toen de tweede zoon van Laura en D twee jaar oud was kon hij zelf in zijn stoel klimmen.
    Dat deed hij met de vaart en de souplesse van een gedrilde F-16 piloot.
    Daarop piekte dan mijn bloeddruk waarschijnlijk want
    ik zag de kleine al met stoel en al door het raam achter hem tuimelen.
    Het was een ouderwetse zware beukenhouten stoel met een zeer brede basis,
    de kleine liep absoluut geen gevaar,
    maar daar moest Laura me eerst op wijzen want uit mezelf had ik dat niet door.

    Ze ging vóór hem zitten, plaatste een tuimelbeker op het tablet en legde een croissant erbij.
    Steven vouwde zijn handjes, hield ze tegen zijn lijfje en boog zich voorover.
    - Leert gij de kinderen bidden voor het eten? vroeg ik tamelijk verbaasd.
    - Nee, hij  'contempleert', zei Laura, een croissant vindt hij mooi en dan bekijkt hij die een tijdje. In stilte.
    Waarop wijzelf ook zwegen.
    Ik keek naar de oudste, die had zijn croissant al half op.
    Niks mooi of stille contemplatie, gewoon lekker, gewoon hier-met-de-koek!
    Er was nog werk aan de oudste.


    Maar Steven had al helemaal de aard van zijn vader wat eterij betreft, hij kéék naar zijn koek.
    Met de gevouwen handjes tegen zijn morsdoekje.
    Alsof hij dankbaar was voor zoveel moois in deze wereld.
    En hij zuchtte diep.
               Jessica M Dalrymple   Afbeeldingsresultaat voor croissant painting

    Dat was voor Laura het signaal dat ze de croissant in hapklare stukjes mocht scheuren.

    Elk stukje nam hij met zuinige vingertjes en bracht het zorgvuldig naar zijn mond.
    Met eten wordt niet gemorst.
    Nog maar twee jaar oud en hij had al helemaal de filosofie van zijn vader. Kan dat?

    Ik zie dat silhouetje nog in tegenlicht, een beetje voorover leunend, de handjes in mekaar gevouwen.
    Als dankbaar voor iets moois. En lekker.
    Dat ook natuurlijk. Lekker ook.

    m – HiH-12/2016, bijgewerkt -

    10-12-2018 om 02:06 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.141. trouwen II / II

    trouwen is kat in bakkie
    kat in ’t bakkie = ’t komt in orde

    Een gelijkaardig verhaal als dat van Matt Murphy en Michael O’Sullivan in 2017 (tekst 139)
    heb ik acht jaar tevoren weten vertellen in het ziekenhuis, in 2009.

    In het bed naast het mijne lag een mevrouw die van haar oncoloog te horen gekregen had
    dat haar tijd zeer beperkt was en dat had hij haar niet op een tactvolle manier meegedeeld.
    Het ging zo:

    - Hoeveel jaren of maanden heb ik nog dokter? had ze gevraagd.
    - Máánden? Zeg maar wéken!

    En zijn toon was schamper.
    Alsof hij tegen een twijfelend assistentje sprak, alsof hij over haar sprak zonder dat ze erbij was
    terwijl ze toch recht over hem zat. Op die toon sprak dat wonder van sociale vaardigheid.

            Dat had anders gemogen. Dat scherpe had hij achterwege moeten laten.
            “Mevrouw, we hebben het over weken” had ook gekund, een neutrale mededeling
            zonder honend te doen over de hoop en de verwachtingen van de cliënt.
            Gespecialiseerde artsen zijn al niet bepaald gekend om hun inlevingsvermogen
            en 't was er ene van achter de meet. Die gaan gemakkelijk over de schreef.
            Waarschijnlijk vond hij tumoren interessanter materiaal dan de mens die er rond zit.

    - Gelukkig zijn we intijds getrouwd, mijn vriendin en ik, zei ze.

    En traag vertelde ze verder.
    Ze waren geen koppel. Ze waren wel al jaren bevriend.
    En toen raakte de vriendin in een lelijk soort scheiding.
    Haar kinderen waren goddank al volwassen, zij hadden hun eigen gezin.

            Regelmatig onderbrak Vera haar verhaal, omdat ze moest rusten. Dan soesde ze weg.
            Daarna las ze een beetje in haar boek.
            En dan volgden weer enkele zinnen van haar verhaal.


    Door een paar linke zetten in de scheidingsprocedure raakte de vriendin het huis kwijt.
    Daar stond ze dan, met een minimum pensioen als inkomen en zonder onderkomen.

