Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
14-10-2014
Geluk hebben...
Het is zaterdagmorgen, lekker uitgeslapen, want Pauw houdt ons ’s avonds laat op de been. Nou ja… in de luie stoel dan. We lezen de zaterdageditie van ons lijfblad: het Dagblad van het Noorden. Daarnaast hebben we al achter elkaar twee weken het Algemeen Dagblad, Trouw en zelfs de Volkskrant gehad. We worden steeds beter om per telefoon duidelijk te maken dat we geen extra dagblad willen. Gewoon meteen zeggen. Bevalt goed en noemen de extra aandacht voor cultuur of religie of speciale columns die ons aanstaan, maar meteen duidelijk zijn: geen tweede krant, nee… ook niet alleen de zaterdageditie. Terwijl ik de escapades van Daniel Lohues in Amerika lees, die in gesprek kwam met indianen, schrikken we op van een klap op de ruit. Er valt een klein bruin bolletje buiten op de vlonder voor de vijver. Het lijkt op een winterkoninkje, maar als ik beter kijk zie ik een geel streepje op z’n kopje en blijkt het een goudhaantje. Die gaan vaak op zoek naar de spinnetjes die in de webben onder het riet van de kap zitten. Het kleintje blijft doodstil liggen. We kijken meteen om ons heen. Gelukkig, onze zwarte kat Loeder is binnen, die heeft net z’n extra stukje vlees uit een kuipje gehad. Dan gaat Wim naar buiten en neemt het kleine bolletje op z’n hand. Het blijft nog steeds stil liggen, alleen z’n oogje knippert een keer. Dan brengt Wim hem naar het voederhuisje, hoog op de paal, en legt hem daar voorzichtig neer. We spreken de kleine nog even bemoedigend toe en geven het een klein aaitje over het kleine kopje met die mooie gele streep. En… we gaan verder met de krant. Een half uur later is het prachtige vogeltje verdwenen, gewoon weggevlogen. Nu maar hopen dat het de schok goed doorstaan heeft.
o.a -Het ouderlijk huis van de van der Kolks, Dorpsweg 4 in Hattem( bij Zwolle). Nu wonen Ben en Niesje in het rechter gedeelte van deze dubbele woning.
- molen de Fortuyn
- schilderij van Voerman
-de Dijkpoort
-pomp vooraan de Kerkstraat en de Achterstraat
'Wet ie wat Tjip zeg? Hattem was vanaovend op de tillevisie.' Wim komt net thuis van z'n avondje repeteren met zijn Mannenkoor Valerius en duikt meteen achter de computer om bij Uitzending Gemist het programma op te zoeken over Hattem. Het blijkt het EO programma 'Geloof en een Hoop Liefde' te zijn. Ik hoor hem een half uur lang niet. Ik had intussen 'De Rijdende Rechter' om naar te kijken, hier vlakbij in Benneveld en het Ermer Strand opgenomen. Als hij zich eindelijk weer bij me voegt zegt hij: 'Ik heb em der nog veur. A'j et ok nog zien wilt'... De ellende van de rijdende rechter is ten einde en ik ben ook wel benieuwd of ik iets herken in de uitzending over Hattem. Het blijkt een erg leuke uitzending te zijn en natuurlijk met natuurlijk ook voor mij veel herkenbaars. Casper Spannenberg zingt als een nachtegaal en de schilders Voerman en Anton Pieck komen ook aan de orde. Een wandeling met de achterkleinzoon van Voerman langs bekende plekken is de moeite waard. Zelfs de veerpont 'Het Kleine Veer', waar de voorouders van Wim z'n familie een rol speelden als veermannen, zag je in bedrijf. Nu is het alleen een zomers gebeuren. Je moet er gewoon even een half uurtje voor uittrekken, maar dan heb je ook wat. Voor wie er zin in heeft: klik even op de titel en je kunt mee genieten. Morgen komt er weer een onderdeel van Hattem aan de beurt: iets met de molenaar heb ik begrepen.
