Vakantie kan je opfrissen, je ziet en hoort nieuwe dingen. Rust doet goed en laat je weer anders tegen je leven aankijken. Ik weet dat Jan de Korte, onze dominee, het liefst een rustig plekje op de berg verkiest in zijn vakantie, maar dat Margriet hem ook wel tot andere activiteiten aanzet.
Zo begon Jan de Korte zijn inleidend woordje gisteren met hun bezoek aan Mainz op de terugweg van hun vakantie . Ze hadden daar een kerkdienst bijgewoond en waren beiden onder de indruk van de glas- in- loodramen die Chagall helemaal aan het eind van zijn leven maakte voor deze kerk. Hij liet ons meegenieten door een beamer aan te sluiten op de laptop
Op deze manier kreeg Pinksteren een extra dimensie. Ik had nooit het verband ontdekt tussen de spraakverwarring bij het bouwen van de toren van Babel, waardoor de mensen zich over de aarde gingen verspreiden zoals Genesis vermeldt, en Pinksteren wanneer mensen vanuit heel veel streken, die verschillende talen spreken, bij elkaar zijn en allemaal begrijpen wat er verteld wordt.
Voor mij denk ik dat het verhaal van de spraakverwarring van Babel door overlevering ontstaan is. Je kunt iets zeggen en dat kan verkeerd opgevat worden en dan heb je al onenigheid. Met Pinksteren is het wel anders want dat is opgeschreven door mensen die er bij waren.
Toch moet ik hierbij onwillekeurig aan Riet denken die geen woord over de grens spreekt, maar overal in haar eigen taal, het Sallands, praat. Ik maakte mee dat ze met een Ierse aan de praat kwam in Nieuw Zeeland. Ze spraken ieder hun eigen taal en ze begrepen elkaar volledig. De intentie doet dus ook wat.

13-06-2011 om 09:51 geschreven door hetty  

Er was een rat op ons erf…. We weten het nu zeker. Toen we vanuit Praag thuis kwamen hoorden we van Ben en Niesje:’Wie hebt een rotte in de viever zien zwemmen’. Nou wij niet. Valt misschien wel mee dachten… hoopten we. Ja het brood voor de schapen en pony’s was wel aangevreten onder de kapschuur, maar dat kan ook wel door veldmuisjes of spitsmuisjes gebeuren en die laatste zijn ook nog beschermd.
Tot Wim afgelopen weekend ’s avonds in het kippenhok keek en een dier met een staart zag. Ik probeerde nog: steenmarter misschien. Nee de foto op internet leek er niet op. Een wezeltje dan? Ook niet. Toen de bruine rat opgezocht. ‘Dat is ‘em’, zei Wim. Ja dan moet dat ook wel degene zijn geweest die twee kuikens heeft doodgebeten in het kippenhokje. De hen met de overgebleven vier kuikens ging daarna het hok niet meer in en ze bivakkeren nu ’s nachts hoog in de struiken voor ons huis. Het is een koddig gezicht om ze stap voor stap steeds hoger te zien vliegen tot ze bijna bovenin zitten.
Maar die rat moet gepakt, daar waren we het over eens. Voor dit soort akkefietjes gaat Wim altijd om raad naar buurman Jans. Die heeft een houten bak waar je dan gif in kunt leggen en waar alleen ratten en muizen in kunnen. Bovendien werden er twee rattenvallen geplaatst. Het was meteen raak. De rat had zich nog net los kunnen wurmen uit de val maar lag een meter verderop dood. Zij of hij is niet meer. Nu maar afwachten of het bij één gebleven is.

12-06-2011 om 12:18 geschreven door hetty  

Dat wordt een rustige Pinksteren...

