p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
26-04-2009
Als iemand op zijn domein Meesterschap heeft bereikt, zou hij leerling moeten worden op een ander Domein. Voor wie steeds de oren sluit voor wat oorverdovend is, en blind blijft voor wat niet over het hoofd valt te zien, moet zich niet verbazen dat op een dag, hem het horen en zien zal vergaan! Het behoord tot de menselijke aard, om verstandig te denken en onverstandig te handelen! Iedere dag geeft ons de kans om ons zelf te vinden; in ons eigen innerlijk, zodat we vanuit onszelf kunnen gaan leven. De Wereld schotelt ons tal van raadsels voor, maar bied ons even zovele oplossingen, die honderd maal mooier zijn dan het raadsel! Iedereen wil graag de wereld verbeteren, en iedereen zou daar toe in staat zijn, als hij maar eerst met zichzelf wilde beginnen. Gelijkmoedigheid wil zeggen dat je anderen, kunt laten wie ze zijn zoals ze zijn, en je jezelf kunt accepteren zoals je nu eenmaal bent! Luister niet naar wat mensen zeggen wat ze doen... maar zie toe en luister naar wat ze doen....... Niets is zoals het lijkt. 26-04-2009 om 20:20
geschreven door Adrie van Gansen
Het gaat er niet om hoe dingen zijn, maar meer hoe je er mee omspringt. Teleurstellingen in de liefde; zijn altijd teleurgestelde verwachtingen. Gedraag jezelf altijd zo, dat je jezelf recht in de ogen kunt kijken. Niemand kan voortdurend op zijn tenen lopen. Geef iedere dag de kans, om de mooiste, dag van je leven te worden. ergernis maakt alleen maar erger. Als een gevoel lang genoeg smeult, wordt het woede. De struikelblokken op ons levenspad, zijn tegelijkertijd onze wegwijzers. Een pessimist, is iemand die klaagt, als het goed met hem gaat uit angst. Je kunt je leven niet verlengen of verbreden, alleen maar verdiepen. Een mens heeft nooit wat hij wil, omdat hij niet wil wat hij heeft. Als hij wilde wat hij heeft, zou hij hebben wat hij wil!! Wie gelooft iets te kunnen doen; kan het ook Wie meent dat hij nooit dwaalt, vergist zich. Een bescheiden zelf worden is onvoorstelbaar meer, dan een betekenend ik. De edelste steen wordt zonder polijsten, niet helder; de mens wordt zonder zijn beproevingen, niet volmaakt. 26-04-2009 om 07:03
geschreven door Adrie van Gansen
25-04-2009
Ik mijn lief Zonnetje, ik ontga U, mijn ziekte zo vlug als de wind, koud en vluchtig als een schaduw, mijn verzet voorbij voor je begint. Was je tijd gekomen, of zo maar? Ja, was mijn strijd nu voltooid.... loop, dicht en lach nog, zo maar? Heb mijn woorden weer verstrooid. Je kunt me niet langer ontwijken, niet misprijzen of me juist prijzen, hoe kritisch mijn woorden zijn getint, blijf de Poezie steeds gunstig gezind. Blijf de woorden schenken als wijn. 'O mijn lief zonnetje, ik ontga U.... lig met mijn lichaam in de schaduw, en is nu amper bruin of wat getint. 25-04-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
24-04-2009
De straatmuzikantBij tijd en wijlen naar men zegt, en men de avond zonnedronken, als een pauw die staat te pronken, ziet aan de kim naar men zegt, dolende schaduwen en schimmen, de verlatenheid weer beklimmen. Waar de zon weer heeft staan te branden, ziet men tussen de wolken en holen, eenzaam zijn treurende gedaante dolen, van de muzikant die kijkt naar zijn klanten. En dan wordt men zijn afwezigheid gewis, dan wordt men zich opeens bewust, dat zijn terugkeer nooit meer te verwerven is. 24-04-2009 om 14:59
geschreven door Adrie van Gansen
