‘Zö-w es efkes bie Jans en Geesje gaon kieken?’, stel ik Wim voor. Op mooie deze Hemelvaartsdag zitten we opnieuw bij de wei. Als het mooi weer is, is dit het mooiste plekje om te zitten. Volop zon en altijd genoeg schaduw door de enkele boom die ook hier nog staat.
We zien heel wat mensen voorbijfietsen, dauwtrappen kun je het niet meer noemen. Wanneer er een man voorbij komt joggen in z’n blote bast, het shirt in z’n hand gepropt, applaudisseren we nog even wat met een zwaai beantwoord wordt.
Dan gaan we even buurten. Jans en Geesje zitten op de vlonder voor hun chalet, een daalders plekje. Jans hoeft ook nooit weg:’’t Is nergens zo mooi als hier’, placht hij te zeggen.
Wij kunnen het best vinden met elkaar. We praten ieder onze eigen taal, wij de mix Achterhoeks/ Hattems en zij natuurlijk Drents en Kanaols, zoals dat genoemd wordt als we het over de streek richting Nieuw Weerdinge en Stadskanaal hebben.
Jans wil even weten:’ Wet jullie ok wel wat een gaffel is?’ Bie-j ons ( ja zo noem ik het nog steeds als ik aan Vorden denk) zekt ze gavel tegen een heujvörke’. Nee Jans bedoelt zo’n vork om worsten mee in en uit de wimme te halen. Ach gaffel wordt voor meer dingen gebruikt met dezelfde vorm, volgens Bartjes.

1.tweetandige vork;
2.hooivork;
van de gaffel in de greep vallen
van kwaad tot erger komen;
3.ook benaming van verschillende voorwerpen die de vorm van een gaffel hebben, o.a. op schepen: voorwerp aan de mast ter bevestiging van een zeil.

Het brengt me op de zei- spreuken…:

Op de Achterhoekse kalender vind ik ze soms: zei-spreuken. Deze week vond ik er wat over in het Nieuwsblad van het Noorden, want ook het Drents kent ze.
Abel Darwinkel vertelt:
Een apologisch spreekwoord is een bezunder spreekwoord in dizze trant:
Beter laot as nooit, zee de boer, toen zien zeun van zestig jaor trouwen gung.
Zu’n apologisch spreekwoord wordt ok wel zei- spreekwoord neuimd, omdat der altied eein in veurkomp die wat zeg.
Een zei- spreekwoord besteeit oet dreei deeilen: een spreekwoord, een spreker en een grappige, vaok letterlijke oetleg. Ze maokt echte spreekwoorden een beetie belachelijk, deur zeein te laoten dat ze in een bepaalde situaotsie niet kloppen.

Overdaod schaodt, zee aol Jopk, en hie schudde naober Haarm de appels van de boom.( Eext)

Een ei is een ei, zee de boer, en hij nam de dikste. ( Sleen)

Alles met maot, zee de snieder en gaf ’t wief met de elstok. ( Norg)

Geld sprek, zee de rieke boer en doe houwde hij met de geldbuul op taofel. ( Havelte)

Het giet niet um het gewin, mar um de aordigheid, zee Piepien, doe hij an de winnende haand was. ( De Wijk)

Wij zult hum dat klokkkern wel even ofleren, zee Jaan, en hie schönk de fles aal leger. ( Eext)

Vrogger kreiden de hanen, nou doet ze allend de bek nog lös, zee de dove boer. ( Nieuw Amsterdam)

Bron: dr G.H. Kocks- Woordenboek van de Drentse Dialecten

03-06-2011 om 15:57 geschreven door hetty  

Soms is het lekker een dagje niks te hoeven doen. Wim is al op tijd weg naar zijn woensdagse zanggroep en als ik de krant uit heb ga ik even bij de wei zitten. Amber blijft bij mij in de buurt, meestal heb ik wel een stukje brood bij me. Ze kan nog steeds vanuit haar wei gewoon verder op het erf grazen en dat bevalt haar uitermate.
Julia en Beertje het veulen zijn weer naar hun eigenaar en nu heeft ze meer belangstelling voor ons gekregen. In een andere weide lopen de Schoonebekers. De lammeren groeien flink. Het lam, de eenling, groeit wat harder dan de tweeling. Die krijgt ook meer melk natuurlijk. En in weide no drie staat de sproeier flink te spuiten. De bron die wat dichtgeslibd zat heeft Wim door er water in te pompen weer open gekregen. In de wei zie ik een kwikstaartje druk in de weer. Die is voedsel aan het zoeken in het gras en brengt dat dan naar één en dan naar een ander jong, waarschijnlijk zijn ze net uit het nest en worden nog gevoerd. Ineens vliegen ze alledrie op en gaan verderop. In de ponystal zit zoals ieder jaar een zwaluwennest met jongen.
De vier overgebleven grote kuikens van de kriel scharrelen samen rond op het erf. Twee van de zes zijn door een dier te pakken genomen en lagen dood en aangevreten in het hok. Moeder Kriel heeft ze nu verlaten en heeft zich bij de grote kippen en haan gevoegd en nu moeten ze zelf hun kostje opscharrelen zoals moeder het hen geleerd heeft.
Even later bij de vijver zie ik een dikke groene kikker, eindelijk blijven ze. De padden zijn er altijd maar even om te paren, meestal begin april. Wat later zijn ze dan weer verdwenen. Ook zijn de gekraagde roodstaartjes er weer. Omstreeks koninginnedag zijn ze altijd weer in de buurt. De natuur is prachtig.
Als ik even later op het terras kom zie ik daar een grote vissenkop van een van de dikste goudvissen uit de vijver liggen. Dat is het werk van Loeder. Ook dat is de natuur.

