p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
31-07-2010
Loop drijfnat door de regen, beelden voor U te vangen, zoals mijn buur van negen, haar nieuws verlangen. Of vertel U dat ik gister, weer liep vrolijk en blij, mijn liefde aan mijn zij. Ja het leven van een dichter, gaat niet altijd over rozen. maar lijk soms een werkloze. Ik wil u ook laten zien hoe, wreed soms het dichten is. Laat zweven mijn gedachten, als vogels naar hun aard, drijvend op hun vleugels, tot de thermiek rusten gaat.
31-07-2010 om 15:18
geschreven door Adrie van Gansen
30-07-2010
De meeste van mijn Dicht en schilder jaren, verstreken in een tijd van pijn en ziektedagen. Schreef van het Nachtegaaltje in het lommer, als het zonnetje weer zijn stralen had gespreid; dan met pen en papier zonder echte kommer; zwierf door bos en woud; door de heerlijkheid. Als ik nu terugblik over mijn kunstverleden, blijft er niet veel meer over wat me spijt, al vroegen enkele levenslessen wel respijt. Ook werd de tijd soms wat jammerlijk besteed. Schilder en dichtte dan ook steeds over natuur, dacht en vond steeds dat ze bij mij hoorde, zoals de vele seizoenen ook verbonden zijn, en zo zitten we al vele jaren in dezelfde trein. Meer dan een halve Eeuw was ik mezelf trouw, en keerde steeds het kwaad mijn rug ten goede, ontweek, wat me voor heengaan zou behoeden.
30-07-2010 om 15:04
geschreven door Adrie van Gansen
28-07-2010
'O lief klein roosje hoe komt gij nu zo bleek, jij die eerst zo mooi en uitbundig kon bloeien, Ach, het was deze zeer warme zonneweek, nu verwelkte er veel mooie rozen en bloemen. De hele natuur hijgde en brandde van dorst, zelfs het zand stoof nu van droogte in het rond, spleet zich op, en scheurde zo zijn mooie korst, maar naderende regenwolken, lestte de dorst. Floot nog even een lief deuntje op mijn fluit, het was het lieve roosje gegund de schavuit, kuste haar lieve rozenmondje, piepte het uit, was duidelijk niet voor andere; als haar beduidt. De volgende dag, zo laat als ze had verwacht, trof ik haar aan, drukkend het kopje naar voren, was me door de drukte deze dag niet verloren, ja, lief roosje; hoorde gefluister tot in de nacht.
28-07-2010 om 19:52
geschreven door Adrie van Gansen
26-07-2010
Bedeesd begroette de morgenstond de wolkengordijnen, verloren gegaan het zonnetje zijn mooie zegenstralen, die van het doffe zwart, weer zacht licht ging maken. Volgde haar zo lang haar heerlijkheid bleef schijnen. Grauw is nu de Hemel en verlaten en stil het strand. Volg de wolken die het zonnetje hebben verdreven, het zonnetje, wiens zachte licht de mensen liet leven, zijn stralen hebben we geproefd, de schaduw misprezen. Nu de nacht reeds vroeg verschijnt door het lover, en de dag van de avond kim ons al vroeg begroet, zie ik vertederend verdwijnen het zonnetje zijn gloed, wat vreemd bij me opriep, een verliefde tranenvloed.
26-07-2010 om 17:26
geschreven door Adrie van Gansen
25-07-2010
'O, mooie droom, kom, 'O kom.............. jij staat daar steeds met je blonde Engelenhaar, ik loop dan vol verlangen naar je te schreeuwen, maar mijn mooie droom, maar ziet nu niet om. 'O mijn bleke vlam, mijn mooie droom, hoor een schaterlach, door kinderen zo geducht, Nimf of Fee, zij rennen heen in een wilde vlucht, maar hoor iets terzij, sta stil, en snuif haar lucht. Ze komt, en vleit zich hemels aan mijn zij, haar hemelse ogen zien me aan en kijken blij, blauwe ogen, heel vurig in haar bleke gelaat, heerlijk dat stukje Hemelse wereld is van mij. Hemelse muziek.........jawel; dat hoort erbij. Soms wordt dit deuntje dan wat overstemd, om dat ik verlegen wordt in mijn nachthemd.