‘Mis ie ok wat?’ Ik ben nog niet helemaal wakker, maar Wim staat al naast zijn bed en kijkt uit het raam. Ik kan met mijn nog duffe brein nog net uitbrengen:’De katten’. We zijn steeds bezig om de katten overdag buiten en ’s nachts binnen te houden zodat ze niet steeds op het dak zitten te mauwen als ze naar binnen willen, dit om ons nieuw gerenoveerde dak te sparen. Maar nee… dat is het niet. ‘Heur ie niks?’ Nee ik heure niks en dan dringt het tot me door. De weg die langs ons Schoolpad loopt is afgezet om te worden opgeknapt. Het is onwezenlijk stil… zo stil zoals we het eigenlijk altijd wensten. Dan beginnen de grote machines aan hun werk… afschrapen, vegen en nog eens vegen en ik denk dat volgende week en de week daarop aan de bovenlaag gewerkt wordt. We moeten nu met de auto een omweg maken. Mark probeerde het Schoolpad richting Bargeroosterveld al uit. Dat is nu zo’n smalle landweg geworden dat hij aan beide kanten wel krassen op z’n auto moet hebben, maar ja… je bent jong.. en je houdt wel van een uitdaging. Hij had ooit zo’n cabriootje en hij deed niets liever dan met Robin door de kuilen en gaten scheuren van de landweggetjes hier in de buurt. Maar het cabriootje ging en een degelijke auto kwam.
Robin heeft nu andere zaken aan z’n brugpiepers- hoofd. Gisteren skypten we even en ik kreeg mee dat meneertje twee bladzijden strafwerk heeft voor de juf Frans, twee bladzijden opstel over het onderwerp: Waarom kan ik niet stilzitten? Zoiets vindt hij vreselijk. ‘Wat moet ik schrijven… ik weet niks’, jammerde hij. Hij kreeg wat ouderwetse tips van mij en ik ben benieuwd of hij hiermee twee bladzijden vol heeft gekregen. Een groot lettertype scheelt ook al natuurlijk. Verder is het gewoon onderwerpjes bedenken:
- Waarom hij niet stil kan zitten?… Hij zou zo graag willen, maar...
- spanning… kriebel aan de neus…last van de rest van de klas… stoel zit zo rottig.. heb zo'n honger... dorst... zin in...
- Waarom de rest van de klas het ook niet kan… zie boven.
- Het 8e uur op donderdag is natuurlijk ook niet bevorderlijk.
- Hij de juf zo beter in de gaten kan houden… of juist niet.
- Hoe hij beter zou kunnen opletten..stoel met kussentje misschien? Leuke bril?
- Hoe de juf de Franse les misschien spannender kan maken…. Videootje?
Nou ja… wie zijn gat brandt moet gewoon op de blaren zitten Robin!

11-06-2011 om 10:31 geschreven door hetty  

Daar zitten we dan…. in Coevorden bij het beeld van Ganzen Geesje met haar ganzen op een mooi plein. Het is tevens een fontein. Tim en Frank moeten natuurlijk even spetteren. Daan neemt alles in zich op. Die krijgt zoveel indrukken.
‘Ga je mee met de trein naar Coevorden’ vroeg Anja pas. ‘Het is vakantie en de kinderen vinden een uitstapje met de trein vast leuk.’ En natuurlijk vind ik dat wat. Ik ben zelfs zeer vereerd dat ik mee mag. We gaan op de fiets naar het station en het kaartjes kopen is al een ervaring. Daan is pas drie en die krijgt het kaartje waarop de prijs van ons gezamenlijke uitje staat. De conductrice komt al snel en de kinderen geven keurig hun eigen kaartje af. En ook Daan krijgt een knipje in zijn kaartje. Het station ligt in Coevorden dicht tegen het winkelcentrum aan. Frank koopt van z’n spaargeld het nieuwste boek van Geronimo Stilton waar hij fan van is. Tim en Daan vinden Woezel en Pip helemaal het einde en krijgen van mij een kleur- en stickerboek van deze twee die ze van de televisie kennen. Dan is het tijd voor een cappuccino, milkshakes en een plaspauze.
Even later koop ik stiekem nog een paar potjes met bellenblaas. ‘Ik wil groen’ meldt Tim, het is zijn lievelingskleur. De mevrouw voor me bekijkt ons eens en zegt zo:’Och daar heb je oma’s voor.. toch’? En zo is het. Ik voel me als een oma voor deze drie mannetjes… vooruit een kunstoma dan. Op de terugweg vallen de oogjes van Daan al dicht… zoveel meegemaakt!
In de grote vakantie gaan we met de trein naar Zwolle naar het Ecodrome. Ik weet zeker dat ze dat ook leuk zullen vinden.

10-06-2011 om 09:03 geschreven door hetty  

09-06-2011 om 08:58 geschreven door hetty  

Soms heb je dat… een dagje rust. Weinig verplichtingen. Het is nog schoolvakantie hier en Anja en de jongens zijn komen buurten vanmorgen. Vanmiddag zal Susan nog even komen met retreever Megan. We hebben elkaar meer dan een maand niet gezien. Wij waren op pad met Ben en Diny en Curtis en Berdena en meteen erna de bruiloft van Arend en Amaka. En zij ging meteen erna naar Schotland naar haar moeder.
Wim gaat na de middag even op de bank voor z’n vaste middagdutje en terwijl ik naar m’n bedje kijk in het kleine kamertje bekruipt mij ook de zin om heel even te gaan liggen. Het dekentje van tante Catrien doet nog steeds dienst om even onder weg te kruipen. En warempel ik dut ook even in. De honden liggen voor de deur en zullen zoals altijd wel waarschuwen als er iemand het erf op komt.
Maar nee…ik word wakker om kwart voor drie en zet de koffie vast aan. Maar wie er komt… geen Susan. ‘Ie-j hebt oe vaste vergist’, zegt Wim, ‘ik wete haoste zeker da-j zeien van donderdagmiddag’.
Om 5 uur belt Susan. Ze had om half drie een slapende familie aangetroffen, de honden lagen voor de deur en deden geen bek los. Alleen Queeny deed grommerig tegen Megan en trok de lip op. Ze had ons niet wakker willen maken, ons huis en erf ademde een sfeer van diepe rust uit. Megan liet ze bij het stadion nog even uit. En toen ze thuis kwam hadden zij èn Megan ook een uurtje geslapen. Het zat gewoon in de lucht…. toch?
Vanavond hebben we weer ouderwets bijgepraat.