02-06-2011 om 14:38 geschreven door hetty  

'Hoe gaat het', vraag ik. ’Goed en niet goed’, antwoordt mijn Marokkaanse taalmaatje. ‘Niet goed door warmte’, zegt ze nog. ‘Mijn auto is niet warm, ik heb airco’, stel ik haar gerust. Ik wapper wat met m’n handen. Het blijft handen en voetenwerk. Vorige week had ik al aangekondigd dat we samen op stap zullen gaan en ik ben benieuwd of ze wel mee wil. Eén van haar dochters is er als ik kom en warempel er zijn geen bezwaren dit keer. En zo ga ik dan op pad, gearmd met een Marokkaanse in witte lange kleding mèt hoofddoek en een tatoeage op haar kin. Ik zal haar toch eens vragen waar dat voor is.
Ik maak er een mooi ritje van en we komen uiteindelijk bij Kringloopwinkel het Goed terecht. Op ons rondje door de winkel trekt ze me ineens aan de arm en fluistert:’Marokkaanse vrouw’. En inderdaad is het een jonge Marokkaanse mèt hoofddoek die meehelpt in de winkel. Ik krijg mijn maatje zelfs mee het café in waar op dat moment niemand zit. We gaan aan de thee en koffie, heel gezellig. Ze lijkt ontspannen. Ineens voel ik haar verstijven…. er komt een man binnen. Die gaat echter in een hoekje zitten en ze ontspant weer. Bij de uitstalling van alle keramiek en glazen voorwerpen kijkt ze vooral naar de gouden randjes, maar nee die hoeft ze niet. Ze vindt nog wel een prachtige grote platte schaal. Voor couscous.. en vlees.. voor bezoek. Ze tikt er een paar keer vakkundig tegenaan om eventuele breuk uit te sluiten. Uiteindelijk gaat ze heel tevreden met die mooie schaal naar huis. Bij de uitgang komt net iemand met een schootmobiel naar binnen. Ze stoot me opnieuw aan: ’Krijg ik ook’. Ik ben benieuwd. Ze is 71, loopt slecht, kan niet meer fietsen vanwege de tia die ze gehad heeft. Maar of die schootmobiel er komt in deze tijd van bezuiniging…?
Maar ik merk dat ze blij is met ons uitje en de afwisseling in haar bestaan. ‘’ Het zou goed zijn om Nederlands te praten met je kinderen’, stel ik haar voor. ‘Ja, Karima doet’, zegt ze.

01-06-2011 om 10:44 geschreven door hetty  

Als de dag van gisteren....

Hoera hoera Robin is 13 jaar en helemaal kind af. Terwijl ik vaak in de brugklassen lange meisjes en vaak kleine jongens zag, gaat dat bij Robin niet op. Hij kijkt allang over me heen.
En wat geef je nu aan zo’n knul tussen servet en tafellaken? In deze tijd zijn ze op die leeftijd aan een eigen laptop toe. Dus de hele familie heeft botje bij botje gelegd. En hij is er… het pronkstuk...een echte laptop, helemaal voor hemzelf. Ze worden steeds mooier en Robin is er ècht blij mee.
Het is als altijd met dit soort feestjes heel gezellig bij Gerhard en Judith en ik moet opnieuw de nieuwe veranderingen bekijken aan huis èn tuin. De beide opa’s zijn vorige week ingeschakeld om graszoden te halen om de tuin ook een nieuwe look te geven en nu is alles klaar. Ze kunnen heel blij zijn met de nieuwe ruimte en dat zijn ze. De hal is veel groter, net als de bijkeuken en de extra werk- en studieruimte met zicht op de tuin is prachtig geworden.
Nu moeten alleen de overbodig geworden tegels afgevoerd worden. Mark en Jennifer hebben er wel belang bij. En weer wordt Wim ingeschakeld, woensdagavond aantreden mèt aanhanger. Dat ding – en bordercolliepup Scott natuurlijk --was het eerste wat we aangeschaft hebben toen we hier aan het Schoolpad kwamen wonen. Nieuw kostte hij ƒ1000, maar heeft z’n geld allang opgebracht. Heel de familie- en kennissenkring was er blij mee. Het is wel het handigst als ze zelf een trekhaak hebben natuurlijk.

