p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
09-05-2009
Ben heel opgetogen weer aan het schilderen, schilder blauwe korenbloemen een weldaad, voor de natuur en de kunstminnende ogen. Een plaatje dat u ogen zalvend zal strelen, een liefde die ik met andere ook wil delen. Mooie blauwe korenbloemen Gods vruchten, die zelfs geen windvlaag meer hoeven duchten. 'O mijn lieve heerlijk gul en zachte penselen, die de mooiste taferelen weten te evenaren. Ik laat je steeds zalvend werken, al vele jaren. Jullie zal het eender zijn Lente of wintertijd. 'O mijn vrienden, mijn penselen, zo ervaren, weten steeds weer mijn dromen te evenaren. Ook deze lentetijd, een weldaad voor de ogen, heb zeker deze werkelijkheid niet bedrogen. Hoop dat je nu zo mooi en duurzaam blijft, nu als beeld, ook voor mijn nageslacht de ogen. 09-05-2009 om 17:14
geschreven door Adrie van Gansen
06-05-2009
Ik zat nog wat stilletjes te werken, en zag buiten in de grijze lucht, duizenden sombere en vale plekken. Miste het anders zo vrolijke zonnetje, dat ons gevoel zo omhoog kan trekken. Zat me bij mezelf wat af te vragen; als ik stilletjes blijf zitten wachten, vervaagd dan niet het onderscheid, tussen nacht en deze grijze dagen. ontzinkt gevoel zich niet aan de tijd? Ik dacht waarom nu zo lang gewacht, zonnetje het is nu geen tijd van slapen, iedereen loopt, en fietst in regendracht. Toon Hermans had dan wel een antwoord: Zo kan het in het leven lopen, zo heft het een het andere op, maar maken wij de noot niet open, blijft het nootje in de dop,, 06-05-2009 om 16:29
geschreven door Adrie van Gansen
04-05-2009
Zit stilletjes wat voor me uit te kijken, waar vertel ik u nu in dit dicht eens over, heb vanmorgen eerst met elegante zwier, de penseel weer eens ter hand genomen, maar merkte dat het juiste schildersgevoel, maar niet goed op het doek wilde komen Toen voor pen, vloei en papier gekozen, zag hoe mijn buur gister zat te schreien. Ik zie haar nu somber de straat in kijken, of het leven niet naar haar toe wilde komen. Zag een blik, wil er liever niet over praten, dat ik me tot de eenzaamheid heb verdoemd, en het leven eigenlijk voor anderen wil laten. Haar gedachte dwalen naar vroegere liefdes, die haar nog de mooiste roos hebben genoemd. U, laat de aarde die u draagt in leed en lach, op verzoek, steeds met uw eenzaamheid wenden. Maar Uw mooiste kracht, raakt zo aangetast, U gevoel is een vat van ongekende kracht. 04-05-2009 om 20:35
geschreven door Adrie van Gansen
02-05-2009
We hebben en hadden je als onze zoon zo lief, gingen als het weer een keertje zo moest, nog tot heel laat in de nacht door weer en wind. Wij zijn je twee heel gelukkig en trotse ouders, en jij vaak het zich onbegrepen voelend boos kind. Maar kerel we hebben en hadden je altijd zo lief. Waar voor was je och zo bang mijn zoon? Voor je vader of moeder hun boze toon Zag jij dan je ouders hun bezorgdheid niet? Wij waren steeds bang dat je ons verliet! Jij was en bent voor ons nog steeds, die heerlijke zwerver en avonturier! Je wilde niet langer meer wachten, om al het moois van de wereld te zien! Ach vader, Ach moeder....... hadden jullie mijn bekoring dan niet gehoord? Mijn zucht naar het avontuur... wat mijn hart zo heeft bekoord. Ik dacht dan steeds, wees rustig jongen, wees rustig... Maar je had al wat anders in gedachten! Je heerlijk jonge zucht naar het avontuur! Wij konden jou nooit op de vakantie laten wachten. Ach vader...Ach moeder, leer mij kennen, ik vraag jullie niet om mij te verwennen. Ja mijn zoon, ik zie het heel helder en klaar... Ik ben je vader, en ik huiver, en dit raakt mij zo aan! Een ouder huivert, hij zoekt dan snel en heel gezwind, ziet in zijn gevoel en gedachten reeds zijn kermend kind! Bereikt dan zijn kind nog ternauwenood; of nog erger, het kind in zijn armen was al dood! 02-05-2009 om 12:42
geschreven door Adrie van Gansen
01-05-2009
'O die heerlijk zalvend en helende lente, ik zoen haar, kus haar, en omhels haar, vlieg ze hongerig en smachtend aan. Het staat niet geschreven in de sterren, maar toch worden wij een gouden paar. Haar lieve, strelende en zalvende adem, strooide ze heel gul en stralend in het rond. Ze gaf al haar kracht die ze ons geven kon. 'O, ik druk ze verliefd tegen mijn borst, met haar zalvende mond, midden in mijn dorst, het gevoel; of haar strelende tong in me drong, me zalvend en strelend wilde maken weer gezond. 01-05-2009 om 19:28
geschreven door Adrie van Gansen
28-04-2009