08-06-2011 om 09:58 geschreven door hetty  

07-06-2011 om 12:35 geschreven door hetty  

Onze eigen dominee ziet er wat anders uit in zijn lichte toga, maar dit zien we toch ook nog wel.

Wij zijn nog van die mensen die regelmatig een kerk bezoeken en niet alleen de oude kathedralen in vakantietijd. Vanmorgen is er een dominee die nog in zo’n zwarte toga preekt. Maar hij is verre van ouderwets. Het eerste lied dat we zingen ligt makkelijk in het gehoor en we zingen als lijsters. De dominee merkt dat op en spreekt dan de ware woorden:’Het zingt lekker weg maar... dan is het ook weg’. Je weet niet eens meer wat je net gezongen hebt.
Ik kijk eens rond en op deze warme zondagochtend is iedereen er op gekleed. Soms heel netjes, je kunt de dames die in een modezaak werken er zo uitpikken. Een enkele oudere man zie ik in een kostuum met stropdas, maar de meeste in vrijetijdsoutfit. Een is er bij die zo het shirt van zijn pyama aan kan hebben, zo verkreukeld ziet dat streepjes t-shirt er uit, maar dat alles maakt tegenwoordig niets meer uit. Sinds Wim zijn colbertje niet meer aanhoeft voor zijn werk is dat in de afgelopen elf jaar maar één keer te voorschijn gehaald en dat was toen Jaap en Mirjam trouwden.
Dat was vroeger nogal anders. De mannen hadden hooguit drie stel kleren: behalve hun kiel en overal, hadden ze hun daagse werkgoed, een looppak, zoals dat wel genoemd werd omdat je er bv boodschappen in deed, en een pak voor netjes.... voor als je op visite ging. Soms was er het trouwpak nog. En dat pak werd soms gedragen als je naar de kerk ging en bij begrafenissen.
Toen opa Eggink in 1932 bij Herman in Iowa met hen meeging naar de kerk was het er zo warm dat de mannen daar hun jasje uittrokken en in overhemd zaten. Opa vond dat toen zo oneerbiedig dat hij liever niet naar de kerk ging dan dat hij zijn jasje uittrok.
Er is intussen wel wat veranderd en dat is maar gelukkig.

06-06-2011 om 12:55 geschreven door hetty  

De barbecue is achter de rug en ons kampvuurtje brandt. Agnes logeert dit weekend bij ons en Rick is ook weer eens van de partij. Je ziet dat ze geniet, niet alleen van het kampvuur maar vooral door de dieren om ons heen. Ze is een echte dierenvriend.
Vandaag heeft Amber een opknapbeurt gehad. De staart is geknipt en gewassen, de manen zijn gekamd, de vacht geborsteld en de pony bijgeknipt. Ze is er lekker van opgeknapt.
Agnes heeft haar fiets bij zich en daarom gingen we vanmiddag op de fiets naar het dorp. Bij de fietsenkelder stond een wagen van de politie die gratis een code in je fiets zou willen zetten zodat die altijd terug te herleiden is naar jouw adres als je hem kwijt raakt.
Dat leek ons een goede actie van de Emmer politie. Mijn fiets werd al op een verhoging gezet en naam en adres in een computer gevoerd. Komen ze tot de ontdekking dat onze fietsen al een chip hebben die hetzelfde werkt. Het was heet in het dorp en wij zetten ons bij De Kamer voor wat drinken en even later bij Toscana voor een ijsje. Wim heeft altijd snel contact. Een wat jongere man zit er met zijn oude vader ook een ijsje te eten. Het gaat over de Shanty’s en wat later over de middenstand in Emmen, over dure en goedkope broeken. Wim draagt graag een Gardeur van Schomaker, maar bij C en A kun je er voor dat geld wel drie krijgen. ‘Ach’, antwoordt zijn gesprekspartner, ‘groot gelijk, alle broeken hebben maar twee pijpen’.

05-06-2011 om 09:21 geschreven door hetty  

Ze kunnen het goed samen vinden, Amber en Tessa.

