Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
19-05-2013
Pinksteren 2013
Hervormd, Gereformeerd of Luthers, het is geweest. Nu is alles verzameld
onder de paraplu van de PKN: Protestantse Kerken Nederland. En op deze
Pinkstermorgen was er een echte Pinksterdienst in onze vertrouwde Schepershof.
Het was bomvol en we zaten verplicht helemaal vooraan en hadden daardoor goed
zicht op alles wat zich voorin afspeelde. Samen met Rien hadden we een mooie
uitbundige schikking gemaakt in de hal als een soort welkomstgroet op deze
eerste Pinksterdag, gewoon met takken appelbloesem, viburnum- en lijsterbes.
Daaronder een vijftal bosjes boshyacintjes op mos. Ds Janneke de Valk leidde
de dienst op een rustige, maar duidelijke manier. God wordt ook wel de Bron
genoemd of de Eeuwige. De Geest van Jezus die in ons allemaal leeft werd mooi
vertolkt door de leidster van de kindernevendienst, Mirjam Zondag, die samen met
de kinderen mooie kaarsen gemaakt en gekleurd had. Ook Abraham, 5, en Ibrahim, 3
jaar, hadden hun best gedaan. Samen met hun ouders zijn ze iets meer dan een
jaar geleden gevlucht vanuit Pakistan omdat ze christen zijn. Ze werden met de
dood bedreigd door Moslims en hebben alles wat ze hadden verkocht om op die
manier daar weg te komen en ergens een veilig bestaan op te kunnen bouwen.
Abraham en Ibrahim zijn altijd in de kerk en lopen hand in hand mee naar de
kinderneven dienst. Die Bijbelse namen zie je ook vaak bij Molukse mensen.
Gerhard had vroeger een Mozes in zijn klas, een uit een gezin met acht kinderen.
Toen ik indertijd met de moeder en haar kleinsten bij de grote zandbak voor onze
flat aan de Jan Voermanstraat zat en een praatje maakte vertelde ze dat haar
jongste Benjamin heette. En dat moet maar de Benjamin blijven, besloot ze
toen.
Hoe is het met je voet?
Kom je al gauw weer Nordic Walken met ons?, vroeg Trijnie vanmorgen. Na ons
halfuurtje aqua joggen zitten we vaak in het restaurantje van het Aquarena na te
praten bij de koffie. Ik antwoordde dat het wel beter ging maar nog niet over
was. Buj al wel naor de huusarts ewest, vroeg ze toen. Dat woord
chiropractor vond ze maar niks. Ik moest toegeven dat het er nog niet van
gekomen was. Volgens de chiropractor zijn het verklevingen onder mijn voet die
door behandeling en oefenen moeten vrijkomen. Maar binnenkort ga ik echt,
zei ik. Ik moet wel want ik moet de geneeskundige verklaring nog hebben die ik
op moet sturen naar het CBR. Ik word deze zomer 70. Dan kan ik meteen die voet
laten zien en mijn knokkels. Ik liet mijn rechterhand zien waar de bovenste
gewrichten van wijsvinger en pink dik zijn. Dat waren ze al langer maar nu
begint die wijsvinger pijnlijk te worden. Toen had je het moeten zien. Vijf paar
handen werden er vooruit gestoken, allemaal met dikke knokkels. Is niks aan te
doen volgens mijn zwemmaatjes. We zijn allemaal ongeveer van dezelfde
leeftijd.Tja als je ouder wordt. Ouderdom komt met gebreken, is een gezegde,
maar zolang we nog zo mobiel zijn als nu, mogen we niet klagen,
toch?
