Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
14-02-2013
Buurman Jans
Buurman Jans is met pensioen! Hij heeft nog wel zn akkerbouwbedrijf maar
zn werk bij de Lange om gasflessen rond te brengen is afgelopen. Denk maar niet
dat hij zich verveelt. Ik kwam vanmiddag even langs om zn moeder een bezoekje
te brengen en Jans was volop bezig in zijn hobbyruimte, ook wel het stookhok
genoemd. Het kacheltje brandde lekker. Hij was bezig om de echte originele
berkenbessems te vervaardigen, zoals hij dat nog kan. Er lag al een heel
stapeltje. Wim had er al eens één proberen te maken, maar toen Jans dat ding
zag, schudde hij zijn hoofd, afgekeurd dus . Wat gao j der mee doen, Jans,
vroeg ik hem. Ja, ik mot nog zien dak ze kwiet wodt, zei hij toen. 'Zal ik
ze es veur oe op Marktplaats zetten?', stelde ik voor. Dat leek hem een goed
idee. Het staat er nu op, onder Dieren en toebehoren. Ik kreeg meteen een hele
serie prachtige nestkastjes en voederhuisjes in het oog. Die man heeft gouden
handjes. Vooral een voederhuisje met een stukje plexi glas trok mijn aandacht.
Daar kun je een voorraadje vogelzaad indoen en het zakt vanzelf naar onderen als
de vogeltjes ervan snoepen. Zal ik die der ok maor biej opzetten, op
Marktplaats? Dat mag wel, zei Jans. En dat betekent hier in Drente: heel
graag.
Op de laatste excursie in de Algarve vertelde onze gids Vasco het verhaal
van de haan van Portugal, eigenlijk de haan van Barcelos. Er zijn verschillende
versies van maar ze komen op hetzelfde neer. Ik vertel de versie à la
Vasco. Lang geleden was een pelgrim op weg naar Santiago de Compostella. Hij
was moe en hongerig toen hij in de noordelijke plaats Barcelos aankwam. Hij werd
gastvrij ontvangen door een familie. Hij kreeg er een heerlijke maaltijd en een
fijn bed voor een goede nachtrust. De volgende morgen was het echter heel
anders. Die nacht was er kostbaar zilver gestolen van de familie en omdat hij de
enige vreemdeling was werd hij gevangen genomen. Hij moest voor de rechter
verschijnen en al zei hij telkens dat hij onschuldig was, het hielp hem niet en
werd veroordeeld tot de dood door de strop. Terwijl hij werd weggevoerd kwam hij
langs de plek waar de rechter lekker zat te eten. Een gebraden haantje stond
voor hem op tafel. De pelgrim vertelde nogmaals dat hij onschuldig was, maar het
hielp hem niet. Toen zei hij tot slot: U kunt me nu wel niet geloven maar
straks als u die haan aanprikt zal de haan gaan staan en drie maal kraaien. De
veroordeelde pelgrim werd weggebracht naar de dodencel en zou opgehangen worden.
Op het moment dat dat gebeurde prikte de rechter de haan aan. Die stond op en
kraaide drie keer. Toen hij besefte dat hij een onschuldige had berecht en
stuurde hij snel iemand naar de gevangene die op dat moment zou worden
opgehangen. Het was maar net op tijd. Sinds die tijd is de haan van Barcelos een
typisch beeld geworden van Portugal. Het staat voor deze drie dingen:
rechtvaardigheid, geluk èn geloof.