Er bestaat de theorie dat wanneer je je ergert aan bepaalde eigenschappen van iemand dat jezelf dezelfde trekjes ook in je hebt. Leuk hoor! Met een oor hoorde ik bij Andries Knevel dat we allemaal kleine Berlisconietjes zijn, maar… als je dat eenmaal herkent in jezelf dat je dan de vrije keus hebt om daar wel of niet aan toe te geven.
Ik weet vaak heel precies wat er aan een ander mankeert, vooral natuurlijk aan Wim want na 46 jaar ken je elkaar als je broekzak. Nee ik mopper niet want dan krijg ik zelf de volle laag, Hij gaat dan ogenblikkelijk ten aanval. Ken je dat? Hij kent al mijn zwakheden natuurlijk ook.
We kunnen er mee leven hoor! We hebben net besloten om samen weer op pad te gaan… Schotland dit keer. We wachten wel tot september, want voorlopig is het aan het Schoolpad aangenaam vertoeven. Bovendien hoop ik op een veulentje over een paar weken. Ik verbeeld me dat de pony wat uier begint te krijgen. Als ik op de schommelbank zit kan ik de tepels zien en als ik goed oplet is het net of ik die buik zie bewegen…., maar ja misschien is ook nu de wens de vader van de gedachte.

04-06-2011 om 12:26 geschreven door hetty  

‘Zö-w es efkes bie Jans en Geesje gaon kieken?’, stel ik Wim voor. Op mooie deze Hemelvaartsdag zitten we opnieuw bij de wei. Als het mooi weer is, is dit het mooiste plekje om te zitten. Volop zon en altijd genoeg schaduw door de enkele boom die ook hier nog staat.
We zien heel wat mensen voorbijfietsen, dauwtrappen kun je het niet meer noemen. Wanneer er een man voorbij komt joggen in z’n blote bast, het shirt in z’n hand gepropt, applaudisseren we nog even wat met een zwaai beantwoord wordt.
Dan gaan we even buurten. Jans en Geesje zitten op de vlonder voor hun chalet, een daalders plekje. Jans hoeft ook nooit weg:’’t Is nergens zo mooi als hier’, placht hij te zeggen.
Wij kunnen het best vinden met elkaar. We praten ieder onze eigen taal, wij de mix Achterhoeks/ Hattems en zij natuurlijk Drents en Kanaols, zoals dat genoemd wordt als we het over de streek richting Nieuw Weerdinge en Stadskanaal hebben.
Jans wil even weten:’ Wet jullie ok wel wat een gaffel is?’ Bie-j ons ( ja zo noem ik het nog steeds als ik aan Vorden denk) zekt ze gavel tegen een heujvörke’. Nee Jans bedoelt zo’n vork om worsten mee in en uit de wimme te halen. Ach gaffel wordt voor meer dingen gebruikt met dezelfde vorm, volgens Bartjes.

1.tweetandige vork;
2.hooivork;
van de gaffel in de greep vallen
van kwaad tot erger komen;
3.ook benaming van verschillende voorwerpen die de vorm van een gaffel hebben, o.a. op schepen: voorwerp aan de mast ter bevestiging van een zeil.

Het brengt me op de zei- spreuken…:

Op de Achterhoekse kalender vind ik ze soms: zei-spreuken. Deze week vond ik er wat over in het Nieuwsblad van het Noorden, want ook het Drents kent ze.
Abel Darwinkel vertelt:
Een apologisch spreekwoord is een bezunder spreekwoord in dizze trant:
Beter laot as nooit, zee de boer, toen zien zeun van zestig jaor trouwen gung.
Zu’n apologisch spreekwoord wordt ok wel zei- spreekwoord neuimd, omdat der altied eein in veurkomp die wat zeg.
Een zei- spreekwoord besteeit oet dreei deeilen: een spreekwoord, een spreker en een grappige, vaok letterlijke oetleg. Ze maokt echte spreekwoorden een beetie belachelijk, deur zeein te laoten dat ze in een bepaalde situaotsie niet kloppen.

Overdaod schaodt, zee aol Jopk, en hie schudde naober Haarm de appels van de boom.( Eext)

Een ei is een ei, zee de boer, en hij nam de dikste. ( Sleen)

Alles met maot, zee de snieder en gaf ’t wief met de elstok. ( Norg)

Geld sprek, zee de rieke boer en doe houwde hij met de geldbuul op taofel. ( Havelte)

Het giet niet um het gewin, mar um de aordigheid, zee Piepien, doe hij an de winnende haand was. ( De Wijk)

Wij zult hum dat klokkkern wel even ofleren, zee Jaan, en hie schönk de fles aal leger. ( Eext)

Vrogger kreiden de hanen, nou doet ze allend de bek nog lös, zee de dove boer. ( Nieuw Amsterdam)