    Ze is bij Vera ingetrokken. Tijdelijk, in afwachting van een oplossing.
    En toen werd Vera ziek.
    De vriendin nam de huishouding op zich, hield het agenda bij,
    reed haar naar alle verschrikkelijke afspraken en zorgde voor de twee katten.

            Het boek dat Vera tussendoor las was 'Kat in Bakkie' van Jos Brink.

    En met haar eindigheid voor ogen zag ze dat de vriendin en de katten

    moesten kunnen blijven waar ze waren: thuis, in haar huisje.
    Maar zelfs op een bescheiden rijtjeshuis worden erflasten gerekend en die waren te zwaar.
    Toen stelde ze voor om te trouwen. Het was geen aanzoek, het was een voorstel.

    - We zijn misschien geen koppel, zei ze, maar trouwen is wel voor ’t leven hé,
    zei de vrouw wier leven danig aan het korten was.
    Terwijl ze het zei streek ze zachtjes met één hand de rand van het laken een beetje glad.
    Zoals ze voor de vriendin een paar plooien glad gestreken had.

    m – blog-12/2018 - https://nl.wikipedia.org/wiki/Jos_Brink , https://nl.wikipedia.org/wiki/Homohuwelijk_in_Belgi%C3%AB , kat in 't bakkie = 't komt in orde

    10-12-2018 om 02:05 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    09-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.140. de kleinste boom

    het boompje van Nottingham (UK)

    Nu de Sint weer voor een jaar naar huis is en hopelijk alle gelul over zijn Pieten meegenomen heeft,
    mogen we denken aan kerstbomen. Bij de buren werd al ene geleverd. Een mastodont.
    Die werd tot na 6 december ondergebracht in de tuin van de andere buren,
    kwestie van de kleinkinderen niet in de war te brengen.

    Op het Net circuleren bomen in alle maten & modellen, van allerlei makelij, banale, mooie, grappige.
    De kleinste tot nu toe is enkel tweedimensionaal te zien, is gemaakt van 42 waterstofatomen
    en heeft een wijdte van 10 nanometer, 10 miljoensten van een mm.

    Een nanometer is een miljardste van een meter ofte 0,000 000 001 m.
    Een nanometer is een miljoenste van een millimeter ofte 0,000 001 mm.
    En ik heb al problemen om een draad door een naald te halen.

    Hier is de nano-boom :

                                                           World's smallest Christmas tree
                                                
    Of de dure apparatuur van het onderzoekscentrum kan of mag gebruikt worden voor spelerij laat ik in het midden.
    Misschien noemen ze het in Nottingham een project, en dan kan het wel ?
    Voor wie écht de werkwijze wil weten, de jongen met de kerstmuts legt het uit.

                                                           Afbeeldingsresultaat voor https://www.youtube.com/watch?v=gRF9hM_eFPU                                      

    Dat is Professor Moriarity van de universiteit van Nottingham.
    De vorm en de kleur van zijn hoofddeksel zijn bewust gekozen volgens mij,
    de witte pompon staat voor een waterstofatoom,
    de donkere puntige muts staat voor een silicone-atoom.

    De lichtende puntjes verschijnen telkens waar een waterstofatoom (de witte pompon)
    weggenomen werd van het silicone-atoom (een grijs pinneding).
    Om op die manier een decemberboompje te tekenen
    neemt men de waterstofatomen weg volgens de contouren van een kerstboom.
    Tenminste, dat is wat ik ervan begrepen heb en ... de lichtjes hangen er nog in!

    klank aanzetten, desgewenst ondertitels activeren, ze zijn in ‘t Engels
    https://www.youtube.com/watch?v=gRF9hM_eFPU 
    08min15, voor wie tijd en zin heeft, nu of straks.

    m – HiH-12/2016, bijgewerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Nanometer , https://news.softpedia.com/news/Worlds-Smallest-Christmas-Tree-Is-Made-from-42-Atoms-Video-468326.shtml#sgal_0 

    09-12-2018 om 00:17 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.139. trouwen I / II

    trouwen om de overheid een loer te draaien, 2017

    De beste vrienden zijn het. De 83-jarige Matt Murphy en zijn 25 jaar jongere verzorger Michael O’Sullivan.
    De twee Ieren hebben zelfs zo’n sterke band dat Matt na zijn dood zijn woning wil nalaten aan Michael.
    Toen ze ontdekten dat zo’n schenking zou leiden tot een belastingfactuur van 50.000 euro,
    besloten de twee heteromannen om de overheid de loef af te steken door met elkaar te trouwen.
    Gevolg: nu is de schenking gratis.


