Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
15-04-2013
Bijzondere ontmoeting...
De familiefoto, genomen op de trouwdag van onze ouders Hendrik Jan Eggink
en Coba Bijenhof. Het meisje links vooraan is Ellie en Ineke Kettelarij zit
rechts vooraan. Tussen hen in van l. naar r. Anton Voortman, Jan Kettelarij, Jan
Harwig en, ik denk, Diny van Middelkoop.
Geen slecht idee, lachtten
Cees en Nini Derlagen gisteren toen ze bij de ballonnen onze inrit insloegen.
Vorige keer toen Wilhelm en Gerrit kwamen was ik door de drukte vergeten
ballonnen op te hangen, maar dit keer deden ze dankbaar dienst. Iedereen die
voor het eerst komt rijdt hier anders ongemerkt voorbij en van de kant van Emmen
is het lastiger om hier in te draaien. Daarom adviseren we altijd de weg vanaf
Klazienaveen te nemen en beloven ballonnen op te hangen. Volgende week, de
23e, wordt er in Lochem een documentaire vertoond over de Joden in de oorlog in
Lochem en Cees gaat van te voren een inleiding houden en zal over Elly Sanders
vertellen die zon 1,5 jaar bij opa en opoe Eggink op de Boskamp heeft gewoond
tot ze door een paar Kopgeldjagers getraceerd werd en zomaar opgehaald. Het
heeft diepe indruk gemaakt op de familie. Elly was immers helemaal opgenomen in
het gezin, maakte de feestelijkheden bij het huwelijk van onze ouders mee en
ging gewoon met Ineke Kettelarij mee naar de Prinses Julianaschool in de
Wildenborch. Ook mij is het verhaal van Elly en de tragische afloop voor de hele
familie Sanders helemaal bijgebleven. Ze werd vlak voor mijn geboorte opgehaald
en toen opa en opoe hun eerste kleindochter bij Hendrik Jan en Coba kwamen
bewonderen, overheerste het verdriet over Elly en de afloop die niet veel goeds
voorspelde. Vooral de jaren na de oorlog werd dit tragische gebeuren vaak
aangehaald in gesprekken op de Haar en de Boskamp. Pas veel later hoorden we dat
de hele familie Sanders een paar weken later, half september 1943, al vergast
is. Cees was al een avond bij Ineke geweest om te horen hoe zij dit in haar
jeugd beleefd had en wilde nu mijn kant horen. Heel vaak heb ik het tragische
verhaal van Elly verteld aan klassen die ik op dat moment les gaf en het maakte
steeds diepe indruk. Je kon een speld horen vallen en nadien kwamen de vragen
natuurlijk en het besef hoe gelukkig we zijn om in een vrij land te
wonen. Het was een genoegen om Cees en Nini bij ons te hebben. Ze hadden er
zelfs de hele rit vanaf Lochem voor over om ons te bezoeken. Het boekje van opa
over zijn reis naar Amerika werd bewonderd en de worteltaart van warme bakker
Dick ten Broeke uit Lochem smaakte heerlijk. Wie interesse heeft moet de 23e
naar Lochem.
En hier is hij dan: Storm. Je moet wat meemaken als pup wanneer je uit je
zo vertrouwde omgeving gehaald wordt met broer en zusjes en moeder Lady die
altijd ergens in de buurt was. Het was 5 minuten enorm janken in de auto, tot
hij zich overgaf en lekker op de bodem op z'n dekentje ging slapen. De
kennismaking met kat Suze was ook wat: enorm blaffen. Het resultaat was dat we
de katten, die normaal altijd 's nachts binnenkomen, 's avonds niet meer gezien
hebben. De rest van de avond werd er al op z'n naam getraind. Wanneer hij kwam
kreeg hij iets lekkers als beloning. Dat ging snel. Hier ligt hij dan... op de
veiligste plek van het huis.
Nog één nachtje slapen. Dan
kunnen we onze nieuwe pup ophalen. Eigenlijk had het al iets eerder gekund, hij
is nu precies 9 weken, maar de dochter des huizes zat in Mexico en zou net
vandaag thuiskomen. Die moet dit prachtige stel toch even met eigen ogen zien.
En ons komt het ook goed uit want om meteen zon nieuwe pup mee te nemen naar
verjaardagen en een reünie is die eerste dagen geen goed idee. Dus morgen na de
reünie rijden we over Dalfsen om Storm eindelijk mee te nemen. Je snapt het
al: Diny is jarig en we hebben meegedeeld in de feestvreugde. Het was een komen
en gaan. Bij zon gelegenheid spreek ik ook nichtje Hennie weer eens. Altijd
leuk! Ze heeft morgen een meiden dag. Samen met haar dochters en schoonzus
Marjan met dochters gaan ze een dagje naar Rotterdam. Ik meen iets met een
museum, maar ik denk dat er vast ook geshopt gaat worden. Dit keer blijven we
niet in Eefde slapen, maar gaan even een flitsbezoekje bij Johan en Joke
brengen. De camping is al aardig gevuld ondanks het koude begin van het seizoen.
