Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
11-06-2010
wanhoop
Wanhoop
Is verdriet geen zon aan de hemel, dan is geluk een traan op je wang, en is verlies een flits naar de sterren met hunker naar een zwanenzang.
Is een fout geen lumineus idee, dan is verstand slechts een tegenslag, en is de liefde een lentebloesem met sluimerend rouwbeklag.
Is berouw dan zelfs geen gul gebaar, dan is ambitie een kuil in het bos en is de hoop een sokkel van karton die overwoekerd wordt met mos
Zoek me, kindje, zoek me snel, zoek maar, kijk maar overal, kijk maar uit, je vindt me wel, ik weet dat je me vinden zal, pak me, kindje, pak me gauw, ik verstop me naast de kast en loop nog even weg van jou. Ren me na en pak me vast!
Dan voel ik sterke kleine handjes:
'Ik heb je, opa, roep je luid. Ik zie je lachend witte tandjes: 'Nog een keertje!' kraai je uit.
'Nog één keer, maar kijk niet,
Niet gaan zoeken eer ik klop! Want het mag niet dat je ziet waar ik mij opnieuw verstop
Je lijkt niet op je broer en dus wellicht wat op je vader. Je hoort het zeggen, maar begrijpt het niet.
Zoals een ei niet snapt waarom een mens haar weghaalt bij de kloek heb jij het recht op eigen wegen en dimensies die echt nergens hoeven op te lijken Als het maar vectoren zijn van je eigen denken van je eigen voelen
Ik hou zo van je broer en straks misschien nog stiekem meer Van die baby broer van hem
Al vind ik dat zoiets niet kan Omdat ik toch zo graag Jullie beider opa ben
Dit is het tweede luik van het vorige gedicht. Als de dood niet het levensdoel is, dan is het leven zelf belangrijker dan het eindpunt ervan. Zo zijn liefde en vriendschap in het dagelijkse leven de top van elke dag, zonder dat je daarvoor een berg hoeft te beklimmen.
Top zonder berg
Indien het nu eens zo zou zijn dat het echt niet om het winnen gaat? En, al is die kans dan nog zo klein, niemand geeft nog om de aankomstlijn alsof het enkel om het meedoen gaat.
Indien we 't leven zouden zien als iets wat echt alleen om liefde gaat en, ook om vriendschap bovendien, dieper, echter dan de dag voordien zodat dan niemand over sterven praat.
Het leven is werken naar de dood toe, niet naar een doel dat men zich vooropgesteld heeft, dus is dat doel eigenlijk onbestaande
Berg zonder top
Soms heb ik het gevoel dat jarenlang op rollen fietsen mij zo moe gemaakt heeft dat ik duizel en ontgoocheld in de touwen hang en me afvraag: waarvoor heb ik nu geleefd?
Soms heb ik het gevoel dat ik jaren op een dolle paardenmolen heb genoten van de wind in mijn al te jonge haren maar in het wilde draaien lam zat opgesloten.
Soms heb ik het gevoel dat heel mijn leven Ik steeds hoger in de masten ben geklommen om naar een illusionaire verre top te streven denkend: was ik toen niet beter weggezwommen?
Gisteren ontving ik twee overlijdensberichten: een 49 jaar oude nicht van mijn vrouw, en de weduwe van een oom van me. Veel slecht nieuws op één dag. Het stemt tot nadenken over het leven: (zien) verschijnen en (zien) verdwijnen. Begrafenis op zelfde dag... alsof het nog niet erg genoeg is.
Verdwenen verschijning
Dorre bladeren bijeengewaaid in een hoek van de tuin, opgeveegd en vergeten waar de bladeren verdwijnen Geven licht en ruimte aan de bodem onder de kruin waaronder onverhoeds weer scheutjes verschijnen
Sinds de allerjongste jaren in mijn jachtige jeugd zag ik tal van vrienden en familieleden verschijnen Hun aanwezigheid en gezelschap was een vreugd maar een na een zijn ze kansloos aan 't verdwijnen
Het zijn als trekvogels die je verheugen door hun vlucht voor ze aan de horizon nagenoeg spoorloos verdwijnen Of als wolken die onze blikken vangen in de lucht en dreigend of troostend aan de einder verschijnen
Waarom moest ik al die namen, talen, woorden leren, en gaandeweg in zoveel mensenlevens verschijnen Waarvan ik er evenveel kende om nooit terug te keren eer het mijn beurt is om uit hun bestaan te verdwijnen?
Wie van ons had ooit de droom zijn zoon te zien opgroeien tot een man die u nooit een kleinkind zou schenken maar zijn lot zou leggen in de handen van de leiders van uw land die zo hun loopbaan voor eeuwig met roem wilden beladen?