    Matt Murphy  Afbeeldingsresultaat voor matt murphy michael o'sullivan  Michael O’Sullivan

    “Ik ken Matty al zo’n dertig jaar. We werden goede vrienden nadat mijn tweede relatie op de klippen liep”,
    zegt O’Sullivan, een vader van drie. “Ik breng Matt met mijn wagen naar allerlei feestjes en dat soort zaken.
    Hij werd goede vrienden met al mijn vrienden. Ze houden allemaal van hem.”

    Beide mannen zijn in de loop der jaren door moeilijke periodes gegaan.
    O’Sullivan werd op een bepaald moment dakloos en Murphy lijdt aan ‘reuzencelarteriitis’,
    een ziekte die onder meer zijn oogzenuw aantast. “Op een gegeven moment vroeg hij me waarom ik niet vast bij hem introk.
    Hoewel ik vaker langere periodes bij hem verbleven ben, heb ik dat nooit gedaan”,
    aldus O’Sullivan die steeds meer voor zijn goede vriend begon te zorgen.
    “Hij kon me daar niet voor betalen, zei hij me. De enige manier waarop hij iets kon terugdoen
    was me zijn huis nalaten. Zodat ik een thuis had na zijn dood.”

    O’Sullivan was enorm dankbaar voor de geste van zijn vriend, maar wist ook dat de schenking gepaard zou gaan
    met een enorme belastingfactuur. Eén van 50.000 euro om precies te zijn. Omdat hij dat niet kan betalen,
    zou hij genoodzaakt zijn het huis meteen te verkopen. “Matt was een vriendin er wat lacherig over aan het vertellen
    toen zij plots opmerkte dat we dan maar moesten trouwen. Want dan zouden we niets moeten betalen.
    Een tijdje later draaide hij zich plots om naar mij om te zeggen dat we dat misschien ook echt moesten doen.
    En van het een kwam het andere...”

    De twee mannen gaven elkaar het jawoord in een voormalig ziekenhuis in de Grand Canal Street in Dublin
    en gingen erna iets lekkers eten met vrienden in een naburige bar.

    Voor O’Sullivan was het zijn tweede huwelijk (zijn eerste was met een vrouw),
    voor Murphy was het de eerste keer dat hij in het huwelijksbootje trad.
    “We zien elkaar graag”, luidde het na de dienst. “Als vrienden.”

    Met een gelijkaardige situatie heb ik zijdeling kennisgemaakt in mei 2009.
    Daarover morgen meer.

    m, blog-12/2018, van mtm, http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20171223_03259616  

    09-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    08-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.138. nog 13 x slapen

    Eergisteren is die kleine jongen van zeven zijn hondje gaan halen en
    heeft het naar huis gebracht. Ik vraag me af wat er op zo’n moment
    rondtolt van glans en glorie en contentement in die kleine mens.
    Wat een Sinterklaasdag was dat!
    Wat is de wereld een mooie plek wanneer men zeven is en een hondje krijgt.

    Tot zover de zesde december voor kinderen.
    Wat hebben wij groten om naar uit te kijken. Eens denken.
    Iets grandioos. Iets dat een hondje kan evenaren …
    'k Zou niet weten wat.

    Dat op 21 december de dagen beginnen lengen misschien?
    Niet direct merkbaar, maar wel echt. Het is nog 13 keer slapen.
    Kan dat op tegen een hondje? Niet echt hé.
    We zullen het maar zo laten. Zes december is voor de kinderen.

    m – naar een gegeven van MML - HiH-12/2016, bijgewerkt 

    08-12-2018 om 04:09 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.137. nep-doventolk

    05/12/2013 - Nelson Mandela, voormalig president van Zuid-Afrika, anti-Apartheidsstrijder,
    politiek gevangene en Nobelprijswinnaar is overleden. Hij werd 95 jaar.
    Kijk, voor mij had hij dus niet moeten sterven,
    in zijn geval had een simpele tenhemelopneming volstaan.
     
    herdenking Mandela 13 december 2013

    klank aanzetten, 01min03 : https://www.youtube.com/watch?v=C_OK1T7bn74 


    Obama, toen president USA  'Nep-doventolk van Mandela's herdenking betrokken bij moord' de nep-doventolk,Thamsanqa Jantjie

    Dat zo'n creatuur aan die opdracht geraakt is, geeft te denken over de grondigheid waarmee de
    Zuid-Afrikaanse veiligheidsdiensten te werk gaan hé. Hoe heeft die man het tot op dat podium gebracht?

    'k Vond het verschrikkelijk, beledigend ook, hoe hij er zich achteraf probeerde uit te kwebbelen.
    Met het grootste sérieux dan nog. Er van uitgaand dat de wereld na zijn groteske opvoering
    het vervolg van zijn komedie ook nog wel zou slikken. Arrogantie heet zoiets. 

    En een dag of wat later kwam plots zijn gerechtelijk verleden aan het licht. 
    Dat zo iemand door alle screenings geraakt (als er al screenings geweest zijn)
    zegt veel over de methodes van de Zuid-Afrikaanse veiligheidsdiensten.

    (…)
    In 1994 werd Thamsanqa Jantjie ook al beschuldigd van verkrachting, waarvoor hij werd vrijgesproken,
    en diefstal, waarvoor hij in 1995 werd veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf.
    In 1997 en 1998 kwamen er nog beschuldigingen van huisvredebreuk
    en opzettelijke schade aan andermans eigendommen bij, maar die zouden zijn ingetrokken omdat
    hij mentaal niet in staat zou zijn geweest om deze rechtszaken bij te wonen.
    Het is niet duidelijk of de man ooit tijd in de gevangenis heeft doorgebracht.
    (…)
    De man verdedigde zich in de Zuid-Afrikaanse krant The Star
    door te beweren dat hij aan schizofrenie lijdt en hallucineerde.
    'Ik kon niets doen, ik was alleen in een heel lastige situatie', zei de man.
    'Ik probeerde mezelf te controleren en niet aan de wereld te tonen wat me overkwam. Het spijt me heel erg.'
    (…)

    http://www.knack.be/nieuws/mensen/valse-doventolk-nu-ook-beschuldigd-van-moord/article-normal-119848.html?nb-handled=true&utm_source=Newsletter-13/12/2013&utm_medium=Email&utm_campaign=Newsletter-RNBAVUKN

           1994 verkrachting (vrijgesproken, ja natuurlijk ... in de context van daar en toen)
           1995 diefstal (veroordeeld)
           1997 inbraak / huisvredebreuk (ingetrokken om mentale redenen)
           1998 opzettelijke schade en ernstige aan andermans eigendommen (idem)
           2003 beschuldigd van moord, poging tot moord en ontvoering

           schizofrenie (eigen zeggen ~ een smoes?)
           hallucineerde (eigen zeggen ~ een smoes?) 

    En de Zuid-Afrikaanse veiligheidsdiensten laten zo'n risicopersoon tot op een armlengte van staatshoofden komen …

    Later kwam naar buiten dat de man ook de Engelse taal niet machtig zou zijn en daarom het vertalen ook moeilijk vond.
    Jantjie spreekt voornamelijk de taal Xhosa, Engels was dus moeilijk te vertalen, waardoor het tolken niet lukte.
    Zo liet de Zuid-Afrikaanse minister Hendrietta Bogopane-Zulu weten aan de BBC.
    Volgens Bogopane-Zulu (minister voor Vrouwen, Kinderen en Mensen met een handicap) 'is er iets fout gegaan'
    toen de organisatie een doventolk wilde inhuren. De leiding van het bedrijf dat Jantjie naar de ceremonie stuurde,
    SA Interpreters, is volgens de minister 'spoorloos verdwenen'.

    Als hier iemand solliciteert als chauffeur van de schoolbus of als surveillant op de speelplaats
    of als klusjesman/tuinier bij de schoolvan onze (klein)kinderen, worden er vragen gesteld. 

    Niet zo in de tip van Afrika, een risicopersoon kan er rustig mee het podium op en daar eventueel
    schizofrene dingen uithalen die achteraf zwaar internationaal onevenwicht veroorzaken.

    deze en ongeveer alle andere kranten : https://www.ad.nl/buitenland/doventolk-beschuldigd-van-moord-en-verkrachting~ac429386/ 

    Over  elke keer dat LM en ik in Z-A met een tanker gingen lossen of
    met een bulkcarrier gingen laden, kan ik een hoofdstuk schrijven. 
    En al dat, al die beschrijvingen zouden tendentieus overkomen,
    zelfs al hield ik me louter aan de feiten, dus zonder eigen interpretaties. 

    In 2013 was ik ongeveer opgelucht dat eindelijk iemand als Thamsanqa Jantjie in het nieuws kwam.
    Zo krijgt men eindelijk efkes een kijk op de manier van werken ginder. 

    Wat wij hier horen over Z-A komt meestal van gegoede Belgen die vooral politiek correct willen zijn
    om een aantal redenen die te maken hebben met hun verblijf ginder of met hun inkomen ginder. 
    Maar die paar wijngaarden en die paar B&B's in natuur- of safariparken
    zijn absoluut niet de dagelijkse realiteit in andere regionen van de maatschappij aldaar : het is er geklungel alom.
    Maar dat mag niet gezegd worden want 'Africa is beautiful'. 

    m – EZW-12/2013 – voor FIV

    08-12-2018 om 04:08 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    07-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.136. dat rood vestje

    Hij kwam van bij de oogarts, het zicht wazig van de druppels.

    - Dan moet ge te voet komen hé, Marcel, had ze gezegd. Die twee straten kunt ge wel te voet.
      Ofwel vraagt ge uw zoon voor vervoer, maar na de druppels kunt ge niet meer zelf rijden.

    Hij was gepikeerd dat zo'n jong doktoorke hem commandeerde.
    Ze moest nog vijftig worden. En zijn zoon liet hij niet rijden. Geen sprake van!

    De druppels.
    Het branderig gevoel was na een halfuurtje al weg.
    Maar wat ze gezegd had over wazig, dat was waar, hij zag alles onscherp.
    Een beetje maar.
    Op zijn horloge kon hij niet lezen hoe laat het was, maar daarstraks bij het betalen
    had hij nog wel het verschil gezien tussen een biljet van twintig en een van vijftig hoor!

    - Die blauwe zijn twintigers, Marcel, had ze gezegd.

    Alsof hij dat niet wist!
    Chot, wat kon dat mens bazig doen met haar stomme druppels …

    Het was zonnig en bijna kerstmis
    en omdat hij misschien toch te troebel zag om op het scherm te lezen en het klavier te zien,
    dacht hij erover een pintje te gaan pakken.
    Een pint zou hij nog wel zien staan zeker? Maar misschien was het toch wat vroeg.

    En wie zag hij daar aankomen? Chantal !
    Chantal met haar rood vestje.
    De verpleegster die maandenlang aan huis geweest was voor zijn vrouw.
    Chantal de kleine bezige bij, het zonnetje.

    - Chantal, mijnen engel ! zei hij blij.

    Hij nam haar bij de schoudertjes en drukte enthousiast een kus op haar voorhoofd.
    En een tweede, om te laten zien hoe blij hij was haar te zien.

    - Monsieur! zei ze grimmig, mijn naam iezz niet Chantal.

    Ze trok zich los en ging achteruit staan.
    Marcel hoorde en voelde dat hij zich vergist had.
    Hij had een vreemde gekust. Zomaar. Op straat.
    Een wildvreemde. Aanranding en zo.
    Hij probeerde haar gelaat scherper te zien,
    hij tuurde en deed een stap vooruit.
    Zij deed een stap achteruit.
    Hij wou uitleggen dat hij niet zo'n vieze ouwe vent was
    en dat de druppels
    en dat Chantal toch maanden …
    En dan dat rood vestje van ribfluweel.
    Hij wou nog eens voelen aan dat rood vestje,
    en weer deed ze een stap achteruit.

    - Excusez-moi Madame, mompelde hij en ging opzij staan.

    Hij knikte maar wat en ze rende weg.
    Hij keek haar na, met dat rood vestje en zwart krulhaar.
    Hij zou gezworen hebben ...
    Verdomme die druppels.

    Als er maar niks van komt, dacht hij.
    Er staat veel in de krant tegenwoordig, gelijk dat van toen dat jaar, in Keulen en zo.
    Thuis was er niemand nog aan wie hij dit kon vertellen.
    Met twee zouden ze er misschien wat om gelachen hebben.
    En als Chantal er was met drie.

    Plots rillerig en stram stapte hij naar het café.

    m – HiH-12/2016, bijgewerkt - 

    07-12-2018 om 05:13 geschreven door maart


    >> Reageer (1)




    E-mail

    klik op knop om me te mailen


    Zoeken in blog


    Archief per maand
  • 03-2020
  • 10-2019
  • 09-2019
  • 08-2019
  • 07-2019
  • 06-2019
  • 05-2019
  • 04-2019
  • 03-2019
  • 02-2019
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!