25-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
24-07-2010
Hoe somber eenzaam en verlaten, was hij weer aan de toog gezeten, het zou een wonder mogen heten, het bleek ook niemand te verbazen, dat hij en zijn hondje nog in leven waren. Dit kwam er dus van ons terecht, na die verwoed schrijvende jaren, hij praat in zichzelf met gebaren, versta geen woord wat hij zegt. Hij heeft al zo lang niets meer, vrolijks aan de wereld te vertellen, je hoort geen zucht, lach of traan, buiten zijn borrel heeft alles afgedaan. Geen blik doet hem mij bemerken. Wilde dat zijn hart het mijne verstond, maar er spreekt geen werelds leven, meer uit die sombere blikken en mond.
24-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
23-07-2010
Was in mijn droom gekomen op een akker, 'O mijn liefste vergeet en wordt wakker. Gij; legt nog steeds neer zo pijnlijk zwart, mijn dromen over jou verbrandt mijn hart. Heb steeds op je gewacht, elke tel, elk uur, verdrietig gewacht elke nacht en dagensuur. zag hem steeds minderen onze liefdesvlam,het leek steeds of een dief hem mee nam. Toen onze liefde stervende was op het hout was ieens je liefdesvuur zo rillend en koud. Was het mijn hart; dan was het opgestookt, mijn ziel, het heeft toen vergeefs gerookt. Ziel aangewakkerd door het engeltje Amor, het bleef maar knetteren, vonken en lonken, maar het vuur heeft pijnlijk mijn hart gekust, maar de warme liefde in mij nog niet geblust.
23-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
18-07-2010
Op mijn doortocht door het Artsendomein, van vele assistenten en hun lieve lakeien, moet ik, als ik U wil proberen te bereiken, mij zelf soms ook goed de wegen wijzen. Wilde hun, de genezing als verheven doel, zelfs met eigen hand zelfs gaan begeleiden; Maar lezer als gij voelt, wat ik nu voel, dan staat gij mij met u verstand terzijden, Duidelik wordt weer de weg van leven tekort geboren worden en doodgaan is het leven. Een veel tekort bestaan, een opgeschort streven, in dit leven op leren van lessen voortgedreven. Tot je stof dan met de aarde vereeuwigd wordt. Weet jij nog; dat we in wat vroegere dagen, met lichte voet, mijn vriendin, hand in hand, mijn geboortegrond, verlieten om om in u land, ziek en stervende, de morgenstond tezien dragen.
18-07-2010 om 11:33
geschreven door Adrie van Gansen
14-07-2010
Och mijn lief knijpt een lied uit haar orgel; uit haar kindertijd zonder zorgen, dus een lied van al reeds lang vervlogen dagen. Waarom nu ineens die sluier open geslagen, de sluier die ook haar verdriet deed vervagen. Ach er was ook veel zaligs in mijn verleden, heb daarom ook veel liedjes in dank geweid, aan al die leerzame dingen der goede oude tijd. Ja, zij had een leven met velerlei plagen, wat het hart gelukkig maakte, soms duister, een tijd wat had gebracht veel glans en luister, maar ook wat zwartgallig was aan haar gegund. Toch hebben de herineringen van elkaar gehouden, alles is gekomen zoals ze ook weer zijn vergaan, verder bleef het vertrouwde bij het oude, haar meesters kunnen gaan, hun plicht is gedaan.
14-07-2010 om 15:20
geschreven door Adrie van Gansen
13-07-2010
Ik zag vanmorgen peinzend door het vensterruit, en zag de frisse regen heel verkoelend komen, Zag de Natuur toen hijgen en branden van dorst, het zand stoof eerst nog de droge aarde rond, de grond spleet zich op, en scheurde zijn korst, tot een door de boer niet te bewerken klont. Zonnetje we aten heel gulzig uw goude gaven, het liet ons nu paraderen in plaats van draven. De Boer spant zijn ploeg en paard al voor, en al die verdroogde bloempjes wit en rood, waren door de droogte alle verwelkt en dood. Maar als de Natuur dan weer fit en uitgerust is, springt ze dan weer vlot uit haar regenkleren en de Natuur ruikt dan weer vernieuwd en fris. Bloemen wortelen weer met kracht in 't aard.
