Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
23-08-2010
kasteelvrouw
Kasteelheer
Verbluft bewonder ik kastelen, vermoedelijk de zelfde dag gebouwd met indrukwekkende kantelen en vlaggen die glanzen zilver en goud
Ik zie ze nog met gesloten ogen Maar dan zijn ze eensklaps eeuwen oud Uit het verleden weggezogen door niemand bewonderd, nooit aanschouwd
Broze luchtkastelen weggezonken in de diepte van wat kerkhofgrond Samen met verdriet en rouw verdronken vaak verloren, hopeloos verwond
De zee verzwelgt de zandkastelen gebouwd met jeugdig vuur en energie Gekoesterd en geliefd door velen Zuivere illusie bevrijd van euforie
Tijd verlies je niet met lief te hebben zelfs al staat de klok dan stil Tijd verlies je niet met troosten ook al schreit je eigen hart ook mee Tijd verlies je niet met lachen als dat niemand bloeden doet
Tijd is iets dat je verliest
Wanneer je in de spiegel kijkt Tijd is iets dat je verliest Wanneer je naar de schaduw zoekt Tijd is iets dat je verliest Wanneer je weer de argwaan kiest.
En als je door je spiegel staart
En verblind bent door de zon Of een kinderhand naar moeder leidt Die tranen met een glimlach drogen kan Dan tikt de klok weer vrolijk door En slaat alleen gewonnen uren
Zoals een onweer op een zomerdag niet welkom is bij velen, Zoals het jammeren met zelfbeklag mij ook niet veel kan schelen,
Op die manier zijn zorgen in het leven als kruiden in de saus, doen tegenslagen je maar even beven tot je gaat voor het applaus.
Zoals verdriet je helpt om te genieten van vreugde die eens later komt Zoals het verkennen van je limieten je soms sprakeloos verstomt
Op die manier zijn tranen zoals voedsel dat je langs de weg van 't leven sleurt. En is ook elk verlies als winnend broedsel dat komt en gaat maar overal gebeurt
Gisteren ontving ik twee overlijdensberichten: een 49 jaar oude nicht van mijn vrouw, en de weduwe van een oom van me. Veel slecht nieuws op één dag. Het stemt tot nadenken over het leven: (zien) verschijnen en (zien) verdwijnen. Begrafenis op zelfde dag... alsof het nog niet erg genoeg is.
Verdwenen verschijning
Dorre bladeren bijeengewaaid in een hoek van de tuin, opgeveegd en vergeten waar de bladeren verdwijnen Geven licht en ruimte aan de bodem onder de kruin waaronder onverhoeds weer scheutjes verschijnen
Sinds de allerjongste jaren in mijn jachtige jeugd zag ik tal van vrienden en familieleden verschijnen Hun aanwezigheid en gezelschap was een vreugd maar een na een zijn ze kansloos aan 't verdwijnen
Het zijn als trekvogels die je verheugen door hun vlucht voor ze aan de horizon nagenoeg spoorloos verdwijnen Of als wolken die onze blikken vangen in de lucht en dreigend of troostend aan de einder verschijnen
Waarom moest ik al die namen, talen, woorden leren, en gaandeweg in zoveel mensenlevens verschijnen Waarvan ik er evenveel kende om nooit terug te keren eer het mijn beurt is om uit hun bestaan te verdwijnen?
Hoeveel maal reeds heeft de zon verliefden zien kussen uitbundig alsof de wereld voortaan aan hun voeten lag of stiekem, krampachtig pogend de passie te sussen omdat ook maar niemand hun liefde vermoeden mag?
Hoeveel wolken hebben al ruzie en verdriet verduisterd schrijnend vergroeiend met een vale rouwende lucht of lijdend en door argwaan en vijandschap ontluisterd als vluchtige getuigen van diep ontgoocheld gezucht
Hoeveel maal heeft de volle maan de rust teruggebracht in geschokte harten en verzoenend strelende handen Die mekaar vruchteloos zochten maar vonden in de nacht en het vuur van hoop op verbondenheid doen branden
Vandaag is nu zoals het ooit eens gisteren was en eveneens de vele dagen die al eerder kwamen, maar vandaag krijg ik meer oog voor groener gras en snap ik beter waarom bidden stopt met amen.
