Voor mijn zus Martine. Waarom moeten mensen sterven om verdiende aandacht te krijgen?








Standbeeld

Haar geliefde noemde haar een voorbeeld,
haar familie mist haar nu ze weg is.
Neen, ze ziet beslist nooit haar standbeeld:
't Wordt verspilde moeite nu ze weg is.

Haar collega's zochten naar de mooiste woorden
voor een toespraak die ons moest ontroeren:
De fijnste toespraak die we laatst nog hoorden
Maar die gestorvenen niet kan ontroeren

Haar foto's sieren nu de albums en de muren
en zijn opeens weer razend interessant.
Haar brieven zijn souvenirs die blijven duren;
al wat ze bezat wordt pijnlijk interessant.

Haar standbeeld, daar werd zij ook mee geboren,
net als dat van elke mens die nu nog leeft
Door oogkleppen raakte het evenwel verloren
en dook weer op, nu ze niet meer leeft.

26/3/2010　

26-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Niet doof

Zo stil
als je naast me zit te lezen
als het vuur zachtjes zingt
als de tv eindelijk zwijgt
en toch is het dus niet zo stil

Zo stil
als je naast me ligt te slapen
als de wind zachtjes ruist
als de luiken moeizaam kreunen
en zo is het nog echt niet stil

Zo stil
Als je weent om herinneringen
als ik luister naar de telefoon
Als de auto's voorbijrazen
en ik wil het niet meer horen

Zo stil
als ik zwijg over mijn zorgen
Als jij zwijgt over je problemen
Als we zwijgen over onze rust
dan is de stilte niet aan te horen




25/3/2010

25-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Weerzien

Jaren zijn verstreken
zonder bezoek van geliefden
uit mijn jeugd.

Het zijn jaren op een eiland
zonder aanlegplaats.

Maanden geleden
liet ik jou in de steek.
Ik liet je achter zonder woning
en we verloren alle contact
vier wintermaanden lang
Ik dacht dat alles over was.

Terug op de plek van ons afscheid
werden mijn verwachtingen
de waarheid die ik vreesde;
Voor jou was er geen lente hier

Zo leek het.

Drie dagen.
Zo lang duurde het
eer je ons kwam opzoeken
Smekend om een vlugge maaltijd

Een paar minuten
later lag je languit in de zon
Alsof je nooit was weggeweest
Alsof ik nooit was weggeweest

Mijn aarzelende hand aaide zacht je rug
en je spinde
en je spinde van genoegen.
Zoals alleen een kat dat kan


24/3/2010

24-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Dingen

Zo'n dingen zeg je niet,
zelfs als je ze denkt.
Sommige dingen zie je niet,
zelfs niet als men ze schenkt.
Welke dingen toch herken je niet,
tenzij het zaken zijn die je gedenkt?
Welke dingen bovendien waardeer je niet,
alvorens je ze uiteindelijk met spijt herdenkt?
Welke dingen, beste kerel, tolereer je niet,
tot op de dag dat concurrentie niet meer krenkt?

Alles waarover ik me schaam,
die noem ik niet bij naam.
Ik zou erover moeten zingen,
maar ik noem ze dingen.

Enkele dingen denk ik wel
Sommige dingen schenk ik wel
Andere dingen gedenk ik wel
Voorbije dingen herdenk ik wel
Maar de meeste dingen krenken mij.

Wel,

Ik zeg wat ik zie, en niemand herkent
de dingen die ik blijf tolereren.





23/3/2010

23-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Sinds mijn zus overleden is, blijven we met 7 jongens over



Zeven zoons

Zeven zoons zonder zus
zeven zoons zorgzaam zwijgend
zoals een siertuin zonder tuinder
zoals een siertuin zonder bloem.

Bedroefde broeders met de last
van wat ze onverhoeds heeft verrast.
Bedroefde broers die verstarren
in voorbije flitsen die verwarren.

Een bloem mis je als ze dor is
een bloem mis je als ze weg is.
Een bloem die je geen lessen leert
als je naar vroeger wederkeert.