Even later rijden we langs Luttenberg en onze auto gaat vanzelf rechtsaf. We
zijn zo dichtbij Ben en Riet dat we even gaan kijken of ze thuis zijn. En dat
zijn ze! Een warm welkom. Ze hebben grote plannen. Waarschijnlijk gaan ze samen
met dochter en gezin een kangoeroe woning bouwen in het centrum van Raalte op
een plek waar vroeger een school stond. We bekijken al een stel tekeningen zoals
ze het zich voorstellen. Een gezamenlijke ingang maar dan ieder een aparte
woning. Wat een plannen. We zijn blij voor ze!
Terwijl ik eerder zat te denken aan onzichtbare wratten onder de voet of
iets engs dat in de weg zou kunnen zitten, bleek chiropractor Nimo aan iets
anders te denken. Hij nam mijn voet in de tang, waarschuwde dat het pijnlijk zou
zijn, wreef en schraapte er enorm hard onder. Voor een pieneköttel zoals ik was
het geen pretje. En na een paar seconden rust terwijl ik al dacht dat de
afstraffing voorbij was wrikte hij er nog even zo hard aan dat me ze buiten de
kamer konden horen. Toen hij Wim indertijd ook eens zo behandelde, klopte hij
hem op de schouder en vroeg: Zijn we nog vrienden?. Waarop Wim antwoorrdde:Ik
geef je nog 5 minuten'. Ik was niet meer tot enige humor in staat. Ik mag nu
drie keer per dag op die linkervoet gaan staan en in evenwicht blijven handen
los niet vals spelen. De voet kan nog een paar dagen pijnlijk blijven na deze
behandeling, zei hij nog. Maar ik kan je nu al vertellen dat ik weer gewoon
kan lopen, zij het dat de voet nog gevoelig is. Het blokje onder de schoen kan
af blijven. Ik zag me al achter de rollator, maar nu zie ik de toekomst zonniger
in en denk al weer aan een uurtje met de stokken en natuurlijk met
Storm!
Hardlopers zijn doodlopers is misschien een wat overdreven kreet in mijn geval,
maar het is wel zo dat ik al meer dan twee weken een pijnlijke voet heb. Toen ik
lekker meeliep in de Emmerdennen met het groepje van Trijnie met mijn Nordic
Walking stokken, ging dat eindelijk zo makkelijk dat ik er vol op los ging. Ik
had helemaal de slag te pakken. Maar toen ik wat later merkte dat de bal van
mijn voet pijnlijk was, begon ik te twijfelen. Het voelt aan als een blauwe plek
of een kneuzing. Maar omdat je nergens komt zonder twee voeten te gebruiken
bleef het zeer doen. Ik heb er heel wat ontspannende voetenbadjes tegen aan
gegooid, maar ook dat deed niet echt veel. Afgelopen zaterdag was het helemaal
een drukke loopdag in de beide musea tijdens ons dagje uit met Ellen. Dat was er
niet best voor, maar ja ! Zondag was ik er helemaal klaar mee. Ik heb die dag
maar eens veel gezeten. Tot ik ineens een beeld voor ogen kreeg van de
koeienstal bij Johan. Hij heeft wel eens een koe die last van de poot heeft en
na het bekappen een extra stukje hout onder de poot krijgt. Ik zocht een smal
plankje uit de zak met aanmaakhout, Wim zaagde er een stuk af en met een paar
brede elastieken maakte ik het midden onder de schoen vast. Zo kan ik in elk
geval zonder pijn lopen en ontzie daarmee de gekneusde plek. Nee... over is het
nog niet. Gao t-er dan toch met naor de dokter, zegt Wim maar
steeds. Morgen hebben we een al geplande afspraak bij de chiropractor. Die
mag eerst oordelen.
Maar ook dit hoort bij een dagje uit. Samen met mijn medeschilders van de dinsdagochtend....
