Een man komt langs een bloemenzaak en leest het opschrift: ZEG HET MET BLOEMEN "Ô", denkt hij blij, "dát is de oplossing!" Hij stapt binnen en vraagt een roos. De bloemist vraagt: "Eén roos, Meneer ?" De man, opeens weer kleintjes : "Euh, ja één, eigenlijk ben ik … niet zo’n prater ..."
Er waren 18 expedities nodig, -dat kostte 8 jaar tijd- om 39 extravagante vogelsoorten te filmen die nergens anders leven dan in Nieuw Guinea en omliggende eilanden. (recht boven Australië) Tim Laman, camera Ed Scholes, klank
Met rubberlaarzen en lange mouwen in een tropisch oerwoud? Die film moet zweet gekost hebben. En waarschijnlijk ook bloed, door beten van insecten en andere vieze beesten. En misschien zelfs tranen, van vermoeienis, van frustratie en soms van opluchting ... 8 jaar, vreemde vogels, die makers. Nuja, ze werken voor National Geographic. Dat verklaart het misschien. the birds of paradise
Hier een voorproefje van de film, van de onderneming van Tim Laman, camera & Ed Scholes, klank. Klank aanzetten, niet te luid, voor de Engelse ondertiteling de =knop aanklikken: http://www.youtube.com/watch?v=YTR21os8gTA 05min38 inkijk in een speciale manier van leven, voor het maken van een speciale documentaire.
Mij verbaast het hoe mensen situaties verschillend aanvoelen of ondergaan. Zoals bijvoorbeeld het schoollopen bij 'nonnen', wat sommigen zure oprispingen geeft. Ik heb ook school gelopen (letterlijk een half uur gaans) bij nonnen en ik hou daar de allerbeste, warme herinneringen aan over.
Als men weet hoe het er aan toe ging in de maatschappij 60-70jaar geleden: streng en hard, op alle vlakken, thuis vooral werden geen bloemetjes gestrooid: de opvoeding diende streng te zijn, en dan kwam de oorlog het ook nog eens versterken.
Bij de nonnen echter ondervond ik warmte, vriendelijkheid en begrip. Mijn hart wordt er nog warm van als ik er aan denk. En ook zij hebben bij mij de grondslag gelegd van het geloof. Iedere zaternamiddag kregen wij Gewijde Geschiedenis, dan werd er grote perkamenten prent met bijbelse tekening opgehangen aan het schoolbord en terwijl de zuster vertelde tikte ze met haar stok de beeltenis aan waarover zij het had. Die tik op het perkament zou ik nog kunnen herkennen uit duizend andere. En ja, ik doe (nog) volop mee aan het paasgebeuren, met hart en ziel en overtuiging. MVS
Herinneringen gepolijst door de tijd, net als de mijne.
Uw klaslokaal zie ik voor me, de warmte van de kachel is voelbaar. De klas als cocon. Die uren van rust en geborgenheid zijn zalf voor een kinderziel en ik hoor die zachte tikken op de aanwijsprent.
Maar neem aan dat vijftien à twintig jaar later de situatie gans anders was en dat die tik toen dogmatisch klonk.
Bij onze noorderburen circuleren moppen over domme Belgen. Bij onze zuiderburen hebben ze moppen over les petits Belges. We zijn goed omringd hé. Nuja, zelf zijn we ook geen engeltjes.
En kijk, daar is iemand die Belgische bieren weet te waarderen. ‘k Vind het een mooi filmpje, al was het maar voor de impressie van Parijs.
Oma vroeg aan Kleintje of het zo wat meeviel, nu ze al acht dagen acht jaar oud was. Ja, dat ging. Groot zijn viel best mee.
- En wat hebt ge u voorgenomen? Wat zijt ge zoal van plan. - Ik ga later koningin worden. - Koningin? - Ja, en dan zeg ik : stoppen met oorlog maken. - En stoppen ze dan?
Kleintje knikte.
- Waarom stoppen ze dan? - Omdat ik het zeg. - Omdat gíj het zegt? - Ja. Omdat ik koningin ben. Dan doen ze wat ik zeg.