31-05-2011 om 15:39 geschreven door hetty  

We verrassen haar en even weet moeder van der Kolk niet wie we zijn, maar als Wim vraagt:’Wie is oew oldste zeune?”, weet ze het weer. We nemen haar mee naar het restaurant, ze houdt m’n hand vast en er springen tranen in haar ogen. ‘Och… ik wete niks meer.’
Ze vraagt ook niet meer naar de jongens. Ze oefent enkel nog haar kinderen: Wim en Hetty, Piet en Marry, Henry en Tonny en Ben en Niesje. Een vorige keer kwam er nog spontaan uit:’Bunt jullie nog allemaole bie-j mekare?’ Nee niets meer. Ze begint maar eens te zingen: Neem Heer mijn handen beide…. En meteen maar het tweede couplet. Even later begint ze opnieuw…. We vertellen maar eens iets over de jongens, maar ook dat komt niet echt over. Het zangclubje van meester Dijkema dan… vroeger na kerktijd. Vader Gerard had er een hekel aan, want dan konden ze nog niet samen naar ‘de’ bos zoals dat in Hattem vaak gezegd wordt. Het oefenen van Dijkema duurde hem eens te lang en spuugde zijn gebit bijna van kwaadheid uit toen hij Sietje kwam opeisen. Meestal moeten we er samen om lachen maar ook dit is weggezakt.
We proberen maar een paar andere liederen. Als ze zingt wordt ze blij. Wanneer we haar tegen etenstijd weer naar de dagopvang brengen en terwijl ze van de rolstoel naar de gewone stoel verhuist, houdt Wim haar tasje even vast en prompt komt ze met:’Annie hou jij m’n tassie effen vast… want die goser wil met me daansen… Annie geef jij me tassie maar weer terug, want die goser die ken niet daansen... De anderen van de groep kunnen er wel om lachen.
Natuurlijk gaan we na die tijd naar Ben en Niesje. Lenie en Toon en ook Bertus zijn er om alvast Ben z’n verjaardag te vieren. Bertus gaat al vroeg weer weg. Hij weet niet wat hij mist. Niesje heeft heerlijk gekookt. En dan is het onze tijd want Wim heeft vanavond z’n promotieconcert van Valerius en om 5 uur moet er nog geoefend worden.
Ik kan jullie vertellen dat ze zongen als lijsters, 4 stemmig. Dirigent Daniel deed nog een solo en de begeleiding was in handen van pianist Jan Lenselink, een virtuoos op de piano.
We komen even bij op de schommelbank bij de wei. Het stemmig zwarte pak met blauw accent van Valerius is omgewisseld voor iets gemakkelijks. Pony Amber komt bij ons, de schapen staan aan het hek met hun lammeren en Suus en Loedertje lopen met opgeheven staarten om ons heen.
"Wat von ie d'r van vanaovend?" "Mooie aovend, een betje völle psalmen dit keer, ik holle meer van jullie Engelse repertoire. Jullie nieje stukken von ik geweldig met dee solo van Daniel d'r bie-j. En natuurlijk Abide with me an 't ende. Jullie koor zingt ècht mooi." Tevreden leunt hij nog even achterover.

30-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

DZOH D3---KZC D3
Het is erop of eronder voor Robins team D3 op hun veld van voetbalclub DZOH. De Klazienaveners van voetbalclub KZC D3 laten zien dat ze niet mis zijn en hebben zich uitgedost met oranje kuif in de kleur van hun shirt en gaan er fanatiek tegenaan. De wedstrijd is net begonnen als we aankomen. Judith zit al bij opa Jan op de tribune. Gerhard is een van de lijnrechters.
Even later zitten de beide opa’s al druk commentaar te leveren. Beiden zijn nogal voetbal-minded en weten er het een en ander van. Dat horen we dan ook. Nee dit is geen partij voor D3 van DZOH. Die doen hun best en komen wat later met hun tactische spel op gang, maar er is geen houden aan. Na 1-2 wordt het 1-3, 1-4 en uiteindelijk 1-5. Er wordt gefluisterd dat er bij KZC jongens uit D1 mee doen. Officieel mag dat blijkbaar, maar dat moet je als leiders niet willen. Er hangt hier echter het kampioenschap van af en uiteindelijk hebben ze verdiend gewonnen. Robin laat zich een paar keer van zijn goede kant zien als middenvelder, net als Gerhard vroeger was, en vriendje Roald is een snelle aanvaller, maar het helpt ze niet.
Het einde is dubbel. Aan de ene kant groot feest bij D3 van KZC met toeters en bellen èn een grote beker. D3 van DZOH staat er teleurgesteld bij. De leiders, waaronder Gerhard en Marco, laten het bezinken bij de jongens en gaan dan sportief feliciteren en zo hoort het.

29-05-2011 om 08:47 geschreven door hetty  

Met Berend Botje over het Zuidlaardermeer.

Het is inderdaad een echte verrassingsdag, het jaarlijkse dagje uit met de vrouwen van Passage Zuidbarge- Rietlanden, een levendige vrouwengroep. Als we ons om half 10 verzamelen bij het Hoefijzer in Zuidbarge, worden de eerste enveloppen uitgedeeld met het eerste adres waar we verwacht worden. Dat klinkt meteen al goed: de Tulip Inn in Zuidlaren.
Wanneer je met een stel vrouwen op pad bent is het wel lachen. Behalve de vrolijke zaken komen vanzelf de dieper liggende zorgen en problemen aan de orde en een manier om er mee om te gaan: ziekte, scheidingen van hun kroost, zorgen om kleinkinderen, mannen die overleden zijn en telkens weer is er die arm om de schouder. Na de koffie komt de tweede envelop. Die wijst ons de weg naar Berend Botje.
Tijdens ons boottochtje over het Zuidlaardermeer vragen ze mij of ik ook van zeilen houd. Ik kan volmondig antwoorden dat ik vroeger dacht van wel tijdens de zeilweken van de Youth for Christ in de molen in Giethoorn, maar dat mijn mening hierover veranderd is na het dagje Giethoorn met Wim, dat ik een paar dagen geleden even aanroerde. Dat moet ik natuurlijk uit de doeken doen. Het lijkt er even op of ze niet weer bij komen als ik het foetsj foetsj... van de kwaaie billen van Wim beschrijf die over de bruggetjes voor me uit liep op weg naar de auto.
Na de lunch lopen we de overvloed aan heerlijkheden er weer af naar de oliemolen Het Bolwerk zoals de derde envelop aangeeft. Hierin is ook een museum gevestigd, geheel gerund door vrijwilligers, zowel het onderhoud als de rondleidingen. Het is erg de moeite waard, maar die trappen naar boven laat ik maar voor wat ze zijn. De trappen in Barcelona liggen me nog vers in het geheugen en ik ben er net weer enigzins van hersteld.
Zoals altijd wordt de dag besloten met een diner, nu in De Sprookjeshof in Zuidlaren. De reiscommissie heeft weer goed werk verricht.

