Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
28-06-2011
Sara en de paddestoelen
Toen Diny en ik nog op "de Haar" woonden, hadden we geen buurkinderen zover ik weet, maar we gingen vaak naar tante Hermien en oom Sjoerd. Ook zondagsmiddags, zelfs toen we al naar "De Boomgaard" in Linde verhuisd waren. Het volgende verhaal schreef ik een tijdje terug hierover! Als kind van een jaar of 4 á 5 ging ik vaak met mijn nichtje Gerke, haar zusjes, mijn zusje Diny en Oom Sjoerd naar het Vordense bos. Gewoon lekker naar buiten in de vrije natuur. Dan gingen we de eendjes, de groenkopjes, voeren en altijd even kijken bij het indrukwekkende Kasteel Vorden met zijn brede gracht. En oom Sjoerd wist altijd veel te vertellen over het bos . Tante Hermien ging voor zover ik me herinner nooit mee. Die was waarschijnlijk blij met een paar uurtjes rust in de tent. In het najaar kwam daar ook nog het zoeken naar cantharellen bij. In de buurt van wat hoge dennenbomen werd dan gezocht. Als we dan blozend van al die buitenlucht weer thuis kwamen bij tante Hermien werden die cantharellen lekker gebakken met een uitje in een heel grote koekenpan. Mijn herinneringen aan die goeie ouwe tijd kwamen weer boven toen ik het volgende hoorde.
In de buurt van Vorden woont een gezin dat ook gek is op cantharellen. Als je toch precies weet hoe die er uit zien, kan je toch weinig gebeuren, dachten ze. Ook zij gingen op cantharellenjacht. Ook zij wisten precies waar ze die lekkernijen konden vinden. Thuisgekomen werd er een heerlijke maaltijd klaargemaakt en de familie ging aan tafel. De moeder maakte nog wel even een opmerking: Dr zal dr toch gien vergiftegen tussen zittn? Maar nee dat kon toch niet Het smaakte magnifiek. De restjes waren voor Sara, de teckel, de oogappel van het gezin. Maar s avonds toen ze met zn allen voor de tv zaten zei één van de kinderen: "Mama, moet je eens kijken ..Saartje doet zo raar!. Ze keken eens goed. De hond zag er uit of ze vreselijke krampen had. Ineens bedachten ze dat Saartje ook een behoorlijke portie paddestoelen had gehad. Het zal toch niet waar zijn dat er een giftige tussen gezeten heeft? En bij zon klein hondje merk je dat natuurlijk wat sneller. In allerijl werd de huisarts gebeld. We nemen geen risico, zei die. Naar het ziekenhuis! In het ziekenhuis werden de magen van de hele familie leeggepompt. Dat was geen pretje! Eindelijk waren ze weer bij huis. Hoe zou het toch met Saartje zijn? In de paniek van het moment had niemand meer aan die arme hond gedacht. Zou ze nog leven? Met angst om het hart gaan ze snel naar de hondenmand. En zien daar .tot hun stomme verbazing Sara met vier puppies aan haar tepeltjes die hen trots en innig tevreden aankijkt. Maar toch! Ik ga nooit nee.... never zelf paddestoelen zoeken!!
Een foto van opa, even zittend op z'n melkkarretje en bijpratend met de buren. foto: Henk Braakhekke
Ik kon er niets aan doen, maar toen we afgelopen vrijdag de teckel zagen bij Henk en Gerrie, zag ik het hele gebeuren weer voor me. Gek we hebben het er niet eens over gehad. Er was zoveel anders te bespreken. We hadden het over het buurtje bij de Boskamp en Henk vertelde over de gewoonten daar. Wanneer er een van de buren met de melkkar naar de weg ging, gingen de andere buren ook op pad en zo konden ze weer even bijpraten. Zo kwam de foto van opa Eggink bij dat melkkarretje ook tot stand. Die is genomen voor ze naar de Boschheuvel verhuisden. Henk fotografeerde toen al als hobby en is dat later free lance gaan doen voor verschillende bladen. Ik wilde natuurlijk meer weten over de familie, hoe de buurt er tegen aan keek. De Egginks schijnen een familie te zijn die niet zo gauw veel emoties tonen. Die blijven binnen of ze verwerken het op een rustige manier. Ik moest wel lachen toen Henk vertelde over hun onderduiker in de oorlog. Die ging op een gegeven moment op bezoek bij de Egginks op de Boskamp. Erg gezellig gehad. Maar, vroeg hij zijn gastheer, heeft die Eggink soms gestudeerd? Die indruk had hij gekregen tijdens hun gesprek. De Braakhekkes kenden de achtergrond van al die boeken die opa verslond en zijn omgang met gelijkgestemden. Och, zeiden ze glimlachend, gestudeerd ja, met een kind op de linker- en een op de rechterknie en een boek ertussen! ( Het gezin Eggink had 10 kinderen) Voor degene die zich het verhaal van de teckel en de paddestoelen niet meer kan herinneren of het niet gelezen heeft. -wordt vervolgd-
We hebben het gezien, het mooie modern ingerichte huis van Jos en Margo. Het is bijna af. Alleen de slaapkamers boven willen ze nog aanpakken. Ze slapen nu nog in de o.k. Voor degene die dit niet herkent is dit opas kamer, eigenlijk de kamer waar opa en opoe Bijenhof sliepen na 1950 toen ze meekwamen naar De Boomgaard en waar tot opas overlijden in 1976 een soort boekenlegger met een punaise boven de houten ingebouwde kast geprikt was met de tekst My Times are in Thou Hand. Ze hebben er hun best op gedaan om alles wat eerst olijfgroen met crème was een mooie witte laag verf te geven. Bij Johan en Joke kreeg de o.k een andere functie en werd het het kloppende hart van hun bedrijf waar de computer stond. Dat zal het straks weer krijgen wanneer Jos en Margo boven gaan slapen. Maar de naam O.k zal blijven. Toen Johan en Joke naar hun nieuwe onderkomen verhuisden zeiJos over het schilderij van de Boomgaard:Dat mag je wel laten hangen. Maar dat gebeurde niet, waarna Johan ons een hint gaf. Zo kreeg ik de geest om ook voor hen een Boomgaard te schilderen maar nu in de nieuwe situatie, zonder schuur maar met het huis van Johan en Joke op de achtergrond.