En... zo vertelde Vasco... in Spanje hebben ze een vergelijkbaar verhaal, maar dan met kippetjes. Je snapt wel dat dat niet kan. Een kip kraait niet
Met gemengde gevoelens gingen we vandaag richting gemeentehuis. Na de
vorige besprekingen hadden we er weinig vertrouwen in dat het meer zou kunnen
worden dan: beste meneer en mevr. Van der Kolk. Zolang de plannen voor de
verdubbeling nog niet concreet worden hebben wij er geen belang bij om actie te
ondernemen. Tot nu toe waren de heren juristen erg voorzichtig met hun
mededelingen. Voor we opgehaald werden hadden we nog een voorgesprekje met
Ilse van Countus, die helemaal thuis is in de Ruimtelijke Ontwikkeling Ze had
nog verschillende vragen voor de heren en was nog niet erg optimistisch gestemd
over een andere zienswijze. Toch bleek dat de heren met een plan kwamen. De
wethouders vonden blijkbaar dat er toch in overleg met ons naar een oplossing
voor ons probleem gezocht moest worden. De eerste stap die voorgesteld werd
is om ons huis door een onafhankelijke instantie, de SAOZ, te laten taxeren en
wel op twee manieren: mèt en zonder woonbestemming. Zij zullen een makelaar in
de buurt aanwijzen. Het blijkt dat in het Burgerlijk Wetboek 6 artikel 3 over
een natuurlijke verbintenis wordt gesproken, een verplichting zonder
grondslag, wat voor gevallen zoals de onze, waarbij de planschadeprocedure
verjaart is, een reden tot betaling kan zijn. We kunnen dan gewoon blijven wonen
tot we weg zouden willen of tot de gemeente toch onze grond nodig heeft voor de
verdubbeling en aankoop overgaat. Wat het op gaat leveren weten we niet, maar
het is een eerste stap in de procedure. Wim had nog een staartje whisky en ik
een Baileys. We drinken er maar één op de eerste stap in de goede richting.
Proost!
Ons woonplekje dat geen woonplekje is ligt bij het kruisje.
Het is
zover. Morgenmiddag zijn we uitgenodigd om op het gemeentehuis te komen voor een
gesprek met een jurist van de gemeente Emmen. Hij heeft de opdracht van de
wethouder gekregen om er met ons uit te komen wat betreft de verwikkelingen
omtrent de plannen die er liggen maar waarvan ze nog niet weten wanneer en òf
die uitgevoerd zullen gaan worden. En dan bedoelen we de verdubbeling van de weg
die vlak naast ons ligt en waar al een jaar of 5 plannen voor zijn. Er zal een
adviseur bij zijn om ons te ondersteunen bij dat gesprek en op aanraden van Mark
hebben we onze hulp in bange dagen uit het verleden ook om advies gevraagd. En
dat kregen we. Als afzender gaf hij de bijnaam die wij hem gaven nadat hij ons
bij het akkevietje dat we met de Belastingdienst hadden zo goed geholpen heeft:
Het teckels- en bloedhondenleger Nederland. Hij was in die tijd een echte teckel
die niet ophield als alles tegen leek te zitten. Uiteindelijk wonnen we en trok
de Belastingdienst bakzeil. Op de terugweg vanuit Leeuwarden, waar we eerst
samen in het café op de hoek bij het Gerechtshof een glaasje op de goede afloop
dronken, vierden Wim en ik de overwinning in Donkerbroek waar je zo lekker
gebakken lever kunt eten. Laten we hopen dat we dit keer geen rechtszaak
nodig hebben.
Het eerste wat ik vanmorgen dacht toen ik naar buiten keek vanuit ons
slaapkamerraam was: we hadden nog wel een weekje weg kunnen blijven. In de
Algarve zou het ook de komende week nog mooi weer zijn. De bougainville, de
Spaanse margrieten en ontelbare andere planten die hier alleen hoogzomer bloeien
staan daar in hun zondagse kleed mooi te wezen. We waren vanmorgen al
redelijk vroeg op omdat het mijn schilderochtend is en een blik naar de natte
sneeuw die naar beneden kwam maakte de stemming er niet vrolijker op. Rillend
zie ik Wim weer terugkomen van de brievenbus met de krant onder de arm. Ineens
zie ik iets dat er voor onze vakantieweek nog niet zag. Er staan al bosjes
sneeuwklokjes te bloeien. Het belooft me dat het voorjaar echt in aantocht is.
Bij onze groep bij Atelier Helderrood van Ellen Kroeze kom ik verder bij en
ga aan de slag met mn nieuwste creatie. Nadat ik voor de kerst met gemengde
technieken in een wat vrijere stijl aan de slag was gegaan en een impressie van
de Badlands had weergegeven, begin ik nu met een nieuwe impressie. Het wordt een
landschap met warme kleuren. Hij is nog niet helemaal af, maar ik word er nu al
vrolijk van.