Zo simpel is wereldvrede. Koningin worden en zeggen : stop daarmee.
Een jaar of dertig geleden (of langer) was er een modelletje van kamerjas in de mode, een korte kimono in synthetisch satijn, in fel rood of fel blauw met op de rug een paar oosterse lettertekens die zeer zeker grote filosofische wijsheden verkondigden.
'k Had er zo twee. Die dingen waren spotgoedkoop en niet kleurvast of vormvast. ‘t Was dus handwas. Dat klonk toch chic zeker, dat ik mijn negligés met de hand moest wassen. In het meervoud dan nog wel! Wat een besogne! Maar ’t was dat of een hoop draden, want in de machine zwierden die dingen kapot, zelfs aan 400 rpm.
Op een dag las ik ergens dat die Oosterse Wijsheden meestal prietpraat waren en soms zelfs gore praat en dat geen ene weldenkende Oosterling die dingen zou dragen, nog in geen duizend jaar. Die spullen waren op de westerse markt gegooid om eens goed te kunnen lachen met de Barbaren. Met ons dus, de Westerlingen. Weg kimono’s.
Een gelijkaardig verhaal zat vanmorgen tussen de mails, eigenlijk enkel de afbeelding maar de prent spreekt voor zich: een jonge vrouw laat op het rechterschouderblad 'Zoekende Ziel' tatoeëren. Wholeness & tutti quanti, maar dan in ’t Chinees. Ik vermoed dat ze met zoekende ziel iets bedoelt in de richting van het verlangen naar volkomenheid in een universele geest. Minder de renaissancemens, de analytische, onderzoekende geest die criteria hanteert, want dan was die tattoo er niet gekomen hé.
Iemand was zo goed voor haar te vertalen wat in haar huid werd geïnkt. Voldoende scrollen, naar n° 29. Om de Chinese tekens aldaar te vergroten, CTRL + muiswieltje:
Pijnlijk hé. In alle betekenissen van het woord, fysiek, financieel en emotioneel. 雞 麵 湯is wat er staat, of voluit雞肉麵條湯. Wat het betekent zien we hier : Afbeeldingen van雞 麵 湯, of ook Afbeeldingen van雞肉麵條湯
Mijn flut-kimonootjes kon ik zonder veel hartzeer wegdoen. Maar hoe moet het met een grote en dure tattoo die men met doorzetting (tanden bijten) en met veel overtuiging laten zetten heeft? Pijnlijk, dat zweverig gedoe van Zoekende Ziel.
Dit filmpje werd gemaakt 'voor ’t geval'. Voor ’t geval de verzekeringsmaatschappij documentatie zou vragen. Maar goed dat het filmpje gemaakt werd, want ...
Stel, de schildpad van de kleindochter en de kleinzoon komt mee logeren. Oma en Opa zijn niet meer zo gewend aan klein gedoe op de vloer. Ooit konden ze soepel slalommen tussen een jonge hond en twee kruipertjes. Later tussen hun Duplo- en de Legoblokjes. Nu willen de gewrichten niet meer zo vlot meer als toen en de hond wordt ook oud.
Maar goed, als de kleinkinderen komen logeren, dan is hun huisdier ook welkom natuurlijk. Het is maar een kwestie van kijken waar men de voeten zet, newaar. En daar hebben ze het volgende op gevonden :
- Mam! Mag ik een slang houden? vroeg Pieter. - Natuurlijk Jongen, zei Laura.
Hij was toen een jaar of dertien en was in de zoveelste fase van verkennen wat thuis kon en wat niet kon. Bij Laura en D kon veel maar er waren ook nog Steven, Lien en kleine Uma. En de hond. Aan hun gemoedsrust en comfort moest ook gedacht worden, ivm mogelijk ontsnappende slangen.
- Natuurlijk Jongen, zei Laura dus. Reken efkes uit wat een terrarium kost, en wat een slang zoal eet aan ratjes en muizen. En wat die beestjes als voer moeten hebben. Want die eten ook natuurlijk, in afwachting … Bereken het totaal en dan laat ik u weten wanneer die slang er komt.