Toch leuk om af en toe een brief te krijgen. Tegenwoordig worden er veel
e-mails verstuurd. Het voordeel is dat je gauw antwoord kunt verwachten als de
ontvanger tenminste tijd heeft èn jou de moeite waard vindt. Maar wat is het
leuk om af en toe gewoon een brief te krijgen. Ik kreeg er vanmorgen een van
mijn nichtje Gerrie, iej wet wel uut de Wildenborch. Samen met Gerke, van tante
Mien en ome Sjoerd, waren we leeftijdsgenoten in de Bijenhof tak (mijn moeders kant). Vooral in onze
tienerjaren trokken we in de weekends veel met elkaar op. We deelden lief en
leed. Bovendien was het in de Wildenborch altijd heel gezellig. Opoe Bruins
regelde opgewekt de gang van zaken in de keuken. We hielden allemaal van haar
want we beschouwden haar als een eigen opoe. Op alle verjaardagen op de
Boomgaard was zij present. Gerrie woont al sinds ze 40 jaar geleden met haar
Gerrit trouwde in Doornspijk op een gezellig boerderijtje met veel groen om de
deur. Hun auto is tegenwoordig vaak onderweg naar een van de kinderen want samen
met Gerrit past ze regelmatig op een aantal van hun 9 kleinkinderen. Ze stuurde een afdrukje van
fotos van de verschillende gezinnetjes. Zo leuk om die echte Bijenhof trekken
ook in hun kleinkinderen weer terug te zien. En Gerrie stuurde een stukje
mee uit een Elisabethbode over een Groningse vrouw, Kunny Wieringa- Ritzema uit
Winsum. Die vertelde over haar jeugd op de boerderij van haar ouders, over wat
er verbouwd werd en over de wandeling langs de gewassen op zondagmiddag waarbij
ze soms over een sloot getild werd, ja ook haar moeder en die was niet van de
lichtste. Maar daar had pa geen moeite mee. Hij zei: Waar je veel van houdt
moet je ook veel van in huis hebben. Daar had Gerrie een flink uitroepteken
bij gezet. Dat deed ze ook bij een ander stukje uit dit verhaal van mevrouw
Kunny: We hadden twee forse werkpaarden, Belgen: Sjors en Sjimmie. Die
konden niet mèt mekaar en niet zonder mekaar. Als ze bij elkaar waren beten ze
elkaar de billen stuk. En als een van beiden een keer alleen mee moest voor werk
op het land, hinnikten ze zonder ophouden tot ze weer samen waren. . 'En
Hetty, dit vrouwtje deed me zó aan jou denken!!', zo schreef Gerrie, 'vraag maar
aan Wim . Doei, hè?!!' Ik kon het niet zeggen maar inderdaad ....Wim zag
gelijkenis In elk geval bedankt Gerrie!
Ja ja... Drenthe bereidt zich voor op de komst van de Majesteit. En wil
ook de koning voorbereiden op Drenthe en zijn inwoners. Dat inspireerde Het Huus
van de Taol tot een uitgave van een grappig woordenboekje zodat hunne
majesteiten zich alvast wat in kunnen leven voor hun kennismaking met onze
provincie. De titel is: Mag Majesteit hier wel wezen? , oftewel
Vindt u het leuk hier? Het verbaast me niet dat behalve de Drentse
schrievers Anne Doornbos, Jan Germs en Ton Peters ook Jan Veenstra hieraan
meegewerkt heeft. Als de koninklijke stoet bij Meppel de provinciegrens
passeert en onverhoopt de weg kwijtraakt kan hij bijvoorbeeld aan voorbijgangers
vragen:'Ku'j mij uutstukken hoe as ik in Assen kom?' En mocht het
gezelschap in een file zou raken op de A 28 kan een telefoontje aan de
ontvangstcommissie misschien uitkomst brengen: Wij staot vaste. Ie mut nog
mar een stief kwartier vernuvern. Er zal ook beslist over de diverse
evenementen in Drenthe gesproken worden zoals de TT: Blinder, wat giet dat
hard! Hoe laat koomt de ziedspannen? En in het Hunebedmuseum: Um zukse
loebassen ( hunebedden dus) op een bult te kriegen, mu'j hiel wat in de mouwen
hebben, of loos wezen. ( sterk of slim). Het woordenboekje bevat ook meer.
Gedichten bv., en de kwestie: hoe om te gaan met een Drentse republikein. Ook
treft de lezer een nieuw Drents volkslied aan: Daor klinkt in dörpen en op
brinken die eeuwenolde taol ................ Dan zal oons Drenthe
blieven, een keuninkriek geliek.
Het grappige woordenboekje
met illustraties zoals hierboven is te bestellen bij Het Huus van de Taol voor 2
euro 50
Bij de koffie na de kerkdienst kreeg ik veel complimentjes over mijn
kleurrijke schilderijen die in de maanden mei en juni te zien zijn in de
Schepershof.
Het was gisteren moederdag, 'een uutvinding van de winkeliers'
volgens Pa vroeger. Toch hadden we altijd een kleinigheidje voor onze moeder. En
nu? De mooiste tijd voor een moeder is wanneer je nog jonge kinderen hebt en ze
met zelfgemaakte knutsels aankomen en je een kopje thee op bed brengen, liefst
met een beschuit. Schoondochter Judith heeft er iets op gevonden om de beide
moeders en zichzelf in het zonnetje te zetten. Om 5 uur werden wij, samen met
haar ouders, aan de Kuifmees verwacht en werden de van te voren geprepareerde
hapjes en drankjes door de mannen voorgezet. Later volgde nog een soepje en een
gezonde salade. Wat kan een moeder zich nog meer wensen. Rick had intussen de
eer hooggehouden om onze kant op te komen. Het was niet eens zijn vaste dag! Dat
is helemaal te waarderen. Mark sms-te intussen dat hij op weg was met Jennifer
en haar ouders naar zus Jacky in Brabant. Maar de extra knuffel houd ik nog te
goed, ik denk als hij vanmiddag Queeny komt ophalen.