Bron: dr G.H. Kocks- Woordenboek van de Drentse Dialecten

03-06-2011 om 15:57 geschreven door hetty  

Soms is het lekker een dagje niks te hoeven doen. Wim is al op tijd weg naar zijn woensdagse zanggroep en als ik de krant uit heb ga ik even bij de wei zitten. Amber blijft bij mij in de buurt, meestal heb ik wel een stukje brood bij me. Ze kan nog steeds vanuit haar wei gewoon verder op het erf grazen en dat bevalt haar uitermate.
Julia en Beertje het veulen zijn weer naar hun eigenaar en nu heeft ze meer belangstelling voor ons gekregen. In een andere weide lopen de Schoonebekers. De lammeren groeien flink. Het lam, de eenling, groeit wat harder dan de tweeling. Die krijgt ook meer melk natuurlijk. En in weide no drie staat de sproeier flink te spuiten. De bron die wat dichtgeslibd zat heeft Wim door er water in te pompen weer open gekregen. In de wei zie ik een kwikstaartje druk in de weer. Die is voedsel aan het zoeken in het gras en brengt dat dan naar één en dan naar een ander jong, waarschijnlijk zijn ze net uit het nest en worden nog gevoerd. Ineens vliegen ze alledrie op en gaan verderop. In de ponystal zit zoals ieder jaar een zwaluwennest met jongen.
De vier overgebleven grote kuikens van de kriel scharrelen samen rond op het erf. Twee van de zes zijn door een dier te pakken genomen en lagen dood en aangevreten in het hok. Moeder Kriel heeft ze nu verlaten en heeft zich bij de grote kippen en haan gevoegd en nu moeten ze zelf hun kostje opscharrelen zoals moeder het hen geleerd heeft.
Even later bij de vijver zie ik een dikke groene kikker, eindelijk blijven ze. De padden zijn er altijd maar even om te paren, meestal begin april. Wat later zijn ze dan weer verdwenen. Ook zijn de gekraagde roodstaartjes er weer. Omstreeks koninginnedag zijn ze altijd weer in de buurt. De natuur is prachtig.
Als ik even later op het terras kom zie ik daar een grote vissenkop van een van de dikste goudvissen uit de vijver liggen. Dat is het werk van Loeder. Ook dat is de natuur.

02-06-2011 om 14:38 geschreven door hetty  

'Hoe gaat het', vraag ik. ’Goed en niet goed’, antwoordt mijn Marokkaanse taalmaatje. ‘Niet goed door warmte’, zegt ze nog. ‘Mijn auto is niet warm, ik heb airco’, stel ik haar gerust. Ik wapper wat met m’n handen. Het blijft handen en voetenwerk. Vorige week had ik al aangekondigd dat we samen op stap zullen gaan en ik ben benieuwd of ze wel mee wil. Eén van haar dochters is er als ik kom en warempel er zijn geen bezwaren dit keer. En zo ga ik dan op pad, gearmd met een Marokkaanse in witte lange kleding mèt hoofddoek en een tatoeage op haar kin. Ik zal haar toch eens vragen waar dat voor is.
Ik maak er een mooi ritje van en we komen uiteindelijk bij Kringloopwinkel het Goed terecht. Op ons rondje door de winkel trekt ze me ineens aan de arm en fluistert:’Marokkaanse vrouw’. En inderdaad is het een jonge Marokkaanse mèt hoofddoek die meehelpt in de winkel. Ik krijg mijn maatje zelfs mee het café in waar op dat moment niemand zit. We gaan aan de thee en koffie, heel gezellig. Ze lijkt ontspannen. Ineens voel ik haar verstijven…. er komt een man binnen. Die gaat echter in een hoekje zitten en ze ontspant weer. Bij de uitstalling van alle keramiek en glazen voorwerpen kijkt ze vooral naar de gouden randjes, maar nee die hoeft ze niet. Ze vindt nog wel een prachtige grote platte schaal. Voor couscous.. en vlees.. voor bezoek. Ze tikt er een paar keer vakkundig tegenaan om eventuele breuk uit te sluiten. Uiteindelijk gaat ze heel tevreden met die mooie schaal naar huis. Bij de uitgang komt net iemand met een schootmobiel naar binnen. Ze stoot me opnieuw aan: ’Krijg ik ook’. Ik ben benieuwd. Ze is 71, loopt slecht, kan niet meer fietsen vanwege de tia die ze gehad heeft. Maar of die schootmobiel er komt in deze tijd van bezuiniging…?
Maar ik merk dat ze blij is met ons uitje en de afwisseling in haar bestaan. ‘’ Het zou goed zijn om Nederlands te praten met je kinderen’, stel ik haar voor. ‘Ja, Karima doet’, zegt ze.

01-06-2011 om 10:44 geschreven door hetty  

Als de dag van gisteren....

