Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-01-2015
Wat een pracht!
Ken je dat… achterstallig onderhoud? Nee ik bedoel niet aan het dak of schilderwerk, maar aan huishoudelijke zaken. De tijd van de jaarlijkse schoonmaak is altijd aan me voorbijgegaan. Ik ben er goed in om bij aankomend bezoek in een korte tijd de benedenverdieping toonbaar te maken plus een pan soep, nassi of zuurkoolschotel. Maar nu Wim een tijdje uit de running is werd het me wat te veel van het goede. In een huis met twee honden en twee katten die in en uit proberen te lopen blijf je bezig, al moet ik zeggen dat Queeny het liefst aan je voeten ligt totdat Storm buiten onraad ontdekt in de vorm van voorbijgangers met of zonder hond. Dan gaat ze zo te keer dat je wel gauw de deur open wil doen. Maar nu… ik krijg hulp. Er is al een begin gemaakt. Ze heeft me helemaal opgejut. Ik ben nu zelf begonnen om de keukenkastjes uit te pakken en alles af te soppen. Dat kost me lichamelijk geen moeite en ik kan heel veel weggooien heb ik ontdekt. Na het derde kastje keek ik even naar buiten. Ik had vanmorgen al een paar foto’s gemaakt van de nieuwe sneeuw, maar nu begon de zon uitbundig alles te versieren. Dan kun je niet binnen blijven en met Storm en Queeny gingen we de sneeuw in. Wat een pracht!
De bedoeling van buitenspelen van Storm en Queeny is dat ik een tennisbal moet gooien en dat zij die opzoeken en terugbrengen. Queeny is van de twee de beste zoeker. Die heeft een eigen tactiek van rondjes maken tot ze er dichtbij is, terwijl Storm als een gek heen en weer draaft. Meestal gunt ze de eer aan Storm die de bal dan terug brengt. Hier maakt hij me duidelijk dat de bal klaar ligt om gegooid te worden
Vakantie 2004 Wales. Wie weet was dit jochie er ook bij!
Mijn dag kan al niet meer stuk en niet alleen omdat Wim weer in de benen is. Dat is al geweldig op zich. Nee, ooit werden we uitgedaagd om eens de oversteek naar Engeland te maken door onze Engelse vriend Tom, een Engelse inspecteur die regelmatig bij Holvrieka kwam. Hij bleef soms het weekend ook in Emmen en kwam dan bij ons over de vloer en genoot van ons gezinsleven. Wij brachten zo onze eerste overzeese vakantie aan het Lake District door, de plek waar Tom opgegroeid was. Elke volgende vakantie in Engeland of Schotland eindigden we op die plek waarna we een paar dagen bij Tom en Joan in Manchester doorbrachten. Na een paar jaar ontdekten we Wales en dat heeft alles in huis wat overal in Groot Brittannië te zien is. Het unieke van Wales, behalve het Welsh, zijn de mannenkoren. We waren er enigszins op voorbereid, maar wat we hiervan meemaakten sloeg alles. Twee keer maakten we een concert van een Welsh mannenkoor mee. De gedrevenheid en enthousiasme waarmee gezongen werd blijft me voor altijd bij. Vanmorgen werd ik verrast toen ik even op Face book keek. Dineke had een optreden van een Welsh jongenskoor gedeeld. Ik werd nieuwsgierig , klikte het aan en liet het over me heen komen. Kippenvel… echt waar. Mijn dag kan niet meer stuk! Ook even kijken en luisteren? Klik maar op:
zaterdag 24 januari 2015--Eindelijk een flink pak sneeuw. Ik wist niet wat ik zag toen ik wakker werd. Het dakraam zat dik onder een laag sneeuw. Eenmaal beneden keek ik door het achterraam en zag dit. Wat later scheen de zon en werd het nog mooier.
Storm had nog niet vaak sneeuw gezien in de bijna twee jaar die hij oud is. Dat was genieten voor hem. Hij wil best even showen met zijn favouriete stok.
De haan en zijn hennetjes komen na hun ontbijtje in de kippenren graag naar buiten naar de voedervoerplaats. Ook daar snabbelen ze wat mee...