28-05-2011 om 18:51 geschreven door hetty  

Het is nog vòòr de tijd van de predictortesten. Het zal de kikkerproef zijn geweest. De dames van de groep Passage van Zuidbarge- Rietlanden zijn aardig op gang met het vertellen over ups en downs tijdens ons jaarlijks dagje uit.
“Heb je een stoel?”, had de dokter haar gevraagd toen ze hem aan de telefoon had voor de uitslag van een urineonderzoekje. Ze was toen 44, haar kinderen zijn al 12 en 14 en had het idee dat ze begonnen was aan de overgang. Maar nee, ze bleek zwanger en werd opnieuw moeder op haar 44e. Ze was er maar wat blij mee. Deze zoon is nu 30.
Nummer twee kan er nog een schepje bovenop doen. Ze voelde zich al een tijdje niet lekker. Ze waren al zo lang getrouwd en hadden zich er na 12 jaar al bij neer gelegd dat ze geen kinderen zouden hebben. Ze was nu 43 en dacht ook aan overgangsklachten. Ze zag er flets uit, was moe en ging uiteindelijk maar eens naar de dokter. Die onderzocht haar, keek haar eens aan en vroeg:”Mag ik je nòg wel een keer onderzoeken?” Na het tweede onderzoek kwam het:”Je bent in verwachting en al een hele tijd.” Ze werd doorgestuurd naar de gynaecoloog. Die bevestigde het en hield haar streng onder controle. Ze moest het kalm aan gaan doen. “En verleden wekke ston ie nog boaven op de leere de balken van de hilde schone te maken”, zei een ander. Twee maanden later moest ze zich met haar tasje met nachtgoed melden in het ziekenhuis. Ze nam uit voorzorg maar een breiwerkje mee. “Ie wet ja nooit hoe lange zoiets nog duurn zal”, had ze gezegd. “Wat denk-ie dokter, hoe lange duurt et nog veurdat ’t geboren wordt”, had ze gevraagd. “Wat dacht je van morgenmiddag om twee uur?”, had hij gezegd. Het zou een keizerssnee worden. “Wat zijn jullie rustig", had hij nog gezegd. "Hebben jullie niets te vragen?" “Och dokter wie-j hebt een boerenbedrief en wie-j hebt al vake met eholpen bij-j een keizerssnee. Wie-j wet hoe zoiets geet”, had ze gezegd.
De volgende middag werd hun gezonde dochter geboren. Nee… het breiwerkje kwam voorlopig niet af.

27-05-2011 om 18:14 geschreven door hetty  

Behalve de nieuwe Schoonebekers, de oerschapen, lopen er nog drie Shetlandertjes bij ons in de wei. De kleinste, een veulen van afgelopen jaar noemen we Beertje, want de eigenaar wist geen naam. ‘Dan mot ik eers in ’t buukien kieken’. Bij hem is alles hengst of merrie of Broenegie of Zwatje. Deze kleine zag er uit als een beertje met z’n dikke wintervacht. Tot we terugkwamen van onze korte familie vakantie. Beertje zag er niet uit, allemaal klitten. Toen Ben en Diny hier waren met Berdena en Curtis vond Ben haar er helemaal niet best uitzien. De wintervacht had er al af moeten zijn net als bij de andere twee. We belden Jan, de eigenaar, dat hij moest komen kijken. Dat deed hij mèt ontwormmiddel en een vitaminestoot. Omdat het gras in de wei intussen op is mogen de pony’s op de rest van het gras op ons erf. We hebben alles afgerasterd met schapengaas, maar denk je dat Beertje er uit wil? Die heeft een paar keer het schrikdraad gevoeld en wil beslist niet buiten de wei. Terwijl de andere twee zich tegoed doen aan het gras buiten de wei, voeren we die kleine maar bij. De Schoonebekers hebben het door en komen ook naar het hek.
Vanmiddag lokten we Beertje de stal in met brokjes en kreeg ze voor het eerst een halster om, onder protest, dat wel. Even later liep ze toch bij Amber en Julia. Wim had haar eindelijk mee kunnen lokken met een handje grasbrok. Wij zitten er midden tussen aan de picknicktafel en moeten wel even besnuffeld worden.
Nu staan er twee watersproeiers aan die water uit de bron over de wei spuiten. Wat ons betreft mag het een paar dagen flink gaan regenen.