Mevr. Wagenvoort... dat had u nou niet moeten doen.
't Timmermanshuus
'Kunt iele nog een paar gasten gebruken, wie-j kunt ze niet meer hebben. Door de brand bij familie kregen de Wagenvoorts van t Timmermanshuus hun eerste zomergasten. Overal in de Achterhoek zag je dit. Het toerisme kwam op gang de Achterhoek was ontdekt. Ook op Top waren er vaak zommergasten, wel druk maar het was ook altijd gezellig en je kreeg allerlei mensen over de vloer. Er werd in winter of voorjaar een advertentie geplaatst in Trouw: Vakantie op de boerderij, kamers met str. wat, 6 gulden p.p.p.d. Een van de nieuwe gasten informeerde aan de telefoon:Het is toch wel een echte boerderij? Hij bedoelde nog een echte ouderwetse, met een pomp voor de deur en een huuske. Het was een gezin uit de gegoede stand, hij had later nog zitting in de 2e Kamer. Aan het ontbijt moesten zijn kinderen de eerste boterham met tevredenheid naar binnen werken. Dat ging moeder Wagenvoort wel wat ver. Ieder jaar kwam er na het vakantieseizoen een nieuwe wastafel op een kamer en ook het boerenbedrijf had voordeel van deze extra inkomsten. Met lede ogen zag deze logé aan dat er een echte w.c kwam met waterspoeling en ook die wastafels vond hij niet nodig. Wassen deed je bij de pomp. En het huuske had zijn charme, vond hij. Op het Timmermanshuus stonden in die tijd nog een paar ouderwetse tuugkisten, van die kisten waar vroeger het hele hebben en houden van een meid in ging. Ze hadden al heel lang op de deel gestaan toen moeder Wagenvoort ze in het voorhuis wilde hebben. Ze waren mooi versierd met houtsnijwerk en hadden een deksel die van boven rond was. Erg onhandig om iets op te zetten, vond ze. Ze had iets bedacht om deze kisten handiger in t gebruik te maken. Zo werden ze in een winter opgeknapt. De deksel werd plat gemaakt door een timmerman en kreeg een gleuf om borden rechtop in zetten en aan de voorkant van de kist kwamen een paar deurtjes waarachter je dingen kon opbergen. Toen het gezin de zomer erop terug kwam en de beste man zag wat er met de antieke tuugkisten uit de 17e eeuw was gebeurd, kon hij nog net uitbrengen:Mevrouw Wagenvoort, . dat had u nou niet moeten doen.
Het Timmermanshuus
Nu woont er een kleinzoon van deze mevr. Wagenvoort op het Timmermanshuus met zijn gezin. En net als zijn vader en grootvader gek op paarden.
Toen we in 1994 hier aan het Schoolpad kwamen wonen ontdekten we dat we behalve een grandioos uitzicht over de landerijen ook een bos in de buurt hadden. Het bleek het Oeverse Bos te heten. Iets de andere kant op heb je ook nog het Oevermans bosje het bos van Mans die aan de oever van het Bargermeer woonde. Het Bargermeer is er niet meer nou ja de naam is er nog, het is nu omgetoverd in industrieterrein. Maar het Oeverse bos is als het ware onze achtertuin. Er is een stilteplek, een open plek waar we al eens een ree gespot hebben. Verder zijn er onnoemelijk veel vogels. Al die jaren lopen we hier geregeld met onze honden. Die lopen keurig op de paden. Soms, in deze zomertijd, kun je ze bijna niet meer zien tussen de hoge varens. Queeny is nog een echte jonge hond die de weg wel drie keer loopt. Tessa begint wat rustiger te worden met haar 8 jaar. Maar.. nu komt het gisteren kom ik met de honden weer aan bij ons bos en zie hier ineens een bord van de Gemeente met wat strenge regels. Ik zit er niet mee dat je er na zonsondergang niet meer mag komen, er niet met brommers doorheen mag crossen, maar dat je er alleen met de honden aan de lijn mag lopen gaat mij te ver. Bovendien.. ik kom er nooit een mens tegen, we zijn het als onze plek gaan beschouwen. Ik ga maar niet vertellen wat ik nu ga doen nee dat zeg ik lekker niet, maar als je een keer mee gaat kom je er achter.