De museum dag is geregeld. We gaan naar het Drents Museum in Assen en het
Groninger Museum in de stad Groningen. Ellen had al haar cursisten benaderd en
na het kopje koffie bij Atelier Helderrood vertrekken we met zon 25 man, nou
ja 4 mannen en de rest vrouwen, naar Assen. Ik rijd met Dick mee. Het blijkt
dat wij als moeders van bruid en bruidegom in zijn kledingzaak Mulder Gerhard
zn trouwpak hebben helpen uitzoeken. En blijkt dat hij en Judiths vader elke 2
weken samen biljarten. Dat schept een band! Het is Museumweekend en als je
geen Museumjaarkaart hebt kun je er zelfs voor 1 euro in. Er is een speciale
expositie over dementie. Een begaafd kunstenaar, Herman van Hoogdalem, heeft 2.40 hoge portretten
geschilderd van dementerenden. We zien de film waarbij je hem aan het werk ziet
en de interviews met familie. Het is ontroerend maar ook wel schrikken als je
mensen zo afgetakeld ziet. Ook de Russische Kunst is indrukwekkend, echt de
moeite waard en ik besef dat ik terug moet komen omdat je alles niet in een keer
kunt bevatten, en dan met Wim. Dan is Groningen aan de beurt. Een
parkeergarage is gauw gevonden en de afdeling met Nordic Art is mijn doel,
eveneens een prachtige expositie. We doen ook hier weer nieuwe inspiratie
op. Het is een gewoonte geworden om aan het eind van een galerie- of museum
dag samen te gaan eten. Het wordt Humphrys. Terwijl we daar genieten van ons
diner krijg ik een sms-je van Wim: weer een tweeling! Het blijkt dat het zwarte
schaap intussen heeft gelammerd. Hij heeft zelfs al een paar fotos
gemaakt. Dan is de dag om en we gaan weer terug naar ons vertrekpunt: Atelier
Helderrood. Wim staat al te wachten, maar ik moet nog even de schilderijen van
Dick bewonderen die hij op zijn mobiel heeft staan. Die schildert pas een paar
jaar en ik ben onder de indruk wat die al kan. Dan zie ik een arm zwaaien en
een roep vanuit de auto en heel even moet ik denken aan vader Gerard die zijn
Siet persoonlijk kwam ophalen bij het zanggroepje van Dijkema
'De onweersbui is overgetrokken is de titel van dit lichte en vrolijke schilderij van Vjatsjeslav
Frantsevitsj Zagonek. Op deNationale tentoonstelling in de USSR in 1961 werd dit
het belangrijkste werk van Zagonek genoemd. Het is doorzichtig, licht en luchtig
en lijkt in een keer te zijn geschilderd. Ook is het doortrokken van
betekenissen. Het gaat over schoonheid, over vrijheid, over ruimte, over de
natuurlijke vreugde, over reinheid, als over de verfrissende kracht van regen
waarna de natuur 'naar ozon ruikt'. De natuur vernieuwt zich en het leven zet
voort.
Zwemmen met paarden. Ontspanning voor de Russische soldaten een eeuw geleden. nee... preuts waren ze niet.
De Nordic Art expositie in het Groninger Museum was eveneens prachtig. De
Zweedse Hanna Pauli schilderde dit mooie doek: Breakfast- time in 1887. Het is
uitgeleend door het Museum Stockholm. Naast veel donkerder schilderijen in deze
expositie was dit een vrolijke.
In 1900 schilderde de IJslander Thórarinn B. Thorláksson dit schilderij
Thingvellir. Het ademt de sfeer van het land uit en wel zo dat ik nieuwsgierig
word en dit verre Ijsland zou willen gaan verkennen.
'Zo hier kump et beutien van t Kleine Veer, zo
komen de neven Wilhelm en Gerrit van der Kolk bij ons het erf oprijden. Bij het
Kleine of Oldeneler Veer, aan de overkant van de IJssel, begon het leven van de
ouders van deze neven van der Kolk. Gerrit en Wilhelms vader Jan is nog wel in
Hattem geboren omdat opoe Willempje daar het liefst woonde, maar kort na zijn
geboorte was vader Hendrik nodig bij het Kleine Veer waar sinds jaar en dag een
van der Kolk veerman was. Daar aan de overkant werden Wims vader en tweelingzus
Marie geboren en later nog Gerrit en Anton. Toen wilde opoe Willempje weer terug
naar Hattem. Daar zijn deze jongens verder opgegroeid en een deel van hen is er
blijven wonen. Gerrit is altijd in Hattem blijven wonen, maar Wilhelm is sinds
een paar jaar uitgeweken naar de Filippijnen waar hij een vrij en gelukkig leven
leidt met zijn nieuwe liefde Hilda. Vanwege de reünie is hij nu terug gekomen
naar zijn roots en het leek hem leuk om ons eens op te zoeken. Daar had Gerrit
ook wel zin in en zo gebeurde het dat er heel wat herinneringen opgehaald werden
in huize Schoolpad. Wilhelm vertelt over zijn vrije leven op Cebu en Gerrit over
de laatste jaren. Het werd een bijzondere middag waarin heel wat verhalen boven
kwamen. Gerrit beschreef een ongelukkige schop van Wim tegen de bal die in een
dakgoot terecht kwam, maar die hij al hangend aan die dakgoot en tekens zijn
handen verplaatsend weer teug kon pakken. Dat had op hem zo'n indruk gemaakt dat
hij het nu nog precies voor zich zag. Ze zaten echt op de praatstoel die drie.