Wel vroeg hoor, om half 6 worden we gewekt, om half 7 staat Vasco met bus
en chauffeur vóór! Faro heeft een mooi vliegveld. 'Zö'w noe maor naor de
uutkleedpartij gaon', vraagt Johan als we ingecheckt hebben. Hij bedoelt de
douane. Op de heenweg moesten Wim, Johan en ik nog gefouilleerd worden wegens de
piepjes bij de gang door het poortje. Johan heeft een plaat in z'n arm. Mij
vroegen ze of ik soms een nieuwe knie had en Wim heeft een kaartje door z'n
pacemaker waardoor hij niet door een magnetisch veld mag. Wim heeft z'n
veters al los en de riem uit z'n broek. Johan begint ook al met de opmerking:
'Leg uw kleren daar maar neer, zegt de dokter. Dan leg ik die van mij er
bovenop'. We hebben ons ontbijtje van het hotel al achter de kiezen en voor we
het weten mogen we het vliegtuig al in. Johan en Joke genieten opnieuw van het
uitzicht, nu overdag. Om 1 uur zijn we er. De temperatuur valt mee. We rijden
snel richting Achterhoek en besluiten met een kop erwtensoep bij een AC
restaurant in Zevenaar en een kop koffie bij Johan en Joke thuis op de
Boomgaard. Boris is dolblij om ze te zien en het is wederzijds. Wij beginnen
intussen ook het hooi van de stal te ruiken en gaan verder naar Drenthe. Daar
wachten Tessa en de katten. Bovendien ligt er een lekker gebakje, vast een
traktatie vanwege Mark z'n verjaardag. Intussen horen we de berichten over
hagel, sneeuw en harde wind die we hier te wachten staan. Maakt niet uit. We
kunnen er weer even tegen.
Op het plein in het centrum van oud Albufeira horen we prachtige muziek.
Ik koop een paar cd's die Rick misschien wel even wil kopiëren.
Gaan
jullie niet mee?, vragen enkele medereizigers die klaar staan om de bus in te
stappen voor de excursie naar het rotsachtige westkust van de Algarve. Morgen
weer, is ons antwoord ,of overmorgen. 'Dan mag je gaan zwemmen' is het
weerwoord, heel ad rem van de oudere dame die hoewel mèt stok en in eigen tempo,
alle tochtjes en bezichtigingen meemaakt. Vandaag is de laatste dag en die
brengen we met Ben en Diny door. Johan en Joke gaan via het strand en Ben speelt
voor ons weer de taxichauffeur. Het blijkt voor het sportieve stel een
behoorlijke klauterpartij, maar met iets meer dan een uur staan ze bij ons aan
het balkon. Een paar uur later gaan we nog even naar Albufeira. Nu kan het
nog. Wim kiest voor een strandstoel bij het zwembad en Ben en Johan trekken zich
terug op het strand bij Albufeira terwijl wij drieën nog een laatste poging doen
om de Portugese economie te steunen. We besluiten samen op een terrasje en dan
is de middag op zn eind. We wensen Ben en Diny nog een fijne week hier en wij
maken ons op voor een laatste diner. Vanavond om 10 uur kunnen we ons
ontbijtpakket ophalen bij de receptie want om half 7 morgenvroeg staat de bus
voor om ons naar het vliegveld in Faro te brengen. We hebben deze week
langzamerhand kennis gemaakt met verschillende medereizigers en het lijkt een
groep gelijkgestemden te zijn. Heel gezellig! Ik denk dat we dezelfde warme
trui weer aantrekken die we op de heenweg droegen. Dan schrikken we niet zo
wanneer we op Airport Eindhoven ons hoofd buiten de vliegtuigdeur gaan steken.