Wat zullen we nou hebben? Afgelopen zaterdag stond Rick wel een uur eerder bij ons voor de deur dan normaal op een zaterdag. En wie Rick kent weet dat hij een man van vaste gewoontes is die niet gauw zn planning wijzigt. Maar toen kwam het hoge woord er uit: Hij past er precies in. Ik wist al dat hij op zoek was naar een nieuwe tv, een flat screen. Zn belastinggeld is binnen en hij had zn plan allang klaar. Twee weken geleden is hij wezen kijken overal en heeft hij alvast een keus gemaakt. Maar nu is de echte beslissing gevallen. Éigenlijk moet de klep van de kast wel op een andere plek, was het volgende. Hij heeft sinds de make over van zijn kamer in Canada stijl onze Lundiakast georven. Die is heel licht geschilderd en staat nu boordevol cds en dvds en verder de tv en verdere muziek makers. Omdat wij nog meer plannen hebben dit weekend zijn we gisteravond even bij hem geweest en heeft de klep die in geopende toestand ooit bedoeld was om een glaasje te schenken een ander doel gekregen. Nou kan ik mooi de cds erop leggen die ik af ga spelen. De muziek installatie komt er nl achter te staan. Ik denk niet dat hij a.s zaterdag zn huis uit komt want stel je voor dat hij de mannen mist die zn nieuwe tv komen brengen!
Het lukte niet voor zijn verjaardag op 19 april. Het bleek voor Jos en Margo een flinke klus om de Boomgaard naar hun eigen smaak en ideeën te verbouwen en in te richten. We hebben het langzaam zien veranderen van bouwput tot een prachtig gerenoveerde boerderij. Alleen de laatste fase hebben we nog niet gezien maar dat gaat binnenkort gebeuren. Toen we in 1950 op de Boomgaard kwamen wonen na het huwelijk van pa met mama was het een boerderij met kleine ruimtes: halletje, kelder, keuken, voorkamer, gang en twee slaapkamers beneden. In de keuken een groot fornuis met een potkacheltje ervoor die door een pijp met de schoorsteen in verbinding stond, tegels op de grond met een kokosmat die elke vrijdag over het hek van het hondenren gegooid werd om uitgeklopt te worden met de mattenklopper. Boven was een hele grote zolder, waar je gewoon nog tegen de dakpannen aankeek en bij winters met jachtsneeuw sneeuw moest scheppen op de trap. En er waren twee slaapkamers getimmerd, gewoon van blank vuren hout. Tegen de tijd dat ik de deur uit ging in 1962 was de eerste verbouwing net af waarbij de voorkamer met een stuk gang en een slaapkamer tot één grote kamer omgetoverd werd. Boven was nu alles geverfd, er kwam een beschoten kap en er kwam een extra kamer bij. Ook kwam er een douche beneden en een echte wc. Vroeger was die alleen bereikbaar via de deel. Die bestond uit een lange gang met meestal van die enge langpootmuggen, hooiwagens genoemd, op de muur en een houten zitting over de volle breedte met een gat er in plus deksel. De inhoud kwam natuurlijk gewoon in de gierput. In het begin lagen er stukjes krantenpapier klaar voor gebruik. De Boomgaard was bovendien dichter bevolkt dan tegenwoordig. Opoe en opa Bijenhof kwamen met mama en ons beiden mee. Henk en Johan werden daarna geboren. En dan was er nog ons meisje voor dag en nacht, Riek Antink, die in de kamer naast ons sliep. Overdag was er nog een knecht mee in de kost Johan- en later Henk Antink en nog later Jan Roeterdink, allemaal jongens uit de buurt. Gezellige boel! Johan en Joke maakten er in 1979 een ander sfeertje van, heel wat rustiger maar samen met Jos en Joanne bleef het aantal bewoners toch op vier steken. Nu zijn Jos en Margo zover. Gistermorgen kregen we het berichtje dat ze hun nieuw ingerichte huis hebben betrokken. Er is veel veranderd in die 60 jaar, maar zo druk bewoond als toen in de jaren 50 zal het wel niet meer worden. Heel veel geluk Jos en Margo op jullie eigen plek!
De Boomgaard, geschilderd door een rondtrekkend schilder omstreeks 1939
Het kaartje met de aankondiging van Jos en Margo...
Ook deze foto is van Henk. Hij maakte ook meerdere van de pups die in 2007 geboren werden uit een nestje van Tessa en Scott.