Lig toch niet langer te äösen’, zeg ik tegen Wim als hij zich helemaal laat gaan op de linnenkast van vader Hendrik Jan en moeder Coba. Die moet weg, er zit houtworm in en de kapschuur moet nodig opgeruimd en zo is dat einde verhaal voor deze linnenkast. ‘Ie kriegt em zo nooit kepot. ’t Is der ene van veur de oorlog, zo degelijk as wat. Vraog anders Jans toch effen..... of wacht töt Mark der weer is’, zeg ik nog. Maar dat moet je tegen Wim nooit zeggen. De bijl werd gehaald. En toen kwam er schot in. Die oude kast heeft inmiddels al een jaar of 10 onder de kapschuur gestaan nadat hij weg moest bij Johan en Joke. Daar heeft hij minstens 60 jaar in de O.K. gestaan na het huwelijk van mama met vader Hein in 1950. De insiders weten dat o.k. op de Boomgaard de afkorting is voor ‘Opa’s Kamer’. Deze nostalgische kast was door mij volgestouwd met potten, vazen en spullen voor de tuin. Maar de kapschuur was intussen zo volgepakt met auto, vouwwagen van Gerhard, aanhangwagen, zitmaaier, kunstmest, oude kranten, zakken schapenwol, fietsdrager, tuingereedschap, enz., dat ik niet eens meer wist wat voor potten, vazen en mandjes er in stonden. Dat is dus einde kast. Nu nog alles sorteren. Een paar kan ik zelf nog bergen in de kast in de schuur, een aantal gaan naar Diny om kerststukken op te maken voor de Kerstmarkt en de rest gaat naar kringloop Het Goed. Het ruimt wel lekker op. Nu nog het zoldertje boven de fietsen, de schuurzolder, het kantoortje en de plek boven de sauna. Toch denk ik dat Wim er even genoeg van heeft. Morgen verder. Zijn conditie is prima, maar het moet niet te gek worden.
Daarvoor komen we zelfs uit Emmen. En zo begon de middag in het sfeervolle kerkje in Laren. De dag dat het 150 jaar geleden is dat meester HW Heuvel geboren werd op boerderij Blauwhand in Laren wordt herdacht. En hoe....! In de kerk werd een tentoonstelling ingericht met foto's uit de tijd van meester Heuvel en er waren allerlei attributen geleend van het openluchtmuseum de Lebbenbrugge. Het dikke boek dat Gerda Stokreef samenstelde 'Boerderij Blauwhand en zijn naobers' lag er ter inzage. Het was een proefdruk, want er moet nog wat aan gebeuren. Ik heb het voor haar kunnen corrigeren. Het is bijna af, er moet een inleiding bij die Ben als echte Heuvelfan gaat schrijven. Zo is er met vereende krachten een prachtige middag in elkaar gedraaid.
En.. het werd een echte Heuvelmiddag. Ben had een hoofdrol door met lichtbeelden van belangrijke plekken de omgeving een prachtig verhaal te houden, een Heuvelfan waardig. Hij hield zijn verhaal naar aanleiding van de aanzegroute langs familie, buren en de dominee die meester Heuvel als 12 jarige jongen aflegde om aan te zeggen dat zijn zusje Dieksken geboren was. Al vertellend en kijkend naar de beelden begon het leven van meester Heuvel in die tijd voor ons te leven. Heel even leek het mij of meester Heuvel zelf aan het woord was toen Ben, al zittend en met bril, stukjes uit het bekende boek van Heuvel ‘Oud Achterhoeks Boerenleven’ voorlas. Het leuke is dat er een fietsroute samengesteld is die langs de verschillende boerderijen en pastorie in en om Laren gaat: De aanzegroute van Dieksken. Na Ben z’n indrukwekkend verhaal mocht een kleindochter van Heuvel nog een laatste stuk van de expositie openen: een oud schoolbankje met een paar kinderen en een meester Heuvel voor de klas. Leuk gedaan! Ben werd zoals het hoort aan het eind van de middag bedankt net als de andere organisatoren.
Hier wordt er nog op de oude manier geoogst. De mannen met de zicht en de bindsters binden de garven met twee zelen zodat die later aan de gast gezet kunnen worden. Ik ben nog van een generatie die dit nog net heb meegemaakt. Voor de kinderen was de taak weggelegd van het 'aorne gaarn'. Wat had ik daar een hekel aan. Ik hielp liever met het aan de gast zetten of later aan het garve schieten in de berg, het doorgeven van de garven die opgestoken werden en die je door moest geven aan pa die ze op de goede manier wegpakte. Laren heeft naar aanleiding van dit plaatje de Zutphense beeldhouwer Frank Letterie de opdracht gegeven om een bindster uit de beelden. Als je de aanzegroute gaat fietsen kom je er langs. Grappig alleen is het dat die bindster in spiegelbeeld is weergegeven.
De boerderij Blauwhand zoals hij nu is, het straatnaambordje Blauwhand en natuurlijk de bekende foto van meester HW Heuvel. Een van de beelden uit Oud Achterhoeks Boerenleven die Ben gebruikte voor zijn verhaal.
