p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Als mijn energie in de ochtend nog voor handen is, en het wolkendek nog open en onbewolkt, dan luister en kijk ik weer naar de verre horizon, die dan vaak weer rood, open en breed voor me ligt. de wind klinkt dan; of het ademzacht gefluister is.
Licht en rood aan mijn ogen ontloken, streelt het zonnetje dan liefelijk mijn wang. De vogels, dan net uit het nest gevlogen, strelen dan mijn oren met hun gezang.
Sinds U en de natuur mij weer beseffen deed, dat mijn verlies alleen mijn zelfvertrouwen was, verloren; als liefde de mooie en Romantische naam toen heb ik de pijn en verlies weer bij me afgedaan. En de laatste herinneringen zijn nu voortaan verleden.
Mijn verdriet maakte dat ik geen geluk meer genoot. Het leek of alleen het verdriet me nog kon behagen, tot ik onder het proeven van nieuw geluk en geloof, het zelfbedrog en kastijding nu kon laten varen.
En nu mijn pijnlijk getergde hoofd, neer kon leggen, tussen je warme liefdevolle handen in je schoot. Nu kon ik zeggen, al het pijnlijk verleden, is bij mij nu verslagen tot mijn dood.
Dauwnatte rozen
Had een stem in mijn droom vernomen, verbrak de hoop dat zij nog ooit zou komen. Daar gingen mijn dromen, een voor een, weglopend in de nacht, verlaten. Alleen.....
Grimmig snelde toe, de grijze grauwe wolken, eindeloze kluwens van zwart, grijs en blauw tot ik het maagdelijk wit voortaan ging bevolken, schrijf nu, hoe de meeuw over het water vliegt.
De geest en hart vroeg aan het frisse dauw gegeven, waardoor dauwnatte rozen aan het oog ontsproten. Voel me dus niet meer misdeeld in dit leven, daar ik steeds met al dat moois wordt overgoten.