26-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ooit begon het met een kist, een scheepskist....of hutkoffer. Het is de tijd dat Wim bij de koopvaardij werkt als scheepswerktuigkundige. Daar gaat alles in wat hij in 3 maanden of langer nodig heeft, van uniform tot de nodige rollen pepermunt. Het scheelt dat hij het maar één keer hoefde te sjouwen want licht is anders.
Wanneer Wim in 1967 aan de wal gaat werken, komt de tijd van de broodtrommel. Meer heeft hij niet nodig wanneer hij die 5 minuten vanaf ons huis in Aalten naar Staalkat fietst om eiersorteer- en inpakmachines te monteren of te repareren. In Hengelo komt er het regenpak bij want in een kwartier vanuit de Hengelose Es naar de Pijpenbuigerij van Stork kun je behoorlijk nat worden. Er is nu een tas om het een en ander in te vervoeren. Wim gaat intussen weer aan de studie en het koffertje doet zijn intrede. Trouwens je kunt toch niet bij de keuringsinstanties aankomen met een onooglijk tasje.
Dan is er wel een sporttas bijgekomen want volleyballen is heel lang zijn favoriete bezigheid geweest.
Bij Holvrieka is er een nieuw koffertje, al zit niet veel meer in dan brood, een appeltje en z’n regenpak.
Als Wim stopt met werken bij Holvrieka verdwijnt het koffertje, maar als hij toch nog voor een klusje naar de Filippijnen moet komt er nog een echte attachékoffer. Die staat nog steeds boven op onze slaapkamer. Wie hem wil hebben, mag hem komen halen.
Intussen moet je niet denken dat hij geen tasjes meer nodig heeft. Er is er één voor Valerius, één voor de Shanty’s èn één voor de liederen die ’s woensdagmorgens geoefend worden, allemaal van die katoenen tasjes die je op iedere beurs cadeau krijgt. En hij heeft gróte fietstassen voor de vis, de kaas en het fruit dat vrijdags van de markt meegezeuld wordt.
En ik…? Mijn schooltas is allang vervangen door een zwemtas, een knutseltas, een tas voor mijn taalmaatje, de laptoptas en…. inderdaad ook gróte fietstassen want sinds wij onze elektrische fietsen hebben komen die goed van pas.
Toch bewijst de hutkoffer nog steeds goede diensten. Hij staat op de overloop en al onze dierbare herinneringen worden er in bewaard.

25-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

De televisie staat aan als ik bij mijn Marokkaanse taalmaatje aankom en er komt een heerlijk aroma vanuit de keuken. Er is gewerkt en nu zit ze te genieten van een soort Marokkaanse soap. “Hoe gaat het”, vraag ik haar. “Soms goed, soms niet goed”, zegt ze. “En vandaag?” “Vandaag is goed”, zegt ze. De couscous is al bijna klaar. De hele kip die meegekookt is ligt apart en de rest van de groentesaus pruttelt nog na. Ik merk dat ze de soap erg leuk vind en bedenk wat ik moet doen. ‘Hup uit die tv’, werkt niet natuurlijk. Ik laat haar vertellen wat er gebeurt. Er zijn twee vrienden en de ene kijkt steeds naar de vrouw van de ander en dat mag natuurlijk niet. Ze kan het aardig verwoorden. Ze heeft een grote schotel in de tuin om de Marokkaanse zender te kunnen ontvangen. Het is haar enige vertier. Ik probeer haar enthousiast te krijgen voor het Jeugdjournaal. Wie weet.
Dan gaan we naar de keuken en ze laat me zien wat er allemaal met de kip meegekookt is. Het grote geheim zijn de Marokkaanse kruiden. Nee… die zijn niet uit de Turkse winkel, maar uit Marokko. Wanneer ik naar huis ga wordt mijn pannetje gevuld met de kip en groente- en kruidensaus en krijg de couscous, een soort pasta tussen rijst en griesmeel in, in een apart pannetje mee. Alles is ingepakt in aluminiumfolie om het warm te houden. “Voor man”, zegt ze stralend.
Volgende week wil ik haar weer mee uit nemen. Ze vindt het eng geloof ik.
Als ik thuiskom vallen Wim en ik meteen aan. En lekker dat het is…!

24-05-2011 om 07:56 geschreven door hetty  

23-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Geen mooi oud straatje, geen prachtige oude kerk maar juist dit viel me op in Vollenhove... een oud huis, onbewoonbaar maar met bijzondere schildering op de plek van deuren en ramen.

We mochten kiezen wat voor dagje uit we wilden met het Mannenkoor Valerius. Of een tochtje langs de Groninger kerken of een boottocht met de Jan Plezier vanuit Meppel richting Vollenhove en Blokzijl. Het werd de laatste.
Tijdens ons tripje naar Polen had ik al kennis gemaakt met meerdere vrouwen van mede Valerianen. Het klikte met een aantal van hen. Met Greetje zelfs zozeer dat we beiden niet konden geloven dat we elkaar hiervoor nooit ontmoet hadden. Haar Tjip staat naast Wim bij het zingen en die kunnen ook al erg goed met elkaar overweg. Het was dan ook niet apart dat we samen in één auto naar Meppel reden.
Ik had nog zo’n idee van vroeger… zo’n Jan Plezier met een huif er over voor de regen, maar dit bleek een moderne uitvoering te zijn. De bedoeling was om in Blokzijl een uurtje door te brengen, maar de techniek die nodig is om de brug in Vollenhove te openen liet ons in de steek, die kon niet open en we kregen hier al een uurtje vrijaf om in Vollenhove de beentjes te strekken. Wat is er veel bewaard gebleven in dit dorp, prachtig. Na een uurtje was het probleem met de brug opgelost en konden we verder.
Het weer kon niet mooier en we maakten kennis met het groeten onderweg van onze mede- vaarders en dat waren er heel wat. Er werd druk gevaren. Vanuit alle boten, groot of klein werd gezwaaid, soms een hand maar meestal een enthousiaste zwaai. Het lunchbuffet dat beneden klaargemaakt was kwam met een druk op de knop zomaar omhoog en we lieten het ons smaken. In Blokzijl was het aapjes kijken. Aan beide kanten van de sluis stond het vol met mensen die naar het schutten van de boot kwamen kijken. Er werd onderling wat afgepraat, contacten werden gelegd.
Het is een apart gebied, veel riet en veel water. We kwamen door de Beulakkerweide, dat ontstaan is door het afgraven van hoog- en laagveen. We zagen weinig boten zeilen en heel even moest ik denken aan onze eerste paar dagen zonder kinderen toen pa en mama op de jongens pasten en we op mijn aandringen een poging deden om te gaan zeilen vanuit Giethoorn. Nee daar gaan we het niet meer over hebben. Dit was een mooie dag en dat houden we zo.
Wie toch nieuwsgierig wordt moet het nog maar even gaan nalezen.