Pieter zag niet zozeer het rekenwerk dat Laura hem oplegde, hij zag vooral een zee van zaken waarmee hij geen rekening gehouden had. Slangen eten levende kost. Geen hondenkorrels. En die levende kost heeft dan ook weer een terrarium met inrichting nodig. Muisjes … een muisje is zoiets als een hamstertje met een staart. Klein en lief en pluizig. Om levend gewurgd te worden. Hij zag dingen waaraan hij niet gedacht had. Obstakels.
Eigenlijk wou hij maar weten of het zou kunnen, een slang in huis. En vermits Laura geen veto stelde en zelfs niet moeilijk deed over een slang in huis, was het voor Pieter eigenlijk al in orde. Er waren wel de praktische bezwaren, zoals levende muisjes voeren aan de slang. Maar voor de rest was het in orde hoor, hij zou eventueel een slang mogen houden. Als hij dat (nog) zou willen. Diplomatisch opgelost van Laura, dacht ik toen, en dat dezelfde dag nog.
--- vele jaren later ---
Na haar verhuis naar het appartement besloot Ma (toen 83) dat ze terug auto zou rijden. Tina was in alle staten. Ik hield mijn hart vast. Laura heeft het opgelost:
- Da’s goed hoor, Mama, het zou zelfs gemakkelijk zijn voor ons dat ge zelf weer auto rijdt. Ge geraakt toch in en uit deze garage? (steile toegang met een bocht) Voor benzine is het wel een omweg natuurlijk, maar voor uw boodschappen is het zeker de oplossing. Eigenlijk is ’t een heel goed idee, deed ze opgetogen. Dan hebben wij weer tijd voor andere dingen, dan kan ik deze week toch al naar de keuring.
Ik hield mijn adem in: was dit niet te doorzichtig? Laura prees het idee zachtjes de hemel in. Ze omarmde het initiatief. Ze knuffelde het dood met 'garage' en 'pompstation' en 'boodschappen'. En terloops had ze ook nog het woord keuring laten vallen. ‘k Was blij dat ze niet over wisselstukken begon.
Eigenlijk wou Ma maar weten hoe het idee zou aankomen 'weer zelf auto rijden'. En ze heeft dat idee ook helemaal zelf laten varen, want er was dat gedoe met de keuring elk jaar hé. Diplomatisch opgelost van Laura, dacht ik toen. En dat de dag zelf nog.
Werken van thuis uit, zonder dat de concentratie verstoord wordt, zonder dat men afgeleid wordt. Geen tussenkomsten van chefs, geen onderbrekingen door collega’s, niemand die zich geroepen voelt te komen 'helpen'. Thuiswerken, al is het maar één dag in de week. Wat een verademing! Thuiskantoor is een droom. Eindelijk zal men bergen werk kunnen verzetten!
SPIJBELEN is volgens mij iets voor scholieren van puberleeftijd. Ofwel doen ze het uit ondernemingszin, omdat de wereld te wijds is om onverkend te blijven, en daar moet dringend tijd voor uitgetrokken worden. Ofwel doen ze het uit baldadigheid, omdat de beklagenswaardige spijbelaars moeite hebben met het verpoppen van wonderwezentjes tot gewone mensen.
BROSSEN, heet het bij studenten. Daar zijn ook een aantal goede redenen voor. Men heeft bijna een lief. Men brost om hem te kunnen zien/ontmoeten. Men heeft een lief. Men brost om bij hem te kunnen zijn. Men heeft geen lief meer. Men brost om de rotzak te kunnen vergeten.
Z’N KAT STUREN. Of daar goede redenen voor zijn weet ik niet. Volgens mij is het gewoon plat verzuim. En laf ook nog. Men durft niet wegblijven en men stuurt dan maar het huisdier :
Het staat nu voor de derde keer op en ik krijg er nog kippevel van.
Kris De Bruyne zou ooit eens gezegd hebben : "Er zijn er twee die men niet covert, Dylan en Cohen. Daar blijft men af." En ik vond toen dat hij gelijk had. Toen hé, nu niet meer.