Natuurlijk kwam ook de familie aan de beurt, tante Siet en tante Marie. De
laatste heeft zelfs meegeholpen bij de bevalling van Gerhard. Mooi team die
twee, dokter van Haeringen en tante Marie. We besloten de middag met de
karbonades zoals tante Marie die vroeger klaar maakte op zaterdag, zodat alle
jongens die langs kwamen een lekkere karbonade kreeg. Wim heeft verscheidene
keren meegesmuld. Oom Jan zinde het helemaal niet, ook al omdat hij de dunste
kreeg! Maar de gevleugelde woorden van tante Marie zijn nog steeds bekend in de
familie: 'Jan, zolang as ie-j van die dikke sigaren rookt kriegt de jongens hier
zaoterdags een karbonade'. Daar kon hij het mee doen. Ik heb genoten van de
verhalen en zou zeggen: Kom nòg es langs!
Ik zie er maar vier, roep ik naar Wim als, ik voor ik naar mijn
schilderochtend ga, een blik in de wei werp. Meestal lopen ze vredig met zn
vijven bij elkaar te grazen, maar nu mis ik die met de brede bles en een zwart
knietje. Wanneer ik de wei in loop komt de bewuste ooi uit het hok schieten met
een kletsnat lam achter haar aan. Net geboren. Dan ontwaar ik een tweede die
opgedroogd en wel in het morgenzonnetje ligt, een heel kleintje. Het zijn de
eerste lammeren van Rob, altijd weer een mooi plaatje. Het is dat ik naar
schilderen ga anders was ik er vanmorgen niet bij weg te slaan. Nu is het
mijn eerste doel tussen de middag om te kijken hoe het gaat. De kleine is niet
erg tierig en deze middag zet ik die een paar keer op zn pootjes waarna hij
naar zn moeder drentelt. Hij plast in elk geval, een teken dat hij de eerste
biest binnen heeft. De andere maak ik me geen zorgen om. Die volgt haar moeder
op de voet en duikt er om de haverklap onder. Rob is er druk mee vandaag na z'n
werk, want op alle terreinen waar hij zijn schapen heeft lopen zijn er lammeren
geboren: Hoogeveen, Mantinge, Musselkanaal, Nieuw Weerdinge. Hij wil ze allemaal
controleren en zet de lammeren meteen op de foto. Het is net of die kleinen het
weten, hun trotse Schoonebeker nekje gaat omhoog, ze poseren gewoon voor
hem
Eindelijk begint het er op te lijken, we
hebben vandaag voor het eerst meer dan een uur in de zon bij de wei gezeten. De
katten meteen om ons heen net als de kip en de haan en vanuit de achterste wei
worden we door de Schoonebekers in de gaten gehouden. Die moeten wij ook
observeren want volgens Rob is er nu net één uitgeteld. De lammeren kunnen
komen. Vanmiddag was het dan zover, Rick zn inboedel wordt onder de loep
genomen. Wim en ik zijn daarom al twee uur eerder vertrokken. Alle kasten worden
uitgedund en alle dozen en verder overtollig meubilair en ander spul wordt klaar
gezet voor de jongens die om half 6 zullen komen. Mark is eerst, die komt zo van
het voetbalveld en is goed gemutst, Drenthina heeft gewonnen. Hij begint de
klaargezette boel van de zolder naar beneden te sjouwen en even later zijn Robin
en Gerhard er ook. Mark heeft een bijzondere techniek om zakken en dozen naar
beneden te krijgen. Hij laat ze gewoon vallen en worden dan weer door Wim en
Rick naar de container of aanhanger gebracht. Robin verzet ook heel wat
sjouwwerk. Wanneer de boel naar beneden is, is de container vol en de
aanhangwagen helemaal volgepakt. Ik maak een foto van de bank met voldane
werkers. Je moet een foto nemen van de opgeruimde zolder, vinden ze. Rick
is helemaal in zijn nopjes. Hij had zijn favoriete spullen van te voren al
veilig gesteld: zn allereerste radio die hij voor zn 16e verjaardag kreeg èn
zn autoradio. Die laat hem er zeker van zijn dat hij ooit echt zn rijbewijs
kreeg. Ik had gezegd dat de spullen nog even bij ons onder de kapschuur zouden
blijven staan zodat hij eventueel nog wat terug kon pakken, maar hij belde
vanavond nog even om te zeggen dat alles wat uit huis weg was, ook echt weg
mocht. Morgen gaat de schilder in zijn hal en slaapkamer aan het werk. Rick
vindt nu alles best.