Vandaag komt morgen vast wel onvermijdelijk terug voor jou, voor mij, voor u, voor ons hoop ik allemaal, Maar meer en meer voel ik mij zoals een zwakke mug, en vrees ik dat ik een of andere vandaag niet haal.
Vandaag is nu, aldus maak ik mij best geen zorgen, maar geniet nog veel van wind, van vorst en regenvlagen. Zolang een woord van liefde verder echoot dan tot morgen, hoef ik over twijfel aan de toekomst niet te klagen.
Het is nu een rustige avond als er weinig zijn, melancholisch zin hebben in een glaasje wijn: ik voel me onzeker ondanks fruit en vitamine en denk aan gisteren alsof het morgen zou wezen. Dan grijp ik naar mijn glas ijskoude Williamine en ga dromerig veraffe benevelde teksten lezen.
Sommige beelden zwemmen mijn netvlies voorbij
en dobberend drijven ze al mijn dromen opzij. Mijn peter, zijn vrouwtje, mijn vader en zus, mijn vrienden en nog illusies allemaal te koop voor een kwinkslag, een handdruk of een kus, ze houden mijn hart en mijn blik op de loop.
'Nu' is het woord dat ik opnieuw onbezonnen herhaal,
geen twee, drie keer, maar echt wel honderden maal. 'Nu' was daarnet, en 'nu' komt er onvermoeibaar aan Ongrijpbaar genietbaar, onwelvoeglijk vluchtig tegelijk Nu is misschien de laatste nu van mijn eindig bestaan Maar nu is ook de kans dat ik je tranen zacht wegstrijk
De sneeuw is gesmolten voor mijn deur, maar ik zie ze nog door mijn raam. Ze ligt nog op de daken van de stal en van mijn splinternieuwe wagen.
Als die sneeuw dan toch was blijven liggen, alleen maar voor mijn garagedeur, dan was mijn wagen vast geschrokken en had ik vast mijn stal gerestaureerd.
Ik zie dat het sneeuwt waar ik geruimd heb en de afvalhoop leek nooit zo nieuw, zo fris en smetteloos als mooie praatjes die opduiken als het vertrouwen smelt
Ben ik gewoon een kipje uit die kip haar ei, die gedwee de vuile strootjes naar buiten krabt? Mogen die lieve kuikentjes er ook nog bij? Waarom heeft de straatkat niet naar hun nek gehapt?
Een proefstuk, een experimenteel oefenei, een haan dan nog, had iemand dat dan zo beslist? De eerste kip uit een eindeloos lange rij, die nog niets van brekende eierschalen wist.
Een scharrelkip uit een schamel wit scharrelei met door de jaren pijnlijk verkalkte poten bezint zich: het scharrelen maakte niemand blij ofschoon ze zich in mijn kippenhart gesloten, nooit verder waagden dan de schalen van hun ei en waggelden waar ik reeds kruimels had gepikt, bedachtzaam verkennend elke plant, worm en klei. Ik besefte toen: zo krijg ik mezelf nooit vrij.
Zo maar een kipje vreemd aan een legbatterij heeft me geleerd dat ook een kipje vleugels heeft en kan ontsnappen aan gevlij en slavernij zodra het eindelijk van eigen werken leeft
Een cirkel die verschijnt telkens de nacht verdwijnt: horizon die ik zie, stuk voor stuk, lijn na lijn als ik draai om mijn as die zich vormt in mijn blik, ruk na ruk, en ik vergeet vlug waar ik daarnet nog was.
Een tocht op de oceaan onder de sterren en de maan, een reis die begon mijn eerste dag jaar na jaar en seconde per seconde totdat de horizon krult, geheel overstag en de cirkel ontvlamt in een rokende wonde
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