13-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
11-07-2010
Hoor een Oranje-gezang klinken in de ochtend, het klinkt op een toon van overwinningsgezangen, een hart dat naar een voetbaloverwinning smacht, hoopt, op een nog onvervuld Oranje-verlangen. De voetbalkoorts weet niet wat ze ieder aandoet, dat de koorts al onze snaren dwingt tot trillen, onze gedachte bij Oranje aan het venster staat, de koorts is gewekt, maar nog lang niet te stillen. Oranje, die rustig door slaapt tot de wekker gaat, sliepen zeker in met hun overwinningsdromen, zie nu zelf in de scheerspiegel een bleek gelaat. Maar straks zwaai ik weer met oranje vlaggen, als we na de overwinning weer kunnen lachen.
11-07-2010 om 12:57
geschreven door Adrie van Gansen
09-07-2010
Op de brug staat een lieftallige dame,
ziet mijn gelaat nat geweend, met tranen,
mijnheer U ogen zo droef teneer geslagen,
u moet zich toch heel ellendig wanen.
Ach ik moest niet op de dag van morgen,
op de dag van gisteren willen zorgen.
Zo ziet men aan de donker bewolkte kim,
het zonnetje niet bezig aan zijn klim.
Haakt men ook aan de haak van de hengel,
geen worm in plaats van de liefdesengel,
voorop gesteld; dat men engelen kopen kan.
Nee, ik wil de zon met beide handen vangen,
en met beider handen heel gelukkig wrijven,
en zijn warmte en goude stralen gaan vangen.
09-07-2010 om 15:33
geschreven door Adrie van Gansen
08-07-2010
Als de nacht schemert door het lover, en Amor ons op de maan weer begroet, dan schuift de Maan de Zon weer over, en drijft hij met zachte getinte gloed, het zonnetje naar het ster-getover toe. Men kijkt dan smachtend naar de Hemel, of Amor hun eenzaamheid en lijden voelt, dat hun verdriet op de Aarden zo voedt, somber en verlaten onder de sterrenhemel. Hartstocht, geluk en deugd lijken verdwenen, tot een raadsel, verdrietig in hart gedreven. Amor knoop los het raadsel van ons leven.
08-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
07-07-2010
Probeer altijd met pen en papier te reizen, altijd voor me liggend de onbestendigheid. Soms wenkt me dan een mooi dichterspaadje, dat me dan naar een dichtersparadijs leidt. Vaak wil me dan even een lief vergezellen, maar ach die liefde is dan van korte duur. Snel zie ik dan onze wegen weer kruisen, en slaat weer treurig het afscheidsuur. Het lijkt dan even, dat verdriet en tegenslag, mij op dit dichterspaadje willen vergezellen, maar wil me dan niet treurig laten vellen, door droeve sporen te trekken in het zand. Vaarwel mijn lief, ga in alle rust en vrede, het lot schenkt ons een gescheiden tocht, en doet me snel al het moois weer vinden, waar mijn dichtersoog spiedend naar zocht.
07-07-2010 om 23:56
geschreven door Adrie van Gansen
06-07-2010
De eenzaamheid grijpt me van alle kanten, hier door die stemmige gelatenheid heen.
Ach, zelfs met die eerwaarde lieve paters,
met bij zich hun perkamente wufte kanten,
ben ik hier, zo jong, en zo nutteloos alleen.
Kasten met boeken van onder tot boven,
zij keken me ijzig en vol geleerdheid aan.
Zo wuft; voel me door salomon bestoven,
woorden van filosofen uit hun papieren mond.
En hoe ik ook van de titels mocht schrikken,
het was perkamente oudheid, stof op snee.
Wufte verwarring, het was geen groots idee.
Laat Pater Jan, alleen zijn boeken schikken,
vul er toch mijn dag maar niet verder mee.