Mo-j es effen luustern, stond er vanmorgen op de mail die ik van broer Henk kreeg. Nou mailt hij niet zo vaak, dan moet het de moeite waard zijn. Toen ik dus terug was van het zwembad klikte ik de site aan. Het is www.achterhoekfm.nl:80/gemist.htm Dan klik je op 20 juni en op 18.00 uur. Een mevrouw meldt dat er een duizendpoot zal worden geïnterviewd. Tot mijn verrassing blijkt het Henk Eggink zelf te zijn. Nu weet ik wel dat hij duizendpoot kwaliteiten heeft, maar een interview van een uur dan moet je wel wat te vertellen hebben. Wim en ik hebben het hele uur afgeluisterd. Veel jachthond natuurlijk Het zat goed in elkaar. En zo bleek . twee hondenliefhebbers raken dus niet snel uitgepraat. Je moet er even voor gaan zitten, maar dan heb je een leuk uurtje, want Henk vertelt smeuig. Bovendien heeft hij er drie leuke stukjes muziek bij uitgezocht.... echt Achterhoek. Nee dit keer niet Boh foi toch.... En natuurlijk komt ook zijn hobby fotografie aan de orde. Het interview is in het nederlands. Je moet even het nieuws aan het begin overslaan, maar na 3 minuten start het interview. Veel plezier! Wie nieuwsgierig is naar Henks prachtige foto's van jachthonden en andere actiefoto's zoekt even op www.fotojacht.nl
Het is minstens 10 jaar geleden dat we op Skye waren en bij vreselijk lieve mensen die een tuin met kwekerij hadden, dit tit house kochten. Het was hun werk voor de winter om mezenkastjes en allerlei leuke dingetjes van stof te maken. Ze hadden net voor Wim zn, door de midges veroorzaakte, bulten een smeerseltje gemaakt van aftershave en bodylotion. Toen we weggingen kregen we nog een good luck kaartje met een takje heide erop mee voor in mn tasje met de tekst: We hope that this piece of heather grown in our garden on the delightful isle of Skye will always bring you good luck. Colline and Janet. Dat piepkleine mezenkastje heeft al eens bewoners gehad pimpelmeesjes, maar dit jaar was een mussenpaartje wekenlang in de weer met nestelen, broeden en uiteindelijk met voeren. Omdat dit kastje zo vlakbij ons achterraam zit konden we de stress van dat voeren helemaal meemaken. Elke minuut kwam vader of moeder met het bekje vol wormpjes en ander voer bij het kastje om de kleintjes van hun voer te voorzien. De eerste paar dagen verdwenen ze in het kastje, maar de laatste week voerden ze gewoon door de opening. Ze waren net klaar om uit te vliegen. Vanmorgen leek het of het nest er half uithing. Vader en moeder mus vlogen er steeds op af om er aan te trekken, maar het hielp niet. Dus Wim de ladder gepakt en erbij. Het bleek een muis te zijn die zich vast gekropen had in de kleine vliegopening. Muisje was dood, mussen van slag en één dood vogeltje in de struiken. Ik zag wel een paar jonge mussen op het plankje er onder zitten, maar ik vermoed dat er nog een paar gestikte vogeltjes in zitten. De ouders kropen er nog een paar keer in maar zijn nu vertrokken. Dit jaar wordt het weer Schotland, in september dit keer, en een bezoekje aan Skye staat opnieuw op het programma.
Ps Wim klom er nog eens bij met de ladder. Het tit house was leeg, alleen vonden we een perfect gebouwd nestje van veren, mos en strootjes. Het mussenpaar heeft niet voor niets zo hard gewerkt. Nee poes Suze heeft dit keer nergens schuld aan. Die zat toevallig op haar lievelingsplekje.
Levensweg is het favoriete spel van Eva.Je speelt a.h.w. je eigen toekomst: studie, baan, huis, kinderen, salaris en alles wat je tegen komt in een mensenleven.
Mooier kon het niet. Alle drie jongens kwamen tegelijk. Gerhard met Judith en Robin en Mark en Jennifer met Eva. Onderweg had Mark ook Rick opgepikt. Dankzij de Retropop waren Jennifers neef Jeffrey met Jorien en hun drie kinderen er ook bij. Die hadden bij hen gelogeerd. Klaas en Boukje en Anne en Tiny verzorgden gisteravond de oppas voor vijf kinderen. Robin was er ook aan toegevoegd. Het ging er streng aan toe volgens hen het werd wel vergeleken met een concentratiekamp. De omas hadden er de wind dus goed onder en dat zal wel nodig geweest zijn. Terwijl Wim aan Jeffrey een rondleiding gaf over het erf, deed Eva dat met haar nichtjes en neefje en even later zaten de meiden aan Levensweg en de beide jongens aan de computer. We hadden er geen kinderen aan. De ruimte is beperkt bij ons, maar zoals we ervoeren: er pasten veel makke schapen in ons hok. Nou ja mak. Als Judith en Jennifer eenmaal op de praatstoel zitten Al met al een gezellige vaderdag. O wat Wim kreeg? Een prachtige fles Glenfiddich mèt een paar mooie glazen. Hij is er zeer mee in zijn nopjes en heeft alvast een glaasje genomen. En ik mocht ook proeven. Mmmmm .