Het ging vanmorgen van dik hout zaagt men planken. ‘Vooruit met de geit’, riep onze instructeur bij het aqua joggen. We werkten ons uit de naad en het zweet stond ons op de rug, bij wijze van spreken dan. Ik was sinds Wim z’n onfortuinlijke val nog niet weer geweest, maar nu kan het weer. Hij redt zich weer prima als hij een ochtend alleen thuis is, want na het zwemmen en de gezellige after-zwem-koffieparty ga ik meestal met Susan een rondje ‘Het Goed’ doen. Alles weer zoals vroeger. Maar met die uitroep van ‘Vooruit met de geit’ zag ik al zwemmend meteen opa Eggink weer voor me die dat vaak zei. Het was zelfs zo dat ik op een keer begin 70er jaren in de radiogids een stukje las over het programma ‘Een Ander Mens’ en deze uitdrukking zag staan. Meteen dacht ik aan opa en ik zag toen dat het inderdaad over opa Eggink ging die woordelijk geciteerd werd. Hij zou die week op de tv in dat programma te zien en te horen zijn. Natuurlijk hingen we aan zijn lippen toen het programma begon. Het is zelfs opgenomen en Joop heeft zelfs foto’s gemaakt van zijn tv debuut. Hij was al dik in de 90 en een jaar later overleed hij al. Een bijzonder mens, dat was-t-ie. In een houten sigarenkistje had hij een briefje liggen met o.a. de opmerking dat hij in de eenvoudigste vuren houten kist begraven wilde worden en dat ze allemaal maar een bloem in ’t knoopsgat moesten doen bij de begrafenis. In deze tijd zouden we zijn wens opgevolgd hebben, maar in 1974 was dat nog niet het geval. De afscheidspreek van ds Barnard, een vriendin van opa, is er nog. Twee jaar geleden sprak ik haar nog in Vries waar ze de laatste jaren predikant was geweest en is blijven wonen en zij herinnerde zich duidelijk haar vriend Johan Eggink uit Barchem en vond het bijzonder om zijn kleindochter te ontmoeten. Al zwemmend kun je dus heel wat meemaken.
Intussen is Wim een gipsbeen lichter. Gisteren werd het gips losgeknipt, een foto gemaakt, gevolgd door een bezoekje aan dokter Dam, de orthopeed. Die was heel tevreden over de foto en de enkel. Wim mag de enkel nu weer belasten. Dus ’s middags direct de rolstoel, dekenverhoger, toiletverhoger enz. weggebracht naar Icare en een paar krukken mee terug gekregen. Het badkrukje houden we nog maar even. Al met al een hele vooruitgang. Het lopen gaat al aardig, zij het heel voorzichtig omdat de boel nog stijf is. Vandaag kreeg hij rekoefeningen van z’n fysiotherapeut. Het autorijden is nog niet aan de orde, ik mag dus nog even. Onderweg geeft hij zoals gebruikelijk aanwijzingen wat soms gemakkelijk is maar waar ik niet altijd op zit te wachten: ’Gao noe maor es efkes slaopen’, schoot ik pas uit de slof onderweg vanuit Barchem naar huis . Dat viel hem wat tegen. Moet toch kunnen na bijna 50 jaar samen!! Vanmorgen vierden we het 55 jarig huwelijk van onze mede aquajoggers Ko en Jenny. Na het zwemmen was het koffie met gebak, een gezellig klein feestje. Ko hield nog een kleine speech over hun begin in Amsterdam toen ze, net als wij indertijd in Hattem, bij iemand inwoonden. Ze hebben nog een antieke koffiepot van hun huisbazin geërfd. Dan moeten ze het samen toch goed gehad hebben. Vandaag is Ellen met een ploegje met de schilderijen over ons thema: ‘de rode draad’ naar Assen gegaan om de expositie in te richten. Morgen om half 5 is de opening in het Centrum voor Kunst en Cultuur aan de Nassaulaan in Assen. Ik ben heel benieuwd hoe het er uitziet!
