p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Uitgever van deze bundel
http://www.desk-nijverdal.nl
bestellen van deze bundel bij:blauwhartje@gmail.com
HARTKRONKELS GEDICHTEN
04-09-2016
Het trekt het kind uit je vandaan
Het trekt het kind uit je vandaan.
Moest deze ochtend misschien denken aan te lange tenen; doch was wat boos, door de dief die mijn vloerwisser pikte; nodig om na het douchen; droog te maken mijn natte stenen. Misschien heeft iemand het vergeten te zeggen van het lenen.
Maar ondertussen glijd ik misschien weg over de natte stenen! Moet niet denken met de billen over de natte stenen te vegen. Gaat door mijn hoofd, weer mijn scheiding die eenzaam maakt. Och Duivel je lacht nu al om mijn dan eenzaam pijnlijk naakt.
Na mijn scheiding is zij nog steeds niet echt uit mijn hart weg. Soms lijkt het of je het niet snel genoeg anders wil zien gaan. Maar een belletje, en snel trekt het je weer uit die zeurende hel. Haar altijd weer vrolijk gezicht en ogen drukt snel op die bel.
Ze begrijpt me; verwacht dan ook niet dat ik me nu schaam; zij hoeft dan ook geen verdrietige uitleg of weer haar naam. Ik hoef het gelukkig nooit aan andere beschamend af te staan. Zo trekt het verdriet uit mijn nog kind zijn langzaam vandaan.
Zie mijn mooie Hortensia’s nu al wat bruinen. Teken dat de Herfst zich al tooit in klatergoud; en mijn Zomergevoel nu al wat verdrietig rouwt. Kijk naar de bomen; zie al wat bruine kruinen.
Droom nog even van een reis naar de Dolomieten; met mooie dorpjes, Kerkjes in lommer verscholen. Donkere wolken en lucht nu nog wat slapend blauw. Daarom de molens en kerkjes slapend wat verholen. Koeien zie je nog wat dromend hun nacht genieten.
Kreeg deze zomer veel last van de mond en de ogen; in mijn mond een ziekte;lang verleden volgens logen. Maar mijn ogen en tong gaan zeurend langs de mond.
Droom van God, alleen door geesten ,Engelen omgeven voel dan pijn ergens tijdloos in het blauw weg zweven.
Wil dan tijdloos zonder last en pijn helemaal alleen zijn; al maak ik mijn liefde van vele ,voor mij dan wel erg klein. Maar de last en pijn laat ik dan wel naar de Hel verdwijnen.
Ben een heel gewone man die poëtisch nog wat zeggen kan; Met mijn dichten verdiende euro’s met een hand te omvatten. Balboekje was vaak leeg; kon zelfs niet vormen een danspaar. Mijn schilderskunst; Herman Brood die had zelfs meer kans. Kranten en Poëzietijdschriften staan niet vol met mijn krassen. Ook geen man die de kroegen in gore smalle steegjes af gaat.
Wilde ook niet voor ieders Leven niet mijn eigen zijn blijven! Door Leeftijd en ziekte, komt nu de tijd dan van Eeuwig leven, Mijn graf wil ik met mijn Liefste delen als ze me dat wil geven Ben mijn hele leven met pijn geweest en dat zal zo wel blijven.
Ja mijn lichaam zegt ook steeds meer tegen me, ik ben zo moe. In de nachts kom ik niet meer aan mijn zo nodige nachtrust toe. Droom soms bij de Vliet, zwevend als een Stern boven het strand; dat ik samen met mijn Liefste elkaar streelde over elkaars wang.
Lente en Zomer leken wachtend bij elkaar nu aangehaakt; de Zomer het kleine jongetje door de lente opgang gebracht. Toch behoudt de Zomer zijn trots als de wolken de zon rolt. Nee, de Zomer wat laat, en zocht lang het zonnetje zijn lol.
In het leven gebeuren dingen die beter anders konden zijn; dingen die toch anders hadden gemoeten als ziekte en pijn. Denk soms; had God geen betere Kunstenaar kunnen nemen. Misschien had Karel Appel dan mijn rol nu beter begrepen.
Of zoals Toon; zei als je doet of je blij bent,helpt dat soms. Laat liever tot vervelens wachten op mijn begrafenisritueel. Geniet, genoot van het Leven lijkt nu ;ben er bijna geweest. Ja, ik weet het; voor enkele is dat dan misschien een feest.
Lente, Zomer gemaakt met Wolken ontwakend uit de wellen. Misschien dat ze nu eens echt gaan ontwaken uit de doom. Laat nu maar snel ontelbare bloemen ontplooien uit de wellen. Nee, Natuur laat merken dat niemand je dan kan overtreffen. auteur:Adrie van Gansen.22.5.2016.@
lang gescheiden, doch voel je oud zeer en verlies. Foto,s staan waar ze toen heel kostbaar stonden, In de geest lijken wij soms nog steeds verbonden. Zo slijten herinneringen hun wortels en verdriet.
Spreken we bij ons samen zijn met twee monden; de foto’s zetten we ook weer terug in de zelfde rij. Drinken nog steeds de zelfde zoete drank en wijn. Ook de oude nestwarmte bij je weer snel gevonden.
Foto’s zijn niet meer wat ze misschien nog leken. Ik voel; alles wordt nog steeds kostbaar bewaard. Ook voelde en zag ik nu bij ieder prijken een traan. Zo worden gevoelens in het stille hoekje bewaard.
Och wat was alles me toen ook zo kostbaar waard; de plaats in “onze” is niet gelijk zoals vroeger was. Toch zou ik soms willen dat alles als vroeger was Maar dat is een Luchtkasteel, daar is alles bewaard.