In 1864 was de rogge laat. Op 5 augustus was die nog niet gemaaid, meldt Heuvel.
Zomaar een leuke dag met Ben en Niesje en twee van hun kleindochters. Ze logeerden een paar dagen bij hen in Hattem en vandaag kwamen ze met opa Ben en oma Niesje naar Emmen. Storm had dus weer eens geluk. Hij is gek op kinderen en hield de beiden de hele dag bezig met z’n knuffels en bal. Paulijne en Elianne zijn de dochters van Catharina en Ariën en wat zijn ze groot geworden! Paulijne gaat straks al naar het voortgezet onderwijs. Ik had uit voorzorg Wim z’n spelletje Solitaire klaar gelegd dat we mee kregen in de goodie bag van Curtis en Berdena na ons verblijf bij de Amerikaanse familie. Bij een etentje in Sioux Falls op de terugweg naar Sibley vanuit de Black Hills kwamen we in een restaurant/ annex museum/ annex shop. Op elke tafel stond zo’n driehoekig stuk hout met de gekleurde pinnetjes. De kunst is om er uiteindelijk maar een over te houden. Wim lukte het in één keer wat hem tot genius bestempelde. En ik had nog een blok met woordzoekers. Dat werd allebei een succes. Ze rustten niet voor ze het door hadden hoe ze maar één pinnetje over konden houden. De schapen werden bewonderd en de lammeren. Zo vloog de dag voorbij en na de macaroni werd het tijd om weer op Hattem aan te gaan want vanavond gaan ze weer naar huis mèt eitjes van onze scharrelkippen. Storm zal ze missen!
Wet ie nog wel, Wim… an de Marnixstraote…toe wie'j nog in Hengelo wonen, da’w de tuinslange in de dreugmölle hadden ehang’n toe ’t zo heite was’. Nee Wim weet het niet meer.' ’t Zol können’, is z’n tactische antwoord in zulke gevallen. Ons geheugen is selectief en Wims interesses liggen duidelijk bij andere onderwerpen. Wat hadden de jongens een schik met de vriendjes uit de buurt als de kraan open ging. Ik mocht ook graag even spuiten met de slang. Maar ik had pech als Mark die te pakken kreeg want dan kwam er een vreselijke revanche. Dan kon ik me meteen gaan omkleden. Soms hadden we op een zondagmorgen Klaas en Sanny met Ipe en Renny er ook bij. Klaas was ook altijd in voor een geintje. Het eind was dat we allemaal nat waren, bracht in elk geval verkoeling in de warmte. Op de Boomgaard in de 50 en 60er jaren kwamen we nog niet op dat idee. Ik weet niet meer of we al een douche hadden dat jaar maar toen het eens zo warm was ben ik in de waterbak van de koeien gaan zitten. Dat gaf toen nogal wat hilariteit. Tegenwoordig zijn er meer mogelijkheden om af te koelen, zwembaden in alle vormen en maten in iedere tuin. Bij Alle en Anja werd het begin van de schoolvakantie al gevierd met een plonspartij in hun zwembad dat al opgesteld stond. Nee met dit weer moet je gaan zwemmen.
Nergens zo mooi als hier’, zegt buurman Jans geregeld als we het over vakantieplannen hebben. Dan wijst hij met een breed gebaar naar het weiland achter de boerderij waar hij met Geesje woont. Nee, hij hoeft niet zo nodig. Hij vermaakt zich uitstekend nu hij pensioen geniet en z’n boerderij er bij heeft met het hooien en de aardappeloogst straks. Bovendien houdt hij zijn moeder goed in de gaten die op haar 88e nog fit en gezond in het voorhuis van de boerderij woont. In deze tijd van het jaar beginnen wij er ook al zo over te denken. Terwijl we vroeger allang weg waren naar Engeland, Schotland of Duitsland, is die ontdekkingsdrang een stuk minder. Vooral als er warm weer voorspeld wordt ben ik blij met deze plek met z’n bomen. We genieten van het nestelen van de vogels en op dit moment wordt er nog steeds hevig gevoerd door de actieve ouders. De winterkoninkjes dat in de smalle taxus voor het huis hun nestje hadden gemaakt zijn er klaar mee. Vanuit de kamer hadden wij er goed het oog op en afgelopen zaterdag zagen we een laatste naar beneden fladderen van de jonkies. Te laat voor een foto want winterkoninkjes zijn snel, heel anders dan mussen. Die nemen uitgebreid de tijd. De een is binnen met de nieuwe lading wormpjes en de ander zit met de bek vol voer te wachten op het dakje tot hij binnen mag. Verder vraagt tuin en erf de aandacht. Ik ben m’n buxusschaar kwijt, geen idee waar die is. Je weet al wat Wim dan allemaal opnoemt. Maar hij heeft nu de elektrische heggenschaar gepakt en heeft de heggetjes bij m’n keetje onder handen genomen. Ook zwaar werk omdat je je moet bukken. Tussendoor trakteer ik hem op koffie met iets er bij. Nu is hij lek geprikt door de muggen. Die zijn gek op mannenzweet. Het wordt tijd dat we weer eens een paar dagen richting camping De Boomgaard gaan. We wachten even tot de voorspelde hitte voorbij is.