22-05-2011 om 22:07 geschreven door hetty  

Opa Johan Bijenhof met kleinzoon Johan Aartsen.

“Schrrrrr schrrrrr”, ging het, “en Jan stond stokstijf”, vertelt Annie na het aquajoggen. Met een stuk of 8 drinken we vaak nog een kopje koffie in het café als afsluiting. Ik vertel over onze memorytour en het bezoek aan 'de Boskamp' waar nog zoveel origineels is gebleven. We hebben het over de snelle veranderingen in zowel het wonen als de techniek sinds onze jeugd. De bedsteden waarin verscheidene van ons nog geslapen hebben zijn er niet meer.
Annie vertelt over de bedsteden vroeger thuis met een kast ertussen die omgebouwd waren tot twee slaapkamertjes met dunne wandjes. En tussen beide deuren stond een vaas met droogbloemen en daar had Jan, nadat haar pa en ma hopelijk sliepen, op weg naar zijn geliefde Annie in de aangrenzende kamer tegen aan gestoten. Meteen hoorden ze ook de klik van het touwtje waarmee de lamp in de ouderslaapkamer aanging. Spannend was dat vroeger. Bij ons had opa Bijenhof de mooie taak om heel lang bij het verliefde stel te blijven zitten. Die kon mooi blijven liggen de volgende morgen. Slimme zet! En…: “Je moet maar goed oppassen”, was de kreet die we te horen kregen. Waarvoor…. en hoe…., werd er niet bij verteld.
Er is ook op dat gebied veel veranderd. Samenwonen kwam vroeger niet eens bij je op. Nu is het de gewoonste zaak van de wereld geworden.
We zijn allemaal van ongeveer dezelfde leeftijd en steeds komen er verhalen over ‘vroeger’ naar boven. Na de gewone spieren krijgen onze lachspieren nu een beurt.

22-05-2011 om 15:10 geschreven door hetty  

Links Spikey en rechts Kay.

Spikey is één van de pups uit het laatste nest van Scott en Tessa, een heel grappige pup. We hoorden een tijdje terug dat hij epilepsie aanvallen kreeg en informeerde er naar. Deze mail met de waarschuwing geen Frontline ( anti vlooienmiddel) meer te gebruiken stuurden Werner en Esmeralda. Bij deze is iedereen met een hond en speciaal een collie gewaarschuwd.

Hallo Wim en Hetty,

Wat leuk om weer wat van jullie te horen.
We hebben goed nieuws hier. Spikey heeft geen epilepsie aanvallen meer gehad. Heel gek allemaal.
Hij heeft het heel erg gehad. Het gebeurde vorig jaar april. Een dag nadat Werner hem Frontline had toegediend.

Dat zetten ons aan het denken en hebben overleg gehad met de dierenarts.
Maar onze dierenarts wilde hier niets van weten. De spreekkamer en behandelingskamer hing vol met reclame van Frontline. Dus helemaal objectief zal hij hierin niet geweest zijn. Ik heb hem ook gevraagd of ze gesponsord werden door Frontline. Dit was natuurlijk niet zo…..uhhhhhmmmm

Op diverse forums op website gelezen dat er meer honden last hebben gekregen van epilepsie na een Frontline behandeling. Wij zijn hier direct mee gestopt en overgegaan op knoflookcapsules. Tip van collega. Met Spikey ging het steeds slechter. Bijna elke dag kreeg hij weer een aanval. Zelf nadat we met de medicijnen waren begonnen, ging het nog door.
En het gekke was dat hij de aanvallen alleen maar kreeg als hij ging slapen. Dus op een gegeven moment wilde hij niet meer slapen en liep maar rondjes door het huis om maar wakker te blijven.
Op alle websites die ik kon vinden over epilepsie bij honden, zeiden ze dat de aanvallen altijd gebeurde na inspanning of drukte. Dit was bij Spike dus totaal het tegenover gestelde.

Eind mei zat hij al op 4 tabletten per dag, toen werd het stabiel. Maar onze vrolijk, energieke Spike was weg. Dit ging zo’n 3 maanden goed en toen kreeg hij er weer wat achter elkaar.
Dus de medicijnen verhoogd met telkens weer een halve erbij. Begin dit jaar zat hij op 6 tabletten op een dag. Als we gingen wandelen, was hij zo moe dat hij zijn heup rustte tegen mijn been.
En als hij rende dan zakte hij telkens door zijn achterbenen. Hij stond erg onstabiel op zijn poten en had een zeer treurige blik in zijn ogen. Schapen drijven ging ook niet meer. Daar had hij de puf niet meer voor. Afgelopen februari ging het weer mis, weer aanvallen. Elke dag weer…. Weer de huisarts gebeld. Die wisten het ook niet meer. We konden het niet meer aanzien en Werner en ik hadden al besloten, als dit nog een week zou doorgaan. Dat wij hem rustig zouden laten inslapen. Tjonge….wat een verdriet hebben we gehad. Nu kwam er ook nog eens bij dat we Kay ook niet meer bij Spike alleen durfde te laten. Deze viel Spike namelijk aan tijdens zo’n aanval. Echt bijten…..dus als we niet thuis waren was de één binnen en de andere buiten. Wat een ellende allemaal.