Hoera hoera Robin is 13 jaar en helemaal kind af. Terwijl ik vaak in de brugklassen lange meisjes en vaak kleine jongens zag, gaat dat bij Robin niet op. Hij kijkt allang over me heen.
En wat geef je nu aan zo’n knul tussen servet en tafellaken? In deze tijd zijn ze op die leeftijd aan een eigen laptop toe. Dus de hele familie heeft botje bij botje gelegd. En hij is er… het pronkstuk...een echte laptop, helemaal voor hemzelf. Ze worden steeds mooier en Robin is er ècht blij mee.
Het is als altijd met dit soort feestjes heel gezellig bij Gerhard en Judith en ik moet opnieuw de nieuwe veranderingen bekijken aan huis èn tuin. De beide opa’s zijn vorige week ingeschakeld om graszoden te halen om de tuin ook een nieuwe look te geven en nu is alles klaar. Ze kunnen heel blij zijn met de nieuwe ruimte en dat zijn ze. De hal is veel groter, net als de bijkeuken en de extra werk- en studieruimte met zicht op de tuin is prachtig geworden.
Nu moeten alleen de overbodig geworden tegels afgevoerd worden. Mark en Jennifer hebben er wel belang bij. En weer wordt Wim ingeschakeld, woensdagavond aantreden mèt aanhanger. Dat ding – en bordercolliepup Scott natuurlijk --was het eerste wat we aangeschaft hebben toen we hier aan het Schoolpad kwamen wonen. Nieuw kostte hij ƒ1000, maar heeft z’n geld allang opgebracht. Heel de familie- en kennissenkring was er blij mee. Het is wel het handigst als ze zelf een trekhaak hebben natuurlijk.

31-05-2011 om 15:39 geschreven door hetty  

We verrassen haar en even weet moeder van der Kolk niet wie we zijn, maar als Wim vraagt:’Wie is oew oldste zeune?”, weet ze het weer. We nemen haar mee naar het restaurant, ze houdt m’n hand vast en er springen tranen in haar ogen. ‘Och… ik wete niks meer.’
Ze vraagt ook niet meer naar de jongens. Ze oefent enkel nog haar kinderen: Wim en Hetty, Piet en Marry, Henry en Tonny en Ben en Niesje. Een vorige keer kwam er nog spontaan uit:’Bunt jullie nog allemaole bie-j mekare?’ Nee niets meer. Ze begint maar eens te zingen: Neem Heer mijn handen beide…. En meteen maar het tweede couplet. Even later begint ze opnieuw…. We vertellen maar eens iets over de jongens, maar ook dat komt niet echt over. Het zangclubje van meester Dijkema dan… vroeger na kerktijd. Vader Gerard had er een hekel aan, want dan konden ze nog niet samen naar ‘de’ bos zoals dat in Hattem vaak gezegd wordt. Het oefenen van Dijkema duurde hem eens te lang en spuugde zijn gebit bijna van kwaadheid uit toen hij Sietje kwam opeisen. Meestal moeten we er samen om lachen maar ook dit is weggezakt.
We proberen maar een paar andere liederen. Als ze zingt wordt ze blij. Wanneer we haar tegen etenstijd weer naar de dagopvang brengen en terwijl ze van de rolstoel naar de gewone stoel verhuist, houdt Wim haar tasje even vast en prompt komt ze met:’Annie hou jij m’n tassie effen vast… want die goser wil met me daansen… Annie geef jij me tassie maar weer terug, want die goser die ken niet daansen... De anderen van de groep kunnen er wel om lachen.
Natuurlijk gaan we na die tijd naar Ben en Niesje. Lenie en Toon en ook Bertus zijn er om alvast Ben z’n verjaardag te vieren. Bertus gaat al vroeg weer weg. Hij weet niet wat hij mist. Niesje heeft heerlijk gekookt. En dan is het onze tijd want Wim heeft vanavond z’n promotieconcert van Valerius en om 5 uur moet er nog geoefend worden.
Ik kan jullie vertellen dat ze zongen als lijsters, 4 stemmig. Dirigent Daniel deed nog een solo en de begeleiding was in handen van pianist Jan Lenselink, een virtuoos op de piano.
We komen even bij op de schommelbank bij de wei. Het stemmig zwarte pak met blauw accent van Valerius is omgewisseld voor iets gemakkelijks. Pony Amber komt bij ons, de schapen staan aan het hek met hun lammeren en Suus en Loedertje lopen met opgeheven staarten om ons heen.
"Wat von ie d'r van vanaovend?" "Mooie aovend, een betje völle psalmen dit keer, ik holle meer van jullie Engelse repertoire. Jullie nieje stukken von ik geweldig met dee solo van Daniel d'r bie-j. En natuurlijk Abide with me an 't ende. Jullie koor zingt ècht mooi." Tevreden leunt hij nog even achterover.