Een zondagmiddagwandeling met Henry en Tonny- 1967.
Waar is de tijd gebleven dat je je op zondag in je beste goed uitmonsterde. Ik zit naast Wim in de auto op weg naar de Schepershof en zie hem zitten in zijn bloes met korte mouwen. ‘Warm zat’, vindt hij. In de kerk zelf is het verschillend. Er zitten inderdaad nog, vooral de ouderen, die hun beste pak aan hebben. ‘Dressed up’, noemden Harold en Luella dat toen we twee jaar terug in Iowa waren. De meesten zitten net als wij in wat gewonere kleding, casual noemen ze dat tegenwoordig. Maar ik herinner me nog goed dat Wim op zondag als we naar de Boomgaard gingen in driedelig pak verscheen. Door de week droeg hij een combinatie waarvan meestal het jasje met stropdas aan een hanger achter zijn bureau hing. Dat ging alleen aan als hij bij Stork en later bij Holvrieka gasten ontving. En op zondag kwam z’n pak tevoorschijn. Je had toen ook niet zoveel kleding. Eenmaal met de VUT beloofde hij mij plechtig dat het afgelopen was met de kostuums. Hij heeft nog één keer zijn donkergroene pak aangehad dat hij zich aanschafte toen Gerhard en Judith trouwden. En dat was bij het huwelijk van Jaap en Mirjam, ook al weer zes jaar geleden. Af en toe vraagt hij me nog wel als we ergens op bezoek gaan: ’Kan ik zo mee?’ Dan monster ik hem van top tot teen en kijk vooral of hij z’n slippers heeft omgeruild voor schoenen. Want dat is me bijgebleven. We waren nog niet zo lang getrouwd dat z’n moeder me vertelde: ’Wim kwam hier gisteren langs op de fietse … op pantoffels.’ En dat waren inderdaad van die bruin geruite soort. Dat zal hem nu niet meer gebeuren….
Ik begin wel een wat krakkemikkig mens te worden. Op de knieën gaat al niet meer. Meer dan een kwartier bukken in de tuin met het wieden moet ik met een pijnlijke rug bekopen. Mijn handen zijn stijf na het lostrekken van een dikke laag hondsdraf dat zich fors uitbreidt op plekken waar ik het niet wil hebben en zo is er nog meer. Onze tuin begint er n.l. te wild uit te zien na de korte onderbreking op de camping. Tja… en overal waar te voor staat is niet goed. Bij m’n keetje is het helemaal een wildernis en ben ik ook al rigoureus aan het trekken geweest. Ik was van plan om m’n Hereford koeien af te schilderen nu de lammeren minder aandacht vragen, maar eenmaal bij m’n schilderkeetje werd ik gegrepen door een sterke drang om eerst met de overwoekerde tuin daar te beginnen. Ik kon de schapen in de wei niet eens meer goed onderscheiden. Ik moet het opruimen wat meer gedoseerd gaan aanpakken. Ik hoor het pa nog zeggen:’A’j in mei et onkruud de baas blieft he’j daor de rest van ’t jaor gemak van.’ Is me dit jaar dus wéér niet gelukt.
Eigenlijk was dit weekend veel te kort. Zoveel gezien en gepraat, maar het was zomaar weer maandag. Samen met Ben en Riet nemen we afscheid van Johan en Joke. Joke komt ineens met een vakantieherinnering voor de dag, een reepje van het Grab en Run Breakfast uit het Radisson Hotel voor ons vertrek naar Lanzarote en ik moest het weer even horen hoe ik die morgen voor ons vertrek naar Schiphol met een grote plastic tas aankwam om de verwachte broodjes in te doen. Niks van dat alles, alleen dat kleine reepje, een keiharde knalgroene Granny Smith appel en een flesje water. ''t Was maor goed dat ik der op erekkend had ', zei Johan. Hij had in elk geval een pak gevulde koeken meegenomen, waar hij royaal van deelde. We hopen binnenkort weer terug te komen. De caravan staat er in elk geval op ons te wachten....