Vasco heeft zijn informatie bijna helemaal doorgegeven. Nu zijn de
schoorstenen aan de beurt die overal op de huizen te zien zijn. Ze hebben iets
weg van een minaret en sommigen denken dat het iets uit de tijd van de moren is
die hier tot de 13e eeuw nog waren. Maar Vasco denkt van niet want dan zouden ze
ook in Spanje moeten voorkomen. Hij denkt dat het heeft te maken met het
welvaartsniveau van een familie. Hoe groter het huis, hoe rijker, hoe meer
schoorstenen. Maakt niet uit, ze zijn prachtig om te zien. Eenmaal terug in
ons hotel gaan we in een streep naar de bar bij het zwembad voor een lekkere
lunch. Johan en Joke lopen even later over het strand naar Albufeira, want
gisteren hè . zag Joke nog iets moois. Even kijken of ze het nog steeds wil!
Heerlijk vinden ze het dat lopen langs de zee. Het is nog steeds prachtig weer
genieten dus!
We vertrekken naar Olhao, het vissersdorpje verderop waar vandaag de zaterdagse
markt gehouden wordt. Naast de markt proberen ook veel boeren hun sinaasappels
en aardappels aan de weg te verkopen. We weten niet wat we zien in Olhao. Wat
een kramen. Er zijn wat grote hallen met groente, vis en fruit. Vis, vis, overal
vis. 'A-k dit ezien hebt hoef ik veurlopig gien vis meer'. vindt Johan. We
laten ons verleiden om wat amandelen te proeven. Daar moet maar een zakje van
mee, maar ook buiten zijn er kramen. We zien er kooien met kippen, konijnen,
hamsters en kanaries en meer vogels. t Is hier de Veugeltjesmarkt, vindt Johan.
Dan zijn we in de hoofdstad Faro waar
we nu de kathedraal gaan bekijken, maar jammer dan, er is een kerkdienst en is
het voor bezichtiging gesloten. Vasco is op alles voorbereid en na de koffie
gaan we naar een andere, een kerk van de Carmelieten. Het is een kerk voor
iedereen en niet alleen voor de elite van de kerk. Van buiten zou je niet zeggen
dat die in Barokstijl is maar binnen des te meer. Wat een goud en uitgewerkte
versieringen. Er is nog een prachtig orgel te zien die haar pijpen dwars uit
heeft staan, had ik nog nooit gezien. Dat schijnt alleen in Frankrijk, Spanje en
Portugal voor te komen. Er is hier in een nis ook een beeld te zien van Jozef
met het kind Jezus. Waarom ook niet. Die zal hem vaak genoeg gedragen
hebben.
Het is intussen al zaterdag, de dag van de
verjaardag van Mark en Frank. Dat worden snel smsjes sturen, want om 9 uur
staat de bus weer voor om ons naar Faro en het oude vissersplaatsje Olhao te
brengen. We nemen vandaag de kustweg en onderweg vertelt onze gids Vasco wat
meer over de economie van de Algarve die vroeger in stand gehouden werd door de
visserij en de fabrieken die de vis verwerkten en de fabrieken die de kalk uit
de stenen van de streek verwerkten tot o.a. cement. Nu zijn er van de 25
visfabrieken bij Olhao zijn er nu nog 5 over . De meeste vis wordt nu in Noord
Afrika verwerkt omdat de arbeidskrachten daar goedkoper zijn. Verder zijn er nog
de zoutpannen, maar het belangrijkste middel van bestaan is hier het toerisme
dat in de 80-er jaren een enorme vlucht begon te nemen. Vooral Nederlanders,
Britten en Duitsers zijn hier te vinden. Het is ook een heerlijk klimaat hier.
Verder zien we langs de weg tuincentra en verschillende autobedrijven ook de
wijn geeft een bron van inkomsten al is de wijn die iets noordelijker
geproduceerd wordt van wat betere kwaliteit. De druiven hier zijn te zoet en
wordt het alcoholpercentage te hoog. Van een kleine fles wijn wordt je al
Lazarus, vertelt Vasco.
Onder de sinaasappelboom op het plein bij de kathedraal in
Faro.