'Bedankt voor de eitjes, zei Wim
tegen Frank toen hij gisteravond weer terug naar huis ging. En jij bedankt dat je bij mijn
voetbalwedstrijd kwam kijken. Het wordt altijd gewaardeerd wanneer we komen
kijken naar zijn spel. En hij is al een hele goeie, heeft zelfs een goal gezet.
Ze wonnen met 4-1 geloof ik. We hadden Storm voor het eerst meegenomen. Hij is
nog weinig van ons erf af geweest en aan de riem lopen lijkt hem nog niks. Maar
bij het voetbalveld van SVBO had hij succes. De kinderen konden niet van hem
afblijven. Hij is ook zo lekker zacht, vonden ze. Toen we weer thuis waren
viel hij ook al gauw in een diepe slaap na alle doorstane emoties. Wij gingen
daarop met de fiets dwars door de Emmerdennen richting Drenthina. DZOH C4, waar
Robin bij voetbalt en Gerhard als leider en als grensrechter fungeerde, moest
het opnemen tegen C4 van Drenthina. Ach er bleken jongens van C1 in te zitten
en de scheidsrechter hadden ze ook al niet mee. Ze vochten als leeuwen, daar lag
het niet aan. Robin speelde een topwedstrijd, hij doet me steeds denken aan
Gerhard op die leeftijd, dezelfde stijl. Hij heeft ook van die uitschuifbenen.
Maar jammer ze verloren met 3-1. Gisteravond keek ik de kamer rond. Kinderen laat je
altijd hun speelgoed opruimen maar met honden is het minder gemakkelijk. Het
leek wel een slagveld. Ik raapte twee hondenbotjes op en vier knuffels. Tot mijn
verbazing waren ze alle vier nog heel. Storm is gek op flapjes en losse strookjes
die er aan zitten en die bijt hij er netjes af. Hij zat al in de bench voor
de nacht. Eén lievelingsknuffel, een beer zat bij hem plus een kauwbot. Zo had hij vanmorgen bij het wakker worden wat te doen.
Kiek daor zit burgemeester Bijl ok . In t café! We hebben even wat
spullen weggebracht naar Het Goed, de perfecte Kringloopwinkel in Emmen. We
hebben een paar koffiebonnen gekregen en duiken even de winkel in. En terwijl ik
even rondstruin heeft Wim onze eigenste burgervader ontdekt. Mag hij op zijn
vrije dag ook eens met zijn vrouw rondkijken hier, zeg ik nog. Nee hij zit er
met een heel gezelschap. Terwijl wij even later aan de koffie zitten is het
gezelschap in de benen gekomen en vlak naast ons wordt officieel het Repair-café
geopend. Er zijn een paar toespraakjes, door de manager van het Goed Emmen, de
voorzitter van Repair café uit Amsterdam en daarna neemt burgemeester Bijl, met
ambtsketting, het woord en verklaart Repaircafé het Goed voor geopend. Hij wordt
persoonlijk de eerste klant die iets komt repareren. Ze hebben een schemerlamp
voor hem klaargezet die het niet doet. Eerst wordt hij ingeschreven mèt lamp en
de gebreken. Daarna gaat hij een tafeltje verder en krijgt hulp om zelf de lamp
te repareren. Het blijkt in dit geval de stekker te zijn. En het lukt helemaal.
De lamp brandt! Elke tweede vrijdag van de maand is het Repaircafé open en wordt
volledig gerund door vrijwilligers. Binnenkort, 18 mei, is er een lezing
over duurzaamheid van spullen en voeding bij Het Goed. Susan en ik hebben ons al
ingeschreven.
Onderweg van Chatsworth Castle terug naar hun huis in Manchester ontdekte
Joan dat er een welldressing te zien was in Paddington. Je ziet het: een
prachtig bloemenarrangement met de aartsengel Michael. Die welldressings worden
nog steeds elk jaar in augustus in verschillende dorpjes gemaakt omdat hun
dorpje vroeger gespaard was gebleven voor de pest, waarschijnlijk doordat ze hun
eigen bron hadden.
Wim houdt van darten, biljarten en snookeren. Nee niet
zelf gooien met die pijltjes of stoten met de ballen, maar het volgen van de
grote en minder grote wedstrijden. En als ik nou vraag wat er nou toch aan is,
kijkt hij me stomverbaasd aan, zelfs wat beledigd. Er doen hier zelfs twee
Nederlanders aan mee, zei hij net. Je moet de spelregels kennen. Hij kan er
in geuren en kleuren over vertellen. Ik moet meteen terugdenken aan onze
bezoekjes, alweer jaren terug, aan Tom en Joan in Manchester. Vaak gingen we op
de terugweg van onze vakantietrip per caravan door Schotland, Wales en Engeland
bij hen aan om een paar dagen samen door te brengen. Ze hebben ons prachtige
plekken laten zien. De caravan stond dan bij hen op de stoep geparkeerd, maar
daar mochten we niet in slapen. We kregen een luxe breed bed ter beschikking met
een spiegelkast achter het bed, waardoor je jezelf zag liggen bij het wakker
worden. En het blauw- en geel gebloemde behang en de gordijnen met hetzelfde
vrolijke patroontje zal ik nooit vergeten. Tom mocht graag naar cricket kijken,
ook zoiets. Je moet ook hiervan de spelregels even kennen, maar of je dat dan
interessant kan vinden? Daar waren in huize Woodgate de meningen ook over
verdeeld. Joan verzuchtte toen: I always tell him: For me it s just waiting
until the paint is dry So boring . Ik moet regelmatig aan haar denken, maar
dat hadden jullie al door .