30-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

DZOH D3---KZC D3
Het is erop of eronder voor Robins team D3 op hun veld van voetbalclub DZOH. De Klazienaveners van voetbalclub KZC D3 laten zien dat ze niet mis zijn en hebben zich uitgedost met oranje kuif in de kleur van hun shirt en gaan er fanatiek tegenaan. De wedstrijd is net begonnen als we aankomen. Judith zit al bij opa Jan op de tribune. Gerhard is een van de lijnrechters.
Even later zitten de beide opa’s al druk commentaar te leveren. Beiden zijn nogal voetbal-minded en weten er het een en ander van. Dat horen we dan ook. Nee dit is geen partij voor D3 van DZOH. Die doen hun best en komen wat later met hun tactische spel op gang, maar er is geen houden aan. Na 1-2 wordt het 1-3, 1-4 en uiteindelijk 1-5. Er wordt gefluisterd dat er bij KZC jongens uit D1 mee doen. Officieel mag dat blijkbaar, maar dat moet je als leiders niet willen. Er hangt hier echter het kampioenschap van af en uiteindelijk hebben ze verdiend gewonnen. Robin laat zich een paar keer van zijn goede kant zien als middenvelder, net als Gerhard vroeger was, en vriendje Roald is een snelle aanvaller, maar het helpt ze niet.
Het einde is dubbel. Aan de ene kant groot feest bij D3 van KZC met toeters en bellen èn een grote beker. D3 van DZOH staat er teleurgesteld bij. De leiders, waaronder Gerhard en Marco, laten het bezinken bij de jongens en gaan dan sportief feliciteren en zo hoort het.

29-05-2011 om 08:47 geschreven door hetty  

Met Berend Botje over het Zuidlaardermeer.

Het is inderdaad een echte verrassingsdag, het jaarlijkse dagje uit met de vrouwen van Passage Zuidbarge- Rietlanden, een levendige vrouwengroep. Als we ons om half 10 verzamelen bij het Hoefijzer in Zuidbarge, worden de eerste enveloppen uitgedeeld met het eerste adres waar we verwacht worden. Dat klinkt meteen al goed: de Tulip Inn in Zuidlaren.
Wanneer je met een stel vrouwen op pad bent is het wel lachen. Behalve de vrolijke zaken komen vanzelf de dieper liggende zorgen en problemen aan de orde en een manier om er mee om te gaan: ziekte, scheidingen van hun kroost, zorgen om kleinkinderen, mannen die overleden zijn en telkens weer is er die arm om de schouder. Na de koffie komt de tweede envelop. Die wijst ons de weg naar Berend Botje.
Tijdens ons boottochtje over het Zuidlaardermeer vragen ze mij of ik ook van zeilen houd. Ik kan volmondig antwoorden dat ik vroeger dacht van wel tijdens de zeilweken van de Youth for Christ in de molen in Giethoorn, maar dat mijn mening hierover veranderd is na het dagje Giethoorn met Wim, dat ik een paar dagen geleden even aanroerde. Dat moet ik natuurlijk uit de doeken doen. Het lijkt er even op of ze niet weer bij komen als ik het foetsj foetsj... van de kwaaie billen van Wim beschrijf die over de bruggetjes voor me uit liep op weg naar de auto.
Na de lunch lopen we de overvloed aan heerlijkheden er weer af naar de oliemolen Het Bolwerk zoals de derde envelop aangeeft. Hierin is ook een museum gevestigd, geheel gerund door vrijwilligers, zowel het onderhoud als de rondleidingen. Het is erg de moeite waard, maar die trappen naar boven laat ik maar voor wat ze zijn. De trappen in Barcelona liggen me nog vers in het geheugen en ik ben er net weer enigzins van hersteld.
Zoals altijd wordt de dag besloten met een diner, nu in De Sprookjeshof in Zuidlaren. De reiscommissie heeft weer goed werk verricht.

28-05-2011 om 18:51 geschreven door hetty  

Het is nog vòòr de tijd van de predictortesten. Het zal de kikkerproef zijn geweest. De dames van de groep Passage van Zuidbarge- Rietlanden zijn aardig op gang met het vertellen over ups en downs tijdens ons jaarlijks dagje uit.
“Heb je een stoel?”, had de dokter haar gevraagd toen ze hem aan de telefoon had voor de uitslag van een urineonderzoekje. Ze was toen 44, haar kinderen zijn al 12 en 14 en had het idee dat ze begonnen was aan de overgang. Maar nee, ze bleek zwanger en werd opnieuw moeder op haar 44e. Ze was er maar wat blij mee. Deze zoon is nu 30.
Nummer twee kan er nog een schepje bovenop doen. Ze voelde zich al een tijdje niet lekker. Ze waren al zo lang getrouwd en hadden zich er na 12 jaar al bij neer gelegd dat ze geen kinderen zouden hebben. Ze was nu 43 en dacht ook aan overgangsklachten. Ze zag er flets uit, was moe en ging uiteindelijk maar eens naar de dokter. Die onderzocht haar, keek haar eens aan en vroeg:”Mag ik je nòg wel een keer onderzoeken?” Na het tweede onderzoek kwam het:”Je bent in verwachting en al een hele tijd.” Ze werd doorgestuurd naar de gynaecoloog. Die bevestigde het en hield haar streng onder controle. Ze moest het kalm aan gaan doen. “En verleden wekke ston ie nog boaven op de leere de balken van de hilde schone te maken”, zei een ander. Twee maanden later moest ze zich met haar tasje met nachtgoed melden in het ziekenhuis. Ze nam uit voorzorg maar een breiwerkje mee. “Ie wet ja nooit hoe lange zoiets nog duurn zal”, had ze gezegd. “Wat denk-ie dokter, hoe lange duurt et nog veurdat ’t geboren wordt”, had ze gevraagd. “Wat dacht je van morgenmiddag om twee uur?”, had hij gezegd. Het zou een keizerssnee worden. “Wat zijn jullie rustig", had hij nog gezegd. "Hebben jullie niets te vragen?" “Och dokter wie-j hebt een boerenbedrief en wie-j hebt al vake met eholpen bij-j een keizerssnee. Wie-j wet hoe zoiets geet”, had ze gezegd.
De volgende middag werd hun gezonde dochter geboren. Nee… het breiwerkje kwam voorlopig niet af.