Dat het een beetje galmt in de kerk is niet eens erg. Dat maakt het eigenlijk nog specialer. Er zit iemand te snotteren hoor ik nu. Als haar schmink maar niet uitloopt, want het wordt nog een lange dag. Het is niet de bruid, dat gesnotter. De bruid zit blij & opgetogen te wezen (04min59). Misschien heeft ze wel een traantje weg gepinkt, maar zij is niet degene die zat te snotteren, volgens mij.
En de man kan zingen. Een pastoor die kan zingen … ‘k Zat te wachten op de passage waar hij de hoogte in moet en kracht moet geven, dat haalt hij moeiteloos hé. Daarmee is nog maar eens aangetoond dat Ieren het hebben. Ze leren dat niet op school, zij hebben het van uit de kool. ’t Is iets genetisch.
‘k Heb ’t filmke al duust keer doorgemaild. Dan hebben ze straks iets om de dag goed mee te beginnen. Machtig speciaal filmke, klank aanzetten : https://www.youtube.com/watch?v=XYKwqj5QViQ 05min16 – tekst staat onder het schermpje
Welk huisdier aast op de goudvis, als het niet de kat is?
Toch niet de hond? een hondshaaitje dan misschien, dat mee in dezelfde bokaal zit … kan niet hé, die ene wil zout water, de goudvis wil zoet water. Een visarend, een goudvisarendje dan, dat zo maar binnen komt vliegen. Dat moet een ingebeeld dier zijn. Ik dwaal af. Nee, ik kan me echt niet indenken welk ander huisdier dan een kat zou azen op een goudvis in een bokaal. En katten voelen zich superieur, dat ook nog, zij praten niet met anderen.
Welke vijf gebouwen ik in België als mooiste zou klasseren weet ik niet zo direct, maar ik weet zeer zeker welk gebouw mag verwijderd worden : de Basiliek van Koekelberg. Basiliek van het Heilig Hart te Koekelberg, om volledig te zijn. Kan een heilig hart zoveel praal en vertoon verlangen?
Dominant, deprimerend dominant. Gelijk uit welke richting men komt, van Sint Agatha Berchem, van Jette, van Molenbeek of van centrum Brussel, elke keer kijkt men op die opdringerige mastodont.
Dit gigantisch gedoe is niet ontworpen om de kleine devote mens te inviteren, het is ontworpen om het instituut KK te laten gloriëren. Het is een architectuur om een individu te verpletteren ipv te ontvangen in een warmte. De sovjet idee, daar leunt het bouwsel bij aan.
Koekelberg http://www.ingelicht.be/basiliek-van-koekelberg-bw/afbeelding-2567 Art Deco, zogezegd. Is dat bouwsel Art Deco? Ik dacht dat binnen de Art Deco op mensenmaat gewerkt werd. Het Centraal Station van Brussel (Henri van de Velde) is lager van structuur, met verticale lijnen. Mensenmaat. Zoals ooit in de Renaissance gebouwd werd.
Koekelberg is vergelijkbaar met de sovjet stijl. Te groot, te hoog, te pompeus, te koud … En te duur. Zowel toen in de bouw als nu in het onderhoud. Munten van 25 centiemen met een gat in waren toen nog geld, schoolkinderen hebben ze toen doen bijdragen. Schoolkinderen? Heelder gezinnen. De sociale controle van het K-onderwijs was alomtegenwoordig.
Het ding verkopen aan de meest biedende. Misschien kunnen de Mormonen er iets mee doen? Zij hebben overschot van plaats in de woestijnen van Utah. Daar staat het bouwsel dan uit het zicht van omwonenden. In een woestijn wonen immers geen omwonenden. Gelukkig voor hen.
En dan ook : De twee torens, die twee fallussen bij de koepel, het is een ontwerp dat niet bepaald aanspreekt als oord van bezinning of devotie. Het imago van het bouwsel werd al vergeleken met een gigantisch eroscenter, en het gebouw is volgens mij het een ideaal decor voor een regisseur die een remake overweegt van Eyes Wide Shut.