De eerste Paasdag hebben we weer gehad en het was weer bijzonder. In elk geval
begonnen we Pasen met een feestelijke kerkdienst. De Cantorij zong de sterren
van de hemel. Wim doet sinds kort weer mee omdat er een bas uitgevallen is en
volgens mij vindt hij het prima zo. We zaten net in de auto of onze
schapenman Rob belt. In Mantinge heeft hij ook een koppel schapen lopen en er
was al een tweeling geboren. Volgens de mevrouw die er bij woont was er een
helemaal koud en liep niet dicht bij de moeder. Die had ze maar naar binnen
gehaald en zat ermee op schoot om op te warmen. Het kon dus wel eens een
flessenlam worden. Hij ging erheen en zou de situatie bekijken en de moeder
eventueel melken voor de biest. Eenmaal thuis werd het lammerenhok naast de
open haard snel weer opgesteld en de fles klaargezet. Wat later belt Rob
opnieuw. Het leek mee te vallen. Het levendige lam had hij weer bij de moeder
gezet en die accepteerde het lam gewoon weer. Niks aan de hand dus! We laten het
hok nog maar even staan want ook de schapen die bij ons lopen moeten nog
aflammeren. En dan is het weer feest. Jennifer is jarig. Aan de Schaapstreek
heeft de hele familie zich verzameld en we worden in de watten gelegd met
lekkers. De Kraakfamilie bereidt zich al voor op de komende zomervakantie
wanneer ze met de hele familie 14 dagen samen in een huis in Zuid Frankrijk gaan
vieren dat opa Klaas 80 jaar geworden is. Je kunt het zien ze hebben er zin in.
Jennifer en haar zus Jackie zijn al druk met de voorbereidingen en maken al
lijstjes. Eva heeft pas een optreden gehad op school. Ze had zich een paar
akkoorden op de piano aangeleerd ze zong een lied van Rihanna. Jennifer had het
opgenomen en we waren helemaal verrast hoe professioneel ze overkwam. Erg leuk.
Robin en Eva kunnen het goed samen vinden en trokken zich terug met een
spelletje Risk. Voor we naar huis gaan maken we met de jongens de afspraak
om vandaag de zolder bij Rick leeg te ruimen. Robin komt ook mee. Mooi, zo'n
samenwerking! Ik ben benieuwd. De dag besluiten we languit voor de tv en
maken er zelfs een half nachtje van met Inspector Frost. Moet kunnen toch ?
De kamer bij Rick is een paar jaar terug al flink onder handen genomen door
de familie. Je ziet wel wat zijn hobby is.
Hebben jullie binnen nog wat
voor me te doen?, vroeg onze gelegenheidsschilder, een kamer sausen of zo. In
de bouw ligt alles op zijn gat en bij het Uitzendbureau dat regelmatig werk voor
hem had was het ook huilen met de pet op. Ik kon zo gauw niks bedenken. De
buitenkant van ons huis moet hier en daar bijgewerkt worden, maar daar is het de
tijd nog niet voor. Het moet eerst minstens 10 graden worden en daar lijkt het
deze Pasen zeker nog niet op. Wim leest de krant en meldt net dat het twee jaar
geleden met Pasen 24 graden was. Ik duik hierop nog verder weg in mijn
fleecevest. Maar s avonds denk ik aan de zolder van Rick die al zolang hij
er woont één donker gat is. De vorige bewoner heeft alles zwart geschilderd.
Misschien zou . Ik bel Rick of hij daar voor in is. Rick wel dus. Zo kwam het
dat onze schildervriend twee dagen lang Rick zn zolder heeft omgetoverd tot een
licht verblijf. Het gevolg is wel dat er nu ook opgeruimd moet worden, want
alles wat even weggezet werd, ook alle verpakkingen van apparatuur stond er. Zo
makkelijk om een zolder te hebben, maar wat nu? Morgen gaan we overleggen met
Mark en Gerhard om een gezamenlijke afvoer van overbodige spullen te regelen.
En het màg van Rick. Kon hij voorheen geen afstand doen van radio-, tv-,
computer-, wekker- , bureaustoel- enz. verpakkingen. Nu wil hij zelf een
opgeruimde zolder. Hoera! Toch voorjaar?
Ons groepje dat altijd even samen koffie blijft drinken na de inspanningen van het zwemmen.
Donderdagmorgen is mijn morgen. Daar moet niemand mij aankomen. Daar moet
je al een heel goede reden voor hebben. Het is mijn zwemochtend. D.w.z. om half
9 op de fiets zitten en van 9 tot half 10 lekker aquajoggen en nog even
uitzwemmen. Dan is het koffiedrinken en bijpraten. Het geeft een band wanneer je
dit al jaren doet ja ook dat kopje koffie en het delen van lief en leed
naderhand. Sinds een aantal jaren gaan we ook eens per jaar uit eten, meestal
wordt dat de Wok in het centrum van Emmen. Jannie van het Aquarenacafé verwent
ons af en toe. Soms mogen we een nieuw soort ijs uitproberen. En op tafel staat
de grote pot met een nieuw soort drop om uit te proberen. Gisteren had ze weer
wat nieuws. We kregen allemaal een soort crème op de hand om onze handen te
verzachten. Het rook ook nog lekker. En wij maar raden wat er in zat. Het rook
wat naar fruit, maar wat. Toen kwam de aap uit de mouw. Het was gewoon
Marokkaanse olijfolie, gemengd met vaseline. Het zou een weldaad voor je huid
zijn. En het is zo, vanmorgen zijn mijn handen nog steeds zo zacht als
wat! En na operatie zwembad ga ik richting het Goed voor het bijna wekelijkse
rondje Kringloop met vriendin Susan met koffie en een tosti na. Onze laatste
week wordt besproken en ook de huisdieren komen aan de orde. Haar nog enige kip,
Wendy ooit gered uit een legbatterij in Haaksbergen met nog twee anderen, leeft
nog steeds. De door haar geredde houtduif Georgie komt nog iedere dag en ze
leeft mee met onze belevenissen omtrent onze nieuwe pup Storm die binnenkort
zijn intrede zal doen. En zo ziet een gewone donderdagmorgen er
uit.
