Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
07-11-2008
Mijn tuin, mijn leven
Nutteloos
Ik kreeg deze tuin van mijn vader, en meet hem elke dag opnieuw, maar ik zie er het werk van mijn moeder en raak de getallen weer kwijt
Als de vogels weer vlinders jagen en de regen de blaadjes kraakt, als de vruchten lachend gloeien en de kindjes pluisjes blazen.
Ik wist niet dat tuinen ook stoppen bij hekken of hagen vol groen. Ik dacht dat tuinen steeds groeien en zich wentelen in de wind.
Ik hoorde de echo weergalmen van de zoveelste zachte winter en de beekjes van verloren water, die zoeken of er een vijver is.
Ik rook de adem van seringen en de dampen van je gebraad op het vuur daar bij de muur van het huis dat we er bouwden.
Tot de tuin ineens gesloten werd en ik niet verder meten kon. Tot ik geen stap meer verder zette omdat ik al voor de muur stond.
Bij het beste eten hoort een saus. Wie daarbij nog een wijntje drinkt, verstaat de onvolprezen kracht van een aanmoediging of een applaus, een uitgestoken hand als je zinkt; een knipoogje als jet niet verwacht.
En als ik weer het ravijn in glijd, sneller dan de traan op mijn wang, wend ik mijn blik naar t hemelblauw, en vergeet ik al mijn dwaze spijt. Nu ben ik helemaal niet zo bang. En dat komt alleen door jou, o vrouw!
De klok tikt zolang die andere niet luidt voor jou
Klokken
Mijn kleinzoon is gefascineerd door het tikken van de klok, al loopt hij lang nog niet alleen, het tellen heeft hij niet geleerd, maar het luiden van de klok animeert de peuter als geen één.
Mijn moeder heeft al lang verleerd nog te lachen naar de klok, want ook zij is niet goed te been. Jaren lang heeft ze zich verweerd tegen de wil van de klok die ooit eens luidt voor iedereen.
Ik telde de jaren dat ik reisde om te weten wat mijn ogen me konden onthullen, mijn rede me kon bewijzen en mijn geheugen kon bevatten.
Toen had ik begrepen dat geen god een plaats vond in mijn wereld vol verstand.
Zelfvoldaan zakte ik weg in een diepe slaap vol dromen over wetten die ik voortaan kon schrappen om mijn drijfveren los te laten.
Alleen droomde ik ervan ooit nog zo een mens te maken zo perfect als ik geworden was.
Ik ging ten onder aan de kwelling van het besef dat dit doel voor mij niet te bereiken was, haalbaar alleen door God, wiens bestaan ik niet ontkracht, maar wel bewezen had.
Dodenherdenking wegmoffelen, liever griezelen, ole ole!!!! (klik op de foto)
Het nieuwe Allerheiligen.
Als oktober op haar einde loopt en je weer op je vakantie hoopt, die de troost is van de welvaart, en de versiering van de uitvaart, zie ik de kinderen in hun graf, moeders, vaders op een draf. Nu krijgen velen eens bezoek, een poetsbeurt met een zachte doek.
Ik doe het graag nog vele jaren en blijf herinneringen bewaren door de jaren roze gekleurd. Eens zijn jij en ik zelf aan de beurt.
Volgende keer zelfs al, misschien. Vieren jullie vast maar Halloween!
Voor mijn vriend Bob, die kanker wil overwinnen 2.0
Mijn enige angst
Zo vals en hypocriet als jou dat is er niet, ik vertrouwde je, al kende ik je niet. Je was mijn maat, die overal met me gaat en van wie ik niet wist dat je bestaat.
Ik bleef steeds gerust en mijn angst werd gesust omdat je me nooit persoonlijk had gekust. Maar je loert wel om de hoek en nooit op verzoek sluip je te voorschijn van achter het doek.
Je hebt me gespaard, maar ook dat is verjaard en je hebt je onder mijn vrienden geschaard. Nu haat ik je meer dan het allerrotste weer, en jij bent het laatste dat ik begeer.
Kanker is je naam en ik huiver voor je faam. Wie door jou wordt bezocht, treft geen blaam. Wie door jou wordt gekweld, voelt zich geen held, zelfs als je tergend groeit en langzaam zwelt.
Had ik maar de macht, als je spottend lacht je te beroven van je vernielende kracht. Ik moet wel toegeven, je doet me nu beven, want je kraakt mijn vriend zijn enig leven.
Ik ben perfecter dan God!!! (waanidee van deze tijd) 2.0
Hoogmoed stelt teleur, want onvermijdelijk komt men zijn eigen grenzen tegen, en dan is er alleen nog God
God
Ik telde de jaren dat ik reisde, om te weten wat mijn ogen me konden onthullen, mijn rede me kon bewijzen en mijn geheugen kon bevatten.
Toen had ik begrepen dat geen god een plaats vond in mijn wereld vol verstand. Zelfvoldaan zakte ik weg in een diepe slaap
vol dromen over wetten die ik voortaan kon schrappen om mijn driften los te laten. Alleen droomde ik ervan ooit nog eens een mens te maken zo volmaakt als ik geworden was.
Ik ging ten onder aan de kwelling van het besef dat dit doel voor mij niet te bereiken was, haalbaar alleen door God, wiens bestaan ik niet ontkracht maar wel bewezen had.
Met mijn gesloten ogen zie ik nu meer dan tevoren. Met mijn versteende handen maak ik alleen nog gebaren die je met geen camera registreren kan.
Ik was de beste, snelste, wijste, grootste, knapste superheld. Word met mij beter dan volmaakt, en wees de hoogste, diepste, oudste en jongste met ons tegelijk en overal hier.
Met mijn hoofd zonder oren loop ik rechtdoor in bogen. en hoor ik het licht op de tong van de doden vol spijt echoënd: de ijdelheid van de kampioen verslagen door zijn grenzen.
Ik voel me eindelijk als een dame die zich vermant om haar miskraam te verwerken. Eindelijk weet ik waarom maandagen langer zijn dan alle februari's in de melkweg, sinds die zondag verdwaalde in de herhaalde lentes zonder zomer, stromen zonder oever, ravijnen zonder bodem en bij mijn poort kwam kloppen, en vroeg om een gebed voor al wie gisteren dacht dat morgen ook wel goed zou zijn.
De overgang naar het hiernamaals/bezoek aan de afgestorvene 20.0
Walhalla
Je raakt mijn hand van jou en denkt 'ik hou van jou'. Jij voelt die hand van mij en legt die dan opzij.
Je denkt dat ik niets denk, niets krijg en ook niets schenk, zelfs dat ik jou verlaat omdat ik niet meer praat, verhalen voor je schrijf en in je woning blijf.
Je kust mijn mond van jou en schrikt weg van de kou die door je aders trilt en dan je mond verkilt.
Ik weet dat jij niet weet hoe ik je niet vergeet, niet je blik, noch de lach die niet verkwijnen mag, want warmte is voor mij verleden en voorbij.
Je blijft mijn vrouw van jou, al zijn mijn nagels blauw, mijn dode spieren stijf gespannen rond mijn lijf. Ik voel wat jij niet voelt en raad wat je bedoelt met tranen en verdriet.
Voor mij bestaat dat niet: alleen de zekerheid, zonder ruimte of tijd.
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