Ik kom er achter dat Wim toch wel heel veel klusjes in huis deed. Nu mag ik alles doen, het houdt je goed in beweging. Ik heb ook geen moeite meer om in slaap te komen. Hoewel het me slecht bevalt om alleen naar boven te gaan, lees ik even een verhaal van Herman van Velzen over Aornd Peppelenkamp, de bessembinder die met Zien Geerte en negen blagen in een plaggenhutte op de hei bie-j Koolhoven woont. En ik val eigenlijk meteen erna in slaap. Nog twee nachten voor het gips van Wim z'n been af is. Geloof me dat ik hem dan weer mee naar boven sleep. Bovendien ging ik van de week naar de huisarts voor controle van de bloeddruk . Ik heb het in tijden niet zo goed gehad. Dat is toch weer een voordeel. Vandaag is Wim jarig. Hij werd 75 jaar, een kroonjaar. En dat heeft hij geweten. De hele familie van der Kolk en Eggink kwam opdraven. Gisteren kwamen de kinderen en Henk en Anneke. Vandaag de Hattemers, Ben en Diny en Johan en Joke. Piet was er vanmorgen ook al vroeg bij om hem vanuit Frankrijk te feliciteren per telefoon. Bovendien kwam Anja met Frank, Tim en Daan na schooltijd. Ik had gezorgd dat de carbid tegen mollen op tijd was gearriveerd. Johan mocht zijn kunsten vertonen in het opzoeken van de mollengangen. Dat werd een gezamenlijke onderneming, een mooie afwisseling om even buiten te zijn. Agnes kan trots op ons zijn. Johan groef telkens een molshoop open, Mark legde de gangen bloot en deed er een handjevol carbid in en Diny goot er een beetje water op. De dampen stonken behoorlijk en het gat werd gauw dichtgegooid en ik mocht het aanstampen. Nu afwachten of de dames en heren mollen er vandoor gaan. Wordt vervolgd!
Minimaliseren is de kreet tegenwoordig. We bewaren veel te veel, ik tenminste wel. Toen Judith verschillende vazen weg wilde doen en een doos vol boeken die ze niet wilde bewaren liet ze deze eerst aan mij zien. Ik ging voor de bijl. Zo’n mooie roze vaas kun je toch niet naar de Kringloop brengen, dacht ik en de boeken die na de verhuizing van haar ouders te veel waren, moet ik toch eerst lezen. De roze vaas doet het goed, daar heb ik al veel plezier van gehad, maar als ik eerlijk ben heb ik ze in alle kleuren: groen, blauw, blauwgroen. En dit gaat met kleding natuurlijk net zo. Ik moet nodig opruimen. Anda zou zeggen: wat je een jaar niet gedragen hebt… weg er mee. Diny moet me maar eens komen helpen. Die weet wat me staat. Tante Jantje hoefde niet te minimaliseren. Op de Boskamp hadden ze wat ze nodig hadden, maar niks teveel. En toch deelden ze met iedereen die gebrek had, zeker in oorlogstijd. Ome Jan en tante Jantje moesten op hun 70e gekeurd worden voor het verlengen van hun rijbewijs. Ze gingen samen naar de dokter en werden goedgekeurd. Naderhand kregen ze een rekening voor één keuring. Menigeen zou denken: mooi zo, geluk gehad. Maar niet ome Jan en tante Jantje. Die belden de arts dat hij zich vergist had omdat ze beiden gekeurd waren. Nee, het was geen foutje, zei die toen. Zou het met de oorlog te maken hebben dat ik moeite heb om dingen weg te doen.’ Ie-le hebt de oorlog neet met emaakt’, zei onze moeder Coba geregeld net als opoe Bijenhof. Zou zoiets blijven hangen in je onderbewuste? Nu nog de volgende stap: overbodige boeken en kleding. Ik heb minstens een kofferbak vol weg te brengen. Maar eerst gaan we tante Jantje a.s. dinsdag gedenken in de zo vertrouwde Barchkerk en daarna begraven. Nichtje Jeanet, dochter van haar jong overleden zus Martha, was als een dochter voor haar. Zij en haar gezin regelen dit voor haar. Het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat de Egginks-familie, nakomelingen van de Egginks van de Boskamp, bij elkaar zal komen in deze kerk. Alleen de jongste van de 10 Egginks leeft nog, onze oom Bram, die met tante Betty in Durgerdam woont.
‘Hoe zullen we hem noemen?’ Sascha en Olaf mogen meedenken. De rode kater is ongeveer 8 jaar, werd er gezegd in het asiel, en Berend is een echt kattenmens. Gijs, zijn vorige kat, is niet meer en toen moest er wel een nieuwe komen. Berend is de man die gaat voor milieu, duurzaamheid en de natuur.
Dat laatste heeft hij niet van een vreemde. Vader Ben ging eens met de oudste twee kamperen op een bijzonder plekje bij een beek in de omgeving van kasteel Hackfort om ’s morgensvroeg de natuur en de dieren wakker te zien worden.