Ook de volwassen afdeling vermaakte zich. Nee ik merkte niets van een kater. Er werd enthousiast verteld over Anouk en de lading regen die ze net op het laatst over zich heen kregen. Je kijkt hier net van achter tegen de krullebol van Gerhard. Vader zelf zit links en is niet te zien. Er is trouwens een nieuw soort vaderdag ontstaan in de laatste jaren. Het wordt Papa-dag genoemd en dat komt wekelijks terug zolang de kinderen nog klein zijn. Ik weet dat onze neven Berend en Paul Sietse hier gebruik van maken. Dit is een dag waarop vader de verzorging van zijn kroost op zich neemt wanneer moeder ook een baan heeft. De vader die zondags het vlees komt snijden zie je bijna niet meer. Mooi!
Een overzicht van de open dag. Susan staat er met haar nieuw verworven Mariadistel.
Heb je zin om mee te gaan naar de open dag in De Witte Paarden, vroeg Susan gisteren. Voordat je denkt aan concoursen of ander paardensport, de Witte Paarden is een klein plaatsje bij Steenwijk waar Susan een cursus volgt in bloemen- en kruidentherapie. Ze heeft er al heel wat opgestoken en wij hebben al een paar middeltjes van haar in gebruik. Natuurlijk heb ik daar zin in want alles wat met natuur te maken heeft, boeit me. Alleen . Het is wel Vaderdag. Nou is Wim mijn vader niet en ik hoef hem ook niet aan te komen met een kop thee met een beschuitje op bed. Hij moet er niet aan denken en de eerste ochtend na onze trouwdag heb ik hem moeten beloven om dat nooooit weer te doen. Hij heeft een ontzettende hekel aan kruimels in bed. Maar ja .. als je jongens komen.. en daar reken je toch stiekem op, wil je er toch bij zijn. Gelukkig belden ze en waren blij dat ze wat later op de middag verwacht werden. Gisteravond was er nl. Retro-Pop bij de Grote Rietplas en als je ze mag geloven moet je daar geweest zijn. Zo spreek je al je oude vrienden weer eens. De dag in de Witte Paarden was bijzonder de moeite waard. Je kon een consult krijgen bij de tweedejaars studenten en daar maakte ik dankbaar gebruik van. Daar waren speciale tentjes voor opgezet. Het was een uitgebreid consult van een uur. Dan werd er overlegd samen met een gediplomeerd derdejaars en daarna kreeg ik een advies. Bij mij paste brandneteltinctuur, voor algehele balans, paardekastanjezalf voor de aderen en kamillebloesem voor baden om de blaas te kalmeren. Ik ga het beslist uitproberen. Al met al een mooie dag en ik was ruim op tijd weer thuis.
Ingrid staat hier met de papegaai van een vriendin op haar hand. Zij is de drijvende kracht achter deze bloemen-, kruiden- en natuurgeneeswijze.
Op het laatste moment bedacht ik vannacht dat ik de boekjes Ik ben Moniek en Ik ben Scotty ook mee kon nemen naar de expositie die we organiseren ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van onze Expo- groep van Emmen Oost. Ik heb nog best een flink aantal boekjes over en geef regelmatig boekjes weg of verkoop ze bij een gelegenheid. Gisteren hadden we de expositie al ingericht in de Voorhof. Overal vandaan kwamen de voormalig exposanten met een paar van hun werken om een overzicht te krijgen van 10 jaar Expo. Wat een creativiteit is er hier. We kijken opnieuw onze ogen uit. Aquarellen van Roelie Manrho en Geert Rabbers, keramiek van Co Manrho en van Margriet Kastelein, prachtige fotos van Leidy Veldman en Dea Jense, acrylschilderijen van Janny Bronda, Tiny Boezen en Eke Krabben. Prachtig borduurwerk van Cora Bos en mevr Visscher en houtsnijwerk van o.a Wim Seldenthuis. Ik denk dat de heren Lasker en Nederveen met olieverf schilderen. Henk Siebring die ook schrijft onder de schuilnaam Geert Hanken vertelt in het Drents. Het is teveel om allemaal op te noemen: sfeer, precisie, uitdaging en verwondering gaan hand in hand. Ik heb mn eigen Canadian Moose meegebracht en de paardekonten van Bij vader op de bok. De boekjes liggen op de tafel van de Crea-groep die ook 3D kaarten verkoopt. Er gaan weer een heel stel Moniekjes en Scottys over de toonbank. Overal hoor ik aan het rinkelen van het poezenbelletje dat er belangstelling is. Leuk! Maar als je me nu vraagt welke creaties mijn voorkeur hebben? Qua sfeer is het toch het Ierland schilderij van Janny Bronda maar ik blijf maar kijken naar het abstracte werk van Jan de Korte. Hij heeft er geen uitleg bij gegeven. Ik denk dat iedereen er zijn eigen invulling aan kan geven. Sommigen zien er een hemelpoort in, anderen hoor ik de brandende oven van Nebucadnezar noemen . Ik weet het nog steeds niet. Ik moet steeds weer kijken naar dat lichte centrum. In elk geval maakt het me nieuwsgierig. Ik zou er wel een poosje tegen aan willen kijken, mediteren misschien.
Het abstracte schilderij van Jan de Korte
Twee uitersten...
Twee verschillende schilderijen van Janny Bronda. Rechts: de Ierse impressie. Links: een verweerde achtergrond waarin ze deze figuren zag en ze duidelijker maakte.