Een bulbsteven is een torpedovormig onderdeel van de boeg van een schip. Het bevindt zich onder de waterlijn. Door de bulb wordt de stroming rond de boeg beïnvloed. Hierdoor wordt, afhankelijk van de snelheid, de golfweerstandvan het schip verminderd. Hierdoor is minder vermogen en dus minder brandstof nodig om een bepaalde snelheid te bereiken, of kan bij hetzelfde vermogen een iets hogere snelheid worden bereikt. Dit effect is vooral merkbaar bij grotere schepen. Daarom hebben vrijwel alle moderne grote schepen een bulbsteven.”
Hoe laat men ze thuis weten dat men de zeven zeeën de baas kan? Met de zoveelste foto in full uniform. Maar deze keer wordt de foto niet genomen op de brug. Als men werkt op een schip als de Queen Mary 2, poseert men op de bulb want decor is alles. bulb van Queen Mary 2
Ik denk niet dat bovenstaande foto getrukeerd is, omdat er een plekje op de bulb ontdaan is van algen en zeewier. Tegen het uitschuiven is daar een plek om te staan vrijgemaakt. Daardoor denk ik dat de foto niet getrukeerd is, er staat écht iemand.
Bovenstaande schreef ik 03/2014, toen ik argeloos door het Internet struinde. Eén ding had ik toch al juist gezien, dat het geen getrukeerde foto is want onlangs, bij verder zoeken, kwam ik meer gegevens tegen. Aha! bulb van Queen Mary 2 Weten ze bij de verzekering dat iemand … Waaghalzerij of niet, de locatie is goed gevonden, vind ik. En ’t is een mooi aandenken voor de persoon in kwestie. Want men krijgt niet elke week de kans om zo’n foto te laten maken: klank aanzetten, (ondertitels ook Engels) aanzetten met =-toets https://www.youtube.com/watch?v=41_iAWaG8YA 02min42
Voor meer : December 2011, de Queen Mary 2 ligt in een droogdok in Hamburg. Hou de cursor klaar op de stopknop. Op 01min55 komt de bulb in zijn geheel in beeld tot 02min02. In die zeven seconden efkes stoppen om de bulb op het droge te kunnen bekijken. klank aanzetten, (ondertitels Engels) aanzetten met =-toets https://www.youtube.com/watch?v=KXqSh8G18BE 07min05
Het woord van die week was rechtsorig, men zegge het voort.
“In een lawaaierige omgeving kunnen mensen beter onthouden wat er gezegd wordt als ze vooral met hun rechteroor luisteren. Vooral kinderen zouden rechtsorig zijn, maar ook volwassenen nemen in rumoerige omstandigheden complexe informatie beter op met hun rechteroor. Informatie die rechts binnenkomt, gaat via een kortere weg naar het deel van de hersenen dat spraak en geheugen stuurt. Dat zou de rechtsorigheid verklaren.”
Hadden ze nu écht geen ander woord kunnen vinden voor dat verschijnsel? Zoals het er nu staat lijkt het op een typfout, rechtsorig ... pft. www.taaltelefoon.be
Laatst hoorde ik Vivaldi tussen de groentes en het fruit 't was denk ik in den aldi of was ‘t in de colruyt?
Laatst hoorde ik een polonaise en ja, je raadt al waar ja, 't was in de delhaize tussen oesters en kaviaar
Geef mij toch maar Vivaldi vier seizoenen lang de colruyt of den aldi dat is van geen belang MajuMau 04/2014
Wat een rust daar van uitgaat, van die twee laatste lijnen.
Iets dat er bij aansluit, maar dan in uptempo : Mevrouw Jasperina De Jong op een tekst van Guus Vleugel. ‘k Was vergeten welk een stembereik zij had. Tijdens het beluisteren kan men gerust terugkeren naar onderstaande tekst, qua beeld is het filmpje niet echt veel zaaks maar de tekst is goud waard. Vind ik.