We gaan weer terug in de tijd. We zitten elke
avond lekker warm voor ons houtkacheltje. En wij niet alleen. Mark en Jennifer
hebben er zelfs twee om hun huis van die lekkere warmte te voorzien. Ze besparen
zo aardig op hun energierekening. Vandaar dat Mark gek is op bomen die gekapt
moeten worden. Bij ons zijn al heel wat oude berken tegen de vlakte gegaan en in
de houtkachels in Sleen verdwenen. Mark moet ze wel zelf komen omzagen en daarna
in stukken zagen, maar dat doet hij met plezier. Samen met Wim zijn ze een
aardig span. Ook als de gemeente aan het Schoolpad snoeit verdwijnen er heel wat
stukken via ons erf richting Sleen. Verder heeft hij nog een adresje waar hij
afvalhout kan halen tegen een gereduceerd prijsje. En wij? Wij bestellen ons
kant en klaar gekloofde hout in Oosterhesselen bij Herr Werner Mayer. Die is s
winters aan het kappen en kloven en s zomers komt hij ons met trekker en
aanhanger 3,5 kuub eikenhout brengen. Dat ligt eerst een jaar om te drogen en
dan gaat het pas de kachel in. Jammer dat het een kleine kachel is want af en
toe is er een blok hout te groot om hem door het deurtje van de kachel te
krijgen. Helemaal niet erg, vindt Mark want hij weet er wel weg mee. Vandaag
had hij het geluk dat de boom bij hun buren tegen de vlakte ging en zonet
stuurde hij een mail mèt foto van de nieuwe oogst!
We moeten dit jaar wel geduld hebben voor we echt van voorjaar kunnen
spreken. De crocussen en sneeuwklokjes staan er wat zielig bij. De mezen
bevechten hun plekje aan de vetbolletjes en de pindapot. De merel zoekt het wat
lager bij de grond. De roodborstjes zitten overal bij en kijken wat verwaand
rond alsof ze hier de baas zijn. Ook zijn er ineens geelgorsjes en staartmeesjes
die meesnoepen. En wanneer de grote bonte specht minstens 5 keer per dag
langskomt om de boom en de pindaslinger te inspecteren, is hij even de baas in
verwencafé Schoolpad. We hebben zelfs een ingenieus eekhoornvoederhuisje
opgehangen, maar daar hebben we nog geen eekhoorn bij gezien. De birdfeeder van
Jans met het schuifraampje van plexiglas doet goede diensten. We moeten onze
ene overgebleven kip en de nieuwe zwarte haan wel in de gaten houden want
steenmarter en kiekendief liggen op de loer, zullen ook wel aan het voorjaar toe
zijn. En toch... 's morgens word ik weer op tijd wakker, het is lekker vroeg
licht. En zo weet ik het zeker... nog even en het echte voorjaar
begint!
Het kan nog leuk worden deze zomer. Er wordt een middagje voor de Eggink
girls (mijn meisjesnaam) georganiseerd en nog wel op de Boomgaard, ons ouderlijk huis, bij Johan en Joke. Ons
nichtje Monique is een gediplomeerd schoonheidsspecialiste en ik heb zelf al een
behandeling van haar ervaren. Heerlijk! Ze heeft sinds kort haar eigen
schoonheidssalon thuis aan het Tusseler in Lochem maar naast dit is ze actief om
in verschillende zaken, waaronder de tassen en accessoireshop Fantastiz, de
klanten te verrassen met een behandeling voor nagels en handen. Ook geeft ze
workshops waarbij je kennis kunt maken met de verschillende onderdelen van haar
werk. Dus nu hebben ze samen bedacht om als Egginksvrouwen kennis te maken
met alles op gebied van visagie, tips en trucs om er goed uit te zien, zal ik
maar zeggen. Lijkt mij erg leuk. Ik moet alleen mijn lieve schoondochters
enthousiast krijgen om mee naar de Achterhoek af te reizen. We zouden er met
elkaar een leuk dagje van kunnen maken met een nostalgisch tintje. Leuk hoor
zo'n initiatief, Monique!
Zo af en toe maak ik een uitstapje naar de website van enigszins
gelijkgezinden. Zo was mijn belangstelling laatst gewekt op de Handwerkbeurs
door een stel dames die alles over sokken breien wisten en de mooiste wol en
patronen daarvoor bij zich hadden. Zo langzaam begint het bij mij ook weer te
kriebelen. Na de minstens 35 paar die ik breide, na de start van mijn leven
zonder school, collegas en pubers, heb ik de laatste 6 jaar geen breipen meer
aangeraakt. Maar bij het zien van dit enthousiasme en de prachtige kleuren
sokkenwol denk ik er over om weer eens te beginnen. Niesje vroeg een jaar
geleden nog eens of ik al weer sokken breide, maar ik moest haar teleurstellen.
