p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Wie het mooie Liefdes-vuurtje nog nooit vermag, weet niet; hoe het dan in je hartje branden kan. Dan zagen zij alleen het liefdesspel steeds aan, dank je God; hoefde het spel nooit over te slaan.
Als jongere wordt je jezelf ook heel snel gewis, dat het mooie van de liefde niet te missen is. Toen ik je het eerst in mijn hartje bij me droeg; voelde ik haar warm hart; wat in de mijne sloeg.
Wie heeft macht; dat een vergeten ziel redden kan, dat die in de Liefdes-tuin, het vuurtje ook vermag. Laat Engel Amor dan niet maken die loze gangen, bindt aan een; met bloemen hun gemiste verlangen.
Amor toont zich vaak heel ongevoelig en gemeen, omdat het velen niet dat brandend vuurtje geeft. Voor ons mensen; liefde zo heerlijk en soms zo klein; doch eenmaal bij gemis; tot een koud gebeente leidt.
Hij was een broeder zoals ik nooit zal vergeten, vergeten; stervende is hij voor ieder geweest. Met zijn ziekte gedwongen te leven als beest. Terug getrokken, op zijn hoede; als wolf geleefd.
Modder en vuil, wat zijn eerlijk hoofd verfoeide, zijdelings, vierde men, steeds een duivels feest. Als een graf, niet wetend wat voor hem geweest. Vergeten lijf, wat in de nacht met duister vulde.
Broeder; altijd zo dapper en zo puur gebleven, naast een blij bezig leven, steeds die zielen pijn, dat nu mag opbloeien, een rijk vol bloemen en leven. Het leek wel of de wereld riep; grijp maar, neem!!