Vivaldi, Vivaldi Ik hou zo van Vivaldi Ik dweep zo met Vivaldi Ik kan hem altijd horen 't Is balsem voor mijn oren Maar op de radio Is het altijd Adamo Of Cor of rock Of noem maar op U weet precies wie ik bedoel Die troep, dat stel U kent ze wel Een ramp voor 't muzikaal gevoel
Maar als er ooit een ramp gebeurt Waarom de hele natie treurt Bijvoorbeeld met een mijn Of een gebotste trein Bij Alphen aan de Rijn O, wat een paniek O, wat een tragiek Nee, nee, nu geen muziek Dan kan Corry Brokken Doodsbleek en geschrokken In een hoek gaan mokken En dat is dat Tralalalalalalalalalalalalala
En dan denkt Hilversum opeens Vivaldi, Vivaldi Dan wordt die trieste dag Zo vol van rouwbeklag Bij toverslag een lentedag voor mij Ik weet het leed is bijna niet te stelpen De nood is groot, maar ik kan 't ook niet helpen
Ik hou van Vivaldi, Vivaldi, Vivaldi, Vivaldi Ja, ik hou van Vivaldi, Viiiii, Viiii, Vivaldi Het Rijk is overrompeld In diepe smart gedompeld Ik weet het wel Maar heel die lange rampendag Dan jubel ik en schaterlach Hahaha Helaas voor mij Het gaat voorbij Omdat haast elke wond geneest En 'k denk altijd Vervuld van spijt O Heer, geef spoedig weer zo'n feest ... Tekst: Guus Vleugel, 1965 ? - Muziek: Antonio Vivaldi
de Middelbare Leeftijd is als de jeugd zonder de lichtzinnigheid en als de ouderdom zonder de aftakeling. Daniel Defoe
Daniel Defoe - wikipedia
De leeftijd zonder lichtzinnigheid? Méént ge dat Defoe? Meent ge dat écht? Het is wel in de Middelbare Leeftijd dat de Midlife Crisis zich voordoet. En die hormonenopstoot heeft al zoveel schade veroorzaakt dat er heelder studies aan gewijd zijn. Er zijn zestigers die nu nog afdokken voor wat ze in hun Middelbare Leeftijd hebben aangericht en die nu in een studiootje wonen, ipv in dat huis tussen ‘t groen van toen.
Sorry hoor, de Middelbare Leeftijd is geen garantie tegen lichtzinnigheid en de schade die dan aangericht wordt is soms beduidend ernstiger dat wat een jeugdig persoon in onbesuisdheid veroorzaakt.
Er is een hele industrie gericht op de Middelbare Crisis, heelder straten & mensenhandel zijn afgestemd op de gedachte van ‘NU-want-straks-kan-ik-niet-meer’. Het financieel failliet van die gedachte volgt ongeveer twee jaar later.
Deze beschildering zouden alle roltrappen mogen hebben. Allemaal. Vooral de roltrappen in trein- & metrostations. En in luchthavens!
foto van 't Net
Deze markering zou in alle talen verstaanbaar & duidelijk kunnen zijn. Men moet niet eens kunnen lezen. En toch blokkeren mensen de linkerkant. Ik verwachtte dat alle andere reizigers, allemaal, die gele markeringen zouden snappen. Maar met die verwachting was ík de idioot. Al was ik niet de enige.
En toen ging de oudste de nieuwgeborene begroeten, het kleinkind van haar petekind, hem bewonderen en hem verwelkomen in dit bestaan. Daarvoor had ze stille wensen in haar hoofd en in haar hart. Genoeg voor heel zijn verder leven. Het hare duurde al 95 jaar. Het bezoek vroeg een inspanning van haar gestel, maar ze wou en ze zou de lus rond maken. Daarna was ze klaar.
Ze werd ontvangen door het gezin, met de egards waar haar broze leeftijd recht op geeft, en werd omringd met alle zorgen waar een geëerd familielid recht op heeft. Comfortkussens, stoofvlees, frietjes en ijsroom. Er werden stille glimlachjes uitgewisseld, de boreling sliep rustig en alles was goed zo.
Na de feestmaaltijd bracht men haar naar het huis. Ze werd in bed geholpen. Ze zuchtte tevreden en bedacht dat alles rond was en paste in deze wereld. De fee viel in een diepe slaap.