Het is net of ik er geen tijd meer voor heb. Wie weet als ik deze zomer op ons
bankje bij de wei zit met Storm om me heen en de lammeren in de wei zit ik
misschien wel weer met een sok in wording. Dit vond ik op Froukjes
weblog: Fair Isle is een eiland dat bij de Shetlandeilanden-groep hoort. Het
is het zuidelijkste eiland en is vooral bekend van de breitechniek: rondbreien
met meerdere kleuren. Om promotie te maken voor Scotland, waar de eilandengroep
bij hoort, hebben deze voor de ponys prachtige vesten gebreid. Ja, van
Schetlandwol natuurlijk. Staan de beestjes er niet warmpjes bij?
De pups zien hun moeder en dat betekent: eten! Kennen jullie hem al? Die
met dat smalle blesje en die mooie witte pootjes... dat is-em!
We konden
het niet laten... het duurt nog zolang tot Storm hier is... we moesten gewoon
even kijken. We maakten een afspraak en gisteren gingen we op weg naar
Dalfsen. Het bezoek aan de dierenarts hadden ze net achter de rug, de pups in
de bench en moeder Lady mee. Ze hadden veel bekijks gehad, maar het
belangrijkste was dat de pups allemaal gezond bevonden werden. Ze zijn nu geënt
en gechipt. Bovendien waren ze enorm gegroeid, er zit goed leven in. Ze stonden
rechtop tegen het gaas wanneer Lady binnen kwam lopen. Maar ze kregen eerst
brokjes en daarna werden ze op de kranten aan de rand van de serre losgelaten om
hun poepjes te doen. Moeder Lady heeft het zwaar met het stel en vanaf nu worden
de voedingen afgebouwd. Corry en haar man genieten van het hele gebeuren maar
zullen net als moeder Lady blij zijn als deze drukke periode achter ze ligt. We
zullen zeker contact houden. We zijn nu zo dichtbij Zwolle dat we doorrijden
naar Hattem. We kijken even of de beplanting van moeders graf goed gebleven is.
De ene witte kerstroos bloeit ondanks de kou en ook de kruipende cotoneasters
hebben het volgehouden. En natuurlijk eindigen we bij Ben en Niesje op de
bank en bespreken de tijd dat ze bij ons zullen komen oppassen. Storm zal dan al
een half jaar zijn. Ze hoeven zich dan zeker niet te vervelen. Is vier weken
niet te lang?, vragen we nog. Nee hoor, helemaal niet, we hebben het de kinderen
al gezegd.
Het duurt nog wel even maar we zitten al uit te kijken naar de
tijd dat onze nieuwe pup Storm zijn intrede zal doen bij ons aan het Schoolpad.
We kregen gisteren weer een paar nieuwe fotos waarbij te zien is dat hij
levendig genoeg is. De bench is al te voorschijn gehaald. Ik had gisteren het
schilderij van Skipper afgemaakt, wat een afwisseling met die grote rode.
Allebei mooi om te doen. Ik kon het niet laten en we belden Jack om hem Skipper
te laten zien. Hij kon zeggen of het precies lijkt. Skipper was een pup uit het
eerste nestje van Scott en Kim, maart 1997. Twee jaar geleden overleed Skipper,
13,5 jaar oud, een geweldige hond is hij voor hen geweest. Toen Jack en Margie
laatst bij ons waren lieten ze doorschemeren dat ze wel een schilderij van hem
zouden willen hebben. Ik kreeg de fotos en mocht er een geschikte
uitzoeken. Toen was het snel voor elkaar. Zelfs Ellen had er niets aan toe te
voegen. Jack kwam, keek, en even dacht ik dat ik een traan zag. Hij was er
geweldig blij mee, ik kreeg een dikke pakkerd en ik pakte het meteen maar voor
Margie in. Intussen vertelde Jack over de tijd dat Skipper bij hen kwam. De
eerste twee nachten hadden ze zelfs beneden bij hem geslapen, dat was hen door
iemand aangeraden. Zoiets had ik nog nooit gehoord. Toen ze de derde nacht dan
weer naar boven naar hun eigen bed gingen was Leiden in last. Janken meneertje
en steeds maar naar beneden om hem te troosten. Tja . Jack kreeg een
slaaptekort. Toen ze eenmaal gewend waren ging het veel beter en werd de
puppiecursus met goed gevolg afgelegd en werd Skipper het lievelingetje van de
buurt. Nee ze hebben nog geen nieuwe hond, maar ik heb zo het vermoeden dat
ze er nu toch over aan het denken zijn.
Wim met Kim en Scott in 1994, toen we net aan het Schoolpad woonden.