Misschien heb je je afgevraagd hoe we de rest van de week in onze
kamer konden als het kleine magneetsleuteltje weg is. Dat werd een
reservesleuteltje met een extra 10 euro borg. De volgende dag kregen we echter
een sms-je van Ben. Die had nog eens op het strand gekeken, maar daar was het
zoeken naar een speld in de hooiberg. Op de terugweg ging hij even bij het
winkeltje vragen waar we die dag wat inkopen hadden gedaan en Wim zijn tas op de
kop had gezet op zoek naar zn portemonnee. Toen hij over een klein rond
dingetje begon, dook de winkeldame meteen op de kop in de prullenmand . Ze
had waarschijnlijk die morgen bij het aanvegen van haar shopje een raar dingetje
gezien. En jawel hoor het bewuste sleuteltje was terug.
Met de stoelen van balkon en die van onze kamer wordt de kamer van Johan
en Joke ingericht voor het samenzijn met Ben en Diny. Het winkeltje beneden
zorgt voor een hapje en een drankje en het is samen ouderwets gezellig. Zo
gezellig dat Diny terug mocht rijden! Vandaag bracht Ben ons naar de oude
binnenstad, in twee etappes. Wim en Johan lopen alvast een eind die kant op en
net voor Bens auto stapt Johan zo het zebrapad op met een big smile. Vol in de
remmen natuurlijk., maar hij stapte natuurlijk op tijd terug. Precies op de plek
waar Ben ons brengt ontdekken we al een shopje met veel afgeprijsde kleding en
schoenen. Als een haas schieten we er in. Joke scoort een prachtige broek. Als
Johan en Wim zijn gearriveerd gaat het verder richting oud- Albufeira. Het is
een soort kommetje waarbij in het midden een gezellig plein is. Ik moet zeggen
dat Johan en Wim ons helemaal los hebben gelaten. Zonder enig commentaar kunnen
we winkelen wat we maar willen. Natuurlijk is er wel op tijd een cappuccino en
een lunch. Het weer is prachtig en de winkels leuk. Diny ontdekt een tas, maar
die moet goedkoper vinden we. Johan probeert al zn kwaliteiten om af te dingen,
maar nee : The boss isnt there, so I cannot do that. Jammer dan, het gaat
niet door. Het is bijzonder om op 1 februari in de zon te lopen alsof het juni
is. Er komt een stel van ons hotel aan dat zegt dat de wandeling vanaf het hotel
gewoon over het strand prima te doen is. Dat laat Wim zich geen twee keer
zeggen. Het is, vooral voor mij, ploegen door het mulle zand. Diny heeft de
sandalen al gauw uit en Joke laat zich verrassen door de opkomende water en
houdt er een paar natte voeten aan over. Ach zo beleef je nog eens wat. Even
later arriveert Ben bij ons hotel en zitten we gezellig na te praten bij het
zwembad . waar de bar is.
Daar laat Vasco ons de beroemde amandellikeur proeven. Na het vuurwater van
gisteren smaakt dit heel wat beter. Intussen hebben we uitleg gehad over de
verschillende soorten landbouw hier in het tussengebied van de Algarve, van
grootschalig tot kleinschalig en zelfvoorzienend. De producten van hier zijn
even wat anders dan bij ons in het koelere noorden: Johannesbrood, amandelen,
vijgen. Olijven. We zijn er nog niet: kurk, eucalyptus, kastanjes,
sinaasappelen, mandarijnen en perziken. En dan nog de groenten voor de moestuin.
De zelfvoorzienende boeren hebben meestal één of twee varkens en wat kippen. Ik
zie het zo voor me. Zo zal het vroeger bij ons ook geweest zijn. Wim heeft
wel zin in wat eucalyptusolie voor in de sauna. Even later zitten we op het
beloofde hoogste punt Foia waar we wel een prachtig uitzicht hebben maar te
wazig om goede fotos te kunnen maken. Het viel mee met de temperatuur. Johan
begon met Joke nog aan een laatste klim, als berggeiten beklimmen ze de hoogste
rots. Met de uitdrukking: April in Portugal --Een bloemenfestival, horen we
dat dat de echte bloemenmaand is hier. Tijdens de weg terug horen we alles over
de Portugese kurkeik die tot de beste ter wereld hoort. Dat zullen we
onthouden. De rest van de middag brengen we door aan de rand van het zwembad
dat nu alleen door wat grote meeuwen in beslag wordt genomen. Vanavond komen
Ben en Diny ons opzoeken. Gezellig!