Ik herinner me toen ik, lang geleden, nog op de Boomgaard woonde, dat
altijd met Koninginnedag de pinksterbloemen bloeiden. Overal langs de bermen en
sloten en in weilanden zag je ze. Ik weet ook dat ik vaak veldbloemen plukte,
gewoon op ons eigen terrein. Waar vind je nog de gewone wilde bloemen:
klaprozen, korenbloemen, koekoeksbloem, blaassilene, vogelmelk enz. Tot mijn
plezier worden er tegenwoordig in de gemeentebermen weer wilde planten
uitgezaaid, maar in weilanden en akkers zie je ze niet meer. Maar op ons
stukje gras vóór de wei bloeien de pinksterbloemen nog steeds op Koninginnedag
en de week erna. Vandaag kwam Robin ons meehelpen. Al heel jong vond hij het
geweldig om gras te maaien met de zitmaaier. Dat is bij hem nog steeds favoriet.
Het was opnieuw een aardig druk dagje. Het oude kleed weggebracht naar de
stort, verder overbodig geworden spul naar de Kringloop, twee aanhangers met
compost gehaald, samen met buurman Jans. Bovendien werd die heel oude buxus van
een laag paardenmest aan zijn voet voorzien. In juni gaat die flink
teruggesnoeid worden. En ook de schilder is nog bezig om de buitenboel een fris
uiterlijk te geven. Je komt dan ook wat reparatiewerkzaamheden tegen. De dorpel
van de voordeur moet vernieuwd. Daar hebben we gelukkig ook een vaste man
voor. Nu ligt ons grasveld er weer strak bij. Alleen een hoek pinksterbloemen
staat er nog, een stuk met veel ereprijs idem dito en een stukje dat we ruig
laten tot juli. Je ziet dat Storm dit veldje ook kan waarderen.
En natuurlijk even met Queeny en Storm spelen, vindt Mark in zijn
middagpauze.
We zitten er wat uitgeblust bij, Wim en ik. Het was me het
dagje wel. We zitten een poosje op de schommelbank bij de wei te genieten van de
lammeren die achter elkaar aan rennen. Het is hun speeluurtje. De schilder
was er vanmorgen al om half 8. Dat is dan vroeg opstaan voor ons. Dan de
lammeren hun fles geven, drie in de wei en de twee nieuwe in de stal. Om half 9
was Rien onze hovenier paraat en ging als een wervelwind aan de slag. Hij is pas
voor zichzelf begonnen en komt nu een dagje orde in de tuin aanbrengen. Om
10 uur had ik een vervolgafspraak bij chiropractor Nimo die me nog eens een
stevige behandeling voor de verklevingen onder mijn voet gaf. Daarna aan de
koffie met zn allen. De bedoeling van Rien is om de beplanting zo te maken dat
alles dichtgroeit. Hij scheurt de grote pollen en maakt overal mooie vlakken met
planten. Verder is het een kwestie van water geven en bijhouden. Het grindpad
naar de wei is nu wat verbreed zodat een eventuele caravan of camper gemakkelijk
naar achter kan rijden. Er moest het een en ander afgevoerd worden naar de wal.