De foto's van wolken en luchten die Dea maakte. De rechtse stuurde ze op naar Erwin Kroll die haar met een leuk kaartje bedankte.
U fotografeerde 'de Zuil', schreef Erwin, een prachtig optisch verschijnsel
Wij gaan verven hè? Tim kijkt me verlekkerd aan als hij met moeder Anja en broertje Daan bij het hek aankomt. Als mama de koffie op heeft straks. Het kan hem niet vlug genoeg gaan. Hij wil wel eens alleen bij ons zijn en heeft zin om iets heel moois te maken. Zo gek wanneer er anderen bij zijn kan hij niets bedenken.. soort faalangst lijkt het. Even later gaan we aan de slag in het keetje. Tim mag de kleurtjes uitzoeken en het doekje wordt eerst helemaal hemelsblauw geschilderd. Mooie ondergrond! Als die droog is gaat het grote werk beginnen. Het wordt een zelfbedachte regenboog. Hij is er snel mee klaar, alleen moet er nog 'voor papa' op gezet en Tim wil dat het pronkstuk eerst even in onze kamer hangt. Hij zucht tevreden. Dan gaat hij me helpen met de pannenkoeken. Hij wordt vast ook nog een goede kok. Even later smikkelen we van de pannenkoeken met stroop. Onze jongens beweren nog steeds dat de pannenkoeken van oma van de boerderij het allerlekkerst waren. Zou Tim ooit beweren dat buurvrouw Hetty de lekkerste kon maken? Ik teken er voor. Als Anja hem weer komt halen met Daan beloven ze gauw terug te komen. Daan wil ook verven en dan gaan we met zn drieën aan de slag. Ze zwaaien tot ze me niet meer zien
16 juni- niet lastig om te onthouden. Jaap werd geboren, de derde zoon van Ben en Diny. Hij lag toen dwars en moest met de keizersnee ter wereld gehaald worden. Ik was al gauw in Vorden en natuurlijk in het ziekenhuis, waarna ik getuige was van de aangifte van de geboorte van Jaap op het gemeentehuis van Warnsveld. Wouter was er ook bij en die ging na die tijd mee naar Hengelo. Dat was feest. Het was een parmantig kereltje, 4 jaar oud, dat we overal mee naar toe namen. De kinderboerderij was favoriet. Het was ook een zeer opmerkzaam kind. Nog geen 10 minuten binnen, zag ik hem naar het behang boven de deur van de living beneden kijken. Er zat een stukje los. Hij merkte meteen op: Ik vind dit maar een slordig huis, waarna ik de rest van het huis in ogenschouw nam. Nou de rest viel mee gelukkig. Vanavond waren we getuige van een afsluitende wedstrijd van DZOH D3 tegen de ouders. Twee moeders deden hun best, één broer en de rest waren het vaders. Gerhard zette ook zn beste beentje voor. Leuk om Gerhard en Robin tegen elkaar te zien spelen, net als Marco en Roald. We vonden de scheidsrechter wel wat partijdig. Die was meer voor de jongelui! Het regende pijpestelen en ik had gedacht dat de wedstrijd wel zou zijn afgelast, maar nee deze die hearts lieten zich niet afschrikken door de regen en werden in de tweede helft beloond met zonneschijn. De wedstrijd eindigde in 4-4, waardoor er penaltys geschoten moesten worden. Iedereen kwam aan de beurt, de moeders deden ook hun best, maar wie er nu gewonnen heeft is me niet duidelijk geworden. Maakt ook niet uit. De leiders bedankten hun team. Het bestuur bedankte de leiders en zo kwam er een einde aan een aardig voetbalseizoen voor D3.
Gerhard in actie l. en Robin op de achtergrond
Even overleg in de pauze
Eén van de moeders in actie bij het penalty schieten
Is het goed dat ik vanmiddag even langskom om de dames de jas uit te doen, meldde de mail. Voordat je gaat denken dat Niesje en ik daarvoor in aanmerking komen nee wij worden niet bedoeld. Er zijn meer dames op ons erf. Behalve Tessa, Queeny, Amber, Suze, Loeder en de vijf kippen, lopen hier de vier Schoonebeker ooien met hun lammeren. En die bedoelt Rob, de schapenman. Het wordt ook tijd, de beide dikkerds die geen lammeren hebben dit jaar, lagen vorige week al helemaal voor Pampus. Ben en Niesje zijn intussen weer naar huis en om een uur of 7 komt Rob met alle benodigdheden voor de actie. Er wordt niet alleen geschoren, de klauwtjes worden meteen ook geknipt, de lammeren krijgen een vloeistof toegediend tegen maag-darmwormen en worden bespoten met een preventief middel tegen de vlieg die de maden veroorzaakt. Dat middel is er pas een jaar of vier. Dat hadden wij moeten hebben vroeger. Eén van de dikke ooien gaat mee naar huis want die wordt met een stel anderen naar een gebied van Natuurbeheer gebracht om de bereklauw op te vreten. Het is een stuk natuur dat midden tussen de landerijen van de boeren ligt en die zijn niet gek op de bereklauw die zich aardig kan verspreiden. Het hoge gras met bereklauw is al gemaaid en de schapen moeten zorgen dat de nieuwe loten meteen opgevreten worden. De lammeren blijven nog tot eind juli bij ons en dan gaan ze samen met andere lammeren tot eind november naar een natuurterrein. Ik denk dat één van de ramlammeren geluk heeft. Hij is zo mooi gebouwd, lange rug, mooie ramskop en de ietwat trotse uitstraling die een Schoonebeker hoort te hebben, dat hij waarschijnlijk aangehouden wordt om de kudde later van mooie nakomelingen te voorzien. We praten met Rob nog even na bij ons kampvuurtje. We hebben het aardig voor elkaar. Echt mooi is het om weer schapen in de wei te hebben. Wij de lusten en hij de lasten.