Dat milieu uit zich verder in zonnepanelen op het dak, geen vliegvakanties meer, zo veel mogelijk carpoolen en kamperen. Bovendien is de temperatuur in huize Berend net een graadje lager dan bij de buren. De kinderen malen er niet om. Die nemen gewoon een dekentje mee om op de bank te zitten of onder te liggen en waren net zo verknocht aan Gijs als Berend zelf. Nu is er dan deze rooie, hij kijkt heel zelfverzekerd, net of hij zijn nieuwe baas zelf heeft gekozen in plaats van andersom. Maar nu nog een naam. Allerlei namen werden aangedragen, maar geen een voldeed. In het asiel werd hij Woezel genoemd en de kinderen besloten toen dat het Woezel zou blijven. Je ziet het, hij heeft zijn huis gevonden. Rick logeerde pas een paar dagen bij Berend en nam deze foto….
Berend is actief in het bijhouden van de stand betreffende elektra en gas. Het zullen er niet veel zijn die hem na kunnen zeggen dat ze geld overhouden bij het gebruik van elektriciteit. Kijk maar eens op zijn website:
We kenden elkaar al zo’n 46 jaar. We woonden net in Hengelo en ineens stond ze voor de deur om iets te vragen over behang: Anda. Ze was even ervoor getrouwd met Dick, onze naaste buurjongen in Linde en nu waren ze op 100 meter afstand van ons komen wonen in Hengelo. Het klikte tussen ons en een jaar later werden hun Ernst en onze Mark twee dagen na elkaar geboren. Dat geeft een extra band. We hebben veel aan elkaar gehad, niet alleen in de tijd dat we in Hengelo woonden. Veel vakanties hebben we samen doorgebracht met onze en hun jongens. Ook toen ze naar Apeldoorn verhuisden bleef die bijzondere vriendschapsband tussen ons bestaan. Anda en ook Dick zijn trouw aan hun vrienden. En de telefoon is geduldig. We brachten zelfs een paar keer een zonnige vakantieweek door met hen in hun Franse paradijsje. Door dik en dun, langs hoogte- en dieptepunten in ons leven, Anda was er voor je. Afgelopen jaar bleek een moeilijk jaar te worden. Hoewel ze goede kansen had volgens de doktoren, bleek de ziekte te fel en kwam er gisteren een heel onverwacht einde aan haar leven. Wij zijn verslagen, het is niet te begrijpen. Toch zijn we dankbaar dat Anda zoveel in ons leven betekend heeft, een vriendin die altijd voor je klaar stond. Dank je wel Anda voor wie je was, je zult voor altijd een plekje houden in ons hart. We kunnen nu slechts meeleven met Dick en de kinderen.
En het werd een prachtige avond. Het vervoer van Wim met rolstoel vereiste enige handigheid maar met hulp van Ben en Niesje ging het toch gesmeerd. Eenmaal in de Grote Kerk zaten we op mooie plekken helemaal vooraan. Hier zagen we toch heel wat meer dan verder naar achteren zoals ik gewend was. En al stond hij dit keer niet tussen zijn collega's bariton, Wim stond vanzelf ook in het middelpunt en veel van zijn mede Valerianen maakten een praatje om hem een hart onder de riem te steken. Ook dirigent Luuk Tuinder kwam na afloop even bij hem. Het was mooi om te zien hoe hij zijn koor dirigeerde, met schwung en veel beweging. Ik vond het mooi om te zien hoe hij in één jaar tijd dit koor zover heeft gebracht. Ze misten natuurlijk een aantal baritons waaronder Wim, maar dat kan gebeuren met veel oudere zangers, vooral als die zich per fiets verplaatsen in de vroege morgen. Wim besloot toen we eenmaal thuis waren dat hij een geweldige avond had gehad, z'n eerste uitje sinds zijn ongelukkige val. Woensdag gaan we weer op pad, maar dan naar het Scheperziekenhuis om opnieuw foto's van zijn enkel te laten nemen.
De eerste van de zes weken gips om Wim z’n been zit er op en h[/b][b]ierdoor ook van de zes weken gescheiden slapen. Ik had Wim al wel eens voorgesteld om in de caravan in de lengte te gaan slapen, zodat hij het bed niet op hoefde te maken. Maar daar was hij nooit voor in. Nu moet het toch maar!! De fysiotherapeut kwam gisteren vanuit Bargeroosterveld op de fiets over het Schoolpad, de weg langs het bos, deze kant op. Kun je met dit natte weer beter niet doen. Als je slipt op het smalle en dan natte fietspaadje lig je zo op je snuit. Hij koos voor de terugweg dan ook het verharde fietspad langs de Bargerweg. Hij was overigens heel tevreden over de toestand en beweeglijkheid van Wim z’n schouder en zijn verdere conditie. Hij gaf een paar oefeningen die Wim trouw iedere keer doet. Vanmorgen scheen de zon even en we maakten er gebruik van om even naar buiten te gaan. Buurman Alle heeft gezorgd voor een paar passende platen over de stoep zodat hij heel gemakkelijk in en uit het huis kan. Over het grind viel het tegen om de rolstoel te duwen maar over de tegels rijdt hij als een zonnetje. Vanmiddag kwamen Annie en Tonnis op de thee om hem een hart onder de riem te steken. Erg leuk. Tonnis is de dirigent van de Cantorij, waar Wim bij zingt. Het koor biedt ondersteuning aan kerkdiensten. Met Annie zit ik in een werkgroep Ontmoeting en Inspiratie om middagen te organiseren, dit jaar is het thema 'Verhalen' en in januari wordt het 'Verhalen in foto’s'. En zo gebeurt er elke dag wel iets wat afleiding geeft.