Daar zorgde Wim weer voor. Storm heeft intussen al flink kennis gemaakt met
het schrikdraad. Hij bleef er met zijn poot achter hangen. Dat gaf een stevig
gejank en hij komt niet meer in de buurt van het hekje naar de wei. Bovendien
heeft hij ook ondervonden dat het water in vijver nat is. Hij kwam ineens
kletsnat aanzetten, alleen zijn kopje was nog droog. Terwijl wij bij zitten
te komen van de drukke dag, is Storm aan zijn avondsessie begonnen. Hij racet de
kamer door met een pluche beest in de bek, bijt me in de tenen en op mijn au
gaat hij me verwonderd aan zitten kijken. Tja dat was weer een
dagje
Toen we trouwden kreeg ik een hondenboek van
Dick, zei een van mijn mede expo-leden . Ze zijn een middagje bij ons op bezoek, Dea en Dick,
om ons onderkomen, erf en dieren te bewonderen. Ze waren erg benieuwd naar
onze nieuwe pup Storm. Hij zei toen: Bekijk ze maar goed en zoek er maar een
uit, die krijg je van mij. Maar ik zei: De hond die ik zou willen staat er
niet bij. Dick keek me stomverbaasd aan. Toen legde ik hem uit dat ik een dier
dat pech had gehad in zijn leven een tweede kans wilde geven. En zo kregen ze
een asbakkie van de Canarische eilanden, een totaal getraumatiseerd hondje. De
eerste avond , voor het slapen gaan ging het in de bench die voor de eerste tijd
van vrienden geleend was. Het arme dier jankte zo erbarmelijk dat ze het na een
uur opgaven en hem mee naar boven namen. Het plofte naast zn nieuwe baas op bed
en viel meteen in slaap. Eindelijk een veilige plek. Het had natuurlijk lang
opgesloten gezeten op een vorig adres En zo bleef het. Het arme dier had nog
veel meer traumas te verwerken, mishandeling en slaag." En zo kwam Dea aan haar
trekken, ze creëerde een veilige plek voor een arm beestje. Zo hebben ze een kat
uit het asiel, die bang is voor mannen. Ze springt ogenblikkelijk op de kast of
vliegt de trap op bij het zien van een man. Jankte Storm ook zo de eerste
nacht?, vroeg Dea. Ik kon haar vertellen dat het alleen in de auto op weg naar
huis een gejank was geweest, 10 minuten lang. En s avonds in de bench nog
ongeveer 3 minuten nadat we naar boven ware vertrokken. Nu is het zover dat
wanneer ik het zakje met beloningssnoepjes pak, de hond al in de bench zit. Hij
luistert perfect, gaat uit zichzelf naar huis als het hem te lang duurt bij de
schapen. Het is een bijzonder vriendelijk hondje waar we al veel plezier aan
beleven. Hee liekt op oe, zei Wim pas. t Is een aovend hond. Kiek maor, hee
is zo wakker as wat en vlög as een gek deur de kamer. Inderdaad is Storm s
avonds aan een speeluurtje toe en is s morgens is veel rustiger, tja net als
dit baasje.
Weer is er een nieuw lam geboren, een prachtig spierwit lam. Jammer voor
Rob dat het een ram is. Die heeft hij dit jaar al genoeg. Maar hij is er blij
mee, een goede in zijn soort. Toen Rob hem kwam bewonderen en fotograferen zag
ik dat hij hem optilde en naar de navel keek. Die was veel te dik en droogde
niet op. Hij had dit al vaker meegemaakt en die lammeren gingen allemaal dood,
waarschijnlijk doodgebloed. Wat nu? Er zijn een paar dierenartsen betrokken bij
de Vereniging van het Drentse heideschaap waar Rob ook veel voor doet. Eén van
hen werd gebeld. Die raadde aan om de navelstreng te ontsmetten en af te binden.
Zo kwam het dat ik op mn knieën in de wei lag het lam vast te houden terwijl
Rob er een stukje nylontouw omheen knoopte en kort afknipte. Dat werd afwachten.
Vanmorgen dachten we dat hij er geweest was. Het stond zo wankel op de benen
toen we hem rechtop zetten dat we dachten dat hij al verzwakt was. Toch kwam hij
tussen de middag weer bij. We hadden hem een paar keer op zn poten gezet en
warempel hij dronk weer bij de moeder die niet van zijn zijde week. En zo is er
hier altijd wat te beleven al is het maar met schapen. De beide lammeren van de
drieling die aan de fles moeten wennen zijn echt van het wilde soort, het is ook
een oerras die Schoonebekers. Gisteren had ik bedacht dat ze wel samen met de
andere drie fleslammeren naar buiten konden, maar één van de nieuwe brak er uit
en liep al bij de andere schapen in de wei misschien op zoek naar zijn moeder.
Rob was er net om het spierwitte lam te bekijken en kon hem maar met veel moeite
vangen. Nu zitten die twee weer een paar dagen binnen tot ze echt op me af komen
als ik met de flessen kom.
Het doktersechtpaar Piet en Alie van Haeringen en 'Jopie'.
Over wat
mijn ouders en grootouders meemaakten in oorlogstijd in de Achterhoek heb ik
natuurlijk het een en ander opgevangen en al eens verteld. Maar ook in Hattem
heb ik het een en ander meegekregen. Bij moeder Siet kwamen bij een luchtaanval
op de IJsselbrug de granaatscherven naast haar in de trap terecht terwijl zij
aan het dweilen was. Wim ziet het nog steeds voor zich. Vader Gerard die op het
distributiekantoor dienst deed bracht in zijn verfbussen met dubbele bodem extra
bonkaarten naar bepaalde adressen. Soms nam hij kleine Wim mee die er op de
heenweg welvarend uitzag maar op de terugweg aanzienlijk in omvang geslonken
was. Oom Wim de Bruin zat in het verzet en heeft heel nare dingen meegemaakt.