De dames bewonderen een prachtige quilt van Jantje Kupers- de Roo.
Terwijl gezinnen met kinderen het Schaapsscheerdersfeest in Exloo opzoeken, jonge stellen de Meubelboulevards, klussers de bouwmarkten, gaan wij op verzoek van Co Manrho 2e Pinksterdag op stap naar Stadskanaal om vier kerken te bezoeken die allemaal kunstwerken exposeren die te maken hebben met Pinksteren. Er zijn heel wat alleenstaande vrouwen die graag mee gaan en zo reizen wij af met Grietje en Lammie op de achterbank. Ben en Niesje gaan ook mee en zorgen mede voor het vervoer van twee dames. Ben heeft een Tom Tom die begint te loeien als hij te hard rijdt. Dat geeft hilariteit bij de dames en ontlokt de opmerking:Die wil gemolken worden. Het wordt een mooie middag met kunst in alle vormen: bloemsierkunst, quilten, aquarellen, acrylschilderijen en heel wat werkjes van kinderen die in hun werk weergeven hoe ze aan Pinksteren denken. Veel kleur was er bij. Naast de gewone werken zien we een levensgroot werk met kamerhoge vlammen met verlichting erachter. Als dat geen verbeelding van Pinksteren is? Als we weer thuis zijn verrast Wim Ben en Niesje met de opmerking:Kom we gaan. We hadden bedacht dat we wel weer eens zin hadden in een Joyful Dinner bij onze favoriete Chinees in Klazienaveen. En dat ging er bij ons vieren wel in. We brainstormen wat over een weekje Boomgaard. Ben en Niesje kunnen de caravan van Paul Sietse meekrijgen. Dus Johan en Joke we komen er aan ergens in juli. We zullen ons melden.
Ben en Wim zijn het weer helemaal met elkaar eens...
Ik hebbe speciaal wat veur oe mee ebrach, meldt Ben wanneer hij met Niesje het erf op komt. Hij heeft een krant bij zich. Zie wel dat opa de Bruin geliek had in 1955. De krant meldt dat Rotterdam de onveiligste gemeente is van Nederland. Ik had het wel gelezen, maar och Rotterdam. Wij zitten hier nog veilig denk je dan. Hier kunnen we de deur nog gewoon open laten als je binnen zit. We zijn wel eens de hele middag weggebleven met de buitendeur wagenwijd open, per ongeluk dat wel. In 1955 was Wim in Zoetermeer gelogeerd samen met opa de Bruin. Opa vond dat hij Wim in de gaten moest houden maar eigenlijk was het andersom. In Rotterdam werd dat jaar de Expo gehouden, de E 55. Wim mocht er van oom Paul en tante Catrien heen samen met Lenie. Wim was toen 15 en Lenie waarschijnlijk 13. Opa de Bruin had het niet meer. Meid, zei hij tegen tante Catrien, je kunt die kinderen toch niet alleen naar Rotterdam laten gaan dat is een gevaarlijke stad. Ze voeren daar de kinderen snoepjes met vergif. Dat kun je niet doen. Maar Wim en Lenie gingen toch en hadden de dag van hun leven in dat grote Rotterdam. Onveilig daar? Ze hadden er niets van gemerkt. Zie wel, zei Ben en hield me de Stentor voor van deze week, opa de Bruin had toch geliek.
Vakantie kan je opfrissen, je ziet en hoort nieuwe dingen. Rust doet goed en laat je weer anders tegen je leven aankijken. Ik weet dat Jan de Korte, onze dominee, het liefst een rustig plekje op de berg verkiest in zijn vakantie, maar dat Margriet hem ook wel tot andere activiteiten aanzet. Zo begon Jan de Korte zijn inleidend woordje gisteren met hun bezoek aan Mainz op de terugweg van hun vakantie . Ze hadden daar een kerkdienst bijgewoond en waren beiden onder de indruk van de glas- in- loodramen die Chagall helemaal aan het eind van zijn leven maakte voor deze kerk. Hij liet ons meegenieten door een beamer aan te sluiten op de laptop Op deze manier kreeg Pinksteren een extra dimensie. Ik had nooit het verband ontdekt tussen de spraakverwarring bij het bouwen van de toren van Babel, waardoor de mensen zich over de aarde gingen verspreiden zoals Genesis vermeldt, en Pinksteren wanneer mensen vanuit heel veel streken, die verschillende talen spreken, bij elkaar zijn en allemaal begrijpen wat er verteld wordt. Voor mij denk ik dat het verhaal van de spraakverwarring van Babel door overlevering ontstaan is. Je kunt iets zeggen en dat kan verkeerd opgevat worden en dan heb je al onenigheid. Met Pinksteren is het wel anders want dat is opgeschreven door mensen die er bij waren. Toch moet ik hierbij onwillekeurig aan Riet denken die geen woord over de grens spreekt, maar overal in haar eigen taal, het Sallands, praat. Ik maakte mee dat ze met een Ierse aan de praat kwam in Nieuw Zeeland. Ze spraken ieder hun eigen taal en ze begrepen elkaar volledig. De intentie doet dus ook wat.