06-07-2010 om 12:47
geschreven door Adrie van Gansen
05-07-2010
Voor mijn ogen komen op een rij, stoere knotwilgen me meer naderbij. In sterkte lijken ze niet te overtreffen, alleen de zon lijkt ze te verheffen. Het zonnetje lokt me naar buiten, om te horen hoe de vogels fluiten. Het zonnetje geklommen naar boven, had daar de wolken opzij geschoven. Het mooie dorp waar ik nu pas woon, weet me steeds meer te ontroeren, wat verdriet, vlucht was; of bravoure, spreidde nu zijn schoonheid ten toon. Het onbedachtzame; heeft misschien, nu schoonheid en samenhang gekregen. Voldoening bespeur ik nu allerwegen. De ziel in mij is soms als een kind, dat droomt en zijn voeten laat bloeden, dan zijn vleugels verliest of bind, maar toch zijn vleugels weer weder vindt.
05-07-2010 om 18:00
geschreven door Adrie van Gansen
04-07-2010
Ik voel in mij, zo heerlijk in mijn gevoel, steeds die trek, die zwelt en leven doet. Dichten, Poëzie welke naam je wil geven. Het ontvlamt steeds; schrijven mijn leven. Het is een gevoel wat mijn krachten voedt, bewaar het kostbaar, laat het niet roven, verzorg het als een kostbaar dier of plant, dat gevoel; wat leidt mijn schrijvershand. Als mijn ogen hier om me heen blikken, ontmoeten zij; laf, laag maar gestaag, een gevoel, wat moed doet verstikken. Vandaar dat ik nu aan mijn Engel vraag, zij is steeds mijn gids naar ruimere perken, een stevig schild, om me nu te versterken.
04-07-2010 om 12:17
geschreven door Adrie van Gansen
03-07-2010
Zon verdoofd hangt hij tegen een waterwilg, de zon brand goud en vol; mensen bedaren, het uur zag even een dichter passeren, voor hem; een pen en papier wat open ligt. hij ziet zo mijmerend met spiedend oog, weer na die vele fluitende vogels omhoog. De zon brandt in Delf-lands beek en plas, en doorzeeft nu het gras, mos en riet, wat gebeurd met oog in onnavolgbare draf. Och zonnetje, men ziet u niet in gure dagen, als het land gekweld wordt door woeste vlagen. De zomertooi is dan van al zijn bloem beroofd, het water wordt dan weer een woeste stroom. Grauw is dan de hemel, en stormig het strand, naakt zijn dan de duinen, kleurloos het veld. U schept de Natuur dan even met gierige hand, toch heb ik U lief, zo lief mijn lief kikkerland.
03-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
02-07-2010
Het zonnetje deed duidelijk zijn mantel uit. Ons hart nu verlost van kou, wind en regen. Hij werd zich nu weer; bewust van ons leven, dat door ons zijn warmte niet te missen is. Mijn hart gelijkt nu, deze blijde zomerdag, even alle pijn en zorgen van mijn hart getild. Voel een wuivend windje, wat zwoel en mild. Zie de zon, met op zijn gezicht zijn lieve lach. Zelfs mijn hond, juicht om de zon zijn komst. Een krolse kat, loopt verlokkend om me heen. De vink die mij hoort, gaat een deuntje fluiten, zo mooi, dat ik vaak mijn oren aan hem leen. Dat raakt mij steeds, dat lieve kleine vogeltje, het dwingt me steeds weer tranen van me af, leert mij, hoe de lust van het leven moet wezen, leidt me in deze tijd, door de angst voor het graf.
02-07-2010 om 15:49
geschreven door Adrie van Gansen
01-07-2010
Het riet ruiste licht en zwoel, de golfjes klotste nu loom aan. De Zomer had zich opgemaakt. De groene boorden een waaier. Weer kwam in gevoel tot leven, toen zij door het riet zweefde, als droom toen te snel voorbij. Vele dichtersjaren zijn versleten, was je lieve stem nooit vergeten, maar zag je gedaante nooit meer. Nooit verbannen uit mijn gedachte, maar de jaren regen zich aaneen. Schreef gedichten, geen geween. Plots sloeg nu over van ontroering, toen je weer verscheen als voorheen, droombeeld, bezieling of ontroering, kijk toe en voel mijn liefde groeien. Maar de avond wordt een onaf verhaal, door de sterren niet meer uitverteld, tot stilte en een niet te horen kabaal, van verliefde ogen door riet bewogen.
01-07-2010 om 13:44
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