Er vliegen vogels in de tuin
die door de nieuwe lente vliegen
en hun nestje goed verstoppen
voor de wandelaars die liegen.


22/3/2010

22-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

bij het overlijden van mijn zus








Voorlopig definitief afscheid

Toen ik jouw gesloten ogen zag,
deed ik even ook de mijne dicht.
En het was je glimlach die ik zag
die laatste keer in 't nieuwjaarslicht.

Op je schaduw viel een zwarte vlek
van voorbije stille dagen
dat we leefden snel en gek
en mekaar te weinig zagen.

Ik zocht naar warmte in je handen,
maar je vingers waren dood en kil.
Wat had ik graag je vuur doen branden
iets gegeven van mijn levenswil.

Je leek gereed om op te staan
en te vragen waar de glazen zijn;
of gewoon weer aan het werk te gaan.
Je kon niets meer en dat deed pijn.

Troost en steun en heel veel sterkte
maakten 't afscheid toch wat minder hard.
Men wenste dat het voor ons werkte
en wat zou helpen bij de smart.

Leegte, dat is alles wat er blijft:
waar je kwam en waar je leefde.
Toch is er iets dat bovendrijft:
het ideaal waarnaar je streefde.




19/3/2010

19-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

In veilige haven

Je hebt me nooit een ding gegeven
dat ik voortaan koesteren kan.
Niets dat ik de rest van mijn leven
kan gebruiken in mijn eigen plan.

Je licht verblindde soms mijn ogen,
de bundels toonden ons de weg
naar havens die we vinden mogen,
zonder schipbreuk, zonder pech.

Op je toren die de zee begreep,
wenkten spiegels naar de horizon,
die ijdel als een verre escape
niets anders dan bezwijken kon.

Toen de ochtend dan je stralen at
en je aandacht haast vanzelf verdween,
is het water even opgespat.
Je zei niet veel en ging toen heen.






18/3/2010

18-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

A Dieu

De dagen korten met de jaren,
de uren smelten in de zon.
Minder stressen, langer staren,
beëindigen wat ooit begon.

De nacht beroof ik van haar uren
om te winnen wat ik weer verloor:
Minuten stervend naast de muren
verzongen door een kinderkoor.

Het labyrint van kaarsjes dooft.
Wie was het die het doel verplaatste?
Ben ik een dromer die gelooft:
Geen enkel afscheid is het laatste.






17/3/2010

17-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

De levensreis

Een wielerkoers door weer en wind,
waarvan niemand het parcours verklapt,
waarvan niemand de bedoeling snapt,
waaraan niemand tegelijk begint.

Een loopwedstrijd naar God weet waar.
Een dwaaltocht zonder lamp of kaart:
soms te voet, per motor of te paard,
langs bloemen, liedjes en kaviaar

Een benji -sprong zonder weg terug,
zonder valscherm of telescoop
met goede raad en heel veel hoop
tergend langzaam ofwel vliegensvlug.

Een ruimtereis zonder kapitein
op een stuurloos schip dat slagzij maakt
en onverwacht uit koers geraakt.
Maar nooit kent men de aankomstlijn...

　

16/3/2010

16-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Epitaaf voor mijn zus

Ik moet aan jou denken
gans anders dan voorheen
en blijven bedenken:
Je liet ons plots alleen.

Ik kan je niet zoeken
want ik weet waar je bent
en ga je bezoeken
bij je graf daar in Gent.

Ik kom met je praten
al antwoord je niet meer.
Je hebt ons verlaten,
voorgoed nu, deze keer.

Je blijft op me wachten
aan de grens van de tijd
en doorleeft mijn gedachten
met vreugde en met spijt.

Je blijft in mij leven
en je drijft me vooruit
om verder te streven
tot ik mijn ogen sluit.

　15/3/2010

15-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

   als KSA-Jongknapenleider in 1966 te Zammel   (=F)




Jeugd

Het eerste dat ik bezat van waarde
was iets dat iedereen me benijdde:
de beste stuwkracht op deze aarde
die me langzaam voor een deel bevrijdde.

Iets dat veel van mijn kracht heeft opgeëist
en mijn tijd bezeten in bezit nam.
Ik zag het overal waar 'k heb gereisd,
geen plek waar ik ze niet eens tegenkwam.

De ene diamant slijpt de andere
en gaat er dan langzaam aan ten onder,
maar weigert hierdoor te veranderen,
want wat ben ik nog, als ik leef zonder?

Ik klamp me vast aan de vergane jeugd
en koester die door hieraan te denken
dat het fout zou zijn om met valse deugd
een and're zin in 't leven te schenken

 als dorpsdichter in 2007


15/3/2010

15-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Mijmering

Hoor, een zwaluw tikt op de kalender
tot de bloesems van de foto vallen
en hun geuren vergeten worden.

Neem je snoeimes uit de koelkast
en warm het op in de zon
zodra je berouw verandert
In fierheid op je fouten.

Men beloofde je veel appelen
zonder zekerheid,
omdat je kalender misschien onvolledig is.




5/3/2010

05-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

03-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

03-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

03-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

02-03-2010 om 22:40 geschreven door Frankie

Geen lucht meer

Water doet me leven
denken, kijken, spreken
schrijven, dichten, streven
mijn geloften breken

Vuur dat moet verwarmen
branden, koken, huilen
Vuur kent geen erbarmen
voor vuur kan je niet schuilen

Aarde brengt ze samen
leven ondanks ijs en as
Lang vergeten namen
zoals de mijne was

Water deed me leven
denken, kijken, spreken
Schrijven, dichten, streven
mijn geloften breken

　

1/3/2010

01-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

De redding

Je ademt nog
zoals de zucht van de bries
doorheen de dadels boven ons hoofd,

Je opent je ogen
zoals het bodempje water
dat ik win uit de put na de zomer

Je grijpt mijn hand
zoals een kind dat wankelt
als het zijn eerste duin af durft

Je pinkt een traan weg
zoals die dag toen ik je zei
dat ik naar Afrika ging varen

Je kust mijn lippen
Zoals die zelfde avond
toen je me overtuigde te blijven

Je laat me rillen
zoals ik gehoopt had
toen je me deed verlangen naar meer.

26/2/2010

26-02-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Adieu Atlantis

Vaarwel tempel van Poseidon
die mijn land heeft gestolen,
alsof zijn oceaan nog bodem miste

Vaarwel grafkelders van mijn vaderen
Die ons land hebben uitgebouwd
tot een paradijs van rust en vrede

Vaarwel welriekende weelderige markten
Die ons de hele wereld lieten proeven
en lieten wegzinken in een zoete roes

Vaarwel deinend dansende jeugd
Dromend van een eeuwige zomer
bezingend de glorie van de goden

Vaarwel kloppend hart van kennis
Die wijzen uit het oosten hebben gehaald
En hier in volle glorie openbloeide

Vaarwel heerlijk huisje van je dromen
Dat ik voor ons bouwde bij de beek
Maar nu bedreigd wordt door de wieren

Vaarwel o volk dat stopte met huilen
Bij wie de meeste angst verdronken is
Behalve wat nog doorheen onze vingers sijpelt

25/2/2010

25-02-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Weg van Atlantis

De oevers kwijlen van de spartelende vissen
en de scheepsjongen ledigt zijn mand
voor de ogen van mijn avondzon.
Zij aarzelt zodra ze mijn adem voelt.

Een ruiter houdt halt en zijn rijdier briest
tot de zadeltas uitpuilt en de krijgsman knikt.
Een moeder met een baby wenkt de schipper.
Ze slaan de deur dicht van de hut.

Een koude wind snijdt naar het zuiden
en ik leg mijn mantel over haar schouders.
Ze volgt me aan boord wijl de oever schokt
en de branding het strand verzwelgt.

De koers ligt aan de loef en ik wend de steven.
Een laatste banier wuift ons uit
vooraleer een schuimvlok die bedekt,
zoals een goochelaar die een duif wegtovert　

24/2/2010　

24-02-2010 om 00:00 geschreven door Frankie