27-05-2011 om 18:14 geschreven door hetty  

Behalve de nieuwe Schoonebekers, de oerschapen, lopen er nog drie Shetlandertjes bij ons in de wei. De kleinste, een veulen van afgelopen jaar noemen we Beertje, want de eigenaar wist geen naam. ‘Dan mot ik eers in ’t buukien kieken’. Bij hem is alles hengst of merrie of Broenegie of Zwatje. Deze kleine zag er uit als een beertje met z’n dikke wintervacht. Tot we terugkwamen van onze korte familie vakantie. Beertje zag er niet uit, allemaal klitten. Toen Ben en Diny hier waren met Berdena en Curtis vond Ben haar er helemaal niet best uitzien. De wintervacht had er al af moeten zijn net als bij de andere twee. We belden Jan, de eigenaar, dat hij moest komen kijken. Dat deed hij mèt ontwormmiddel en een vitaminestoot. Omdat het gras in de wei intussen op is mogen de pony’s op de rest van het gras op ons erf. We hebben alles afgerasterd met schapengaas, maar denk je dat Beertje er uit wil? Die heeft een paar keer het schrikdraad gevoeld en wil beslist niet buiten de wei. Terwijl de andere twee zich tegoed doen aan het gras buiten de wei, voeren we die kleine maar bij. De Schoonebekers hebben het door en komen ook naar het hek.
Vanmiddag lokten we Beertje de stal in met brokjes en kreeg ze voor het eerst een halster om, onder protest, dat wel. Even later liep ze toch bij Amber en Julia. Wim had haar eindelijk mee kunnen lokken met een handje grasbrok. Wij zitten er midden tussen aan de picknicktafel en moeten wel even besnuffeld worden.
Nu staan er twee watersproeiers aan die water uit de bron over de wei spuiten. Wat ons betreft mag het een paar dagen flink gaan regenen.

26-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ooit begon het met een kist, een scheepskist....of hutkoffer. Het is de tijd dat Wim bij de koopvaardij werkt als scheepswerktuigkundige. Daar gaat alles in wat hij in 3 maanden of langer nodig heeft, van uniform tot de nodige rollen pepermunt. Het scheelt dat hij het maar één keer hoefde te sjouwen want licht is anders.
Wanneer Wim in 1967 aan de wal gaat werken, komt de tijd van de broodtrommel. Meer heeft hij niet nodig wanneer hij die 5 minuten vanaf ons huis in Aalten naar Staalkat fietst om eiersorteer- en inpakmachines te monteren of te repareren. In Hengelo komt er het regenpak bij want in een kwartier vanuit de Hengelose Es naar de Pijpenbuigerij van Stork kun je behoorlijk nat worden. Er is nu een tas om het een en ander in te vervoeren. Wim gaat intussen weer aan de studie en het koffertje doet zijn intrede. Trouwens je kunt toch niet bij de keuringsinstanties aankomen met een onooglijk tasje.
Dan is er wel een sporttas bijgekomen want volleyballen is heel lang zijn favoriete bezigheid geweest.
Bij Holvrieka is er een nieuw koffertje, al zit niet veel meer in dan brood, een appeltje en z’n regenpak.
Als Wim stopt met werken bij Holvrieka verdwijnt het koffertje, maar als hij toch nog voor een klusje naar de Filippijnen moet komt er nog een echte attachékoffer. Die staat nog steeds boven op onze slaapkamer. Wie hem wil hebben, mag hem komen halen.
Intussen moet je niet denken dat hij geen tasjes meer nodig heeft. Er is er één voor Valerius, één voor de Shanty’s èn één voor de liederen die ’s woensdagmorgens geoefend worden, allemaal van die katoenen tasjes die je op iedere beurs cadeau krijgt. En hij heeft gróte fietstassen voor de vis, de kaas en het fruit dat vrijdags van de markt meegezeuld wordt.
En ik…? Mijn schooltas is allang vervangen door een zwemtas, een knutseltas, een tas voor mijn taalmaatje, de laptoptas en…. inderdaad ook gróte fietstassen want sinds wij onze elektrische fietsen hebben komen die goed van pas.
Toch bewijst de hutkoffer nog steeds goede diensten. Hij staat op de overloop en al onze dierbare herinneringen worden er in bewaard.

25-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty