p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Iedere ochtend kijken in de spiegel me twee ogen vragend aan. In het kleinste kamertje, zie ik de ogen nog steeds vragend staan. Later probeert mijn nieuwe buur, het laatste Nieuws te vertellen. Dan is het weer tijd, om het ook weer aan jullie door te vertellen.
Dan beklim ik weer mijn van de Gemeente geleende stale ros. Zie mijn schaduw kijken naar mijn vroeger huis, tuin en bos. Ga dan weer zoeken naar de zin die me steeds weer laat leven, waardoor ik het oude zeer steeds weer moet beleven.
Laat vallen mijn jas in een smerige modderige waterplas, zie liggen mijn pas, waar van zelfs de beeltenis nog verwatert. Weet niet; wanneer de mens in me, mij is ontnomen. Maar wordt nog steeds in doodstil ruisen opgenomen.
auteur:Adrie.3.8.2011.
Nee, de sociale aanklacht waar ik u mee vermoeide, door mij in verdrietige zin laatst aan u geschreven, met veel wrok, en met veel sociale strijd doorweven, omdat ik Staatskas de verkeerde kant uit zag vloeien.
Ik moet op antwoord wachten, tot ik weet hoe het moet, even weer vergeten; het jagen van mensen naar overvloed. Ik wil ze nog even laten liggen; de rijen der grijze zerken; die daar al wachtend liggen onder de vele witte berken.
Zie in het vroege zonlicht, al weer lokkend het groene bos. langzaam me voorij gaan; een boer en zijn zwoegende os. Zie verlokkend het zandpad door zon en bladeren bevlekt. De mooie zonnestralen; die alles voor me extra aantrekt.
auteur:Adrie.1.8.2011.