Zijn verzetsnaam was Jaap Boersma. Hij was ook betrokken bij de overval van de
Knokploeg in Assen om verzetsmensen te bevrijden. Hij is later zelfs onder zijn
naam uit het verzet begraven. Maar ook dokter en mevr. van Haeringen hebben
een rol gespeeld in die spannende oorlogstijd. Ze hadden jarenlang een Joods
jongetje in huis, Joseph Obstfeld, die meteen werd omgedoopt tot Jopie Bakker.
In het boek dat hij later schreef over zijn belevenissen als kind beschrijft hij
zelfs de veiligheidsinstructies die oom Piet en tante Alie met hem afgesproken
hadden. Een beweging met de hand of het knipperen met de ogen had al een
betekenis. In de kelder en op de vliering en zelfs in de tuin was een plek om je
te verstoppen. Zo heeft hij eens een hele dag achter in de tuin in een gat in de
modder achter een trapje gestaan toen er Duitsers, die getipt waren, kwamen om
hem op te halen. Toen ze eindelijk de moed opgaven en aftaaiden kon de totaal
verkleumde Jopie weer op verhaal komen. Hij werd daarna ogenblikkelijk uit
logeren gestuurd bij familie in Zwolle. Zelf zochten ze ook maar een poosje hun
familie op in Dedemsvaart om te wachten tot het in Hattem tot rust was gekomen.
Soms werden ze gewaarschuwd om maar even te verdwijnen. Zo had iemand eens een
dokter nodig maar alle dokters in Hattem waren er even niet, uit voorzorg. Na
een tijdje kwam Jopie ook weer terug naar Hattem en werd er verteld dat er een
ziek kind bij het doktersechtpaar woonde om te herstellen.
De fleslammeren een week geleden. De tweede van links is die van de
drieling die we het eerst hadden. De tweede van rechts is Guusje, het Drentje,
die nu bij Anja is.
Intussen hebben we weer een paar
rasechte Schoonebeker lammeren in de stal. Rob heeft ze vanmorgen in alle
vroegte gebracht, de rest van de drieling waarvan de moeder zo onverwacht dood
in de wei lag. Het was, zelfs in het hok, nog een heel spektakel voor ik ze om
de beurt te pakken had en de fles kon geven. Toen ze eenmaal doorhadden dat het
dezelfde melk is als die van moeders dronken ze het ietwat verbaasd op. Rob
heeft intussen gebeld en adviseerde om de andere drie bij hen in het hok te doen
zodat ze aan elkaar wennen. Ik heb ook wat gras geplukt omdat ze dat al lekker
vinden. Je moet toch wat over hebben voor een stelletje
weeskinderen. Intussen begint de rust na de komst van Storm weer te keren. De
katten die de boom in vlogen en de haan die een sprintje trok om aan dat speelse
monster te ontkomen, hebben zich er bij neergelegd dat er een nieuwe bewoner aan
het Schoolpad is bij gekomen. Ze houden Storm wel in de gaten en kijken eerst
hoe de stemming is. Maar 's avonds zit Suze op de ene leuning van de stoel
terwijl Storm bij mij op schoot zit. Storm legt af en toe wat onbenullig zijn
pootje op Suze, maar Suze haalt dan krachtig uit. Die laat zich haar plekje niet
afnemen. Loeder is nu 's nachts niet meer binnen. Die gaat op jacht. Tot onze
verbazing heeft ze in twee dagen al drie dode jonge ratten op de stoep gelegd.
Ik heb geen idee waar ze die vandaan gehaald heeft. We moeten onder de kapschuur
maar een val zetten. Misschien zitten er ergens nog meer.
En bij onze plaatselijke festiviteiten wonnen mijn buurjongens Frank èn Tim allebei een gouden medaille bij de Flintenloop.
Wat een feest was het vandaag in het hele land: de troonswisseling. Van Bea..
bedankt tot Oranje boven, oranje boven, lang leve de koning èn Maxima. En wat
kan dit land er een feest van maken. Twee jaar geleden waren Curtis en Berdena
op Koninginnedag in Amsterdam en keken hun ogen uit. Maar het enthousiasme was
vandaag zeker niet minder. Zonet zaten we nog even af te kicken bij Andre
Rieu en hij speelde net An der schönen blauen Donau. En ik moest ineens aan onze
opa Eggink denken die in april 1932 onderweg was naar zijn oudste zoon Herman in
Amerika. Ergens op de Atlantische Oceaan op dat grote schip de Auroria van de
Holland Amerikalijn kreeg hij het orkestje zover dat ze voor hem An der schönen
blauen Donau gingen spelen. Meteen kan ik melden dat oom Bram Joop gebeld
heeft om te zeggen dat er morgen, 1 mei, aandacht aan opa en opoe Eggink besteed
wordt in een televisie programma in verband met de Joodse fam. Sanders. Bram
wist niet hoe laat en in welk programma het te zien is. Het zou Holland Doc
kunnen zijn maar de tv gids meldt daarover iets anders maar wel iets over de
oorlogstijd. Wie interesse heeft moet het maar even in de gaten houden.