24 februari jl, gelukkig toen de kinderen aan het logeren waren, heeft Spike een hele grote aanval gekregen. Deze duurde zeker 10 minuten, we dachten dat hij hier niet meer uit zou komen. Na deze aanval was Spike, Spike niet meer. Hij kroop helemaal in elkaar was bang voor ons ….alles. Alle geluiden om hem heen. Hij gromde van zich af……We dachten echt dit komt nooit meer goed. Hij hoorde ons niet meer, hij was totaal de weg kwijt. Dit duurde ongeveer 3 dagen, wij dachten hier gaan we niet meer mee verder. Maar na die drie dagen, werd hij weer wat wakkerder. Ging weer eten, reageerde weer op de kippen, luisterde weer naar ons. En vanaf die tijd ging het per dag beter met hem. ??????SNAP JIJ HET NOG?????
Je gelooft het niet maar hij heeft vanaf die tijd geen aanval meer gehad en hierdoor hebben we besloten om de medicijnen ook te minderen. Nu zit hij nog op 2 x een halve tablet per dag.
En binnenkort stoppen we er mee. De dierenarts had ook geen verklaring hiervoor en vond het wel vreemd allemaal.

Nu zijn we echt overtuigd dat dit met Frontline te maken heeft. We denken dat deze troep al die tijd in zijn bloed heeft gezeten en dat hij hierdoor epilepsie heeft gekregen en dat dit nu uitgewerkt is.
(9 maanden)
Ondertussen had Werner bij de Schapen drijven vereniging diverse mensen gesproken die ons verhaal bevestigden met Frontline. Ze hebben er een stofje toegevoegd waar vooral Collie soorten, epilepsie van kunnen krijgen.
Ik wil geen hetze beginnen maar waarschuw iedereen die je kent met een Collie, met ons verhaal.

Wat een verhaal he?

Ben blij te horen dat alles goed met jullie gaat. Af en toe bezoek ik jullie website, om te kijken hoe het met jullie gaat. Maar jullie zijn nog altijd dezelfde bezige bijtjes.
Als we een keer in de buurt zijn, komen we even langs.

Groetjes, Werner & Esmeralda

21-05-2011 om 19:48 geschreven door hetty  

20-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ze staat me op te wachten, een klein vrouwtje in weer een ander wit gewaad met hoofddoek en ik krijg een dubbele pakkerd. Haar slofjes staan in een hoekje van de kamer en ze loopt op blote voeten. Ik herinner me ineens uit mijn tijd op school wanneer ik op huisbezoek ging bij Turkse ouders dat die ook altijd hun schoenen uitdoen voor ze de kamer binnen gaan en ik deed dat toen ook.
Nu zet ik mijn instappers ook maar onder de kapstok.
Ik had al uit mijn hoofd gezet om mijn taalmaatje nog te leren lezen en schrijven maar met mondelinge taal te oefenen. Maar ze laat me zien wat ze geoefend heeft, een blad vol met b’s en c’s. Ze weet alleen niet meer wat voor letters het zijn. De voorwaarden om te leren lezen zijn er gewoon niet.
Ze vraagt naar het bezoek van de Amerikaanse familie. Dat heeft ze goed onthouden. Ik vertel dat die vanmiddag bij ons komen. Familie is belangrijk in haar leven. Dan gaan we stripverhaaltjes lezen dwz ze mag me vertellen wat ze ziet. Een vrouw die met haar auto pech heeft en hulp zoekt bij een boerderij. De boer belt de garage en de monteur komt. Vooral het betalen aan het eind spreekt haar aan. De tweede keer gaat het aardig goed.
Ik vraag haar hoe ze couscous klaar maakt en ze laat me haar speciale pan zien. Die bestaat uit twee delen. Onderin gaat water en het vlees, de groenten en kruiden en in de bovenste pan met gaatjes de cous cous. Volgende week gaan we samen de keuken in. Zij leert me dan hoe je couscous klaar maakt en ik leer haar de Nederlandse woorden. “Pan meebrengen”, zegt ze. Dat belooft veel goeds.

19-05-2011 om 21:12 geschreven door hetty  

De jongste van der Kolk die mee was, Floor, hield het niet langer vol.

“Ik ben voor FC Twente”, zegt Paulijne in de volle tram op weg naar de bruiloft in Amsterdam.
“Dat kun je hier beter niet zeggen”, redt Catharina de situatie, “hier zijn ze voor Ajax”.
“Maar ik ben toch voor FC Twente”, houdt ze vol. Ach… Catharina zette vroeger haar moeder wel wat meer voor schut toen ze in de trein naar een man begon te kijken die een grote pukkel op zijn neus had. Niesje voelde het al aankomen… er was geen houden aan: “Meneer… u hebt een hele grote pukkel op uw neus”, zei het kleine bijdehandje.
Ik ben niet erg geïnteresseerd in voetbal, alleen als onze eigen jongens moesten spelen en natuurlijk als we naar Robin of Frank gaan kijken, maar sinds gisteren weet ik toch beter. Als we 's middags even bij Mark en Jennifer binnenkomen klinkt het al:”Niks zeggen… ik wil niks weten.” Wat later brengen we de bloemen die besteld waren naar Gerhard en Judith. En opnieuw klinkt het:”Nee…. ik wil het niet weten…. vanavond om 7 uur pas.” Robin weet het al wel maar heeft een poker face en zegt ook niks.
Om 7 uur zit Wim hier pontificaal voor het grote flatscreen. Ik ga er maar even bij zitten en kijk mee naar Ajax- FC Twente. Het scheelt natuurlijk wel dat het een samenvatting is… duurt niet zo lang. En ineens weet ik het zeker: ik ben ook voor FC Twente en kon met hen meehuilen toen het misging.
Maar Johan zal wel een feestje gebouwd hebben.