Sabine heeft een kookgekke tante gevonden’. Rick krijgt een keer per week een uurtje ondersteuning van de Leite en dan bespreken ze van alles wat handig zou zijn voor hem. Het koken blijft nog een lastig iets. Wanneer hij uit z’n werk komt heeft hij geen zin om dan nog met potten en pannen in de weer te gaan. Een paar jaar heeft hij daarom warme maaltijden gehad van Tafeltje Dek je. Maar daarvoor moest hij elke maandag om half vijf thuis zijn. Dan werden er drie gebracht. Waarschijnlijk waren die maaltijden berekend op ouderen want we zagen Rick afvallen. De toetjes lustte hij ook al niet. Toen die instantie er mee ophield had hij daar geen zin meer in en ging hij over op kant en klare maaltijden van de Boni, de Chinees en de Patatboer. Wij zagen hem groeien. Dat hield niet op. Intussen was Sabine al eens met hem aan het koken geslagen, telkens voor twee dagen. Bij ons gingen wij die zaterdag dat hij bij ons komt ook aan de slag met veel groente. Toch bleven bami en nassi favoriet, veel te veel koolhydraten. Hoewel Rick niet snoeperig is of drinkt bleef zijn omvang toenemen. Nu heeft Sabine dus ‘een kookgekke tante’ gevonden, ook nog bij hem in de buurt. Die kookt in het weekeinde voor anderen en dat kan dan maandags opgehaald worden. De eerste drie porties zijn binnen èn goedgekeurd. De man van de kokkin werkt bij de BTL, ook tuinaanleg en –onderhoud, en dat geeft een band. En… in de weekeinden kookt Rick nu zelf, meteen ook maar voor twee dagen. Hij heeft al boerenkool gekookt en kip Hawaii. Klinkt toch beter dan alle dagen bami, nassi of patat. Ik heb al een tijd geen zakken van de Chinees meer bij hem gezien. Gaat goed komen!
Je bent 16 en je wilt wat! Robin en Eva zijn het beide. Eva hoor ik er niet over, maar Robin lijkt het het einde: de brommer. Vriendje Patrick had er al eentje en reed aanvankelijk al zonder het rose papiertje. Er werd al een paar maanden naar uitgekeken, het brommercertificaat werd gehaald, maar waar moet je heen en waar moet je op letten bij de aanschaf van zo'n ding. Uiteindelijk vonden ze er een. Een bromscooter viel af. Daar kon Robin z'n lange benen niet op kwijt. Het werd dus een brommer mèt helm. Afgelopen zondag gingen we bij hen langs en Robin showde trots zijn nieuwe aanwinst. In mijn ogen leek het wel een crossmotor, in elk geval een heel ander soort dan het brommertje waarop Gerhard vroeger van Lochem naar Zutphen reed naar de MSvS. Een generatie van verschil....