De balkonscene na de abdicatie
Een onderonsje tussen oma Beatrix en kleindochter Amalia, nu de prinses van Oranje
De modezaak van The Sting in Enschede, maar ook die in Emmen is prachtig met
een paar verlichte roltrappen.
Terwijl we vroeger regelmatig op
woensdagmiddag Eva en Robin van de verschillende basisscholen ophaalden en er
een gezellige middag van maakten, is dat heel wat minder geworden sinds ze op
het voortgezet onderwijs zitten. Eva heeft voor het Esdal College gekozen, mede
vanwege de extra aandacht voor cultuur en debatteren. Robin ging voor het
Hondrug College, vooral door de afdeling Technasium. Maar allebei doen ze het
goed en hadden zelfs nu, in de 3e klas VWO, geen onvoldoendes. Er was door
beiden ook hard voor geknokt. Daarom vroegen we ze een middagje mee uit om te
shoppen. Daar waren ze beiden voor in en na het verzamelen bij Petit Restaurant
Mickey, waar ook Rick zijn middagje winkelen begon, ging het regelrecht naar The
Sting, een modezaak voor jongeren. Het geluid dat er binnen te horen was
beloofde voor Wim niet veel goeds. Maar ik moet zeggen dat hij het goed en
met verve doorstaan heeft. Eva en Robin zochten eerst een leuk setje voor Robin
uit. Meteen geslaagd. Eva had er meer werk mee, maar slaagde uiteindelijk ook
voor een paar leuke zomershirts en wist precies welke schoenen ze erbij wilde,
maar jammer, die waren niet meer in haar maat. Dat wordt verder speuren op
internet. Met een ijsje bij Toscana besloten we de middag en volgens mij gingen
de twee heel tevreden op huis aan.
Daar zitten we dan... op een kale vloer. De honden die anders aan onze
voeten liggen, zie je verbaasd in het rond kijken. Storm heeft zich
teruggetrokken in zijn bench en Queeny ligt op een klein matje bij de ingang
naar de voorste kamer. Ik verbeeld me dat hij wat teleurgesteld kijkt. Ik
herinner me ineens dat ik gisteren bij Het Goed een aardig blauw kleed heb zien
hangen, z.g.a.n. en 45 euro. Wim gaat straks naar de Voedselbank om mee te
helpen, maar misschien kunnen we nog...? Wim komt in de benen. 'Dan gelieke
maor'. Even later hebben we de zware tafel van de kant, blauw kleed op de plek
en de tafel en stoelen weer terug. De honden hebben weer een plekje. En ik
heb verder een rustige dag. Gewoon gestofzuigd en even flink de stenen vloer
geschrobd. Ik moet wel wennen aan dat blauw op de vloer, als ik eerlijk ben. Het
past eigenlijk niet... of ik moet de stoelbekleding aan gaan passen. Rood zou
hier beter staan. Had ik ook niet een mooi rood kleed zien hangen? Mijn blik
gaat even naar de voorkamer. Daar zou blauw wel staan... ik weet het
zeker. Die middag gaat Wim zingen met zijn zanggroep de Neighbours in het
Aleida Kramerziekenhuis in Coevorden. Wim spreekt het al jaren uit zoals de
mensen het hier ook doen: Coevern, en die oe een beetje lang aangehouden. Als
hij terugkomt leg ik hem mijn plan voor. Zou rood hier niet beter staan? En het
blauwe daar? Als dat rode kleed er nog is... zullen we? We kunnen het net redden
voor de winkel sluit om half 6. En zo komt het dat we nu twee leuke kleden
onder de voeten hebben in plaats van niks en de honden weer strak aan onze
voeten komen liggen.
Het is niet anders. Het mooie grote handgeknoopte smyrnakleed dat 6 jaar
lang onder de keukentafel onze voeten warmde, is niet meer. Ooit, toen ik het
net ontdekt had bij mijn favoriete Kringloopwinkel, had ik visioenen dat hij
onder Naardens burgemeesters tafel zou hebben gelegen. Er staat nl het wapen van
Naarden op. Het was op twee brede stroken stramien geknoopt en ik zag al voor me
hoe verschillende vrouwenclubs er mee aan de slag waren geweest. Het moest er
eens van komen om hem eens helemaal onder die zware tafel vandaan te halen en
buiten een opknapbeurt te geven. Met veel moeite, man- en vrouwkracht, kregen we
hem naar buiten maar het bleek al gauw zulke slijtage te vertonen aan de
onderkant dat de gaten er in vielen. Dat wordt dus de stort. Het is
natuurlijk ook handig om zo weinig mogelijk kleden op de vloer te hebben met een
jonge hond. Tot nu toe bijt Storm alleen nog maar op zijn piepkip, de kluifjes
en zn flos. Hij gaat er voor het gemak en zijn eigen veiligheid mee in de bench
liggen òf aan onze voeten. Terwijl wij vanmiddag aan het hannesen waren met dat
grote zware kleed zocht hij een verstopplekje op tussen de bank en de stoel.