Silves en Monchique staan op het programma. Om 9 uur staan bus, chauffeur Luis
en onze gids Vasco klaar. De laatste kijkt naar Johans korte broek. U durft,
zegt hij want boven Monchique ben je op 900 meter, de hoogste berg van de
Algarve. Daar kan het koud zijn in deze tijd van het jaar. Maar Johan zit er
niet mee, hij heeft indertijd bij Zermatt in korte broek 10 graden overleefd
en antwoordt rap: Maar ik heb haar op de benen. Vasco en de anderen om ons
heen komen niet meer bij. Eerst gaat het naar Silves, de vroegere hoofdstad van
de Algarve en had vroeger wel 30.000 inwoners tegen nu 15000. Onderweg vertelt
gids Vasco allerlei wetenswaardigheden over de geschiedenis van de streek.
Vlakbij Silves maken we een stop en hebben een prachtig uitzicht op de stad. In
Silves zelf lopen we door de oude straatjes met veel originele details omhoog
naar de kathedraal. De fundamenten stammen nog uit de tijd van de Moren , het
was toen een moskee, maar toen de Portugezen het in de 13e eeuw overnamen werd
het een christelijke kerk. Joke zal t kasteel nog wel zeen willn, dacht
Johan en ja dat wil ze. Het blijkt een oud fort te zijn, niet te vergelijken met
kastelen in Nederland, maar toch de moeite waard. Och het is een ontspannen
wandeling terug naar beneden. Een jonge hond zit ons nieuwsgierig aan te kijken.
Snoopy heet hij en dat is-t-ie. We hebben wel een cappuccino verdiend vinden we.
Nog even een paar winkeltjes in en de groente-, fruit- en vismarkt over en we
gaan verder naar Monchique.
Daar krijgen we geen spijt van. Johan komt de kamer uit en meldt al: Ik
waog et r maor op. Hij heeft voor het eerst de korte broek aan. Vanmorgen om
10 uur is OAD Anneke present. Paolo en zijn collega staan klaar met de jeeps en
daar gaat het. Op naar Faro. Daar ligt de boot op ons te wachten en er volgt een
prachtige boottocht door de lagunes, een bijzonder natuurgebied met ontelbare
vogels. Gids Marcio weet er alles van. De ooievaars die we hier ook zien lijken
groter dan die bij ons te vinden zijn. Op het onbewoond eiland aan het eind
maken we een korte wandeling. Joke neemt een lading schelpen mee. Dat wordt nog
wat als dat met de verzamelde stenen mee terug moet. Eenmaal terug in Faro
hebben we tijd voor de lunch en even later staan de jeeps weer klaar voor de
safari naar het achterland. Eenmaal op weg naar de hoogste berg stopt onze
chauffeur. Hij kijkt onderzoekend naar een smal hobbelig pad. Zou dit em zijn,
lijkt hij zich af te vragen. Dan volgt een vreselijke rit hobbelend en
stuiterend over iets wat je geen weg meer kunt noemen. Het blijkt een toneelspel
van de chauffeurs. Schijnbaar nonchalant sturen ze de jeeps de hoogte in. Wij
schijnen behoorlijk gegild te hebben. Ze zeggen zelfs dat ik de ergste was!!
Onvoorstelbaar de chauffeur vermaakte zich kostelijk het loeder. Maar het
loon na alle doorgestane angsten is er naar. Een prachtig uitzicht bij een paar
ruïnes van een oliemolen en een graanmolen. Daarna vervolgen Paolo en collega de
route al grinnikend en bezoeken we nog een grote farm in het binnenland, 1200 ha
groot. Ze bestaan van schapen, olijven, vijgen, pompoenen en allerlei producten
die ervan gemaakt worden. Er wordt zelfs van vijgen een sterk drankje
gedestilleerd, wat natuurlijk ook geproefd moet worden. Al met al een bijzondere
dag! En morgen gaan we weer op pad, een halve dag excursie die al bij het
programma van de OAD ingepland is.
