p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
09-05-2009
Ben heel opgetogen weer aan het schilderen, schilder blauwe korenbloemen een weldaad, voor de natuur en de kunstminnende ogen. Een plaatje dat u ogen zalvend zal strelen, een liefde die ik met andere ook wil delen. Mooie blauwe korenbloemen Gods vruchten, die zelfs geen windvlaag meer hoeven duchten. 'O mijn lieve heerlijk gul en zachte penselen, die de mooiste taferelen weten te evenaren. Ik laat je steeds zalvend werken, al vele jaren. Jullie zal het eender zijn Lente of wintertijd. 'O mijn vrienden, mijn penselen, zo ervaren, weten steeds weer mijn dromen te evenaren. Ook deze lentetijd, een weldaad voor de ogen, heb zeker deze werkelijkheid niet bedrogen. Hoop dat je nu zo mooi en duurzaam blijft, nu als beeld, ook voor mijn nageslacht de ogen. 09-05-2009 om 17:14
geschreven door Adrie van Gansen
06-05-2009
Ik zat nog wat stilletjes te werken, en zag buiten in de grijze lucht, duizenden sombere en vale plekken. Miste het anders zo vrolijke zonnetje, dat ons gevoel zo omhoog kan trekken. Zat me bij mezelf wat af te vragen; als ik stilletjes blijf zitten wachten, vervaagd dan niet het onderscheid, tussen nacht en deze grijze dagen. ontzinkt gevoel zich niet aan de tijd? Ik dacht waarom nu zo lang gewacht, zonnetje het is nu geen tijd van slapen, iedereen loopt, en fietst in regendracht. Toon Hermans had dan wel een antwoord: Zo kan het in het leven lopen, zo heft het een het andere op, maar maken wij de noot niet open, blijft het nootje in de dop,, 06-05-2009 om 16:29
geschreven door Adrie van Gansen
04-05-2009
Zit stilletjes wat voor me uit te kijken, waar vertel ik u nu in dit dicht eens over, heb vanmorgen eerst met elegante zwier, de penseel weer eens ter hand genomen, maar merkte dat het juiste schildersgevoel, maar niet goed op het doek wilde komen Toen voor pen, vloei en papier gekozen, zag hoe mijn buur gister zat te schreien. Ik zie haar nu somber de straat in kijken, of het leven niet naar haar toe wilde komen. Zag een blik, wil er liever niet over praten, dat ik me tot de eenzaamheid heb verdoemd, en het leven eigenlijk voor anderen wil laten. Haar gedachte dwalen naar vroegere liefdes, die haar nog de mooiste roos hebben genoemd. U, laat de aarde die u draagt in leed en lach, op verzoek, steeds met uw eenzaamheid wenden. Maar Uw mooiste kracht, raakt zo aangetast, U gevoel is een vat van ongekende kracht. 04-05-2009 om 20:35
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