Bij het deze ochtend naar buiten gaan, hoor ik weer het drukke grote stadsgedoe, loop met lege ziel achter de drukte aan, met z'n alle naar afspraak en leegte toe. Wil de band breken met het vertrouwde, zodat alles weer wordt nieuw en ongewis. Alles tolt; mensen, auto's en gebouwen, sluit mijn ogen, zodat alles wordt duisternis. Een straat vol met lokkende roofdierhokken, waarin het leven; zich schimmelig verteerd, ondanks de rekken met broeken en rokken, krijgt de massa het kopen nog niet afgeleerd. De straat was koel maar vol met zijn geuren, in gedachte ben ik snel even de tijd ontvlucht. Opende mijn ogen, en zocht naar de frisse lucht, daar mijn ogen lieten zien allerlei dolle kleuren. 28-04-2009 om 17:55
geschreven door Adrie van Gansen
26-04-2009
Als iemand op zijn domein Meesterschap heeft bereikt, zou hij leerling moeten worden op een ander Domein. Voor wie steeds de oren sluit voor wat oorverdovend is, en blind blijft voor wat niet over het hoofd valt te zien, moet zich niet verbazen dat op een dag, hem het horen en zien zal vergaan! Het behoord tot de menselijke aard, om verstandig te denken en onverstandig te handelen! Iedere dag geeft ons de kans om ons zelf te vinden; in ons eigen innerlijk, zodat we vanuit onszelf kunnen gaan leven. De Wereld schotelt ons tal van raadsels voor, maar bied ons even zovele oplossingen, die honderd maal mooier zijn dan het raadsel! Iedereen wil graag de wereld verbeteren, en iedereen zou daar toe in staat zijn, als hij maar eerst met zichzelf wilde beginnen. Gelijkmoedigheid wil zeggen dat je anderen, kunt laten wie ze zijn zoals ze zijn, en je jezelf kunt accepteren zoals je nu eenmaal bent! Luister niet naar wat mensen zeggen wat ze doen... maar zie toe en luister naar wat ze doen....... Niets is zoals het lijkt. 26-04-2009 om 20:20
geschreven door Adrie van Gansen
Het gaat er niet om hoe dingen zijn, maar meer hoe je er mee omspringt. Teleurstellingen in de liefde; zijn altijd teleurgestelde verwachtingen. Gedraag jezelf altijd zo, dat je jezelf recht in de ogen kunt kijken. Niemand kan voortdurend op zijn tenen lopen. Geef iedere dag de kans, om de mooiste, dag van je leven te worden. ergernis maakt alleen maar erger. Als een gevoel lang genoeg smeult, wordt het woede. De struikelblokken op ons levenspad, zijn tegelijkertijd onze wegwijzers. Een pessimist, is iemand die klaagt, als het goed met hem gaat uit angst. Je kunt je leven niet verlengen of verbreden, alleen maar verdiepen. Een mens heeft nooit wat hij wil, omdat hij niet wil wat hij heeft. Als hij wilde wat hij heeft, zou hij hebben wat hij wil!! Wie gelooft iets te kunnen doen; kan het ook Wie meent dat hij nooit dwaalt, vergist zich. Een bescheiden zelf worden is onvoorstelbaar meer, dan een betekenend ik. De edelste steen wordt zonder polijsten, niet helder; de mens wordt zonder zijn beproevingen, niet volmaakt. 26-04-2009 om 07:03
geschreven door Adrie van Gansen
25-04-2009
Ik mijn lief Zonnetje, ik ontga U, mijn ziekte zo vlug als de wind, koud en vluchtig als een schaduw, mijn verzet voorbij voor je begint. Was je tijd gekomen, of zo maar? Ja, was mijn strijd nu voltooid.... loop, dicht en lach nog, zo maar? Heb mijn woorden weer verstrooid. Je kunt me niet langer ontwijken, niet misprijzen of me juist prijzen, hoe kritisch mijn woorden zijn getint, blijf de Poezie steeds gunstig gezind. Blijf de woorden schenken als wijn. 'O mijn lief zonnetje, ik ontga U.... lig met mijn lichaam in de schaduw, en is nu amper bruin of wat getint. 25-04-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
24-04-2009
De straatmuzikantBij tijd en wijlen naar men zegt, en men de avond zonnedronken, als een pauw die staat te pronken, ziet aan de kim naar men zegt, dolende schaduwen en schimmen, de verlatenheid weer beklimmen. Waar de zon weer heeft staan te branden, ziet men tussen de wolken en holen, eenzaam zijn treurende gedaante dolen, van de muzikant die kijkt naar zijn klanten. En dan wordt men zijn afwezigheid gewis, dan wordt men zich opeens bewust, dat zijn terugkeer nooit meer te verwerven is. 24-04-2009 om 14:59
geschreven door Adrie van Gansen
23-04-2009
Ik maakte van iedere dag een feest, Ik ben een vent die heel veel passie's heeft, Ik houdt van het ruisen en bruisen van de Zee, Ik voer ook met het geweld van de golven mee, Ik was bevriend met de mooiste min van de Zee, Ik beukte soms als golven tegen de rotsen, Ik zag toe, hoe ze tegen de rotsen klotsten, Ik ben soms zo rustig als een Meer in de vlakte, Ik ben als een zalm in de stroom, Ik was als jongere een vent met zeven vakken, Ik was teder als een bloem in het veld, Ik ben soms als een traan van de Zon, Ik ben soms ook de wilde Ever, Ik ben ook zijn dodend jachtgeweer, Ik ben ook het begin van elk gedicht, Ik heb daar vele tranen mee los gewrikt, Maar wie is het licht boven op de heuveltop, Maar wie kent de rustplaats van de zon, Maar wie is er net zo oud als de maan, Maar wie heeft er alle sterren geteld, Wie heeft er al het passievuur in de hoofden ontstoken? Wie weet er waar dat rare kereltje met zijn pijltjes woon? Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
23-04-2009 om 17:24
geschreven door 