Jullie hoeven geen medelijden met ons te hebben. We hebben een leven als
god in Portugal. Tot nu toe zijn we erg onder de indruk van de omgeving, het
klimaat en de vriendelijke mensen. In het resort waar Ben en Diny zich genesteld
hebben stikt het van de Nederlanders èn Engelsen. Ze kunnen zo via een trap- wel
een hele lange- naar het strand en terug. Wijzelf hebben vanuit onze kamer
uitzicht op het zwembad en de zee. Prachtig! Natuurlijk stak er een
probleempje de kop op als je een dagje op pad bent en Wim hesje in, hesje uit
doet. Toen Ben ons bij het hotel weer afzette na een middag bij Ben en Diny was
hij zijn magneet sleuteltje van de kamer kwijt. Twee keer alle zakken nagezocht,
ik ook nog weer eens, maar nee die bleef weg. In de kamer laten liggen
misschien? Met de piccolo van het hotel kijken. Ook niet. Ben gebeld ook daar
niet. In het winkeltje daar misschien? Daar heeft hij ook nog de rugzak in en
uitgepakt op zoek naar de portemonnee. Ben gaat vandaag kijken. Wij hebben
intussen al een ander, 10 euro dat wel! Vandaag wordt het dus een excursie
naar de Lagunes bij Faro en een Safari tochtje het binnenland
in.
Na alle consternatie van riemen af, controles, jassen uit, enz. zie ik
Johan kijken naar de opvolgers bij de controle. Hij schiet in de lach als hij
een man de broek zo'n beetje tussen de knieën ziet zakken. We zijn intussen
de reisdrukte te boven, hebben lekker geslapen en na een uitstekend ontbijt
krijgen we de uitleg van Anneke van de OAD. Er blijkt hier genoeg te zien en te
beleven, ook in de wintertijd. Onze plannen zijn voor morgen al klaar. Het wordt
een gecombineerde safari/ boottoer rondom Faro. We hebben er zin in. Johan
belt Ben dat we klaar zijn. Die zit meteen in de auto om ons op te halen... Dan
zoenen we onze overwinteraars. Erg leuk en gezellig om zo een dagje bij elkaar
te zijn. We wandelen lekker naar beneden naar het strand, eten broodjes en
drinken een portje en een pilsje voor de mannen. Het is wonderlijk om zo midden
in de winter in de stralende Portugese zon te zijn en allerlei mensen in
zwembroek te zien zonnen. Nee.. zover gaan we niet maar wel zoeken we het strand
weer op om nog even in de namiddag wat zon te pakken.
Heerlijk was het... daar in de Portugese Algarve. Een lekker weekje met zon en nieuwe indrukken, een perfecte gids en heerlijk eten. Degene die een indruk wil krijgen van zo'n week... nou ja, ik wil niemand jaloers maken. Kijk maar eens mee..
En dan is opeens alles anders. Zol t net zo waen als in een ballon, vraagt mijn broer
Johan nog als we zitten te wachten op Airport Eindhoven. As et maor niet zo is
as in dat kleine vliegtuugje in Teuge, merkt schoonzus Joke op, t is voor beiden de
eerste keer dat ze met groter luchtverkeer in aanraking komen. Die ballonvaart
was anders net zo duur als disse hele wekke met de OAd voegt Johan er nog aan
toe. En even later is het zover. Johan heeft een raamplekje gekregen en geniet
van de vlucht, vooral het laatste stuk waar we de lichtjes van de verschillende
Portugese plaatsen Lissabon en Faro zien en de kustlijn kunnen volgen. Onze
gidsen Vasco en Anneke staan de OAD groep op te wachten en hij heeft haast want
het diner wacht, al is het half 10 Portugese tijd. En dat gaat er die avond wel
in. Als je denkt dat we er dan zijn, heb je het mis. We denken heel gemakkelijk
onze kamers C 109 en C 110 te bereiken, maar niets is minder waar. Niet te
vinden. Zelfs mèt de piccolo wordt het zoeken. Trap op. Trap af, Lift in, lift
uit. Het staat nergens goed aangegeven. We moeten zelfs een stukje buitenom om
afdeling C te vinden. Weer in de lift. Eindelijk. De mannen en Joke gaan er nog
even een op drinken, maar ik taai af. Lekker slapen. Met een groet aan
iedereen en in het bijzonder aan onze trouwe oppas!