Alleen zijn neusje was nog te zien. Hij zal ook niet snel meer in de wei bij de
lammeren komen. Hij was onder het hek doorgekropen en kreeg een schok van het
schrikdraad apparaat. Wat maakt zon pup mee in die eerste weken! Nu is het
tijd om even te knuffelen. Je ziet het!
September 1942. De familiefoto op de trouwdag van Hendrik Jan Eggink en
Coba Bijenhof.
Het was te verwachten. Na het bezoek dat Cees en Nini
Derlagen aan ons brachten vorige week zondag om over het gezin van opa en opoe
Eggink te praten en met name over het Joodse meisje Elly Sanders, was mijn
interesse natuurlijk extra gewekt. Gisteravond zou in de Schouwburg in Lochem de
film De Baby te zien zijn , over een Joods babytje dat de oorlog overleefde.
Maar daaraan voorafgaand zou Cees vertellen over de Joodse kinderen uit Lochem
waarvan er maar zo weinig terugkwamen. En zo kwam hij erop om het verhaal over
Elly Sanders in het bijzonder te vertellen. Wim wilde het op zich nemen om de
fleslammeren plus pup Storm onder zijn hoede te nemen en zo toog ik gistermiddag
naar Eefde om samen met Ben en Diny de bijzondere avond in de Lochemse
Schouwburg te bezoeken. En het werd bijzonder! Het werd door Cees erg op
prijs gesteld dat wij er waren en ik moet zeggen dat hij een boeiende trant van
vertellen heeft. Er werd ademloos geluisterd. De trouwfoto van onze ouders
Hendrik Jan en Coba werd vertoond met de toen 9 jarige Elly links vooraan op de
foto. Meteen kwam er een stem uit de zaal: En dat meisje rechts is mijn
moeder. Ook Ineke en haar dochter Carla waren er. Cees had ook Ineke een bezoek
gebracht en zelfs tante Jantje die het uit eerste hand kon vertellen wat er
precies gebeurd was toen die beide kopgeldjagers ineens bij de Boskamp aankwamen
om Elly op te halen om naar haar ouders te brengen. Tante Jantje was net een
paar maanden ervoor met ome Jan getrouwd en woonden ook op de Boskamp en wist nog precies hoe het allemaal
gebeurd was. Ook de foto van opa en opoe op de Dam in Amsterdam met hun goede
vriendin juffr. Ouwenaller, liet hij zien. Opoe in de Achterhoekse dracht, het
parapluutje in de hand geklemd, voor je weet maar nooit, en opa zo ontspannen alsof hij
alle dagen in de stad liep.
Een foto van baby Anneke met Anne Frank. De beide families waren
bevriend.
Na de pauze werd de film De Baby vertoond. Wat kan ik zeggen
een bijzondere film waarin je meeleeft tot aan het onverwachte einde. Ik wil
hier niet veel van zeggen, want op 4 mei is de film op tv te zien en ik kan hem
iedereen aanraden. Het zou helemaal bijzonder worden als het verhaal van Cees
ook hieraan vooraf zou gaan. Na afloop praatten we onder het genot van een
drankje samen met Cees en Nini Derlagen en nicht Ineke en haar dochter Carla nog na.
Natuurlijk was Storm de topper voor Agnes afgelopen weekend. Behalve met het
voederen van de lammeren was ze steeds met Storm aan het spelen. Nee ze hoefde
zich niet te vervelen. Samen volgden we een deel van de Kunstroute die behalve
bij de Fabriek waar 35 Emmer kunstenaars exposeren door heel Emmen langs open
atelierdeuren ging. Gert Sennema was bij De Fabriek bezig met het bewerken van
een levensgroot blok hout tot een standbeeld. De kettingzaag deed zijn werk. Wij
beperkten ons daarna tot het Waanderveld. Heel verschillend waren de
kunstwerken, van abstract tot figuratief of een combinatie ervan. We werden
overal hartelijk ontvangen, maar bij Ellen, mijn eigen schilderdocent natuurlijk
extra. Agnes vond het allemaal prachtig. We zijn nu wat tijd betreft nog
afhankelijk van de voedingen van de lammeren, nu nog 4 keer per dag. Dinsdag
wordt het 3 keer en dan al snel 2 keer per dag. Ze doen het goed, die kleine
druktemakers. Als ze me zien hebben ze ook meteen honger en zetten ze het op een
mekkeren. Kan nog wat worden als we meer in de tuin bezig zijn.