Ooo.. Opa’, zucht ik. ‘Opa Bieënhof….’Ik ben net beneden en nog niet erg wakker. ‘Ik bun mien brille vergetten’. Dat is het laatste wat ik ’s avonds doe: de bril afzetten. En het eerste ’s morgens is: die bril opzetten. Maar deze morgen dus niet. En opa Bijenhof waar we in onze jeugdjaren lief en leed mee deelden had zo zijn vaste uitdrukkingen. In dit geval: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken. En daardoor moet ik geregeld aan hem denken, zeker toen we nog in Hengelo aan de Marnixstraat woonden en de slaapkamers op de derde verdieping lagen. En als je je wat verveelde en vroeg: ’Wat moet ik doen….?’, was het vaste antwoord:’ ’t Gat met voest’n slaon’. Dan werd je meestal zo nijdig dat je meteen wel iets wist te doen. Wim was er vanmorgen al wat langer uit want die gaat straks naar zijn HOT, Hart Op Tempo gym. Hij haalt mijn bril even voor me. Dat kan ik waarderen. Hij is trouwens attent voor mens en dier. Vorige week zag hij, toen hij onder de douche stond, vanuit de badkamer een goudvis spartelen. We hebben een net over de vijver gespannen om het herfstblad op te vangen. Die hangt net onder het wateroppervlak en één van de goudvissen was door een maas in het net er boven geglipt en kon niet meer terug. Wim rent, nog ingesopt, naar buiten en redt de vis uit de stress door die met een net op te scheppen en onder het net vrij te laten. Ik heb er een geweldige foto van hoe hij in Adamskostuum met z’n netje aan komt, een echte actiefoto. Nee… die ga ik jullie niet laten zien. Daarom eentje van onze familie toen we nog op De Haar woonden. -1949. Opa nog helemaal in zijn goede doen, Diny en ik in jurkjes die door Herman en Nettie vanuit Amerika opgestuurd waren. Een jaar later zouden we naar de Boomgaard vertrekken toen mama met vader Hein trouwde.
'Nee, ik kan vanaovend niet', zei Johan toen we hem zaterdagavond op de koffie vroegen bij ons in de caravan. Hee gräölen efkes. Toen kwam et hoge woord der uut. Hee kek Wim een betjen met glim-eugkes an:'Ajax mot vanaovend voetballen, kom maor bi'j ons'. Dat hoefde hij maar één keer te vragen want Wim is ook voetbalfan. En zo kwam het dat we samen met Johan en Joke een gezellige avond hadden dank zij èn ondanks de voetbal. Joke en ik maakten meteen het plan om vandaag naar de open tuinen dag van de Wiersse te gaan. Daar was ze zelf nog nooit geweest. Dat werd dus tijd.
Joke liet me de weg naar de Brandenborch zien, waar ikzelf nog nooit geweest was. De Wiersse lag iets verderop in volle glorie, het was ook prachtig weer, het kon niet mooier. Samen wandelden we door de prachtige tuinen van dit landgoed. De architectuur is geweldig. Overal mooie doorkijkjes.
In de groente- en plukbloementuin kwamen we deze groente tegen. Geen idee wat dit kan zijn.
Schoonzusje Joke bij één van de mooie beelden die hier te vinden zijn
De bomen bij de Wiersse beginnen nu ook prachtig te verkleuren. Al de waterpartijen stralen een rust uit. Joke is het met me eens, we moeten volgend jaar dit in een ander seizoen nog eens over doen, misschien dan met een rondleiding. We besluiten dit mooie bezoek aan de Wiersse met een kop koffie in het Koetshuis en bekijken de foto's en tekeningen van de Wiersse over het ontstaan en de verschillende verbouwingen en aanpassingen van dit mooie landgoed met z'n prachtige tuinen.
Het is zaterdagmorgen, lekker uitgeslapen, want Pauw houdt ons ’s avonds laat op de been. Nou ja… in de luie stoel dan. We lezen de zaterdageditie van ons lijfblad: het Dagblad van het Noorden. Daarnaast hebben we al achter elkaar twee weken het Algemeen Dagblad, Trouw en zelfs de Volkskrant gehad. We worden steeds beter om per telefoon duidelijk te maken dat we geen extra dagblad willen. Gewoon meteen zeggen. Bevalt goed en noemen de extra aandacht voor cultuur of religie of speciale columns die ons aanstaan, maar meteen duidelijk zijn: geen tweede krant, nee… ook niet alleen de zaterdageditie. Terwijl ik de escapades van Daniel Lohues in Amerika lees, die in gesprek kwam met indianen, schrikken we op van een klap op de ruit. Er valt een klein bruin bolletje buiten op de vlonder voor de vijver. Het lijkt op een winterkoninkje, maar als ik beter kijk zie ik een geel streepje op z’n kopje en blijkt het een goudhaantje. Die gaan vaak op zoek naar de spinnetjes die in de webben onder het riet van de kap zitten. Het kleintje blijft doodstil liggen. We kijken meteen om ons heen. Gelukkig, onze zwarte kat Loeder is binnen, die heeft net z’n extra stukje vlees uit een kuipje gehad. Dan gaat Wim naar buiten en neemt het kleine bolletje op z’n hand. Het blijft nog steeds stil liggen, alleen z’n oogje knippert een keer. Dan brengt Wim hem naar het voederhuisje, hoog op de paal, en legt hem daar voorzichtig neer. We spreken de kleine nog even bemoedigend toe en geven het een klein aaitje over het kleine kopje met die mooie gele streep. En… we gaan verder met de krant. Een half uur later is het prachtige vogeltje verdwenen, gewoon weggevlogen. Nu maar hopen dat het de schok goed doorstaan heeft.
o.a -Het ouderlijk huis van de van der Kolks, Dorpsweg 4 in Hattem( bij Zwolle). Nu wonen Ben en Niesje in het rechter gedeelte van deze dubbele woning.
- molen de Fortuyn
- schilderij van Voerman
-de Dijkpoort
-pomp vooraan de Kerkstraat en de Achterstraat
'Wet ie wat Tjip zeg? Hattem was vanaovend op de tillevisie.' Wim komt net thuis van z'n avondje repeteren met zijn Mannenkoor Valerius en duikt meteen achter de computer om bij Uitzending Gemist het programma op te zoeken over Hattem. Het blijkt het EO programma 'Geloof en een Hoop Liefde' te zijn. Ik hoor hem een half uur lang niet. Ik had intussen 'De Rijdende Rechter' om naar te kijken, hier vlakbij in Benneveld en het Ermer Strand opgenomen. Als hij zich eindelijk weer bij me voegt zegt hij: 'Ik heb em der nog veur. A'j et ok nog zien wilt'... De ellende van de rijdende rechter is ten einde en ik ben ook wel benieuwd of ik iets herken in de uitzending over Hattem. Het blijkt een erg leuke uitzending te zijn en natuurlijk met natuurlijk ook voor mij veel herkenbaars. Casper Spannenberg zingt als een nachtegaal en de schilders Voerman en Anton Pieck komen ook aan de orde. Een wandeling met de achterkleinzoon van Voerman langs bekende plekken is de moeite waard. Zelfs de veerpont 'Het Kleine Veer', waar de voorouders van Wim z'n familie een rol speelden als veermannen, zag je in bedrijf. Nu is het alleen een zomers gebeuren. Je moet er gewoon even een half uurtje voor uittrekken, maar dan heb je ook wat. Voor wie er zin in heeft: klik even op de titel en je kunt mee genieten. Morgen komt er weer een onderdeel van Hattem aan de beurt: iets met de molenaar heb ik begrepen.
Lig toch niet langer te äösen’, zeg ik tegen Wim als hij zich helemaal laat gaan op de linnenkast van vader Hendrik Jan en moeder Coba. Die moet weg, er zit houtworm in en de kapschuur moet nodig opgeruimd en zo is dat einde verhaal voor deze linnenkast. ‘Ie kriegt em zo nooit kepot. ’t Is der ene van veur de oorlog, zo degelijk as wat. Vraog anders Jans toch effen..... of wacht töt Mark der weer is’, zeg ik nog. Maar dat moet je tegen Wim nooit zeggen. De bijl werd gehaald. En toen kwam er schot in. Die oude kast heeft inmiddels al een jaar of 10 onder de kapschuur gestaan nadat hij weg moest bij Johan en Joke. Daar heeft hij minstens 60 jaar in de O.K. gestaan na het huwelijk van mama met vader Hein in 1950. De insiders weten dat o.k. op de Boomgaard de afkorting is voor ‘Opa’s Kamer’. Deze nostalgische kast was door mij volgestouwd met potten, vazen en spullen voor de tuin. Maar de kapschuur was intussen zo volgepakt met auto, vouwwagen van Gerhard, aanhangwagen, zitmaaier, kunstmest, oude kranten, zakken schapenwol, fietsdrager, tuingereedschap, enz., dat ik niet eens meer wist wat voor potten, vazen en mandjes er in stonden. Dat is dus einde kast. Nu nog alles sorteren. Een paar kan ik zelf nog bergen in de kast in de schuur, een aantal gaan naar Diny om kerststukken op te maken voor de Kerstmarkt en de rest gaat naar kringloop Het Goed. Het ruimt wel lekker op. Nu nog het zoldertje boven de fietsen, de schuurzolder, het kantoortje en de plek boven de sauna. Toch denk ik dat Wim er even genoeg van heeft. Morgen verder. Zijn conditie is prima, maar het moet niet te gek worden.
Daarvoor komen we zelfs uit Emmen. En zo begon de middag in het sfeervolle kerkje in Laren. De dag dat het 150 jaar geleden is dat meester HW Heuvel geboren werd op boerderij Blauwhand in Laren wordt herdacht. En hoe....! In de kerk werd een tentoonstelling ingericht met foto's uit de tijd van meester Heuvel en er waren allerlei attributen geleend van het openluchtmuseum de Lebbenbrugge. Het dikke boek dat Gerda Stokreef samenstelde 'Boerderij Blauwhand en zijn naobers' lag er ter inzage. Het was een proefdruk, want er moet nog wat aan gebeuren. Ik heb het voor haar kunnen corrigeren. Het is bijna af, er moet een inleiding bij die Ben als echte Heuvelfan gaat schrijven. Zo is er met vereende krachten een prachtige middag in elkaar gedraaid.
En.. het werd een echte Heuvelmiddag. Ben had een hoofdrol door met lichtbeelden van belangrijke plekken de omgeving een prachtig verhaal te houden, een Heuvelfan waardig. Hij hield zijn verhaal naar aanleiding van de aanzegroute langs familie, buren en de dominee die meester Heuvel als 12 jarige jongen aflegde om aan te zeggen dat zijn zusje Dieksken geboren was. Al vertellend en kijkend naar de beelden begon het leven van meester Heuvel in die tijd voor ons te leven. Heel even leek het mij of meester Heuvel zelf aan het woord was toen Ben, al zittend en met bril, stukjes uit het bekende boek van Heuvel ‘Oud Achterhoeks Boerenleven’ voorlas. Het leuke is dat er een fietsroute samengesteld is die langs de verschillende boerderijen en pastorie in en om Laren gaat: De aanzegroute van Dieksken. Na Ben z’n indrukwekkend verhaal mocht een kleindochter van Heuvel nog een laatste stuk van de expositie openen: een oud schoolbankje met een paar kinderen en een meester Heuvel voor de klas. Leuk gedaan! Ben werd zoals het hoort aan het eind van de middag bedankt net als de andere organisatoren.
Hier wordt er nog op de oude manier geoogst. De mannen met de zicht en de bindsters binden de garven met twee zelen zodat die later aan de gast gezet kunnen worden. Ik ben nog van een generatie die dit nog net heb meegemaakt. Voor de kinderen was de taak weggelegd van het 'aorne gaarn'. Wat had ik daar een hekel aan. Ik hielp liever met het aan de gast zetten of later aan het garve schieten in de berg, het doorgeven van de garven die opgestoken werden en die je door moest geven aan pa die ze op de goede manier wegpakte. Laren heeft naar aanleiding van dit plaatje de Zutphense beeldhouwer Frank Letterie de opdracht gegeven om een bindster uit de beelden. Als je de aanzegroute gaat fietsen kom je er langs. Grappig alleen is het dat die bindster in spiegelbeeld is weergegeven.
De boerderij Blauwhand zoals hij nu is, het straatnaambordje Blauwhand en natuurlijk de bekende foto van meester HW Heuvel. Een van de beelden uit Oud Achterhoeks Boerenleven die Ben gebruikte voor zijn verhaal.
In 1864 was de rogge laat. Op 5 augustus was die nog niet gemaaid, meldt Heuvel.
Zomaar een leuke dag met Ben en Niesje en twee van hun kleindochters. Ze logeerden een paar dagen bij hen in Hattem en vandaag kwamen ze met opa Ben en oma Niesje naar Emmen. Storm had dus weer eens geluk. Hij is gek op kinderen en hield de beiden de hele dag bezig met z’n knuffels en bal. Paulijne en Elianne zijn de dochters van Catharina en Ariën en wat zijn ze groot geworden! Paulijne gaat straks al naar het voortgezet onderwijs. Ik had uit voorzorg Wim z’n spelletje Solitaire klaar gelegd dat we mee kregen in de goodie bag van Curtis en Berdena na ons verblijf bij de Amerikaanse familie. Bij een etentje in Sioux Falls op de terugweg naar Sibley vanuit de Black Hills kwamen we in een restaurant/ annex museum/ annex shop. Op elke tafel stond zo’n driehoekig stuk hout met de gekleurde pinnetjes. De kunst is om er uiteindelijk maar een over te houden. Wim lukte het in één keer wat hem tot genius bestempelde. En ik had nog een blok met woordzoekers. Dat werd allebei een succes. Ze rustten niet voor ze het door hadden hoe ze maar één pinnetje over konden houden. De schapen werden bewonderd en de lammeren. Zo vloog de dag voorbij en na de macaroni werd het tijd om weer op Hattem aan te gaan want vanavond gaan ze weer naar huis mèt eitjes van onze scharrelkippen. Storm zal ze missen!