Opa Bijenhof is 87 jaar geworden, een gezegende leeftijd. Iedereen was het
daarover eens! Tante Riek ondersteunde mama de laatste tijd bij het verzorgen
en oppassen van opa. Het uitgebreid wassen van opa kon mama niet. Dat deed pa.
Hij ging met een teiltje warm water en een handdoek naar opas kamer, trok een
ernstig gezicht, kuchte een keer en waste hem met liefde. Later kwam geloof ik
de wijkverpleegster. Toen opa overleden was kwamen broer en zussen bij elkaar
om over de schamele overgebleven bezittingen van opa te praten Veel te verdelen
was er niet meer, een paar persoonlijke dingetjes het hoefijzer, het prentje met
My times are in Your hand en wat fotos. Het enige bezit van, ook nog
beperkte, waarde was het kabinet. Het had altijd op De Haar en later in opas
kamer op De Boomgaard gestaan. Tante Hermien toonde grote interesse in het
kammenet van heur vader. Ook tante Riek streek liefdevol over het onderstuk van
het kabinet en zei: Ik zol dr wel een dressoir van willen laoten maken. En
mama zei: Dat kammenet steet hier goed, hef hier altied estaon! Daar was tante
Hermien het niet mee eens: Ik heb dr wel gien plaatse veur, maor bij Janneke
zol e ok heel goed staon! De zussen kibbelen op een gemoedelijke manier nog wat
door. Oom Wim hoeft hem helemaal niet: Dat olde ding! Tante Hermien heeft
haar kruit nog niet helemaal verschoten en zegt uiteindelijk: Eigenlijk heurt e
bij een Bieënhof te staon bij jullie Gert. Oom Wim maakt meteen korte metten
met de woorden: As e naor Gert geet den maakt r gelieke brandholt van......
Mor ik vind dat Coba dr recht op hef. Die hef ze beide an t ende ebrach! En
zo gebeurde het! Het kammenet van opoe en opa bleef staan.
Silves en Monchique staan op het programma. Om 9 uur staan bus, chauffeur Luis
en onze gids Vasco klaar. De laatste kijkt naar Johans korte broek. U durft,
zegt hij want boven Monchique ben je op 900 meter, de hoogste berg van de
Algarve. Daar kan het koud zijn in deze tijd van het jaar. Maar Johan zit er
niet mee, hij heeft indertijd bij Zermatt in korte broek 10 graden overleefd
en antwoordt rap: Maar ik heb haar op de benen. Vasco en de anderen om ons
heen komen niet meer bij. Eerst gaat het naar Silves, de vroegere hoofdstad van
de Algarve en had vroeger wel 30.000 inwoners tegen nu 15000. Onderweg vertelt
gids Vasco allerlei wetenswaardigheden over de geschiedenis van de streek.
Vlakbij Silves maken we een stop en hebben een prachtig uitzicht op de stad. In
Silves zelf lopen we door de oude straatjes met veel originele details omhoog
naar de kathedraal. De fundamenten stammen nog uit de tijd van de Moren , het
was toen een moskee, maar toen de Portugezen het in de 13e eeuw overnamen werd
het een christelijke kerk. Joke zal t kasteel nog wel zeen willn, dacht
Johan en ja dat wil ze. Het blijkt een oud fort te zijn, niet te vergelijken met
kastelen in Nederland, maar toch de moeite waard. Och
het is een ontspannen
wandeling terug naar beneden. Een jonge hond zit ons nieuwsgierig aan te kijken.
Snoopy heet hij en dat is-t-ie. We hebben wel een cappuccino verdiend vinden we.
Nog even een paar winkeltjes in en de groente-, fruit- en vismarkt over en we
gaan verder naar Monchique.