Je vraagt je misschien af wat die kruiwagen bij de poort doet? Dit is een autovrije camping, deelt Johan mee, je mag alleen bij aankomst en vertrek met de auto op de camping. Heb je daarna veel boodschappen meegebracht, dan staat de kruiwagen ter beschikking. En daor kan onmeundig völle in.
Alweer wat geleerd! Tijdens ons bezoekje aan Henk en Gerrie in Barchem kreeg ik nog gauw even instructie bij het maken van een goede foto van dit deel van hun tuin. Met een fotograaf is het net als met onderwijzers. Ze willen je graag wat leren. 'Ie mot efkes op de kneene gaon liggen', zei Henk, 'dan krie'j et der better op.' Makkelijk gezegd... op de kneene. Mien kneene vertoont al beginnende slietage en ik kom wat lastig aoverende. Maar zoals je ziet is het gelukt. Wat zeg je me trouwens van zo'n tuin? Een Engelse landschapstuin kan er amper tegenop.
'Kö’j mien efkes helpen?’ Ik kom met vier lammeren in mijn kielzog vanaf de wei op huis aan lopen en naar binnen. Ze zijn me ontsnapt toen ik de kleine bonte na zijn flesje weer terug in de wei wou doen. De grootste witte drong zijn kop tussen het hek toen ik klaar stond om de kleine bonte weer naar binnen te duwen. En achter de grote witte … stond de rest. Een andere witte, het te vroeg geboren lam, en de kleine zwarte, het vondelingetje, stonden klaar om door te duwen naar … buiten de wei. Want daar was ik en ik sta voor hun moedertje met de fles. De grootste drie krijgen deze week geen melk meer. De lege fles werd dus eerst aangevallen, maar toen dat niks opleverde stonden ze afwachtend om me heen. Meestal gaan ze gewoon mee de wei in achter me aan, ook nu wel, maar zo gauw ik snel uit de wei wilde en het hekje vastgreep om die heel vlug dicht te zwaaien zat er steeds een lam tussen. Dus nu met z’n allen naar Wim. Die stond net klaar om onder de douche te stappen. Hij had vlug z’n pyamabroekje weer aan om samen de klus te klaren. Want Wim betekent voor de lammeren: brokken. Hem volgen ze onmiddellijk richting stal en … hup het hekje is dicht.
De klassenfoto van de vijfde klas van meester Berenpas van de School op het Hoge. Berdie en ik zitten vooraan, zij tweede van rechts en ik derde.
Was dat nou hetzelfde meisje als die ons net bediende?’ Wim kijkt aandachtig naar een dienstertje die aan de andere kant van het terras loopt te bedienen. Ik weet het even niet. Het lijkt wel of tegenwoordig alle meisjes van een jaar of 16 lang blond haar hebben hier in Drenthe. Heel anders dan toen ik jong was. De meesten hadden kort haar en degene die het lang hadden droegen een paardenstaart of hadden het opgestoken. Maar één ding is hetzelfde gebleven. Afgelopen week fietsten Wim en ik achter een paar jonge meisjes toen we vanaf het zwembad naar huis fietsten. Ze hadden een serieus gesprek: Hoe pak je het aan als je een jongen echt wel leuk vindt. Het linker meisje draaide zich half op de fiets om en keek haar vriendin diep in de ogen: ’Als je oogcontact hebt moet je zó doen’ en ze keek haar indringend maar enigszins verleidelijk aan. ‘En niet zo’…. voegde ze er aan toe terwijl ze verlegen van haar af en naar de grond keek. Meteen schoot het me in de gedachten hoe ik als 13 jarige, nog amper puber, met vriendin Berdie op zondagavond naar Vorden fietste. Het was me niet duidelijk waarom ze dat wilde. We hadden de middag al gezellig samen doorgebracht bij haar thuis, op boerderij de Kostede, en nu wilde ze beslist naar het dorp. We stopten bij de slagerij van Krijt en hingen daar wat voor de etalageruit. Het duurde maar even of er kwamen een paar opgeschoten jongens aan die met veel bravoure iets tegen ons riepen. Ik keek geschokt de etalage in. Berdie niet. Toen de jongens vertrokken kreeg ik les, net als het meisje deze week. ‘Ie mot ze wel ankieken natuurlijk’. Nou ik zou niet weten waarom ik zulke schreeuwers mos ankieken. Ik vond het maar niks en verdween naar huis. Ik weet niet meer of we samen gingen. Ik denk haast wel. Ze heeft me nooit meer meegevraagd en ik ben nooit meer op zondagavond naar het dorp geweest.
Vader Hein, terug van de premiekeuring met Vurose (wel een 1e premie behaald),met de bekende tas aan het stuur waar altijd iets lekkers in zat na zo'n dag.
Wat een geboortedag al niet teweeg kan brengen. Vijf augustus a.s. is het 150 jaar geleden dat de bekende schoolmeester en schrijver Heuvel geboren werd in Laren. Er is een toneelstuk te zijner ere geschreven en in Laren opgevoerd. Gerda Stokreef, een verre verwant van hem schrijft een boek over het geboortehuis van hem, boerderij Blauwhand. Daar is ook haar moeder geboren en dat geeft natuurlijk een band. Ze heeft de geschiedenis van alle boerderijen rondom Blauwhand uitgezocht en er een boekwerk van gemaakt. Het is bijna klaar, alleen de finishing touch nog. Ik had de eer om het te mogen corrigeren. Ben Wagenvoort was altijd al een fan van Heuvel en heeft al zijn boeken die over het Achterhoekse boerenleven van die tijd gaan. Hij heeft al het een en ander gefilmd tijdens het Larens toneel over Heuvel en later in de omgeving. Op 5 augustus zal er al het meer over gezegd en getoond worden in de kerk in Laren. Gerda hoopt haar eerste proefdruk dan te kunnen laten zien en de bewuste film zal er getoond worden. En als ze dan zo bezig zijn met herinneringen aan deze Achterhoeker die veel voor de Achterhoekse cultuur gedaan heeft, schiet mij ook nog wel iets te binnen. Volgende week is het 26 juni, de 100e geboortedag van vader Hein. Hij is geboren op een boerderij vlak achter kasteel 't Medler waar zijn vader tuinman was. En in die week zijn alle lammeren hier van de fles af. Daarom…. De caravan staat al klaar, de luifel is gerepareerd en de avond van de 26e juni komen wij als kinderen bij elkaar onder die luifel op camping De Boomgaard om stil te staan bij het leven van pa die de Boomgaard tot bloei bracht. Eerst met Hanna Kornegoor en later met onze moeder Coba Bijenhof. En wij waren er bij! Er zullen heel wat herinneringen opgehaald worden.
Het stukje van het interview met Yvonne Kroonenberg.
‘Ik ben gewend met speelsheid en luchthartigheid mijn mening te geven’, zo legt Yvonne Kroonenberg het uit in het Dagblad van het Noorden, ‘en zo te relativeren’, had ze een tijdje terug aan een journalist vertelt. Ze had een bezoekje gebracht aan de Action in Assen om zo’n bloemenslinger te kopen voor haar fietsstuur zodat haar fiets niet meer zo snel gestolen zou worden. Ze had zich verbaasd over de mensen die ze daar tegenkwam. Haar opmerking tijdens een interview in HP De Tijd over die ‘typisch Drentse koppen’ en de ‘holle uitdrukkingloze ogen’ zijn haar niet in dank afgenomen. Half Nederland kreeg ze over zich heen en nu was ze terug om iets recht te zetten. Precies 20 mensen waren er op af gekomen. Eén van de vrouwen had haar exemplaar van ‘Het zit op de bank en het zapt’ teruggestuurd met de tekst: ”Blijkbaar ben ik niet ontwikkeld genoeg voor u”. Yvonne stuurde haar een briefje met excuses terug. Maar nee… de mensen in Assen liepen niet uit voor een bijeenkomst met uitleg en excuses van Yvonne Kroonenberg. ‘Ik mag toch vinden dat ik Mozart verfijnder vind dan André Hazes?’, zegt ze. ‘Ik zal nooit, maar dan ook nooit minachtend doen over kwetsbare mensen. Maar ik zal altijd zeggen wat ik denk’. Hoe dan ook… de Assenaren doen er niet moeilijk over, halen alleen hun schouders op en gaan hun weg. Ik moest wel even terug denken aan mijn ontboezeming over de kralenlamp van opoe Bijenhof in het keukentje op De Haar en de later op de Boomgaard aangeschafte koperen kroonluchter, die mama zo mooi vond en ik zo afschuwelijk vond staan op een boerderij. -Zie weblog 2 10 juni- ‘Zo… ‘, zei Johan afgelopen woensdag na de begrafenis van Annekes moeder,’waor denk ie dat dee lampe noe hänk, ie wet wel dee afschuwelijke kopperen lampe net as in de kerke….?’ Even begon zich al iets schaamrood af te tekenen op mijn wangen…. ‘Gien idee… ‘ ‘Noe hangt e biej ons in de kamer…. Maor dat gef niks heur… as ie der neet best tegen könt, hange wiej der wel effen een laken aoverhen aj komt’. Da’s Johan hè.
Ik rekken nog wel op een foto van dee kroonluchter van onze pa en moo, Johan!... zonder laken dan...
Wanneer krijg je de boys samen op een foto? Precies... op Vaderdag. Zelfs Rick had zich opgeofferd om zomaar tussendoor een keer extra op de fiets te stappen om zijn vader in het zonnetje te zetten met zijn aanwezigheid. Het werd gewaardeerd!
Zie ze daar eens zitten, die drie. Ik moest meteen denken aan deze brave broeders 30 jaar geleden, net na de verhuizing naar Kuifmees 20. Toen kwamen ze zomaar stilletjes de tuin in en gingen ook zo maar op het bankje zitten. 'Biecht maar eens op', zei ik toen, want dit kende ik nog niet... zo maar op een rijtje op de bank. Toen kwam het hoge woord er uit. Ze hadden samen Gerhards brommertje uitgeprobeerd. Mark was gepakt zonder helm en nog geen 16, een dubbele bekeuring. Gerhard moest zich de volgende morgen melden op het politiebureau om zijn registratiebewijs te laten zien. Heel even was ik terug in de tijd.....
De grootste fleslammeren komen meteen kijken of ik hen iets te bieden heb.
Het is bijna gebeurd met het vertroetelen van de lammeren. Het werd een wilde boel bij het fles geven. Had je net de eerste vier gehad- Wim en ik zitten ieder met twee flessen klaar als ze de wei uitstormen- dan komen de volgende vier. Maar de eerste vier willen meer, ze hebben niet genoeg gehad, vinden ze. Wanneer ze dan door van ons af te petsen eindelijk doorhebben dat ze niks meer krijgen gaan ze de tuin in. Ik weet dat bramenblad gezond is, dat mag, maar kardinaalsmuts bv is uiterst giftig. Dan geef ik een brul en duikt Storm er op af. Nee hij heeft geen neiging tot drijven maar hij wil me toch helpen. Je snapt dat het voederen wat lastig werd met 10 stuks. Bovendien moest de kleinste eerst z’n melk hebben tot hij niet meer op kan en aan het eind van de voedersessie de rest van de melk. Zijn maag en darmstelsel werkt nog niet optimaal. Toen hadden we bedacht om de grootste lammeren in de achterste wei te doen bij de schapen en hun lammeren. Dat stond die grote ramlammeren aan de andere kant niet aan en die begonnen te bokken zodat de nieuwelingen in een hoekje wat ontheemd stonden te wezen. We deden ze maar weer terug bij de kleineren. Toen Rob gemaild. Die zei dat hij nog nooit lammeren agressief had zien doen, een beetje bravour … dat wel, doe ze er maar gerust weer bij in! De tweede poging lukte, ik ben gewoon de eerste uren niet gaan kijken. Ze blèèrden wel als ze iets zagen bewegen. Het stond ze duidelijk niet aan, temeer omdat ze al minder melk kregen… maar wel lekkere brokjes. Als ’s morgens die grootste zes, weer vier tegelijk, in het hok gelaten worden, springt de vijfde hoog over het deurtje. Intussen ligt er al een fles in het hooi, die had er een zelf willen pakken. Het is een stel echte overlevers. Maar hebben ze eenmaal hun buikje vol dan blijven ze om je heen staan en willen ze wel even geknuffeld worden. Ik ben nog echt hun moedertje. Volgende week krijgen de grootste zes geen melk meer en nog een week later de rest ook. Alleen de kleine… die mag nog even klein wezen.
foto: Tijdens een gezamenlijke vakantie met Henry, Tonny en Gera en haar gezin in Canada.
Schoonzus Tonny was gisteren jarig en we hadden een gezellig half uurtje aan de telefoon. Sinds een aantal jaren wonen ze in Alberta, Canada, dichtbij hun dochter Gera en haar gezin. Toen we 2 jaar geleden bij hen waren bakte ze vaak zelf brood en toen ik overstag was gegaan om weer een apparaat in de keuken te hebben, gingen wij het ook proberen. Maar wat ik probeerde… de smaak was er wel èn de geur, maar zo’n mooi gerezen brood als dat van haar werd het nog niet. Op het laatst zakte hij in en dat wil je toch niet. Dus kreeg ik meteen adviezen hoe het beter kan. Wij deden het met kant en klare broodmix, maar Tonny neemt gewoon tarwebloem met aparte gist erbij, een beetje suiker, zout en wat water. De hoeveelheden staan wel in de beschrijving. Dat gaan we ook eens proberen. Het regent toch, dus buiten kun je niet veel beginnen. Henry was vissen. Dat doen ze eens per jaar met een groep ergens in een andere staat van Canada, het toppunt van vertier voor de mannen. Misschien is het wel voor het laatst, want in september komen ze definitief terug naar Nederland. De winters zijn daar wel erg lang. Het laatste hoopje sneeuw is pas een paar weken geleden weggesmolten, vertelde Tonny. ‘Mijn leven bestaat uit afscheid nemen’, zei ze eens. Vroeger toen haar ouders in Perzië woonden was het al zo. Haar zus woont in Schotland, Gera ging met haar grote liefde naar Canada om daar een bestaan op te bouwen en Arend bleef in Nederland. Hoe je het ook bekijkt… ‘afscheid nemen’ blijft nog wel even, al is het tegenwoordig gemakkelijker om afstanden te overbruggen. Wij vinden het in elk geval leuk dat ze weer terugkomen…
Eindelijk heb ik weer eens langs het bos gefietst op weg naar Angelslo, de dichtstbijzijnde wijk van Emmen. Bargeroosterveld is wel iets dichterbij maar heeft geen apotheek, wel een supermarkt, een kapper, bakker en slager. Na de regenval van vorige week hoefde ik het niet te proberen om de zandweg- lees: modderpoel- langs ons favoriete Oeverse bos te nemen. Nu was het nog wel laveren langs de moddergaten maar met een beetje handigheid is het gelukt zonder af te stappen. De zandweg loopt door een stuk natuur waar je onnoemelijk veel vogels hoort fluiten in deze tijd. En dan is het met de regenval nog meegevallen hier. Mark belde dat het bij hen in Sleen zo te keer ging dat hijzelf het huis door speurde of er misschien lekkage zou zijn ontstaan. Viel mee gelukkig. In ons eigenste Dagblad van het Noorden stond een kaartje waarop de strook met zware regenval te zien is. En je ziet dat Emmen net aan de rand ligt, Sleen en Coevorden hadden het zwaarder. In één halve dag net zoveel regen als anders de hele maand. Of we hier nog last van het water konden krijgen, vroeg Pamela laatst ietwat bezorgd. ‘Nee hoor’ zei ik, ‘we zitten hier op een uitloper van de Hondsrug, een heel stuk boven Amsterdams Peil’. Dat stelde haar gerust. In het westen van ons land is het wel even anders, maar Nederlanders zijn goed in het aanleggen van dijken, bruggen en stormvloedkeringen… toch?
Dit is één van de varkens die al haar bestemming heeft, bij Zambiaanse Esther. Straks gaat één van de biggen weer naar een ander gezin en zo krijgt één varken telkens een vervolg....
Ik meen dat het Jannie Dinkelman was die me uitnodigde om de FB pagina van Wieke Biesheuvel in Zambia leuk te vinden. Ik lees al jaar en dag haar column in de Libelle en al ben ik daar geen lid meer van, haar column lees ik gewoon bij de buurvrouw. Dus… via Jannie Dinkelman blijf ik op de hoogte van het reilen en zeilen van Wieke en haar man in Zambia. Ze hebben de kinderen groot en zetten zich nu in voor een deel in de wereld dat wat hulp kan gebruiken. Wieke was even terug voor de Libelle Zomerweek, maar daar krijgen ze mij niet naar toe. Mensenmassa’s zijn mijn ding niet meer. Maar ik las ineens dat ze terug gaat en behoorlijk wat donaties gekregen heeft voor varkens, matrasjes, waterpompen en dergelijke om dat in Zambia te kunnen gebruiken. Waar vind je nog een goed doel dat regelrecht op de plek waar het nodig is gebruikt gaat worden. Ik mailde haar voor haar banknr via persoonlijke berichten op Facebook en vertelde dat ik een Zambiaans gezin graag steunen wilde met een varken. Tja… dieren hè… Ze mailde terug en vond het een geweldig idee, een varken kost daar 30 euro. Ik mailde dat het in orde kwam en wenste haar goede reis. Ze bedankte me daarop, ze had donaties gekregen voor 7 varkens. Degene die van ons geld wordt gekocht zal Hetty heten en ik weet niet hoe het kwam, maar ineens zat ik met tranen in de ogen. Ik wens dat varkentje Hetty in Zambia geluk mag brengen.