Wie van ons had ooit de wens
zijn zoon te zien sneuvelen in een staat die hij nooit had hoeven te bezoeken, maar er moest gaan strijden voor een zaak waar de burgers van ons land de ware betekenis voor de toekomst nooit van zullen snappen?
Wie van ons had ooit de hoop zijn kind te zien thuiskomen in een zak, die met eretekens en bloemen is beladen, maar vlug in de grond zou verdwijnen, onder nationaal gekleurde linten druipend van tranen machteloos geplengd omdat er niets te winnen was.
Waar zijn je blonde haren en je groene jas? Of draag je soms een wollen muts en is je jas naar de stomerij? Kom je op tijd of miste je de trein? Of heb je je soms van perron vergist?
Had ik bloemen moeten kopen, of had je achteraf vertwijfeld getwijfeld hoe je daarmee thuis zou komen?
Waar is je lichte tred, die je doet zweven langs de perken van het park? Heb je dan de brief niet goed gelezen, of werd die toch verkeerd besteld?
Kwam je soms bekenden tegen en werd je voor een drink gevraagd, of kon je nu gewoon niet komen en heb je mij vergeefs gebeld?
Zou ik nog langer op je wachten? Want er loopt hier iets geweldig fout. Waarom denk ik toch nog niet het ergste en tuur ik verder naar de drukke dreef die nog alleen jouw schaduw mist?
Dan voel ik pas na lichte aarzeling hoe het angstzweet op mijn huid langzaam opdroogt door de streling van je warme adem in mijn nek.
Licht en water in elk huis, rood licht, groen en weer oranje. Alle info haal je van de buis van internet tot voorbij Spanje gaat dat automatisch.
Koffie bij de boterham een kwinkslag naar je mooie ogen Namen kerven in de stam met jou naar boven mogen allemaal zelfs gratis.
Van je eigen keuken proeven samen nippen van een glaasje wijn In je aanwezigheid kunnen toeven Schenken, krijgen, bij je zijn zolang het niet te laat is.
Wat voor weer komt er vandaag? Zal de zon voor ons nog schijnen? Ligt er echt niets anders op uw maag? Kleur jij nooit eens naast de lijnen?
Slapen doe je vanaf middernacht en eten doe je als het middag is. Winkelen doet men toch op zaterdag en vrijdags wijkt het vlees voor vis
Maar in je hart voorspel je nooit wanneer de regenbuien je verrassen, Want emoties zijn dooreen gegooid en willen steeds mekaar gaan overklassen
Rouw en roem, verdriet en tegenslag Ontroering, euforie, ontgoocheling Elke dag beleeft men 't beeldverslag Dat ooit weer opduikt als herinnering
Schep vreugde tijdens een begrafenis en wees gerust weemoedig op een feest Traditie is niets dan een gevangenis Waar nooit een clown is in geweest
Danken is veel meer dan schuld bekennen Treuren is het daarentegen des te meer, Helpen is beminnen, niet verwennen Wie dat niet kan, praat beter over 't weer
Tegen dat de zon bijna geen schaduw schonk, behalve zwarte vlekken rond mijn voeten, zag ik in het natte versgespoelde zand een kronkelwulk die gulzig golven dronk alsof ze voor de plotse hitte wou gaan boeten door te sterven op het blinde witte land
Tegen dat de schaduw smachtte naar de nacht die grijzend dreigde in de donder van de oost zocht ik op de vloedlijn drogend in de wind ontgoocheld dat de wulk niet had gewacht. Ik had die nog zo gaarne, zeg maar, lief gekoosd, maar was misschien gevonden door een kind.
Tegen dat de zee opnieuw het strand bespoelde en de branding steeds het schuim verschoof dacht ik dromend aan voorbije jonge jaren Toen ik met mijn handjes aan de schelpen voelde vol vertrouwen in een eigen nieuw geloof dat zou verdwijnen in de bruine barse baren
Ontwaken met de zon straal in de ogen en de meeuwen horen vechten voor ik weet niet wat voor hen opeens belangrijk is, mij uit de wilde dekens wringen mogen na zuchten, snurken waar ik niets van weet en angst voor treurige verdoemenis Weer voelen hoe de kracht doorheen mijn spieren vloeit, weer plannen smeden na een week afwezigheid en blij zijn dat het leven mij zo ongenadig dwingend boeit dat ik een punt wil zetten achter ledigheid
Ontbijten samen met bezorgde blikken die getuigen van de liefde die ik voel, telkens ik me dapper wil herbronnen na gedwongen angst om ooit te stikken en weer kunnen doorgaan met het doel te reizen naar de zeven zoete zonnen
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