23-04-2009
Ik maakte van iedere dag een feest, Ik ben een vent die heel veel passie's heeft, Ik houdt van het ruisen en bruisen van de Zee, Ik voer ook met het geweld van de golven mee, Ik was bevriend met de mooiste min van de Zee, Ik beukte soms als golven tegen de rotsen, Ik zag toe, hoe ze tegen de rotsen klotsten, Ik ben soms zo rustig als een Meer in de vlakte, Ik ben als een zalm in de stroom, Ik was als jongere een vent met zeven vakken, Ik was teder als een bloem in het veld, Ik ben soms als een traan van de Zon, Ik ben soms ook de wilde Ever, Ik ben ook zijn dodend jachtgeweer, Ik ben ook het begin van elk gedicht, Ik heb daar vele tranen mee los gewrikt, Maar wie is het licht boven op de heuveltop, Maar wie kent de rustplaats van de zon, Maar wie is er net zo oud als de maan, Maar wie heeft er alle sterren geteld, Wie heeft er al het passievuur in de hoofden ontstoken? Wie weet er waar dat rare kereltje met zijn pijltjes woon? Adrie van Gansen
Zij stonden als Gardeniers opgesteld, tussen de druivenranken op het veld, om de kraaien proberen te verjagen. De ranken plaatste ons ver uit een, onder de donkere lucht heel alleen, om eenzaam ons dwaze lot te dragen. We voelde ons geen man of vrouw, gehuld in een jas die niemand wou. Het hangt onogelijk om ons heen, maar bij een kind die langs ons gaat, schept het in hun angst een eng gelaat. Maar de wind giert warm of koud, en het angstig kind werd ook al oud, miste toen zijn beelden en vastigheden, en ook de vogels lieten het ons weten, dat ons gedaante oud was en versleten. 21-04-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
20-04-2009
Liep nog heerlijk van je aanwezigheid te dromen, van voor die tijd, dat je in diepe sluimering werd gekust.Hoor het windje, dat de rietpalmen deed wiegen,en zacht onze nieuw gemaakte dromen deed vervliegen.Onze dromen zonken in het Meer, dat nu zwijgt en rust.En onder het teken van de sterren en de kleine Beer,bleef niets meer zonder haar bij het oude en vertrouwde.Niets meer van onze gemaakte dromen bleef behouden.En al dromend keek de Maan nog verdrietig op me neer.Zij was het warme zielsmuziek, wat me heeft ontwaakt..Ik at met haar weer van het leven, al wat lekker smaakt.Proefde met haar weer al mijn passie's, wat mij zo raakt,heb met haar als een dwaas gedronken, al wat smaakt. 20-04-2009 om 20:20
geschreven door Adrie van Gansen
Mijn ziel heeft haar geheim, zijn raadsel mijn leven.
Een eindeloze liefde van een oogwenk maar.
De kwaal is hopeloos, en dus niet prijs te geven.
En zij die dit gewekt heeft, werd nooit iets gewaar.
Zij merkte mij niet eens op, al kende wij elkaar.
Steeds aan haar zijde ben ik toch een beetje alleen gebleven.
Maar deze gevoelens worden nu op deze wereld,
naar hun eind toe gedxreven,
daar ik niets durfde te vragen en niets ontving van haar.
Zij zal, al maakte God haarzacht en vol van bekoren,
een beetje geschrokken haar eigen weg weer gaan .
En mijn liefdesfluisteren, niet eens meer willen horen.
Mijn liefdesfluisteren wat haar geheel is ontgaan!
Oprechte huwelijkse trouw naar haar lief,
zullen haar liefdesgevoelens nu zijn.
Zij zal zeggen, als ze mijn gedicht ooit mocht horen,
wie zal die vrouw dan wel niet zijn,
die zijn ziel zo lang mocht bekoren.
En zou zijn verdriet nog niet verstaan of begrijpen.
20-04-2009 om 09:47
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
23-04-2009 om 17:24
geschreven door 
