p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Mijn ziel heeft haar geheim, zijn raadsel mijn leven. Een eindeloze liefde van een oogwenk maar. De kwaal is hopeloos, en dus niet prijs te geven. En zij die dit gewekt heeft, werd nooit iets gewaar.
Zij merkte mij niet eens op, al kende wij elkaar. Steeds aan haar zijde ben ik toch een beetje alleen gebleven. Maar deze gevoelens worden nu op deze wereld, naar hun eind toe gedxreven, daar ik niets durfde te vragen en niets ontving van haar.
Zij zal, al maakte God haarzacht en vol van bekoren, een beetje geschrokken haar eigen weg weer gaan.
En mijn liefdesfluisteren, niet eens meer willen horen. Mijn liefdesfluisteren wat haar geheel is ontgaan!
Oprechte huwelijkse trouw naar haar lief, zullen haar liefdesgevoelens nu zijn. Zij zal zeggen, als ze mijn gedicht ooit mocht horen, wie zal die vrouw dan wel niet zijn, die zijn ziel zo lang mocht bekoren.
En zou zijn verdriet nog niet verstaan of begrijpen.
Ik zat laatst weer eens op mijn bankie, te denken wat het verleden voor me is. Het klagend kraken van mijn bankie, of een boot die langszaam zinkende is.
'O kerkje waar naar er velen vluchten. Uw torentje 'o zo sterk gebouwd. Daar waar er zo velen zuchten, daar waar hun ziel zo op vertrouwd.
' 'O je kruis en hart zo puur, gericht naar onze wens, maar onzer wens is vaak zo duur. Als God in U wordt een mens, dan is de prijs van de levensles vaak ook erg duur en zuur.
Daar verzoekt men dan ; Ó heer vergeef mij- laat het licht weer voor me schijnen, en de donkere en duistere wolken, weer achter de Zon verdwijnen.
Maar wil je weer onbescheiden, alleen naar de zoeten vruchten- van het leven grijpen; bedenk dan eerst heel bescheiden; neem eerst een deel er van.