19-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Freds moeder Janny is natuurlijk ook van de partij. We hebben elkaar na onze vakantie in Canada niet weer gezien. De lunches in buffetvorm op Janny's deck daar in Spruce View zullen we nooit vergeten, erg gezellig èn lekker. Ze liet Gera speciaal voor ons ergens een tong halen en maakte die heerlijk klaar en met allerlei brood, salade en vis werden dat lunches die ons bij zullen blijven. Wel een glaasje wijn erbij natuurlijk. Fred is ook hier goed op streek en adviseert de obers achter de bar om die mevrouw daar, en wees op Janny, niet meer dan twee glazen wijn te geven.....
Wanneer wij weggaan lost Mark ons af. Die had in Emmen de belangrijke taak FC Drenthina te begeleiden en ...het heeft geholpen.
Hij is erg enthousiast over de contacten die hij heeft gehad tijdens de receptie. Een kans om je overzeese familie weer eens te spreken.
Eenmaal thuis zien we Gerhard niet meer. Die moet ogenblikkelijk naar zijn cluppie DZOH, dat kampioen geworden is.

De vaders van bruid en bruidegom, Odigboh from Nigeria en van der Kolk from Canada, kunnen het goed met elkaar vinden.
Zo om een uur of 6 wordt het tijd voor de van der Kolk familie uit "Oost Nederland" om weer richting trein te gaan. We worden officieel uitgeleide gedaan door niet alleen Arend en Amaka maar ook door de ouders en een aantal familieleden van de bruid die aan beide kanten van de ingang gaan staan.
En het gaat met tram en trein weer op huis aan. Hattem en Utrecht die 5 kinderen bij zich hebben gaan op het Centraal Station eerst aan de patat. Wij gunnen ons geen verder oponthoud en kiezen voor een kipburger op het Amersfoortse station als we toch even moesten wachten. En op station Zwolle gaat er een patatje achteraan die we in de trein naar Emmen oppeuzelen.
Al met al was die een bijzondere bruiloft die we nooit zullen vergeten en wensen Arend en Amaka alle geluk van de wereld.

Als vader van de bruidegom laat Henry zich ook niet onbetuigd. Hij beschrijft met humor het leven met Arend tot nu toe. Ze hebben een fotoboek samengesteld met foto's met een verhaal. Amaka krijgt het om Arend het verhaal achter de foto's te laten vertellen. En dan komt hun andere cadeau: een prachtige glas in loodcreatie van Tonny dat Arend en Amaka voorstelt: prachtig! Het heeft gelukkig de reis vanuit Canada ongeschonden overleefd.

18-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Het is een bijzondere dag voor Arend en Amaka, maar ook voor de hele familie. De pastor die de inzegening leidde vroeg iedereen op te staan als hij een land benoemde. Wij hoorden bij oost Nederland, maar er waren heel wat landen vertegenwoordigd. Canada, Nigeria en toen noemde hij Engeland. Arian deed even een poging om op te staan, maar de rest van haar Schotse familie bleef strak zitten. Dat mag je een Schot nooit aandoen om voor Engels versleten te worden. Pas toen Schotland genoemd werd, en ik denk dat Henry dat de pastor gesoufleerd heeft, kwam de hele familie van Tonny's zus Arian in de benen. Alle mannen, ook de kleine jongens, gekleed in de quilt van hun clan. Zelf kwam deze pastor uit Ierland. Nigeria was natuurlijk flink vertegenwoordigd. De vrouwen uit de familie van Amaka droeg prachtige oranje met groene kleding. De vader van Amaka gaf letterlijk zijn dochter weg door haar hand in die van Arend te leggen. De Engelse hymnen waren mooi, de ceremonie was uitgebreid. Ben en Niesje, Gerard en Henry zongen samen de hymne Great is Thy faithfulness. Wat klonk dat mooi in die oude kerk.
Voor de naaste familie was een taak weggelegd. De beide moeder mochten een kaars aansteken. Gera las een bijbelgedeelte, Amaka's moeder en Fred waren getuige. Wij zaten er op te wachten dat Fred na het tekenen de pen achter over zou drukken, maar hij redde het net niet. Uiteindelijk ging Amaka's moeder er met de pen vandoor. Fred mocht ook de ringen aangeven. Tja.. je kunt nog meer verwachten. Hij had de ringen verstopt onder het kussentje. Maar de pastor nam wraak. Toen de wijwaterkwast over de ringen ging kreeg ook Fred de volle laag.

En dan komt het stralende paar naar buiten.

De Schotse en Canadese tak is goed vertegenwoordigd. Tanith, het kleine meisje van toen we hen een bezoek brachten op Mull is nu moeder van 4 kinderen. Leuk om hen weer terug te zien. Gera en Fred brachten vanuit Canada Suze en Tom mee.

Amaka's vader, links, waarmee ik kennis mocht maken. Ja hoor, ik mocht gerust een foto nemen.

We lopen met z’n allen richting het Schoolcollege-hotel, een mooie gelegenheid voor de receptie. Hier komt ook Amaka’s vader in zijn traditionele dracht. Er wordt gefeest bij echte Afrikaanse muziek. Die jongens kunnen er wat van. Heel wat van de gasten laten zich uitnodigen om mee te dansen.

En de prachtige vrouwen: Amaka's moeder zit tweede van rechts, naast haar IJslandse schoondochter.

18-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty