Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
Je tranen volgen mijn sporen Maar ik zie ze niet Al ken ik ze door ontkenning De echo van je smeken Striemt door je hart En galmt in mijn geheugen Zo virtueel Dat jij alleen eronder lijdt. Ik stap sneller Niet om alle geluid te dempen Maar om het lied van de nachtegaal Stervend onder volle maan te begeleiden met het knipperen van mijn ogen En niemand anders
Een meisje met een kaars klopt op de deur, haar broertje met het masker wacht naast haar, het monstermasker kijkt hen aan: zowel het skelet als de zombie, in de straat verderop spoken hun makkers rond met pompoenen, maar het meisje met de kaars is bedroefd want niemand doet de deur voor haar open.
Aan de andere kant van de deur in het donker hoort iemand het kloppen op de deur, ziet iemand het flikkeren van de kaars, van de vlammen in de pompoenvormige grimassen (maar de vrouw doet de deur niet open) maar de moeder staart naar het witte laken naar de gesloten ogen van haar kind.
Ontsnapt aan de adem van de anderen, de zweetlucht van het kwijlend publiek, de bliksems die je niet kan veranderen, je onnavolgbaar vluchtige muziek,
verlost van de glurende lenzen die je vingen, de kopieën die je in hun spiegels branden, de micro's, vragenlijsten, en de dingen door jou gewurgd met eigen handen.
Sedert de jaarmis voor mijn overleden zus zat ik in een dipje, met een soort writer's block e.d. Temeer daar nu reeds 3 van mijn 6 broers eveneens hartproblemen hebben, ben ik heden met een klein hartje (!) naar de cardioloog op controle gegaan. Oef. De resultaten waren positief, vandaar eindelijk nieuw eigen werk:
Opluchting
De lucht zat vol blizzards die me toegrijnsden toen ik de deurknop deed trillen van angst met mijn stervende vingers.
De media spuiden rampen die me dreigden
eer ik besloot de deur naar de lusttuin te verkennen tegen beter weten in.
De cumulus van mijn gedachten explodeerde
in een fraaie regenboog die zachtjes landde in de harten die mijn ritme slaan.
De dageraad van toen is weg na vandaag
sinds de zon mijn deur laat openstaan en ik haar opvang in mijn handpalm
Ik koester bijna veertig jaar je ring, waardoor wij ons aan ons verbonden. Verguisd symbool, maar prachtherinnering aan de dag waardoor wij zijn gezonden
Vreest de jeugd dan dit engagement die hen samenhoudt voor 't verder leven omdat ze offer noch aanvaarding kent en geen ware liefde meer kan geven?
Plichten zijn passé zoals de pest Rechten zijn verplichte doelen om weer op te eisen wat een ander rest en alleen de eigen lust te voelen.
Wat de wereld met je dromen doet is niet wat je dromen wilt of kunt Je ingesteldheid is pas dan echt goed als niet de maatschappij je leven runt
7/3/2011
Vandaag wordt mijn goede vriend W. begraven en ik besef maar al te goed dat de ene W de andere niet is, alhoewel het huwelijk toch een ode verdient, voor alle W's en voor alle andere letters van het alfabet.
(weet je nog hoe lang we zochten naar een mooie naam voor onze baby)
Daar staan de resten letters van een naam die al vele jaren is vergeten en niemand nog kan lezen. Wekenlang heeft ooit een jonge vrouw gezocht naar die naam.
Naar de naam die niemand nu nog kent. De naam van het kind dat ze droeg onder haar hart en haar leven moest bekronen. De letters van de naam in steen vervlakt door mos en zand en regen. De naam van misschien de laatste mens die de naam van die moeder heeft gekend, en nergens, hier noch elders, zelfs niet amper leesbaar, terug te vinden is, ontbloot van alles wat die naam betekende: hoop, verlangen, liefde, pijn, verlies, geluk en ontgoocheling, namen met letters die je niet kan schrijven in een zerk, maar wel in de herinnering.
Het immense blauw tot aan de horizon waarop je hier en daar een scheepje ziet, ik wou dat jij met mij hiervan genieten kon maar ik besef maar al te goed: jij bent er niet.
Het flikkerwit van zon op verse sneeuw, waarop ik urenlang heb rondgeskied, perfecte rust en enthousiast geschreeuw nooit echt genietbaar want jij bent er niet
Een harde boodschap davert door mijn oren waardoor mijn honger naar muziek geniet, ik wou dat jij dit alles ook met mij kon horen, maar de waarheid is gewoon, jij bent er niet.
Het eerste woordje van het kind dat speelt met opa die zo van dat spelletje geniet en zich sinds lange tijd niet meer verveelt maar even zucht, want ja, jij bent er niet.
Laat het eigen leven los en de levens die je maakte, je zoontjes en de hoop die je schonk.
Je sterft als moeder als vrouw en ook als mens, die alles lost wat zij gegrepen heeft, die het leven pas begrepen heeft toen het haar ontglipte.
Het is een moeder minder die rouwen kan om weer een moeder minder die vechten kan om weer een onrecht minder dat doven kan, voor weer een twistpunt minder.
Laat het eeuwig twisten los en de ruzies die je maakte, je streven en de hoop die je schonk.
Iemand ver van hier wordt voor haar eerste keer moeder om te leven moeder om te beminnen moeder om te strijden moeder om te respecteren.
Ik slikte even toen ik in de hoek van de kamer die ruiker bloemen zag, Gistren was ik urenlang op zoek naar iets wonderbaars dat ik schenken mag
Je stem die hijgde aan de telefoon verraadde dat er iemand bij je was en ik hoorde aarzeling in je toon net alsof ik wegzonk in een moeras
Het heeft me toen de ganse dag gekweld dat ik maandenlang in jou had geloofd dat ik de duurste bloemen had besteld behalve jij zat niemand in mijn hoofd
Bloemen hebben nu nog geen geheugen en protesteren niet als je ze dropt Maar als de intenties niet meer deugen is 't best dat je met vazen vullen stopt
Net als carnaval de vasten wil doen vergeten, en het biertje op café de zorgen van het werk verdooft, zoals de omhelzing 's nachts de ruzies onbelangrijk maakt, de dagen op het strand de koude winternachten verhit de plannen voor later en de herinneringen aan voorheen de levenstaak kunnen sturen,
zo ontwaken we morgen, bedroefd om wie we verloren zijn, en getroost, dankbaar om wat ze betekenden, en omdat niemand al voor ons hoeft te treuren
Je zag ze niet terug, je oude vrienden die op de treinen stomend door het land plichtsbewust al jaren de spoorweg dienden Toen trok je eensklaps naar het binnenland
Je was te trots om aan de kust te sterven waar je eindelijk was teruggekeerd Om niets je oude dag te laten bederven Maar alles liep helaas al gauw verkeerd
Je wilde voortaan anoniem gaan leven In een huis met witte duiven op het dak Je hebt nooit je memoires geschreven Omdat de kracht je telkens weer ontbrak
Je wandelstok heeft je alle moed ontnomen En doktershulp heb je lang versmaad Ik ben nog vaak bij je op bezoek gekomen Maar die ene keer kwam ik toch te laat
Brute pech, zo zei ze enigszins teleurgesteld toen haar grote favoriet de overwinning miste Een mechanische pech, dat had men ons gemeld het was helaas voor hem geen wedstrijd op de piste
't Is maar sport, dat hoor ik u meteen al zeggen, Net alsof het leven daar enorm van verschilt Je kan nooit alle hinderpalen kennen die ze leggen en behaalt niet alle bloemen die je winnen wilt
Brute pech, maar het einde is dat toch nog niet De eindmeet ligt een eind voorbij een aantal bochten en zo lang je altijd duidelijk het einddoel ziet ben je sterk genoeg voor zelfs de zwaarste tochten
Advocaat Johan Vanden Abeele (oud-klasgenoot van mij) uit Gent verloor op woensdag 21 april onverwacht zijn echtgenote door een hartaanval
Niet zomaar een woensdag
Is de woensdag ideaal als je ons moet verlaten of is een and're dag meer aangewezen? Neen, je zal het met geen mens bepraten; nergens kan ik hier een antwoord lezen
Is de woensdag ideaal om eensklaps te verdwijnen of is een and're dag toch meer plausibel? Ik heb je niet zien lijden of wegkwijnen, dus is de keuze van de dag flexibel.
Was de woensdag ideaal om plots te overlijden of was een and're dag voor jou geen optie? Of was de dood voor jou niet te vermijden en was de woensdag louter evidentie?
Was de woensdag ideaal om je te herdenken of was een and're dag beter gekozen om jou vol rouw de laatste eer te schenken? Je antwoordt niet, maar doet me blozen
Is de woensdag wensdag kiesdag of zelfs sterfdag het blijft een dag als elke dag van al je jaren leefdag, werkdag, speeldag, diendag, denkdag: een etmaal lang geluk met liefd' en souvenirs vergaren
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