'Valpreventie was het
onderwerp, zo werd ons gemaild. Onze Passageavond Zuidbarge Rietlanden in het
Hoefijzer zou verzorgd worden door de dames van Sedna en Seniorensport van de
Gemeente Emmen. Ik was benieuwd. Ik kreeg wel even wat beelden van die
valbrekende toeren die je bij judo wel eens ziet. Maar na onze opening door
Aly en de nodige mededelingen kwamen Hilde van de senioren en Ank van Sedna in
actie. Het bleek allemaal wat logischer in elkaar te zitten. Na de uitleg en
beelden van onveilige situaties en allerlei nare ongelukken die je kan overkomen
gingen we twee aan twee aan de slag. Albertje en ik deden ons best, maar doordat
we alle onveilige situaties in onze beide huizen meetelden kwamen wij aan het
hoogste aantal nl 18. Wij wonnen daardoor een anti slipmat voor de douche. Wil
je weten wat onveilig is en waar je niet zo gauw aan denkt? - Filter van de
afzuigkap schoonmaken - Geen apparaten standby laten staan - Bijwerkingen
van medicijnen Albertje leest ze niet want dan voelt ze alles wat er in
staat. - Is er een vluchtweg in huis? Albertje wist er geen. Die kan
misschien bij brand nog uit het slaapkamerraam beneden klimmen. Wij slapen boven
en hebben zelfs een dik koord met knopen om de beddenpoot zitten die we bij
brand uit het raam kunnen gooien en zo ons naar beneden laten zakken. We hebben
nl een rieten dak en bij brand is de trap geen optie meer. Het zorgde voor onze
buurtjes hier voor enige consternatie. - Maar er stond ons meer te wachten.
Aan onze stabiliteit werd gewerkt. Het was leuk oefenen zo samen. Hilde deed het
voor en stimuleerde ons met flair. Al met al was het een waardevolle avond.
Met een lijst met evenwichtsoefeningen en spierversterkende oefeningen konden we
naar huis. Het geeft je toch wat te denken. Terwijl veel vrouwengroepen
juist kleiner worden, is die van ons bloeiende en komen er steeds nieuwe leden
bij. Er zijn dan ook veel activiteiten om aan mee te doen: een regioavond, een
creativiteit expo, een reisje naar Brussel naar de Eurotop, wandelen met
Passage, samen meedoen met een workshop bloemschikken bij een van de leden, een
verrassingsmiddag, museumbezoek enz. Er wordt meegeleefd met lief en leed en dat
is toch ook wat een mens nodig heeft.
p.s Zie je wel m'n schilderijen op
de achtergrond? Leuk om ze hier te zien hangen.
Maandag--Zomaar
tussendoor een prachtige voorjaarsdag. Net of je energie ineens verhoogd wordt.
Vanmorgen een kort bezoekje aan mijn zieke Marokkaanse vriendin, zag er
jammergenoeg niet erg goed uit. Vanmiddag samen met Wim met ons groepje al
Nordic Walkend naar het Appeltje. We wisten niet eens dat dit bestond. Het bleek
een prachtig rond meertje te zijn vlak achter het Zorgcentrum het Heidehiem. Het
begon al echt naar het voorjaar te ruiken in het bos. Wim is wat conditie
betreft klaar om naar de woensdaggroep te gaan, maar jammer dan dan heeft hij
zn Zanggroep in Zwartemeer. Precies om half vier halen we Daan op, want
Anja heeft genoeg aan Tim die naar zwemles gaat. Vader Alle haalt hem na zijn
werk weer op. En vanavond ging Wim oefenen met de Canthorij, want twee weken
achter alkaar hebben ze een optreden. Het hield in dat ik alleen naar een avond
Groothuisbezoek ging. Ik zag onderweg nog net een ree het land van onze boer
oversteken. Bart en Alize thuis wonen prachtig in een nieuw stukje
Bargeroosterveld dat dichtbij het Oosterse bos ligt. Het schilderij dat ik van
hun hond Nelson maakte hing op een ereplaats. Er werd veel van gedachten
gewisseld en de laatste jaren is er ook in de protestantse kerken veel
veranderd, zo ook in de geloofsbeleving. Erg mooi vond ik dan het kleine
gedichtje van Hans Andreus:
Of hoe dat heet
Gelukkig dat het
licht bestaat
en dat het met me doet en praat
en dat ik
weet dat ik er vandaan
kom, van het licht of hoe dat heet.
En... op deze voorjaarsdag maakt Lotje kennis met de geitjes...
En is Daan trots op zijn gemaakte ABC puzzel Intussen is het weer berekoud, maar.... ik voel het... spring is in the air!
De eerste Paasdag hebben we weer gehad en het was weer bijzonder. In elk geval
begonnen we Pasen met een feestelijke kerkdienst. De Cantorij zong de sterren
van de hemel. Wim doet sinds kort weer mee omdat er een bas uitgevallen is en
volgens mij vindt hij het prima zo.