Er was een rat op ons erf . We weten het nu zeker. Toen we vanuit Praag thuis kwamen hoorden we van Ben en Niesje:Wie hebt een rotte in de viever zien zwemmen. Nou wij niet. Valt misschien wel mee dachten hoopten we. Ja het brood voor de schapen en ponys was wel aangevreten onder de kapschuur, maar dat kan ook wel door veldmuisjes of spitsmuisjes gebeuren en die laatste zijn ook nog beschermd. Tot Wim afgelopen weekend s avonds in het kippenhok keek en een dier met een staart zag. Ik probeerde nog: steenmarter misschien. Nee de foto op internet leek er niet op. Een wezeltje dan? Ook niet. Toen de bruine rat opgezocht. Dat is em, zei Wim. Ja dan moet dat ook wel degene zijn geweest die twee kuikens heeft doodgebeten in het kippenhokje. De hen met de overgebleven vier kuikens ging daarna het hok niet meer in en ze bivakkeren nu s nachts hoog in de struiken voor ons huis. Het is een koddig gezicht om ze stap voor stap steeds hoger te zien vliegen tot ze bijna bovenin zitten. Maar die rat moet gepakt, daar waren we het over eens. Voor dit soort akkefietjes gaat Wim altijd om raad naar buurman Jans. Die heeft een houten bak waar je dan gif in kunt leggen en waar alleen ratten en muizen in kunnen. Bovendien werden er twee rattenvallen geplaatst. Het was meteen raak. De rat had zich nog net los kunnen wurmen uit de val maar lag een meter verderop dood. Zij of hij is niet meer. Nu maar afwachten of het bij één gebleven is.
Mis ie ok wat? Ik ben nog niet helemaal wakker, maar Wim staat al naast zijn bed en kijkt uit het raam. Ik kan met mijn nog duffe brein nog net uitbrengen:De katten. We zijn steeds bezig om de katten overdag buiten en s nachts binnen te houden zodat ze niet steeds op het dak zitten te mauwen als ze naar binnen willen, dit om ons nieuw gerenoveerde dak te sparen. Maar nee dat is het niet. Heur ie niks? Nee ik heure niks en dan dringt het tot me door. De weg die langs ons Schoolpad loopt is afgezet om te worden opgeknapt. Het is onwezenlijk stil zo stil zoals we het eigenlijk altijd wensten. Dan beginnen de grote machines aan hun werk afschrapen, vegen en nog eens vegen en ik denk dat volgende week en de week daarop aan de bovenlaag gewerkt wordt. We moeten nu met de auto een omweg maken. Mark probeerde het Schoolpad richting Bargeroosterveld al uit. Dat is nu zon smalle landweg geworden dat hij aan beide kanten wel krassen op zn auto moet hebben, maar ja je bent jong.. en je houdt wel van een uitdaging. Hij had ooit zon cabriootje en hij deed niets liever dan met Robin door de kuilen en gaten scheuren van de landweggetjes hier in de buurt. Maar het cabriootje ging en een degelijke auto kwam. Robin heeft nu andere zaken aan zn brugpiepers- hoofd. Gisteren skypten we even en ik kreeg mee dat meneertje twee bladzijden strafwerk heeft voor de juf Frans, twee bladzijden opstel over het onderwerp: Waarom kan ik niet stilzitten? Zoiets vindt hij vreselijk. Wat moet ik schrijven ik weet niks, jammerde hij. Hij kreeg wat ouderwetse tips van mij en ik ben benieuwd of hij hiermee twee bladzijden vol heeft gekregen. Een groot lettertype scheelt ook al natuurlijk. Verder is het gewoon onderwerpjes bedenken: - Waarom hij niet stil kan zitten? Hij zou zo graag willen, maar... - spanning kriebel aan de neus last van de rest van de klas stoel zit zo rottig.. heb zo'n honger... dorst... zin in... - Waarom de rest van de klas het ook niet kan zie boven. - Het 8e uur op donderdag is natuurlijk ook niet bevorderlijk. - Hij de juf zo beter in de gaten kan houden of juist niet. - Hoe hij beter zou kunnen opletten..stoel met kussentje misschien? Leuke bril? - Hoe de juf de Franse les misschien spannender kan maken . Videootje? Nou ja wie zijn gat brandt moet gewoon op de blaren zitten Robin!
Een foto van opa, even zittend op z'n melkkarretje en bijpratend met de buren.
Ook deze foto is van Henk. Hij maakte ook meerdere van de pups die in 2007 geboren werden uit een nestje van Tessa en Scott.
